Oehh we want more! 😉

Ik heb geprobeerd om deze keer in één keer een reisverslag te schrijven, maar dat kan ik dus gewoon niet… Vandaar dat ik maar begin met dag 1 en de rest volgt dus binnenkort (binnen nu een vijf maanden 😉 )

19 februari
Na ruim een jaar van plannen maken en niet voorbereiden, gingen Luuk en ik naar London. Veel te vroeg ontmoette we elkaar op het vliegveld in Eindhoven en vlogen vervolgens naar London Stansted. Woehoe, we waren in Engeland. Gelukkig had Luuk een hotel geboekt, dus kon er weinig misgaan. Het enige wat mis kon gaan, was de we de bus zouden missen en dat we op totaal de verkeerde plek uit de bus zouden stappen. En natuurlijk lukte het ons om dit te doen. Dus na een rondje Harlow (mede mogelijk gemaakt door Luuk) konden we eindelijk vertrekken naar London.
Den trein bracht ons naar Liverpool street en na een Starbucks koffie besloten we rechtstreeks naar Leicester square te gaan om de kaartjes voor de eerste voorstelling te kopen. Na wat communicatie problemen, lukte het ons om kaartjes te kopen voor Avenue Q (dezelfde avond) en Spamalot (dinsdagmiddag). Slenterend door London vulde we de tijd, tot we naar Avenue Q konden!

Avenue Q
Ik wist van te voren echt niets van deze musical, behalve dat ik het logo wel eens had gezien. Luuk had wel al wat meer voorkennis en wilde er graag heen. Ik ben hem erg dankbaar hiervoor, want het is één van de betere shows, die ik in mijn leven heb gezien. Al van jongs af aan ben ik dol op handpoppen en de combinatie van de poppen en de acteurs was geweldig!
Het is best moeilijk om deze musical te beschrijven, zonder dat het een aaneenschakeling van geweldig en briljant wordt. Maar het kan niet anders, want de show is geweldig en briljant. (Conclusie: dit stukje reisverslag zal dus wat saaier worden om te lezen… Sorry hiervoor)
De handpoppen waren stuk voor stuk erg schattig (speciaal Trekkie-Monster en Kate-Monster zijn CUTE!) De acteurs waren eigenlijk ook allemaal erg schattig, alle mooie Engelsmannen waren daar op het podium verzamelt! En dan het accent, alleen al genoeg rede om mij gelukkig te maken.  Maar tot zover mijn oppervlakkige kant en terug naar Avenue Q.
Wat ik zo bijzonder vond aan de musical, is dat je zowel de poppen als de acteurs ziet. De meeste acteurs speelde meerdere rollen en soms waren hun beide personage tegelijkertijd on stage. Het was gewoon fascinerend om te zien hoe ze door verschillende mimiek en lichaamstaal een gesprek met zichzelf konden voeren. Maar alleen schattige poppen en mooie mannen, maken een musical niet geweldig. Gelukkig was de muziek aanstekelijk (ruim een week later, zing ik elke dag nog steeds it sucks to be me…), de humor geweldig en het decor simpel en precies goed.

Na afloop haastte wij ons terug naar Liverpool Street om met de trein terug te gaan naar ons hostel in het geweldige Harlow. Zittend in de trein besloten we om morgen kaartjes voor Billy Elliot te gaan kopen, want dat was onze rede om naar London te gaan.

Dit verslag gaat ws ook weer paar weken duren, voordat het compleet is! :D

Maar ik geniet al weer met volle teugen van dit verslag! Dit mede omdat al zondag wat verhalen heb gehoord.. en ik het me precies kan voorstellen omdat ik Marly en Luuk wel wat langer ken dan vandaag :D

Bijdeze mijn versie op Dag 1 😛

Ongeveer een jaar geleden, lente 2006, ontdekte ik de cd van Billy Elliot the musical. Gelijk vond ik het een prachtige cd, dus liet ik de cd aan Marly horen. Ook zij was gelijk enthousiast. Toen besloten we spontaan dat we samen naar Londen zouden gaan om Billy Elliot live te zien.

