Londen theaterdagboek (2/3 - 10/3)
change_status
Alternate
RankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  689
Geregistreerd  2005-01-31

[quote author=“brian”]Het is inderdaad een pure klucht. Gemaakt door vakmensen op de top van hun kunnen. Alleen hoe Frances de la Tour de rol van Bertha, de hulp in de huishouding vertolkt, is het kaartje al waard. Met een blik of een droge opmerking heeft ze de zaal al plat. Een master class in komedie.

Ik ben overigens helemaal geen liefhebber van kluchten, maar dit vond ik fantastisch.

Ik hou helemaal niet van kluchten, ben denk ik toch blij dat we niet zijn gegaan!

  [ # 1 ] 13 March 2007 01:42 PM
Alternate
RankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  689
Geregistreerd  2005-01-31

Net terug van een inspirerende theaterweek in Londen. Ondanks dat ik 12 shows gezien heb zat er verassend genoeg geen één musical tussen. Er lopen momenteel zo veel interessante toneelstukken en ik heb alle musicals gezien (die ik wil zien). Shows als “Dirty Dancing”, “The Sound of Music” en “Porgy & Bess” konden mij niet echt prikkelen tot een kaartje kopen. Toch hoop ik dat dit verslag voor de theaterliefhebbers interessant is om te lezen.

Vrijdag 2 maart

Voor een prikkie kon ik kaartjes kopen voor een preview van Treats van Christopher Hampton (schreef de musicals “Sunset Boulevard” en “Dracula”). Het verhaal gaat over een driehoeksverhouding, waarin een vrouw moet kiezen tussen een sul (Laurence Fox) en een bruut (Kris Marshall), en onverklaarbaar voor de laatste kiest. Waarschijnlijk geen stuk voor feministen dus.

“Treats” haalde de media, omdat dit het theaterdebuut is van de immens populaire en voormalig tienerster Billie Piper (“Doctor Who”). In mijn ogen is het een onderhoudend debuut, maar zijn het de mannen die de voorstelling dragen. Niet alleen omdat ze meer ervaring hebben, maar vooral omdat hun rollen beter geschreven zijn. Grappig, bondig en provocerend. Perfect voor een eerste theateravond in Londen.

Zaterdag 3 maart

Een theaterdag aan de South Bank van Londen. Voor 10 pond zag ik een matinee van “The Reporter” van Nicholas Wright in het National Theatre. Het gaat over de succesvolle homoseksuele journalist James Mossman uit de jaren ‘60, die om onverklaarbare redenen zelfmoord pleegde. De show laat via diverse flashbacks Mossman, vanuit het hiernamaals, zijn eigen dood op journalistieke wijze onderzoeken.

Ondanks dat het stuk goed was geregisseerd door Sir Richard Eyre (“Mary Poppins”) en geacteerd, door m.n. Ben Chaplin als Mossman, wist het mij niet echt te raken. Dit kwam misschien door de afstandelijkheid van de protagonist en omdat je aan het eind van het stuk nog met zoveel open vragen blijft zitten.

Voor de avond had ik kaartjes voor een preview van de Britse klassieker “The Entertainer” van John Osborne in het Old Vic. De ondergang van het variété theater en de verbitterde derderangs artiest Archie Rice (deze rol werd oorspronkelijk gespeeld door Lord Laurence Olivier) wordt door Osborne gebruikt als metafoor voor de ondergang van het Britse rijk (het stuk werd tijdens de Suez-crisis geschreven). Deze productie sprak mij het minst aan. Er zat te weinig ontwikkeling in het verhaal en het duurde daardoor veel te lang (bijna 3 uur).

Wel interessant om dit ooit eens revolutionaire stuk gezien te hebben (vanuit historisch perspectief) en Robert Lindsay live te zien. Hij won een Olivier en Tony Award voor de musical “Me and My Girl” en ook een Olivier voor zijn Fagin in “Oliver!”. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat zijn music hall scènes (voor het doek) het sterkst zijn. De scènes thuis, als egocentrische bruut, wist Lindsay voor mij minder effectief over de voetlichten te brengen.

