‘The Lord Of The Rings’ duurt 3 uur inclusief de pauzes. Maar zorg dat je rond 19.15u al in de zaal zit, omdat dan de aanloop naar de voorstelling al begint en het zou jammer zijn als je dat mist. Veel plezier!

Ik herken veel in je Lord of the Rings recensie. Het is geen musical zoals ‘men’ musicals kent. Maar het is zeker een allround spectakel waarbij je ogen en oren te kort komt. Een beleving, maar verwacht geen meezingers of liedjes die lang in je hoofd blijven zitten (iets wat ineens voor velen een maatstaf voor een goede musical is).
Ik ben geen Tolkien fan, heb boeken noch films uit kunnen zitten, maar het verhaal was voor mij als leek prima te volgen (of misschien juist daardoor) en ik heb me geen moment verveeld.

Bedankt voor al het werk dat je in je stukjes hebt gestoken om ons te laten meegenieten, Theo.

Skye.

Bedankt voor alle mooie verslagen!

Ik had ongeveer dezelfde reactie op “Joseph”: teleurstellend. In tegenstelling met jouw was het echter mijn eerste kennismaking met de show (http://www.musicalworld.nl/dagboek/any_dream_will_do/).

Jammer dat je Ben niet in “Hairspray” had. Ik was benieuwd hoe hij het deed. Zeker omdat ik hem in Londen tot 2x toe tegen het lijf ben gelopen. Ik heb de show jaren gelden op Broadway gezien, maar ga het misschien nog een keer in Londen zien als ik niet door allerlei nieuwe ontdekkingen verleid wordt.

“Lord of the Rings” kon mij niet zo boeien. Ik betrapte mij er op dat ik vooral het decor- en lichtontwerp aan het applaudiseren was (http://www.musicalworld.nl/dagboek/arriving_in_london/). Gollum is inderdaad een mooie creatie, maar slechts een heel klein onderdeel van de giga show.

Ik begrijp dat we in januari weer heel wat verslagen kunnen verwachte. Leuk!

Hoi Theo, ik sluit me aan bij de anderen: dank voor de leuke verslagen. Ik ben in ieder geval weer geprikkeld voor London, m.n. voor Hairspray.
LOTR verschil ik van mening met je: ik vond het geheel niet lekker lopen. Zaten wel fraaie decors in en Gollum was inderdaad erg goed; maar als verhaal kon het mij niet boeien en muzikaal eigenlijk ook niet. Groet, mark

‘The Lord Of The Rings’ is denk ik inderdaad een voorstelling waar je voor moet vallen. Mij heeft ie in ieder zo geboeid om nog een keer te willen gaan. Januari mag ik inderdaad weer terug met als aanleiding de laatste ‘Mary Poppins’. En als je dan toch in Londen bent is er nog wat ruimte voor andere voorstellingen 😊

Dank je wel. Bijna alsof ik zelf even in Londen ben geweest.

Weer terug van drie daagjes Londen. Goed gevuld met onder andere vijf musicals, waaronder de laatste ‘Mary Poppins’ (... zucht ...) en een toneelstuk.
Verder ook nog wat meegekregen van de ‘buzz’ rondom de première van ‘Sweeney Todd’ met Johnny Depp (énorm billboard op de gevel van de bioscoop op Leicester Square die op donderdag speciaal voor de premiere werd opgebouwd en vrijdagochtend weer verdwenen was, het mag wat kosten 😊 Jammer dat de film voor het grote publiek pas over ruim een week te zien is.
Groeten,
Theo

eastwick - 24 November 2007 09:12 AM

‘The Lord Of The Rings’ is denk ik inderdaad een voorstelling waar je voor moet vallen. Mij heeft ie in ieder zo geboeid om nog een keer te willen gaan. Januari mag ik inderdaad weer terug met als aanleiding de laatste ‘Mary Poppins’. En als je dan toch in Londen bent is er nog wat ruimte voor andere voorstellingen 😊

Eind januari mag ik eindelijk ook naar London afreizen en op een of andere manier is Lord of the Rings echt iets waar ik enorm naar uitkijk. Ik krijg elke keer rillingen bij Lothlorien.