Maarja.. wanneer was het probleem, we hadden alletwee drukke schema’s. We spraken af dat we in Februari 2007 naar Londen zouden gaan.
Maanden vergingen en af en toe hadden we het er nog over. Maar eerlijk gezegd dacht ik niet dat het er ooit van zou komen.

En toen was het januari 2007… we gingen toch kleine plannen maken en riepen regelmatig dat we eens moesten gaan zitten om iets te boeken. Begin februari hebben we de knoop doorgehakt. We gingen kijken hoe we goedkoop konden vliegen, we besloten van maandag ochtend t/m zaterdag ochtend te gaan. Vijf dagen de tijd om musicals te bezoeken!

DAG 1:

Ons vliegtuig vertrok al om 9:35 in Eindhoven. Dus moest ik vroeg op, gelukkig was mijn moeder zo lief om me naar het vliegveld te brengen.
Ik had nog nooit eerder gevlogen en was een beetje nerveus. Maar ik vond het leuk, vooral het gevoel bij het opstijgen is super. Marly daarin tegen ging half dood naast me. Maar we hadden de vlucht overleefd en kwamen aan op Stansted airport.

Ik had een briljant hostel geboekt ver buiten London! Dus moesten we met de bus naar…. HARLOW TOWN.
Ik had op internet een foto gezien van het treinstation, dus toen we in de bus zaten dacht ik het te herkennen en drukte op het knopje. Maar de bus reed nog een eindje door voordat hij bij een halte was. Dus moesten we terug lopen, maar we konden het niet meer vinden.

We gingen aan een vrouw vragen waar Schoollane was, ze vertelde dat we aan de verkeerde kant van het dorp zaten! We konden het lopen, maar ze adviseerde de bus te nemen. Toen we vroegen waar de bus stopte, wees ze naar de lantarenpaal en zei dat daar een bus stopte. Heel raar, maar inderdaad er stopte een bus bij een lantarenpaal…!!

De bus bracht ons door heel Harlow, we hebben bijna elk straatje gezien en 20 minuten in de bus gezeten. Vervolgens kwamen we aan in ons ‘mooie’ hostel. We hadden een kleine kamer met twee veel te korte bedden.

Vervolgens zijn we naar het station gelopen, we konden daar elke dag een ‘Day Travelcard’ kopen. Daarmee konden we elke dag vanaf Harlow naar elke plek met de trein en overal ongelimiteerd met de underground reizen.

Aangekomen in London Liverpoolstreet hebben we eerste een bezoekje gebracht aan Starbucks! Vervolgens de underground gepakt naar Leicesterquare. Daar zijn de we Ticketbooths af gaan struinen voor kaartjes. We hadden voor maandag avond kaartjes voor Avenue Q van 21 pond en voor dinsdag middag voor Spamalot van 19 pond.

Omdat we nog veel tijd overhadden zijn we London gaan verkennen. We hebben Piccadilly Circus, The London Eye en The Big Ben gezien.

Vervolgens waren we erg moe van het lopen en zijn we richting het “Noël Coward theatre” gelopen.

We waren erg vroeg dus hebben we nog een tijdje in de hal gezeten. Toen we eenmaal naar de trappen van het derde balkon wilden lopen zagen we dat er een koord voor hing. Een medewerker vertelde ons dat we de kaarten moesten omruilen voor andere kaarten.
Vervolgens kregen we goede kaarten op het eerste balkon voor dezelfde prijs.

Avenue Q:
Tja wat kan ik zeggen Bril-jant!! De humor is geweldig droog, precies wat ik leuk vind. De liedjes zijn grappig (The Internet is for Porn) maar ook ontroerend (There’s a fine, fine line).
We hadden de complete eerste cast. Het meest was ik onder de indruk van Julie Atherton, wat een geweldige mimiek en stem heeft ze. Ze vervulde briljant de uiteen lopende rollen Lucy The Slut en Mate Monster.

