Anderhalve week geleden kreeg ik een email van het Delftse Theaternetwerk. Ze hadden een workshop geregeld bij de Paardenkathedraal en er waren nog wat plaatsen over. Dus ik las niet verder en meldde me aan. Nadat ik 2003 de voorstelling “de mensenhater”had gezien, was ik groot liefhebber van de Paardenkathedraal. Dus een workshop daar moest boeiend zijn.
Vrijdag 22 juni verzamelden we in de zaal van de Paardenkathedraal. Daar werden we verwelkomt door Rob de Bruijn. Al zes jaar is hij de regie assistent van Dirk Tanghe en hij zou ons kennis laten maken met de werkwijze van Dirk Tanghe door een workshop. Na een voorstel en verwachtingen rondje, vertelde Rob iets over de geschiedenis van Dirk Tanghe en probeerde daarna uit te leggen hoe Dirk werkt en waarom. Het was echt heel vele informatie en het is moeilijk om in woorden uit te drukken. Het komt er op neer, dat Dirk de waarachtigheid van het gespeelde heel belangrijk vind, dus moet je als acteur eerst opzoek naar de kern van je personage, naar de pure gevoelens van het personage en daar pas je de tekst dan in. Dit alles met als doel om zo realistisch mogelijk te spelen.
Daarna ging Rob aan de hand van door ons gespeelde scènes voordoen hoe het regisseren in z’n werk gaat. Op dit moment speelt theatergroep de Ponies onder regie van Dirk Tanghe het stuk “De Meeuw”van Tsjechov. Rob schetste een situatie uit het toneelstuk “De Meeuw”, deze situatie moesten we in stilspel uitspelen, met als basis het herkennen en ervaren van je impulsen. Dit spelen deden we in het decor, waar die avond weer de Ponies zouden spelen. Ik was de hele tijd bang iets te breken!  We hebben de scène een aantal keer gespeeld en elke keer vroeg Rob, waarom we iets deden en wat we hadden ervaren tijdens het spel (welke impulsen). Hierdoor werd ik me heel bewust van mijn omgeving en handelen.
Het was echt een heel gave workshop, waarvan ik veel heb geleerd. Zowel theoretisch gezien als qua spelmogelijkheden, het is echter nog niet helemaal helder wat ik dan precies heb geleerd. Het klinkt allemaal heel vaag, maar je ervaart soms momenten waarvan je denkt, hier kan ik wat mee. Die momenten sla je op en dan is het wachten op het goede moment om ze te gebruiken. Ik zit momenteel vol van die momenten en ze zoemen door mijn hoofd, tussen de rest van de chaos door!!! Ik geloof niet dat deze laatste toevoeging mijn verhaal duidelijk maakt.
Na een Portugese maaltijd met enkel anderen medeworkshoppers zijn we naar de voorstelling gegaan.

Theatergroep Ponies, een groep jonge, enthousiaste makers, staat te trappelen om de confrontatie aan te gaan met Paardenkathedraal regisseur Dirk Tanghe in een stuk over de botsing tussen twee generaties theatermakers. Is dat vragen om problemen of levert dat juist een zeer bijzondere bewerking op van Tsjechov’s klassieker De Meeuw? Het antwoord vindt u vanaf 18 mei in het theater van de Paardenkathedraal. De Meeuw is een stuwend stuk vol onvervulde verlangens, kapotte liefdes en dichtgeslagen deuren. Jeugdig idealisme dat kapot slaat op de klippen van de gevestigde normen en waarden. Wijze levensraad die weg gefloten wordt, of cynisch binnensmonds wordt geneuried. Een stuk over het gevecht tussen traditie en vernieuwing, egocentrisme, zelfverheerlijking, passie, onvermogen en wanhoop. Wanneer Trepljov, de zoon van een gevierde actrice, zijn eigen visies op het theater wil doordrukken en zijn geliefde Nina als jonge actrice naar voren schuift, stuit hij op onbegrip, leugens, bedrog en minachting van de heersende garde. Het hele gezelschap rondom hem werkt verlammend en terwijl hij iedereen rond zich ziet wegkwijnen in zelfgenoegzaamheid, cynisme en verbittering, maakt zijn hartstocht voor theater steeds meer plaats voor vertwijfeling en machteloosheid. Tot hij nog maar één uitweg ziet.

Het toneelstuk is prachtig, maar de uitvoering ervan vond ik niet helemaal geweldig. Dirk Tanghe is er deze keer niet in geslaagd om de waarachtigheid te bewaren. Sommige momenten waren hilarisch over the top, andere momenten waren net niet geloofwaardig en enkele momenten waren ronduit saai! Voor mij was het hoogte punt van de voorstelling het einde. Trepljov zit op het bed in blauw licht en verscheurt zijn manuscript, terwijl aan de andere kant van het podium zijn moeder en haar vrienden hem belachelijk maken en alles wat hij deed en doet afkraken.  Opeens staat hij op, pakt een wapen en speelt dat hij iedereen doodschiet (het leven is tenslotte maar theater) Vervolgens sloopt hij zijn kussen en blaast met een grote ventilator alle veren het podium op. Die beelden waren echt zo mooi!
Ondanks het niet kunnen waarborgen van de geloofwaardigheid heb ik toch genoten van de voorstelling. Bij de Ponies spelen een aantal erg getalenteerde theatermakers en het was erg prettig om naar hen te kijken! Al met al heb ik een geweldige theaterdag gehad.

Ik heb afgelopen seizoen voor het eerst kennis kunnen maken met de voorstellingen van de Paardenkathedraal (alszijnde publiek). Vooraf kregen we een inleiding door een van de acteurs die ook een rol in de voorstelling die avond speelde. Ik was er zeer mee ingenomen en bedacht dat ik in de toekomst zeker nog eens vaker naar een stuk van dit gezelschap zou willen gaan.
Komend seizoen komen ze met A Midsummernightsdream terug… ik ben erg benieuwd.