Niets mis met spektakel, hihi… 😉

brian - 19 November 2007 09:11 AM

Jammer dat je Ben niet in “Hairspray” had. Ik was benieuwd hoe hij het deed.

Oh, Ben vond ik dus echt niks aan als Link. Kreeg een beetje het gevoel dat je bij Jim in Grease ook had: Hij doet het leuk, maar er lopen zoveel betere mensen rond..

brian - 19 November 2007 09:11 AM

do/).

Jammer dat je Ben niet in “Hairspray” had. Ik was benieuwd hoe hij het deed. Zeker omdat ik hem in Londen tot 2x toe tegen het lijf ben gelopen. Ik heb de show jaren gelden op Broadway gezien, maar ga het misschien nog een keer in Londen zien als ik niet door allerlei nieuwe ontdekkingen verleid wordt.

ik heb hem gezien als Link. Hij zong goed (zonder valse noten) en zijn acteerwerk was ook in orde.
voldoende, maar niet goed genoeg voor een “heel” of “zeer goed”. je hebt niks gemist als je hem niet hebt

Ik plak de nieuwe verslagen maar even achter dit al bestaande topic. Ik dacht dat ik van het bezoek Londen van afgelopen mei 2008 ook wat had geschreven maar blijkbaar niet.

Anyway ...  Een nieuw jaar goed begonnen in Londen waar ik 12 voorstellingen mocht zien. Deze wereldstad is al een feest om te verblijven maar nu met de lage koers van het Britse Pond en de talloze online aanbiedingen en de actie Get Into London Theatre, kost het voor je gevoel ook nog eens bijna niets om je onder te dompelen in al het prachtigs wat deze stad te bieden heeft.

Helaas miste ik door een onvoorziene vertraging bij de Eurostar de eerste voorstelling die ik geboekt had : Edward Scissorhands. Vijf minuten voor aanvang van de voorstelling aankomen op St Pancras en op tijd naar Sadler’s Wells zou niet lukken realiseerde ik me. Daarom maar op mijn gemak inchecken in het hotel en later op de middag bij TKTS op Leicester Square een kaartje geboekt voor de late matinee van Chicago.

Chicago
Cambridge Theatre
Vrijdag 2 januari 2009 - Matinee

Normaal gesproken zou Chicago ook niet op mijn lijst met musicals staan en ik zag de voorstelling voor het laatst in Londen in het Adelphi Theatre lang geleden. Maar toegegeven Chicago is en blijft een heerlijke en eerlijke Kander en Ebb klassieker. Lekkere muziek gespeeld door een fantastisch orkest en een ensemble dat de sterren van de hemel zingt en danst. Wat een énorme kwaliteit in bezetting.
Een extra bonus was Aoife Mulholland (één van de kandidaten uit How Do You Solve A Problem Like Maria en alternate voor die rol in het Palladium) die de rol van Roxie Hart opnieuw speelt en een prima duo vormt met Tiffany Graves de huidige Velma Kelly. Ian Kelsey als Billy Flynn mist helaas de pizzazz die deze rol vraagt en zet helaas een nogal kleurloze en zouteloze advocaat neer. Een erg dertien in een dozijn gehalte. Een groot compliment daarentegen voor Brenda Edwards als Mama Morton en Rusty Whitehead als Mary Sunshine die hun rollen wél de nodige flair meegeven. Wat een geweldige performances. Al met al was Chicago een relaxed begin van de reeks. Het is maar de vraag of het jonge Japanse echtpaar dat achter me zat diezelfde mening was toegedaan. Ik hoorde me toch een zucht van ontzetting bij het zien van zoveel schaars geklede dames en heren en de nodige erotiek ...

Die avond trof ik vrienden die Oud en Nieuw in Londen hadden doorgebracht en met wie ik tot en met zondag samen een aantal voorstellingen zou bezoeken.