Zondag 4 maart

Een matinee (met heel veel kinderen) meegemaakt van Blue Man Group. Sommige segmenten waren creatief en grappig (m.n. de interactie momenten met het publiek). Over het algemeen vond ik het echter oppervlakkig en niet van het niveau van theaterevenementen als “De La Guarda” of “Stomp”.

Maandag 5 maart

Een uitje meegemaakt van de Britse theaterwebsite www.whatsonstage.com naar de klassieker The Man of Mode van George Etherege in het National Theatre. Regisseur Nicholas Hytner (“Miss Saigon”) heeft deze restoration comedy uit 1867 helemaal naar de 21ste eeuw vertaald met sublieme resultaten. Het effect is te vergelijken met de Baz Luhrmann verfilming van “Romeo + Juliet” met Leonardo DiCaprio.

Het verhaal draait rond de avonturen van een player, Dorimant, en de vrouwen uit het modieuze Londen die tegen wil en dank voor hem vallen. Het stuk geeft indirect commentaar op onze obsessie met faam en het lege leven dat hiermee gepaard gaat. In een woord: geweldig!

Na de show was er een exclusieve Q&A met de cast, waaronder hoofdrolspelers Tom Hardy, Nancy Carroll en de hilarische Rory Kinnear. Erg verhelderend, interessant en er werd ook veel gelachen.

Dinsdag 6 maart

Voor het matinee kocht ik kaartjes voor “The 39 Steps” (gebaseerd op de gelijknamige Alfred Hitchcock film), die onlangs de Olivier Award voor ‘Best Comedy’ ontving. Amusant, maar ik vind het zeker niet de beste komedie van vorig seizoen. De personages en het verhaal laten je vrij koud. Het stuk moet het vooral hebben van de inventiviteit waarmee de 4-koppige cast en het creatieve team de filmbeelden van Hitchcock naar theater hebben weten te vertalen.

Deze avond was het zo ver! Ik ging naar “Equus”, het toneelstuk van Peter Shaffer waar heel de wereld van wist vanwege de naakte aanwezigheid van Daniel Radcliffe (oftewel Harry Potter). Radcliffe maakt een fantastisch en gewaagd debuut, maar de hele productie van regisseuse Thea Sharrock is van top niveau. Spannend, dramatisch, lyrisch en prachtig vormgegeven door de invloedrijke John Napier. Een stuk dat het publiek laat zien dat toneel net zo boeiend kan zijn als een musical.

Het verhaal gaat over het onderzoek naar de reden waarom een 17-jarige jongen de ogen van een aantal paarden heeft uitgestoken.

Woensdag 6 maart

’s Middags zag ik een van de oudste stukken van Nobel prijs winnaar, Harold Pinter: “The Dumb Waiter”. Het stuk duurt slechts een uur en gaat over twee huurmoordenaars die wachten op een nieuwe opdracht. Het eind is behoorlijk verassend. De zeer diverse acteerstijlen van Jason Isaacs (Lucius Malfoy uit Harry Potter) en Lee Evans (“The Producers”) zorgt voor explosief spel en wist een hele zaal gevuld met een hoop scholieren van begin tot eind te boeien.

Omdat dit Pinter is is er naast het gevecht om macht veel meer in het stuk te lezen. Achteraf was er dan ook gelukkig een Q&A met regisseur, Harry Burton, en cast die erg stimulerend was. Dit zouden stukken veel meer moeten doen. Het doet je veel meer nadenken over het werk dat je net gezien hebt.

In de avond ben in naar “Boeing Boeing” geweest, een klucht die in de jaren ’60 meer dan 7 jaar in het West End heeft gelopen. Ik had nog nooit van dit stuk gehoord, maar omdat ik regisseur Matthew Warchus (“The Lord of the Rings”) hoog heb zitten en de cast bestond uit top klassieke acteurs, o.a. meervoudig Olivier Award winnaars Roger Allam (de originele Javert uit “Les Miserables”) en Frances de la Tour (“The History Boys”), besloot ik hier naar toe te gaan.

Gelukkig bleek dit geen foute keus te zijn geweest. Ik lach van begin tot eind in een deuk. Wat een briljante onzin! Het verhaal gaat over een playboy in Parijs, die 3 stewardessen van diverse vliegtuigmaatschappijen tegelijk probeert te zien. Geen diepgang, wel (fysieke) komedie van de hoogste klasse.

