Ik ben zelf zestien en volgde al een aantal jaar anoniem dezelfde persoon. Kort geleden, na lang twijfelen toch een keer de stap gezet om na de show naar de AU te gaan om te laten weten dat ik erg genoten had van de voorstelling. Heb me daar verbaast over de drukte, chaos en het gedrag van sommige mensen. (dertigers die gillend voor de deur staan te wachten en iedereen die naar buiten komt direct om de hals vliegen). De bus vertrok al bijna, maar op de valreep toch nog even m’n compliment kunnen maken en een foto..
Hmm.. ik herken me dus ‘deels’ in jouw beschrijving.. ik bezoek wel meerdere keren dezelfde musical en ga ook (sinds kort) wel eens naar de AU, maar meezingen dat kan ik mijn medemensen niet aan doen en doe ik thuis wel én ik gedraag me naar mijn mening ‘normaal’ bij de AU.. in tegenstelling tot sommige andere mensen..  :engel: O, en ik draag gewoon m’n dagelijkse kleding 😉

Het is echt een hele goede beschrijving van behoorlijk irritante mensen.
Ik hou echt heel erg veel van musical , maar dan ook vooral de verhalen en de muziek. Ik bewonder de mensen die op dat podium staan. Ik sta ook met een paar op de foto, maar daarvoor heb ik niet bij de AU staan springen. Ik vind het altijd heel zielig voor de actuers als er weer eens zo’n groepje voor die deur staat te springen, ze zijn uitgeput van de voorstelling en willen gewoon naar huis. Deze musicalfans kicken gewoon op beroemde mensen zeg maar, inderdaad zonder naar de kwaliteiten van personen deze persoon te kijken. Als ze eenmaal van iemand fan zijn is alles wat hij/zij doet helemaal geweldig, en ze doen nooit iets fout. vaak gaat het zover dat ze deze personen gaan verdedigen als iemand iets negatiefs over iemand zegt.
Je mag natuurlijk zijn wie je bent, en het is niet erg als je een echt musicalfan bent, maar je moet er wel voor zorgen dat andere mensen er geen last van hebben.

Whahahahaha hilarisch XD

Ach uiteindelijk heb je een vrij scherpe tegenstelling gemaakt tussen ‘normale’ musicalbezoekers en ‘musicalfanatiekelingen’ om het zo maar te zeggen. Daar zit ook nog veel grijs gebied tussen waar de meeste mensen zich beter in zouden herkennen (of beter gezegd, eventueel bereid zouden zijn om toe te geven dat ze zich zo gedragen).

Maar voor de beeldvorming vind ik dit wel een uiterst vermakelijke observatie, schrijf je toevallig meer en is dat ergens te lezen???

Jeroen - 04 August 2009 06:24 AM

Volgens mij moet iedereen lekker zelf weten wat ie aantrekt. Ik vind iemand in een musical-shirt, -trui of -jas echt niet stommer dan iemand die met Che Guevarra [....] op zijn borst rondloopt.

( klein grinnikje…😉 Ara heeft zooo vaak iets van Che aan… 😄 ( kijk maar op z’n promotie-foto’s van o.a Sjakoo… :tong: ) )

Verder vind ik dit een heerlijk en vermakelijk stukje… Ben nooit bij de AU geweest en zou dat ook echt niet durven….
Wat ik zelf het meest bizarre vind is om met IEDERE musicalacteur weer op de foto te gaan… Kijk.. Een favoriete… Dat kan ik me voorstellen.. ( *kuch* mja… heb ik ook *kuch* ) Maar de hele cast steeds weer…?!

martijn-j - 03 August 2009 11:13 PM

. Zo zag ik laats een filmpje van Chantal Janzen die het liedje Papa van Stef Bos zingt op youtube. Dat nummer zingt ze echt niet goed (nee, dat is geen mening, dat heet luisteren) en dan staat er onder dat ze de beste zangeres ooit is enzo. Dan denk ik ‘ach, je weet niet beter’.