Het verhaal is minder belangrijk bij Avenue Q, het gaat vooral om de karakters en de liedjes. Maar ach, bij Avenue Q kan het geen kwaad. De poppen zijn aandoenlijk, maar vooral het goede acteer/poppenspel van de acteurs is briljant.

Avenue Q staat op nummer 2 van mijn London lijstje.
Owja had ik al gezegd dat ik Avenue Q briljant vind?!

Na de show vol enthousiasme terug gegaan naar Harlow om onze eerste nacht door te brengen.

Meer meer meer! Vind het echt heeeel leuk om te lezen!

Enne wat een superfoto die laatste! :D

Idd héél leuk! En leuke foto’s! :D
Kijk al uit naar het volgende stukje.

Wat leuk!!
Vliegen is ook eng.. even ter informatie.

En Avenue Q, ja geweldig én briljant. Kan-nie anders zeggen..

Simon!!!  :roll: 

We gaan nu toch niet weer een half jaar moeten wachten he 😉

DAG 2:

We waren een beetje moe van de vorige dag en aan gezien we toch al kaartjes hadden voor een middagvoorstelling zijn we iets langer in bed blijven liggen.

De reden dat we naar Londen kwamen was Billy Elliot, dus vandaag was onze missie kaartjes voor Billy scoren. Op naar Leicestersquare dus. Voor Billy Elliot hadden we afgesproken dat het maximum bedrag 30 pond zou zijn.

Aangekomen bij het eerste verkooppunt hadden ze natuurlijk niet de gewenste kaarten, door naar de volgende dus. Maarja daar hadden we ook pech, alleen maar dure en mindere plekken. Maar bij de derde hadden we geluk, kaarten voor precies 30 pond voor vanavond! Alleen vertelde de kassajuf ons, er zou een reling voor onze neus zitten, dus moesten we voorover leunen. Maar dat leek ons geen ramp.

We hadden kaartjes, onze dag kon niet meer stuk. Maar we hadden nog tot 3 uur. Omdat Billy al redelijk snel na het einde van Spamalot zou beginnen besloten we uitgebreid te lunchen en broodjes te kopen voor tussen de voorstelling in.
Eerst nog even snel foto’s gemaakt bij het Avenue Q theater (zie dag 1). Gisteren zagen we al een klein restaurantje met boeren producten, dus daar gingen we eten.
We bestelde alle twee een gepofte aardappel! Marly met gesmolten kaas en ik met koolsla.
Maar toen hadden we nog tijd over en gingen we een rondje lopen.

Onderweg kwamen we deze (helaas) gesloten koffiezaak tegen. Aangezien Marly een Diva is die veel koffie drinkt vonden we het een goed foto moment!

toevallig liepen we ook tegen The Dress Circle aan, we besloten gelijk om vrijdag onze laatste ponden daar uit te gaan geven.
Vervolgens op naar het theater!.

Spamalot:
Tja we wist het al, maar toch… we zaten op de aller aller een na laatste rij van het theater!!
Maar ach Spamalot gaat om het geheel en niet om de emotie, dus een groot probleem was het niet.

Dit was het zicht wat we hadden op het podium, niet eens zo heel slecht toch. Oke het is ver weg en alles wat hoog op het podium gebeurt (eigenlijk niks behalve een projectie) zagen we niet.
Ik kon de show al van broadway framenten en was erg nieuwsgierig naar de live versie. Helaas viel de show me tegen. De liedjes zijn leuk en ach het verhaal is best grappig en origineel. De humor is echt brits en Monty Phyton achtig, maar DUH het is een Monty Phyton musical.
Maar de cast spetterde niet genoeg. Alleen Hannah Waddingham als The Lady of the Lake sprong er voor mij uit. Maar ze haalde het niet bij de originele broadway Lady, Sara Ramirez. Simon Russell Beale was wel een leuke King Arthur, maar miste de droge humor van Tim Curry (die net een dikke maand weg was).
Het meest stelde me Graham MacDuff me teleur als Sir Dennis Galahad, hij kwam in al zijn rollen niet uit de verf.