Donderdag 7 maart

‘s Middags zag ik een matinee van “The Seagull” van Anton Chekhov (bewerkt door Christopher Hampton). Met deze productie, over de ongrijpbare kunst van het schrijven en de liefde, neemt Ian Rickson afscheid van zijn baan als artistiek leider van het schrijverstheater van Londen: het Royal Court.

Deze productie, met een sterrencast bestaande uit o.a. Kristin Scott Thomas (“The English Patient”), Mackenzie Crook (“The Office”) en Chiwetel Ejiofor (“Dirty Pretty Things”), wordt door kenners een van de beste interpretaties ooit genoemd. Het is zeker een theatrale schatkist, gevuld met prachtige acteerprestaties, zwarte humor, nostalgisch en hunkerend naar onbeantwoorde liefde.

’s Avonds zag ik mijn eerste professionele productie van “The Glass Menagerie” van Tennessee Williams. Toen ik studeerde en dit semi-autobiografische stuk over zijn familie ontdekte was ik gelijk verpacht aan het poëtische werk van Williams, een van de grootste Amerikaanse toneelschrijvers ooit.

De productie, geleidt door tweevoudig Oscar-winnaar Jessica Lange (“Tootsie”), stelde geen teleur. Schitterend geregisseerd en vormgegeven, diep triest. Het publiek, vol met Italiaanse tienermeisjes en Russen was echter zeer onrustig, wat de ervaring helaas iets minder maakte. Dit publiek had ik eerder bij “Equus” verwacht. Ik snap werkelijk niet wat deze mensen bij dit stuk deden!?

Vrijdag 8 maart

Alweer mijn laatste voorstelling: een preview van “The Lady from Dubuque” van Edward Albee. Hiervoor had ik om één reden kaartjes gekocht: om de legendarische Dame Maggie Smith live te zien. Verder wist ik niets van het stuk behalve dat het slechts voor 12 voorstellingen op Broadway had gelopen begin jaren ‘80. Sindsdien is het nooit meer uitgevoerd.

Smith was fenomenaal, maar kwam pas op aan het slot van het eerste bedrijf op. Gelukkig was het verhaal, wat over de dood bleek te gaan, erg goed. Het heeft een originele structuur, absurdistische humor, bijtend drama, levendige personages en is perfect geregisseerd door Anthony Page (“Who’s Afraid of Virginia Woolf”). Een mooi eind van een memorabele week.

  [ # 2 ] 13 March 2007 02:15 PM
Avatar
West End Ster
RankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  1730
Geregistreerd  2002-07-10

Interessant verslag… Veel theaterproducties had ik ook willen zien, maar helaas wat tijdgebrek gehad. Luuk en ik hadden kaartjes voor Boeing, boeing! Maar hebben ze terug gebracht… Het leek ons vreselijk! Is het echt zo kluchterig als het lijkt?

   Handtekening   

Bloemen zijn langs elke weg te vinden, maar niet iedereen weet er een krans van te vlechten.
Anastasius Grün

http://www.clownzoey.nl

  [ # 3 ] 13 March 2007 03:16 PM
Alternate
RankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  689
Geregistreerd  2005-01-31

Het is inderdaad een pure klucht. Gemaakt door vakmensen op de top van hun kunnen. Alleen hoe Frances de la Tour de rol van Bertha, de hulp in de huishouding vertolkt, is het kaartje al waard. Met een blik of een droge opmerking heeft ze de zaal al plat. Een master class in komedie.

Ik ben overigens helemaal geen liefhebber van kluchten, maar dit vond ik fantastisch.

  [ # 4 ] 13 March 2007 07:04 PM
Avatar
Musical Ster
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  6127
Geregistreerd  2004-03-15

Een goed gevulde week lees ik wel!

Het stuk “The Reporter” in het National Theatre lijkt me ook wel wat; wie weet wie weet… ik heb in elk geval nog enkele gaatjes in de planning over.

   Handtekening   

Have you ever yearned to go, past the world you think you know,
been in thrall to the call of the beauty underneath?