De hele wereld stond in één grote file en wij moesten natuurlijk weer heel suf met de auto naar Les Mis. Enfin, dat bleek erg mee te vallen en zo schoven wij ruim op tijd op onze plekjes op het 1e balkon van het Nieuwe Luxor. Ik vind het een heel prettig theater, lekker groot opgezet en eigenlijk zit je overal wel goed. Wij keken midden op het toneel en hadden zo een mooi overzichtsbeeld van het stuk. Dat in combinatie met het mooi uitgebalanceerde, heldere geluid en het geweldige orkest, stond al bijna garant voor een fijne avond.
Ik ken Les Miserables niet goed. Ik ken een aantal stukken muziek wel heel goed, omdat ik dat ooit met mijn schoolkoor heb gezongen. Wat mijn probleem een beetje was: ik heb alles indertijd in het Engels ingestudeerd. Toch irritant als je in je hoofd andere teksten hoort 😉 Ik had me hier erg op verheugd, omdat ik de muziek prachtig vind.
Het nu volgende verslagje is érg globaal. Ik ben slecht in castlijsten, kijk er ook niet naar, dus wees niet boos als ik het heb over een jongen of een meisje zonder naam!
Mijn algehele indruk is dat Les Mis, zeker và³à³r de pauze, een heel vol stuk is. Er gebeurt ontzettend veel in een betrekkelijk korte tijd en je moet je kop er goed bijhouden. Afgezien daarvan was het zeker muzikaal ontzettend mooi. Ik vond het orkest steengoed, heel dynamisch en qua geluid scherp. Je kon de diverse instrumenten er moeiteloos uitpikken. Dat gold ook voor de stemmen: zelfs in grote koorstukken bleef je een gevoel houden individuele stemmen te horen en dat vind ik opmerkelijk. Vaak wordt dat toch een soort muur van geluid. Dat de verstaanbaarheid daar toch niet van opknapte, daar leg ik me zo langzamerhand maar bij neer. Dat moet blijkbaar zo zijn in Nederland. De solisten hadden stuk voor stuk wel een uitstekende dictie, hoewel Wim van den Driessche in zijn emotionelere stukken wat verviel in zijn zachte g en dan wat van zijn verstaanbaarheid verloor.
Over de verschillende rollen: we hadden niet Jamai als Marius, maar zijn understudy, van wie ik de naam dus niet weet. Hij was adequaat, maar wist niet echt een gevoelige snaar te raken. Wellicht ligt dat ook een beetje aan de rol, die ik een tikkie halfzacht vind. Nee, dan Enroljas! Dat is nog eens een vent! Freek Bartels was geweldig: strijdbaar, vurig, sterk in zijn hoge noten, echt geweldig! Ik was aangenaam verrast door René van Kooten, die ik zowel vocaal als speltechnisch heel goed en genuanceerd vond. Zijn falset in ‘Breng hem thuis’ vond ik prachtig en ontroerend en zijn laatste scène met Cosette, Marius en Fantine was hartverscheurend. Een mooie rol voor hem, en ik vind hem een duidelijke en goed uitgespeelde ontwikkeling doormaken van jong naar oud. Daarentegen ben ik niet zo weg van Wim van den Driessche. Zijn stem vind ik een tikje non-descripten zijn spel wat karikaturaal. Kan aan mij liggen.
Speciale vermelding voor de kleine spelertjes: we hadden het erg getroffen met onze Gavroche en kleine Cosette. Ze waren niet alleen toonvast, maar ook heel sterk in hun spel. Vooral Gavroche was geweldig: brutaal, grappig en toch ontroerend.
Dan de dames! Ik heb tranen met tuiten gehuild om de scènes met Nurlaila erin. Ze heeft een manier van zingen en spelen, die mooi het midden houdt tussen kwetsbaar en krachtig. Daarnaast was Celine Purcell heel goed, ze gaf een geweldige invulling aan het dubbele karakter van à‰ponine: jongensachtig en vrouwelijk, sterk en gevoelig. Ik vind haar zang soms wat onstabiel, maar haar spel maakt dat helemaal goed! En hoewel ik Suzan met veel plezier heb zien optreden in ‘Op zoek naar Evita’, vind ik haar in Les Mis minder. Wederom: dat kan aan de rol liggen! Ik vind Cosette zo kleurloos, zo truttig. Wat is en blijft: ze heeft een prachtige stem, tegen opera aanleunt.
De familie Thénardier: mmm, ja grappig wel, en Carlo was vocaal goed. Ik hou niet zo van dat karikaturale, typetjesachtige spelen. Hoewel Carlo’s nummer in het riool wel heel sterk en beklemmend was.
Wat betreft het ensemble: geweldig! De koorstukken waren zo sterk, zo mooi van harmonie, en goed van choreografie. Dat waren nog eens extra genietmomenten. Daarnaast was er ook een grote rol weggelegd voor het zeer veelzijdige en flexibele decor. Het gaf een hoop dynamiek, soms wat teveel. Die schijf bleef voor m’n ogen draaien 😉.
Al met heb ik een te gekke avond gehad! Ik hoef Les Mis niet nog een keer te zien, maar ben heel blij dat ik geweest ben.