Het leukste moment uit de musical is als halverwege de tweede akte The Lady of the Lake op komt lopen en in een ‘lawment’ uitbrast. Ze zingt ‘What ever happend to my part” op een hilarische manier. De rest werd helaas flauwtjes uitgevoerd. Laten we maar zeggen dat het lag aan de dinsdag middag.

Spamalot was leuk om te zien, met een andere cast voor herhaling vatbaar.
Deze musical staat op nummer 5 in mijn London musical lijst.

Na Spamalot zijn we richting Victoria gegaan. Maar Spamalot was eerder afgelopen dan we dachten, dus zijn we nog een kopje koffie gaan drinken en door het winkelcentrum gaan dwalen.

Toen was het eindelijk tijd voor Billy Elliot!

Billy Elliot:
Het Victoria Palace theater is een oud en erg engels theater. Dit past perfect bij de musical, het plaatje klopte gewoon perfect.

Woehoe, hier waren we voor gekomen. We hadden goede plaatsen, de tweede rij van het eerste balkon. Inderdaad was er een reling voor ons, maardoor dat er nog een rij onder ons was keken we er precies over heen. Perfect zicht voor een betaalbare prijs.

Tja ik weet nog steeds niet zo goed wat ik er over moet zeggen. Het was geweldig, briljant, subliem, overweldigend, emotioneel, indrukwekkend, spectaculair en ingetogen. Ow wacht nu heb ik toch iets er over gezegd!

Billy Elliot de musical bezit alle elementen die een goede drama musical moet hebben. Een stevig verhaallijn, karakters die ontwikkelingen doormaken, krachtige liedjes, decor dat aansluit bij het geheel en geweldige acteurs.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik de film ooit wel eens gezien had, maar niet meer wist hoe het verhaal ging. Dit was een pluspunt, aangezien ik totaal niet wist hoe alles zou verlopen.

De gehele groep is vocaal erg sterk en dat laten ze regelmatig horen. Het ensemble bestaat voor een groot gedeelte uit ‘lelijke’ mannen. Echte mijnwerkers types, geen gelikte showbizz mannetjes zoals je meestal ziet. Maar toch dansen, acteren en zingen ze net zo goed.

Maar niet alleen kan iedereen dansen, acteren en zingen, ze kunnen ook nog eens ongelofelijk goed tappen. Marly was helemaal jaloers dat een jongetje van rond de 12 beter dan haar kon tappen.

De Billy die wij hadden was heel geloofwaardig. Hij danste subliem en acteerde goed. Zijn zang was minder, maar dat kwam merendeel door de emotie. Daarom is het niet erg als er een paar nootjes naast zitten, het komt alleen maar beter over op het publiek.

Niet alleen Billy maar ook de vader en broer bezorgde me kippenvel, hun samenspel bij ‘He could be a star’ was ontroerend. Het solo nummer van de vader ‘Deep Into The Ground’ bracht nog net geen tranen bij me te weeg.

Er zitten niet alleen maar emotionele nummers in, maar ook een aantal grappige (met een onderliggende betekenis) nummers is, zoals ‘Expressing Yourself’ en ‘Marry Christmas Maggie Thatcher”.

Het decor is geweldig bedacht, eigenlijk is het 1 standaard ruimte waar verschillende variaties in mogelijk zijn. Het verbaasde me hoeveel er wel niet mogelijk was.

Op het einde was ik helemaal onder de indruk, het plaatje klopte op alle fronten perfect. Het einde was mooi en emotioneel. Gelukkig kwam daarna nog een vrolijke toegift, iedereen tapte een stukje, zelfs oma!