Nu ben ik geen enorme Chantal fan, vind ik papa van Stef Bos enorm mooi en dan vooral de tekst.. Ik kan daar zo bij in tranen schieten, waarom gewoon om Papa..
Ik vind juist dat Chantal het wel heel mooi neerzet, omdat ik er bij haar heel veel gevoel in terug ‘‘voel’’ /hoor.

En nee, ik weet ook wel dat zij niet de beste zangeres is, maar ik vind dat ze dit keer wel een nummer goed weet neer te zetten.. Ook dat heet luisteren. Wat jij doet is horen. En daarin zit nog een groot verschil.

SCHULDIG!

Afgelopen vrijdag ben ik nog (samen met alle collega´s van mijn afdeling) op de foto geweest met twee musicalacteurs, namelijk De Grote Boze Wolf en Geitje Benjamin uit Sprookjesboom de musical…

Dus bij deze: Schuldig 📣 :ohw:

Denk dat er ook een heel groot verschil zit tussen bij een au zijn en hoe mensen zich daar gedragen.
De meeste mensen zijn daar toch echt rustig, maar inderdaad zijn er ook zat die ik niet begrijp. En dat terwijl ik toch ook aardig vaak bij de au was te vinden.
Maar is toch ook een beetje een herhaling van een ander topic? Dat ging toen over wel of niet een castbus ingaan

Leuk geschreven erg vermakelijk 😄

Wat ik alleen niet begrijp is waarom iedereen nu ineens in de verdediging schiet?!
Er is niemand hier, die à³f nog nooit met iemand op de foto is geweest à³f in ieder geval even met een acteur/actrice heeft gesproken à³f eigenlijk wel een van de twee had gewild. 😉

Gelukkig zijn is het groepje waar over gesproken (en beetje doorgeslagen is) maar een klein groepje, waar natuurlijk niemand hier bij hoort :tong:

Ow ja, ik ben ook schuldig hoor, heb bij Tarzan een aantal keer bij de AU gestaan omdat ik daar graag eens gewoon een babbeltje met een bepaalde acteur zou maken. En als je met een groepje gekken bent dan wordt het al snel lichtelijk hysterisch. Maar zoals ik zei, de doorgeslagen fanatiekeling zoals Michiel die schetste, daar zullen maar weinig mensen zich in (willen) herkennen maar daarom is het niet minder leuk XD

En inderdaad, het lijkt wel een klein beetje op dat andere topic , maar daar ging het meer over grenzen overschrijden tussen privé/werk, terwijl ik AU’en eigenlijk nog wel werk vind. Veel artiesten vinden het (in ieder geval tot op zekere hoogte) ook zeker wel leuk om te zien/horen dat ze gewaardeerd worden, het punt is hier volgens mij meer dat sommige mensen na een babbeltje het donders interessant vinden om te denken/verkondigen dat ze nu vrienden zijn met die persoon.

Ik begrijp je/jullie standpunt, maar wil mezelf gerust een fan blijven noemen, omdat het niet wetenschappelijk bewezen is dat fans overdreven en naïeve personen zijn. Het is gewoon zo dat er, zeker sinds de tv-audities, zo’n grote groep fans is ontstaan die wekelijks, soms zelfs dagelijks, naar de artiesten uitgang gaan om zijn of haar favoriet gewoon even te zà­en en wellicht de aandacht van hem of haar willen door met cadeautjes en lieve woordjes te komen. Obsessie.

Ik ga niet zo vaak meer naar één musical, mijn limiet ligt ook onder de 10, maar tegenwoordig zelfs rond de 2 of 3 keer. Simpelweg omdat ik het niet kan betalen en daarbij moet je naar mijn inziens een voorstelling ook niet té vaak zien, het moet een avondje uit blijven en geen regelmaat, vind ik. 