Maria Friedman Re-arranged
Trafalgar Studios
Vrijdag 2 januari 2009 - Avond

Die avond stond Maria Friedman Re-arranged op het programma in de Trafalgar Studios. Een reprise van de voorstelling uit de Menier Chocolate Factory. En wat een juweeltje! In een intieme setting leidt Maria ons door een érg gevarieerd repertoire. Prachtig en verrassend gearrangeerd door bekende namen als John Owen Edwards en Jason Carr en subliem uitgevoerd door een 11 koppige band onder leiding van Gareth Valentine.
Veel musical uiteraard met als hoogtepunten de medley uit Sondheims Sunday : Sunday In The Park With Dot en de Sweeney Todd medley : Sweeney (What A Meanie) en een geweldige versie van The Worst Pies In London. Maar ook songs uit La Cage Aux Folles, Sunset Boulevard en West Side Story. In nummers van Randy Newman. Kate Bush en Suzanne Vega blijkt dat Friedman haar vak tot in alle finesses beheerst. Ze ademt muziek en weet moeiteloos om te schakelen van Henry Purcell naar Leonard Bernstein.
Ze heeft zoveel passie en hart voor haar métier dat het ontroerend is om naar haar te kijken en naar haar te luisteren. Bovendien heeft ze een geweldig gevoel voor humor en betrekt in deze voorstelling argeloze mensen uit het publiek. Ik was toch wel even blij dat ik niet op de eerste rij zat.
Na ruim anderhalf uur gespeeld te hebben sluit het publiek Friedman met een donderende staande ovatie in de armen als waardering voor deze mooie muzikale reis. Als toegift volgt nog Broadway Baby en Friedman stuurt het publiek naar huis met Goodbye For Now van Sondheim. Wat een geweldige vrouw en zangeres en wat voel ik me bevoorrecht dat ik deze voorstelling op de valreep nog heb kunnen zien.

Deze voorstelling speelde op 4 januari de laatste maar in februari staat Maria een paar dagen in het Shaw Theatre met The Great British Songbook en later dit jaar staat La Friedman in de Royal Albert Hall in The King And I en in de reprise van de Royal Festival Hall produktie van Sweeney Todd. Dus als je de kans krijgt deze vakvrouw in actie te zien, niet over denken maar doen!

La Cage Aux Folles
Playhouse Theatre
Zaterdag 3 januari 2009 - Matinee

In het schattige Playhouse Theatre zagen we de Jerry Herman klassieker uit begin jaren tachtig ‘La Cage Aux Folles’ en is opnieuw een transfer van een succevolle Menier Chocolate Factory produktie. Douglas Hodge speelt een onvergetelijke en ontwapenende Albin. De blikken die hij werpt als Zaza zijn hilarisch leuk en bovenal is hij in staat van zijn alter ego een karakter te maken dat gelijk sympathie wint. De cast van deze voorstelling is de laatste weken nogal geplaagd door ziekte. Hodge speelde deze dag naar we begrepen weer voor het eerst en voor de andere mannelijke hoofdrol Georges speelde de tweede understudy Duncan Smith die het prima deed, maar volgens mij wel af en toe de fout in ging met zijn teksten.
Een lach en een traan liggen erg dicht bij elkaar in deze musical. En als Albin aan het eind van de eerste akte ‘I Am What I Am’ zingt met de tragische intentie waarin het nummer eigenlijk is geschreven ga ik met tranen en tuiten de pauze in.
De musical kent een uitstekende cast met onder andere Stuart Neal als de zoon Jean-Michel, Paula Wilcox die de rollen van Mme Renaud en Mme Dindon voor haar rekening neemt (voor de oudjes onder ons is Wilcox vooral bekend uit de sitcom ‘Man About The House’) en Tracie Bennett als Jacqueline. En vooral ‘Les Cagelles’ stelen de show en zingen en dansen de sterren uit de hemel als de flamboyante drag queens uit de nachtclub en ze doen niet allemaal even hard hun best hun mannelijkheid te verbloemen.
Het decorontwerp van de voorstelling door Tim Shortall ademt de sfeer van ouderwets solide entertainment daarbij geholpen door de eighties kostuums van Matthew Wright. ‘La Cage Aux Folles’ is een heerlijke voorstelling en dat er niets mis is met feelgood shows bewijst deze geweldige ontwapenende versie van een geweldige en klassieke show in de beste Broadway traditie.