Verder wil ik niet te veel vertellen (nouja heb toch al redelijk veel gedaan), maar ga de musical maar gewoon zelf zien. Misschien vind je het net zo briljant als ik, misschien vind je er geen reet aan… Maar gaat dit zien mensen!!!

Ik woon in Zuid-Limburg, wat vroeger bekend stond om zijn mijnen. Mijn familie heeft vroeger ook in de mijn gewerkt. Vandaar dat het me op sommige vlakken ook persoonlijk raakte. Mijn opa heeft ook al die ellende meegemaakt. Daarom heeft deze musical ook een speciale betekenis voor mij.

:D Leuke verslagen, ben heel benieuwd naar de rest 😉

Avenue Q is idd briljant!!

Mooi verslag van vooral Billy Elliot Luuk. Spamalot trekt me niet echt, Billy inmiddels wel, dus áls ik nog een keer naar London ga wil ik zéker Billy Elliot zien!!  :D

20 februari
Als ik ergens een hekel aan heb is het wekkers. Als ik gewoon thuis ben vind ik die al erg, maar op vakantie vind ik ze echt afgrijselijk! Maar goed als je een missie en een doel voor ogen hebt, moet je vroeg (veel te vroeg) opstaan. En zonder wekker word ik pas rond de middag wakker, dus kon ik er niet omheen. De wekker was gezet en ging tot mijn grote ellende ook nog af! Na een snelle douche en geen koffie (it sucks to be me…) vertrokken we richting London. We liepen het gezellige landweggetje, kochten treinkaartjes, namen de trein en arriveerde in Liverpool Street Station.
Na een heerlijke kop koffie van Starbucks reisden we zo snel mogelijk naar Leicester Square, alwaar de jacht op Billy Elliot begon. Voor hen, die nu denken, dat wij daar met een wapen rondliepen speurend naar kleine dansende jongetjes met een schattig accent. Wees gerust, dat deden we niet.
Onze jacht bestond uit interessante gesprekken met de medewerkers van de discount verkooppunten. Maar verder dan een gesprek kwamen we niet, want er waren geen kaarten. En toen, we hadden de hoop eigenlijk al opgegeven, stonden we op eens met echte kaarten voor Billy Elliot in onze handen. Een emotioneel, maar mooi moment.
We besloten uitgebreid te gaan lunchen en vertrokken daarna naar het theater om Spamalot te gaan aanschouwen.

Spamalot
Er zijn twee dingen die je moet weten voor je dit verslag leest. Ten eerste ben ik groot Monty Phyton fan en ten tweede heb ik extreem veel last van hoogtevrees. Daar zat ik dus heel hoog in het theater, blij dat ik zat en niet meer hoefde op te staan. Ondertussen heel stoer doen, alsof ik helemaal niet bang was. Maar bij deze zal ik bekennen, dat ik blij was dat de musical begon, want dan had ik wat afleiding. Ik kan nu nog bladzijde lang door miepen over de hoogte, maar ik denk dat jullie wel zullen begrijpen wat ik wil zeggen, dus zal ik me nu op de musical richten.
Spamalot was vermakelijk, Spamalot was grappig, Spamalot was Monty Phyton, maar het was niet hilarisch. Ik weet niet waarom het niet hilarisch was, misschien zaten we te ver weg.. Misschien is deze vorm van humor niet geschikt voor het theater of misschien waren de acteurs niet geschikt voor deze humor. Ik heb echt geen idee!! Misschien had ik er gewoon te veel van verwacht!
Maar ondanks dat, raadt ik toch iedereen aan om te gaan kijken, want the lady of the lake maakt alles helemaal goed! Een fantastische rol en ook geweldig gespeeld! Vraag me niet wie er op het podium stond, want dat weet ik niet. Mocht er ooit een wonder gebeuren en kan ik daarna opeens goed zingen, dan wil ik die rol spelen… Wat een gelukkig mens moet je zijn als je “what ever happened to my part” mag zingen!
Verder heb ik eigenlijk vrij weinig te vertellen over Spamalot, behalve dat het theater erg hoog was… Maar dat had ik volgens mij al verteld. Gewoon gaan kijken dus, als je in London bent (en vooral niet te veel verwachten) en ik blijf rustig wachten op een wonder…