Als ik dan naar een voorstelling ga waar iemand in mee speelt die ik bewonder, “waar ik fan van ben”, dan ben ik wel bereid naar de AU te gaan, ondanks dat ik me dan een tien-tal minuten ontzettend ongemakkelijk voel, het is de enige plek waar je hem of haar even kan spreken. Vaak zijn dat dan ook gesprekken van een paar minuten over de show en als ik de persoon iets beter ken over de andere dingen die hij of zij doet, een foto maak ik als herinnering en cadeautjes geef ik héél zo nu en dan.. Vaak betreft dat een toi-toi-toi voor de komende voorstelling van hem/haar. Dan ga ik weer weg en was het leuk, dan wil ik het nog wel eens noemen, maar dan gaat het puur om de herinnering en het delen ervan, niet om op te scheppen..

Trouwens, als je op de eerste rij zit wordt je wel eens herkend, zeker als er geen orkestbak is.. en ik vind ‘t leuk om op de eerste rij te zitten, maar niet om herkend te worden. Om de voorstelling van dichtbij te bekijken.. als ze me zien word ik alleen maar zenuwachtig…

Erg goed geschreven.

Ik ga even heel eerlijk zijn. Ja ik ben schuldig, althans ik was schuldig. Toen ik nog maar net musicals begon te zien ging ik wel eens naar de au voor foto’s, handtekeningen en een praatje. Nooit de bedoeling om daar over op te scheppen of iets dergelijks maar gewoon omdat ik dat toen leuk vond. Nou zag ik de show toen nooit vaker dan 2 keer maar toch. Zo extreem als dat er geschetst wordt heb ik mij nooit gedragen, ik ben me altijd bewust geweest dat het een soort van kadootje van de artiest naar mij toe is en dit heb ik dan ook altijd enorm gewaardeerd en gerespecteerd.

Maargoed nu ik ouder ben is mijn theaterbeleving heel anders, ik ga niet meer naar au’s voor fotos en dergelijke. Het haalt nu voor mij de illussie weg die theater feitelijk is. Daarnaast zou ik me nu doodschamen als ik daar zou staan denk ik. Nu pak ik na afloop een café met de mensen waar ik mee optrok die avond.

Zo zie je maar sommige musicalfans worden musicalliefhebbers.

Michiel - 03 August 2009 10:06 PM

Ik ga hier onder heel eerlijk zijn over het fenomeen musicalfans. Mensen die van musicals houden, vaak gaan, meerdere malen gaan, zijn niet per defenitie musicalfans. Ik zou hen eerder bestempelen als musicalliefhebber. Musicalfans zijn de uiterste gevallen, zoals hier onder beschreven. Voor het lezen: iedereen mag doen en laten wat hij/zij wil en hoeft zich absoluut niet aangesproken te voelen.

Af en toe zie je vanuit een ooghoek de artiestenuitgang. Stiekem wil je je hoofd iets extra draaien om te zien of Jamai snuivend binnen loopt, Freek een grote zonnebril draagt of Nurlaila Karim in joggingbroek naar haar werk komt. Echt zicht krijg je er nooit op; een aantal wanhopige, overjarige tieners gekleed in tarzan attributen blokkeren de deur. Ze dragen rozen, cadeautjes, fotocamera’s en handtekeningenblokjes bij zich. Bij ieder persoon dat langs loopt gaan ze met hun pen in de aanslag: IS HIJ HET? MISSCHIEN IS HET DE UNDERSTUDY? HALLO, WERK JIJ HIER? BEN JE VAN DE CATERING?? KUN JE RENE VAN KOTEN EVEN ROEPEN??? Snel loop ik door.

Later zit ik op mijn plek in het theater. In alle rust wil ik mijn programmaboek doorbladeren, kritiek leveren op de cast foto’s en lachen om de foto van Marianne van Wijnkoop. Helaas wordt mijn moment verstoord: voor mij gaan de Artiestenuitgang-types zitten. Ze moeten het iedereen laten horen: ‘Goh, vorige week zaten we beter. Ja, maar nu hebben we Freek tenminste gesproken.’ Je ziet ze genieten als Truus uit Delft jaloers fluistert met haar buurvrouw. Ze besluiten het wat aan te dikken: ‘Freek was gisteren goed bij stem, maar tijdens de matinee show van net klonk hij wat hees. Ja, ik sprak net nog met hem ja.’ Aan hun outfits is duidelijk te zien dat ze geen familie, vrienden, kennissen of wat dan ook van Freek zijn. Tenzij Freeks vriendenclub gekleed gaat in vesten van Dirty Dancing, Tarzan tassen en High Schoolmusical caps.