Spamalot
Palace Theatre
Zaterdag 3 januari 2009 - Avond

Spamalot heb ik een aantal keren gezien en toen bekend was dat de Monty Python musical op 3 januari de laatste voorstelling zou spelen, net op een moment dat ik in Londen zou zijn, was de keuze om nog een keer te gaan niet zo moeilijk. Spamalot is een feelgood musical in de overtreffende trap mits je valt voor die typisch Engelse absurdistische humor. Toegegeven de grappen en grollen blijven het leukst en meest verrassend als je de voorstelling voor de eerste keer ziet. Maar in een overvol Palace Theatre met een enthousiast publiek in de elektrisch geladen atmosfeer van een laatste voorstelling was het weer érg genieten van dit rariteitenkabinet. Zelfs het theaterpersoneel gaat hierin mee, de theatershop was volledig uitverkocht en in de zaal brengt men het laatste paar kokosnoten en ‘stress cows’ aan de man. Zelfs de kerstversiering moet eraan geloven en de kerstballen gaan voor 50p van de hand.
Sanjeev Bhaskar (bekend van onder andere Goodness Gracious Me en The Kumars At No. 42) was de laatste King Arthur in de Londense produktie en absoluut één van de betere zeker op vocaal vlak. Nina Söderquist de winnares van de in Zweden gehouden zoektocht naar de Lady Of The Lake speelde haar rol nog steeds vol overgave en vocaal vuurwerk en leek bij het slotapplaus ontroostbaar. Zeker genoemd moet castlid Andrew Spillet die de rol van Patsy nog steeds hilarisch leuk speelde.
Na een sympathiek dankwoord van Sanjeev Bhaskar waarin hij vooral de castleden om hem heen en de mensen achter de schermen in het zonnetje zette is Spamalot Londen alweer een stukje theatergeschiedenis en ook aan de Broadway run komt op 11 januari 2009 een eind. Maar met nieuwe producties in Duitsland en Spanje niet het eind van deze grappige musical.
Op zondagochtend liepen we over Shaftesbury Avenue en was men al druk bezig de decors in grote trailers te laden en de reclames van de kop van het theater en de gevel te halen. Het prachtige Palace Theatre biedt vanaf 10 maart huis aan de nieuwe produktie daar Priscilla Queen Of The Desert.