Toen de voorstelling afgelopen was, haastten we ons naar buiten, alwaar we tot de conclusie kwamen dat het nog best wel vroeg was. Toch zijn we zo snel mogelijk richting het theater voor Billy Elliot vertrokken, want stel je voor dat we zouden verdwalen, de metro niet zou rijden, we ons vergist hadden in de tijd, kortom we wilden niet te laat komen. Hierdoor stonden we veel te vroeg voor het theater. We hadden nog tijd genoeg om de buurt te verkennen, dit hebben we echter niet gedaan,. Want ik voelde een groot gemis aan koffie! Na een heerlijke kop koffie (niet van Starbucks) was het eindelijk zo ver, iets minder te vroeg gingen we het theater in en wachtte tot de zaal open ging.

Billy Elliot
Eigenlijk kan ik heel kort zijn over deze musical: BILLY ELLIOT IS GEWELDIG! Met erg hoge verwachtingen ging ik erheen. Ik ben dol op de film, vind de muziek van de musical fantastisch en hoorde alleen maar goede verhalen over de musical. Dit moest gewoon goed zijn … en… het was zelfs nog beter dan verwacht!
Maar om een kort verhaal lang te maken: Het decor was eenvoudig maar perfect ( zo hoort een decor te zijn: functioneel, maar niet overheersend!), de muziek blijft mooi. Billy was zo ontzettend schattig en ontroerend lief! Maar ook de rest van de cast klopte gewoon met het beeld dat ik er van had.
Kan zo’n prachtige voorstelling ook nog hoogtepunten hebben. Ja, dat kan! Het nummer “Angrydance” is voor mij echt het absolute hoogtepunt van de musical. Zoveel frustratie in een mens, dat er dan uitkomt door middel van een perfecte dans! Ik heb met kippenvel zitten kijken naar die scène en ik voelde gewoon de frustratie in de zaal hangen (dat is echt theater!!!!)
Verder heb ik gelachen, maar ook gehuild (neem je zakdoekjes maar mee, want tijdens “the letter reprise”  moet je bijna harteloos zijn om niet mee te huilen) Als je van musicals houdt, als je van theater houdt, dan hou je ook van Billy! Dus als je in London bent, mag je dit zeker niet missen.

Na Billy Elliot kon ik enkel uitbrengen, dat die Billy zo goed kon dansen. Pas na een paar minuten drong tot me door, dat Luuk wilde weten wat ik van de rest van de voorstelling vond. Veel meer dan fantastisch kwam er niet uit… Voor mijn doen zwijgend liepen we naar de metro en vertrokken richting Harlow Town. Ons doel was bereikt en het was zelfs nog beter en mooier dan verwacht. Niets kon mijn humeur nog verpestten, zelfs niet het feit dat de wekker de volgende dag belachelijk vroeg zou gaan (zodat we meer tijd en meer kans hadden tijdens onze kaartjes jacht) Dat zag ik de volgende dag wel…

Leuuuuk leuk! Ben benieuwd naar de rest! :D

Weet je nog welke Billy je had?

Nee, daar hebben we niet opgelet… Later wel geprobeerd te beredeneren. Maar ja, de info het was een blond jongetje is niet echt verhelderend! En oh ja hij kon goed dansen 😉

[quote author=“marly”][quote author=“Remko”]Weet je nog welke Billy je had?

Nee, daar hebben we niet opgelet… Later wel geprobeerd te beredeneren. Maar ja, de info het was een blond jongetje is niet echt verhelderend! En oh ja hij kon goed dansen

Als jullie dinsdag 20 februari zijn geweest zagen jullie de voorlaatste show van Colin. 😉 
(hij is trouwens al 16 vandaar dat hij gestopt is en dit weekend terug naar Amerika gaat)