“Aan het einde van de regenboog”, een muzikaal toneelstuk
Gezien in Arnhem, 12-04-2007
Ik ga hier geen verslag van schrijven, want de recensie die ik na de voorstelling van het prikbord uit de Schouwburg plukte, onderschrijf ik volledig:
[quote author=“De Volkskrant”]Kleinsma passievolle Garland
Rotterdam - Op haar 15de wordt ze in Hollywood al een ‘pillendoos op pootjes’ genoemd. Voor filmopnamen zitten de tabletjes in de zoom van haar jurk genaaid. Maar voor het Amerikaanse bioscooppubliek is de tiener Judy Garland het toppunt van puurheid als Dorothy in The Wizard of Oz, de zangeres van Over the Rainbow.
In 1969 geeft ze een serie comebackconcerten in de Londense nachtclub The Talk of the Town. De ene avond staat een briljante zangeres op het podium, de volgende avond maakt ze er onder invloed van drank en drugs een gigantische puinhoop van. Deze Londense periode, een half jaar voor haar dood op 47-jarige leeftijd, vormt het decor van End of the Rainbow van de Britse toneelschrijver Peter Quilter. In 2005 ging het muzikale toneelstuk in Sydney in première. Joop van den Ende haalde het stuk naar Nederland, nog voor Broadway.
Met Simone Kleinsma heeft de producent de best mogelijke hoofdrolspeelster in huis. Ze imiteert met opzet het stemgeluid van Judy Garland niet, maar de dramatiek van de getormenteerde zangeres druipt er aan alle kanten vanaf. De harde, soms zeer geestige tekst, die mooi rauw vertaald is, komt prachtig uit haar mond. Je gaat helemaal met haar mee als ze van de goed gebekte arrogante superster omschakelt naar een dood vogeltje en omgekeerd. De liedjes van Garland zijn organisch door de voorstelling gestrooid en Kleinsma zingt ze met passie. Als Garland een van de Londense shows wil afbreken omdat ze helemaal leeg is, krijgt ze van haar geliefde/manager toch weer wat pillen. Dan stort ze zich op Almost like being in love, met een opjagende drum. Onvergetelijk.
Ze heeft twee geweldige partners naast zich die het stuk compleet maken. Kees Boot is Mickey Deans, de laatste aanwinst van Judy Garland, die vastbesloten is haar van de drugs af te helpen en haar carrière weer vaart te geven. Boot weet het wanhopige optimisme van Deans sterk vorm te geven.
Paul de Leeuw is Anthony Chapman, de pianist die Garland tijdens haar Londense optredens op de been houdt. Zijn liefde voor de vrijwel uitgerangeerde, weerbarstige zangeres is oprecht. De rol van de pianist is zowel ontroerend als humoristisch, maar De Leeuw beheerst zich bewonderenswaardig en serveert de humor niet als een komiek uit. De Leeuw gaat heel diep in de scène waarin de homoseksuele pianist de gebroken zangeres min of meer een huwelijksaanzoek doet. Ze grijpt deze laatste strohalm niet. En dat is slecht voor haar leven, maar heel mooi voor de voorstelling.
Patrick van den Hanenberg, 05-02-2007, Volkskrant
Het begin vind ik erg mooi, met een verwijzing naar Jim Henson’s Kermit: “The Rainbow Connection”.
Verder bestaat de voorstelling uit figuurlijke hoogte- en dieptepunten uit Judy’s leven. Dramatiek van het verhaal, maar hier en daar ook met de nodige humor, waar met name in het eerste deel nog echt de luchtigheid behouden blijft, omdat er goed om valt te lachen. In het tweede deel overheerst de tragiek. Simone Kleinsma is Garland met haar donkere pruik en een intentie die tot kippenvel toe weet te roeren en te raken.
Kees Boot als Mickey Deans doet je werkelijk geloven dat hij om haar geeft en ook al heeft ook hij zijn zwaktemomenten, wat zou je zelf doen als je de wanhoop nabij was.
Paul de Leeuw ten slotte laat zien dat hij een rol kan dragen. Zijn waardigheid blijft behouden en de rol is puur; hij staat er niet als zichzelf, hij staat er als Anthony Chapman en weet een bescheidenheid ten toon te spreiden die hem siert en waarbij hij nergens uit de schaduw van Judy Garland stapt.
Het slot van de voorstelling, waarin het lijkt of Judy haar letterlijke ondergang, dan wel symbolische dood sterft, is er een die naar de keel grijpt. Een theatraal juweeltje, waarbij ik mijn ogen met moeite droog houd en waarbij het even duurt voor het publiek zich losmaakt van de beleving en overgeeft aan respectvol, maar sterk applaus.
