Hoesten is vaak een reactie: als het heel spannend is op het toneel, wordt er nauwelijk gehoest of gekucht. Als het stuk wat inzakt, merk dat mensen ook sneller gaan kuchen. Het is onbewust, maar wel een signaal naar de acteurs. Dat is juist wat theater zo mooi maakt vind ik. Het is geen gepolijste film, maar het stuk kan minder gaan, inzakken of gewoon niet aankomen. De acteurs merken dat dan meteen aan een zaal. Dat maakt het elke avond spelen voor een acteur ook zo spannend. Inspelen op de zaal.
Met praten net zo. Laatst riep iemand -tijdens Kruistochten van Toneelgroep Amsterdam- iets te hard over Roeland Fernhout: hij is zo schattig. Roeland en Hans Kesting reageerde daar meteen heel leuk op. Dit is denk ik de kracht van live spelen en moet niet ingeperkt worden.
Soms merk je ook dat mensen een grap, een clou of een heftige zin herhalen voor zichzelf. Volgens mij heeft dat alleen maar te maken met het laten binnenkomen van het stuk. Het is vervelend als je er naast zit, ja. Maar of het daarom maar muisstil moet zijn in het theater? Nee dank je.
Hiermee wil ik niet zeggen dat je dan maar respectloos in een theater moet rondhangen, absoluut niet. Geen eten mee in de zaal, kinderen alleen mee als ze het aankunnen enz. Maar hoesten en kuchen en praten zijn theaterreacties en moeten juist blijven als je het mij vraagt!