De afgelopen week ben ik in Seoul de hoofdstad van Korea geweest.
Een stad die me verbaast heeft hoe modern het is en hoe veel verder de technische ontwikkelingen zijn dan bij ons. Op de hotel kamer was alles automatisch via een soort iPad te regelen. Alle lampen, de airco, de gordijnen etc. om van het toilet maar niet te spreken. Ook in de metro kun je overal gewoon bellen en kijkt een groot aantal Koreanen TV op hun mobiel met een klein uitgetrokken antennetje. Als het wachten op de metro te lang duurt kun je als grap even een foto van je zelf maken en die naar je vrienden mailen.
Ik wist wel dat er musicals zijn in Korea maar dat er zo veel draaiden had ik niet verwacht.
Ik had maar drie avonden vrij en heb die ingevuld met een musical die ik of al vaker heb gezien of het verhaal goed ken. Spreek geen Koreaans.
De eerste was The Phantom of the Opera, een open eind voorstelling. Wat mij gelijk opviel was hoe goed en zuiver de Koreanen kunnen zingen.
Maar ja er is keus genoeg, Seoul heeft 22 miljoen inwoners.
De musical was technisch nagenoeg gelijk aan Londen behalve dat de kandelaren niet uit de vloer komen maar van af de zijkant en dan uitschuiven tot immense kandelaren.
Heb genoten van de spelers en een zeer geslaagde avond gehad als enige westerling tussen alle Koreanen.
De tweede voorstelling was Miss Saigon, een grote reis productie die voor enkel maanden in Seoul staat. Ook hier was de kwaliteit erg hoog. Het is al weer een tijdje geleden dat ik Miss Saigon voor het laatst gezien heb en was eigenlijk kwijt dat het zo erg emotioneel was of kwam dat door de manier van spelen? Het decor was totaal anders dan uit Londen of Nederland en ook anders dan de reis productie die ik ooit in Washington zag. Het zag er allemaal veel meer Aziatisch uit. Er kwam geen helikopter als decor stuk uit de lucht maar achter het hekwerk werd een soort 3D projectie gedraaid van een helikopter die van uit de lucht aan kwam en achter het hekwerk neer daalde waar toen de soldaten instapten en toen weer het luchtruim in ging. Zeer indrukwekkend.
Na afloop van de voorstelling gingen alle zes hoofdrolspelers in de foyer achter een lange tafel zitten voor een signeer sessie. Even kort met hun allen gepraat ook zij zeer verbaasd dat er iemand uit Holland naar hun show kwam kijken.
Da laatste voorstelling was The Count Of Monte Cristo die ik alleen ken van het boek van Dumas en van de concept cd en de Zwitserse cd.
De musical is van Frank Wildhorn die het meest bekend is van Jekyll & Hyde.
Deze Amerikaan heeft al veel musical geschreven maar de meeste zijn nog nooit uitgevoerd of waren geen succes op Broadway. Hij is dan ook meer succesvol in de Duits talige landen en in Japan.
Ondanks dat ik er geen woord van verstond kon ik het verhaal toch goed volgen.
Het publiek was hier veel uitzinniger dan bij de andere twee musicals blijkbaar houden ze hier van grote balladen na de andere nog grotere ballade. Ook het decor en aankleding was over de top groot kijk maar eens op YouTube.
Ik moet eerlijk toegeven dat na de Scarlet Pimpernel van Wildhorn die ik in Bremerhaven zag ik bang was dat het zou tegenvallen maar verre van dat de show heeft me enorm verrast. Denk niet dat er een Engels talige versie komt maar Duitsland of Oostenrijk zal het vast wel overnemen.
Kortom het was in meerdere opzichten een week om niet snel te vergeten.
Ben benieuwd of Londen volgende week nog verrassingen heeft. Iemand hier Paradise Found al gezien?