A Little Night Music
Menier Chocolate Factory
Zondag 4 januari 2009 - Matinee

Zondag stond de matinee van ‘A Little Night Music’ op het programma in de Menier Chocolate Factory. Met de voorstelling van ‘Sunday In The Park With George’ nog vers in het geheugen was ik benieuwd naar deze andere Sondheim klassieker. Regisseur Trevor Nunn heeft zich bij deze produktie meer dan eerder laten inspireren door de film van Bergman waarop de musical is gebaseerd en Desirée Armfeldt is nu gecast in de leeftijd waarop de rol is geschreven. Een actrice van tegen de veertig prachtig gespeeld door Hannah Waddingham.
‘A Little Night Music’ is bijna geheel gecomponeerd in 3/4 maat en speelt zich af in het Zweden aan het begin van de vorige eeuw en concentreert zich op de onderlinge relaties, liefdes en intriges van de families Armfeldt, Egerman, Malcolm en hun bedienden.
‘A Little Night Music’ is één van de meer lyrische scores van Sondheim die prachtig werd gespeeld in het kleine intieme auditorium in sublieme arrangementen van Jason Carr. Het decor en de prachtige met veel oog voor details gemaakte kostuums van David Farley ademen de rust die bij de voorstelling past. En in het prachtige lichtontwerp van Hartley T A Kemp waan je je bijna in die zomernacht die drie keer zal glimlachen : de eerste keer voor de jongeren, de tweede keer voor de dwazen en de derde keer voor de ouderen.
‘A Little Night Music’ is een passievol stuk vol ontluikende seksualiteit en broeierige erotiek maar op een bijna afstandelijke manier waardoor de voorstelling soms als droom soms als nachtmerrie werkt. De openingsscène is fenomenaal mooi.
De rollen zijn stuk voor stuk uitstekend bezet. Jessie Buckley als de jonge Anne Egerman is een revelatie. Maar de echte glansrollen zijn toch voor Hannah Waddingham als Desirée Armfeldt, bij haar ‘Send In The Clowns’ stokt de adem. Prachtig. En niet te vergeten Maureen Lipman als Madame Armfeldt die het geheel beziet en analyseert en haar rol met een geweldige onderkoelde humor speelt. Ook Alexander Hanson als Fredrik Egerman is hier toch een stuk overrtuigender en geloofwaardiger dan in Marguerite waar ik hem als laatste zag. Door één naam te noemen doe je de ander tekort : Gabriel Vick als Henrik, de veel geplaagde zoon van Fredrik Egerman of Kaisa Hammarlund als Petra en haar mooie uitvoering van ‘The Miller’s Son’. In deze versie is overigens voor het eerst weer de song ‘Silly People’ te horen gezongen door bediende Frid.
De voorstelling in de Menier Chocolate Factory is al tijden helemaal uitverkocht maar er komen dagelijks kaarten terug. Als je je op een wachtlijst laat plaatsen is de kans erg groot dat je de zaal inkomt.
Meer info daarover op http://www.menierchocolatefactory.com Als je de kans krijgt moet je gaan en laten we hopen op een West End transfer later dit jaar !

Piaf
Vaudeville Theatre
Maandag 5 januari 2009 - Avond

Op maandag bijna geen matinees in Londen maar voor die avond stond wel ‘Piaf’ op het programma. In het Vaudeville Theatre bijna naast het Adephi Theatre waar Elena Roger eerder schitterde als Evita geeft ze nu gestalte aan zangeres en actrice Edith Piaf.
Bij het ophalen van mijn kaartje toch voor de zekerheid maar even gevraagd of ze wel zou spelen. Gelukkig, Miss Roger speelt alle voorstellingen. Het stuk ‘Piaf’ van Pam Gems, een transfer vanuit het Donmar Warehouse, wordt zonder pauze gespeeld en omdat de produktie in een moordend bijna beklemmend tempo voortraast is er tussen de scenes geen ruimte gelaten voor applaus en is de ontlading aan het slot des te groter.
Een donderende ovatie voor La Roger en méér dan terecht. Roger leeft en ademt Piaf, speelt deze rol vol overtuiging van haar vroege jeugd tot aan haar dood. Geloofwaardig en ontroerend in alle fases en leeftijden die ze moet doorleven en het is bijna eng om te horen hoeveel haar stem op die van Edith lijkt. En bovendien grotendeels gezongen in perfect Frans. Als deze vrouw voor deze rol geen Olivier Award krijgt is er geen gerechtigheid.
Piaf is een rauwe donkere voorstelling, gespeeld op een bijna leeg toneel die haar dramatische levensverhaal zonder franje vertelt en dat ondanks de glorieuze successen van haar muziek toch vooral werd gedomineerd door tragische liefdes, prostitutie en verslaving- en gezondheidsproblemen.
Roger wordt ondersteund door een uitstekende cast die een scala aan rollen vertolken waaronder die van Marlène Dietrich, Yves Montand en Charles Aznavour. Speciale vermelding verdient Lorraine Bruce als vriendin Toine. Geweldig ! Maar stralend middelpunt van deze voorstelling is Elena Roger in een vijf sterren performance. ‘Piaf’ speelt deze maand nog in Londen en is voor het laatst te zien op 24 januari 2009.