Na een veel te lange vlucht met 3 uur vertraging en zware hoosbuien van Frankfurt naar Nederland, ben ik weer thuis na een veel te korte week New York.
Aangezien ik geen ster ben in het schrijven van verslagen, beperk ik me tot wat indrukken.
Avenue Q: Mijn moeder wilde per se Avenue Q nog een keer zien, en wie ben ik om daar tegen te zijn 😉 Over de show is al genoeg gezegd, dus ik kan het over de nieuwe Rod / Princeton hebben: Howie Michael Smith. Briljant. Meer acteur dan de anderen die ik gezien heb. Hij maakte van Rod een ander personage, meer onzeker, prachtig om te zien hoe hij alleen met z’n lichaam al een ander personage werd.
The Pirate Queen: Wow. Wow. En nog veel meer Wow. Ik post een uitgebreid verslag van deze show in een nieuw topic.
The Drowsy Chaperone: De ondertitel, a musical within a comedy, zegt eigenlijk genoeg. Het is een leuk stuk, grappig, maar ik vond het wel erg Amerikaans, sommige grappen ontgingen me. John Glover als Man in Chair was boeiend om naar te kijken, de gehele show op het toneel (op 2 minuten na) en de hele tijd zo fantastisch gefocust. Leuke show om gezien te hebben, maar voor mij niet de knaller en de hit waar ze het in Amerika over hebben. Oh, voor wie de show wil gaan zien, de show duurt 1 uur en 3 kwartier, zonder pauze.
Spamalot: Ik had in London de show al gezien, ik dacht dat Monty Python beter begrepen wordt door Engelsen. En ik had gelijk. De show was weer erg leuk, maar wel erg traag. Een aantal woordgrappen waren verdwenen. Heel erg fijn dat Christopher Sieber weer terug is bij de show op Broadway. Nieuwe toevoeging is de nieuwe lyric met betrekking tot Britney Spears, in ‘Diva’s Lament’ naar aanleiding van haar escapades met afkickklinieken en haar haar afscheren.
Legally Blonde: Leuke film, geen leuke musical. Het was makkelijk, simpel en cliché. Natuurlijk in de film zat ook niet veel, maar er zaten aardig wat momenten in de musical waarop er een tikje drama ingebracht kon worden, maar de schrijvers namen de vrolijke, gezellig weg. Als je 10 minuten naar het toilet zou gaan en weer terug komt, heb je niets gemist. Lestat (de vorige show in het Palace Theater) was interessanter. Daar moest je tenminste opletten. Het lag weer niet aan de cast, decors, regie, kleding etc. alleen het verhaal is uiterst zwak. Maar het is precies waar het Amerikaanse publiek met z’n vele tienermeisjes gek op is. Hoogtepunt was de opkomst van de UPS delivery guy, wat bijna een staande ovatie opleverde.
Curtains: De nieuwe show van Kander & Ebb is een goede show geworden, vol met songs die blijven hangen en dagen na klinken. Met ‘I miss the music’ als hoogtepunt, mannen let op, dit zal je in elk geval als auditienummer op je repertoire zetten. Het verhaal is interessant, een tikkeltje over de top cliché, maar in deze show is het als cliché bedoelt, niet als in Legally. Debra Monk is heerlijk als de Producer, de onderstaande quote is van haar. Heerlijk ontspannen kijken naar een heerlijke show.
Company: In 1 woord boeiend. Meer kan ik er niet over zeggen. Originele regie, interessante arrangementen.
Voor de geïnteresseerden die zich afvragen wat een weekje (8 dagen) New York kost: Ik heb deze week met hotel, vlucht, 8 shows, souvenirbrochures etc. zo’n 1300 euro uitgegeven.
