Luna:
Hetzelfde geldt voor Brian, die een reactie had geschreven over Equus die ook niet terug te vinden is en die ik graag nog eens herlas, maar ik heb hem net een PM gestuurd.
Ik heb je PM niet ontvangen. Zoals gewoonlijk zijn je impressies erg lekker om te lezen. Ik was ooit van plan om een recensie van “Equus” te schrijven, maar vanwege enorme drukte ben ik daar nooit aan toegekomen. Hier volgen dus enkele van mijn indrukken.
“Equus” is inderdaad een overweldigende ervaring. Ik zag het stuk helaas midden in de griep epidemie in Londen, waardoor de nauwelijks ingewerkte understudy van Richard Griffiths op ging als de psychiater. Alhoewel hij zeer vakkundig speelde fungeerde de rol nu voornamelijk als verteller en miste je ietwat de dramatische spanningsboog van zijn personage.
Voor Daniel Radcliffe heb ik groot respect. De rol van Alan is een van de zwaarste tienerrollen in de canon. Net als voor Shakespeare’s Juliet heb je eigenlijk veel meer ervaring en stemtraining nodig, dan op die leeftijd mogelijk is, maar Radcliffe brengt het er erg goed van af.
Dat hij ‘theatre prescence’ heeft is duidelijk vanaf zijn eerste opkomst: slechts in jeans gekleed loopt hij, alsof onder hypnose, naar zijn favoriete paard Nugget (gespeeld door topdanser, o.a. voor Matthew Bourne, Will Kemp) en slaat zijn armen innig om hem heen. Dit hypnotiserende beeld wordt enkele seconden vastgehouden en zet de toon voor de voorstelling. Je kan een speld horen vallen in de zaal.
Radcliffe moet m.n. aan het eind van beide bedrijven zeer diep gaan. Zo eindigt het eind van het eerste bedrijf met een orgasme, terwijl hij op Nugget zit, en het tweede met het verminken van de paarden in de stal. Hij had geen beter stuk kunnen kiezen om van zijn Harry-Potter-imago af te komen. “Equus†is voor hem wat “A Place in the Sun†voor Elizabeth Taylor of “Taxi Driver†voor Jodie Foster was. Het verschil is echter dat Radcliffe zijn ‘declaration of independence’ live in het theater beleefd en niet op film.
Regisseuse Thea Sharrock heeft een schitterend stuk neergezet. Ik had slechts twee minuscule puntjes van kritiek. Het eeuwige gesleur met blokken - om diverse ruimten te creëren - had voor mij niet gehoeven en de blik op psychisch gestoorden vond ik ietwat geromanticeerd en gedateerd. Zo van, de psychisch gestoorden zijn echt de gelukkigen en normale mensen in de wereld. Ondanks deze bedenkingen had ik toch een werkelijk gedenkwaardige avond in het theater.
Korte reacties op de overige stukken die je gezien hebt:
“Mary Poppins” - Dit vind ik persoonlijk de meest geslaagde Disney musical tot nu toe. Hier verschillen we dus van mening. Ook leuk! 😊
“Billy Elliot” - Voor deze musical zijn er geen superlatieven genoeg. Ik zag het in previews en had zo’n perfecte avond, dat ik sindsdien nooit meer ben geweest. Die magie en chemie is volgens mij niet te reproduceren.
“LOTR” - Ik ben een enorme fan van de film trilogie, maar deze ‘total theatre’ ervaring staat niet hoog op mijn lijst.