Tijdens de show neuriën ze opvallend mee, geven bij iedere noot een applaus (soms imiteren ze Tarzan zelfs) en schijnen steeds aangekeken te worden door de spelers. ‘Ja, tijdens Nog één dag keek Celine me aan! Ze herkende me!.’ Niet wetend dat Celine ze echt niet ziet zitten op rij10. En als het wel het geval was, zou het Celine niets kunnen schelen. Zij gaat ‘s avonds gewoon naar huis, ontdoet zich van alle rozen, geschreven brieven, knuffel beertjes en andere gegeven meuk en verwijdert alle fan-herinneringen uit haar systeem. Als Miep de fan de dag erna weer bij de artiestenuitgang staat, lacht Celine vriendelijk mee en doet ze alsof ze beste vriendinnen is met Miep. Natuurlijk ga ik met je op de foto, wat leuk dat je er weer bent, aawh wat een leuk fotoalbum met foto’s van ons twee bij de AU van MammaMia, My fair Lady en Les Mis. Ik ga ze thuis eens bekijken (wat musicalacteurs is voor: Ik ga ze thuis direct weggooien, ik hoef je meuk niet!). Na de show wilt Celine snel naar huis, maar Miep staat er weer. He bah! Celine zegt vriendelijk: heel even, ik moet de taxi/bus/trein halen (haar gebruikelijke smoes), wil je een foto?? leuk, okee, hier is je handtekening. daaaaaag! Snel gaat ze er vandoor. Miep blijft achter met voldoende materiaal om op te kunnen scheppen tegenover de mede musicalfans.Ze heeft namelijk een diepgaand, uitgebreid gesprek gehad met Celine. In haar hoofd selecteert ze mogelijke foto’s om op hyves te zetten: Ik met Celine, ze is zoo lief.

Nee, ik begrijp niets van musical fans. Natuurlijk waardeer je bepaalde musical artiesten, maar is het nodig ze te verwennen met cadeautjes of met ze op de foto te gaan? En als je dat dan toch doet, is het nodig dit het hele theater te laten weten door te vertellen hoe goed je ze wel niet kent. Je bent als AU-typje niet bevriend met musicalacteurs, ze kijken je niet aan tijdens de show, ze herkennen je niet en het maakt ze niets uit als je er een dagje niet staat. Oké, ik zal eerlijk zijn; als Oprah in het land is, ben ik ook bereid voor haar hotel te gaan liggen, haar te overladen met cadeautjes en met haar op de foto te gaan. Maar ik besef dan: Oprah weet over 1 seconde niet meer wie ik ben, want een complimentje, cadeautje of wat vragen hier en daar maakt je niet bevriend met je idool.

Musicalfans:  kleed je niet in dirtydancing truien, denk niet dat acteurs je vrienden zijn en probeer geen jaloezie te wekken bij andere bezoekers door te vertellen wat Freek tegen jou zei, hoe vaak je al niet geweest bent en hoeveel mensen je wel niet kent achter de schermen.Dit komt behoorlijk wanhopig over.

Geweldig, niks meer aan toe te voegen. De waarheid mag gezegd worden

MoNieky - 04 August 2009 01:44 PM

Wat ik alleen niet begrijp is waarom iedereen nu ineens in de verdediging schiet?!

Wij musicalfans (of was het nou liefhebbers?) zijn nu eenmaal snel op onze teentjes getrapt en willen graag duidelijk maken dat wij absoluut niet tot deze groep behoren! :tong:

—-

Ik snap niet waarom je dan moest huilen. Daar kan ik me echt niks bij voorstellen.