Afgelopen zaterdag heb ik na lang twijfelen toch de knoop doorgehakt en heb ik de avondvoorstelling van Billy Elliot gezien.
Ik kwam om kwart voor 11 bij het theater en gelukkig waren er nog day seats.
we zaten op de 1e rij. inderdaad wel wat omhoog kijken, maar over het algemeen was het goed te volgen.
Rhys Yeomans speelde Billy Elliot. Wat een geweldige Billy heeft hij neergezet!
Hij speelde het erg geloofwaardig. Het dansen vond ik erg mooi. Had ik niet zo verwacht.
Rhys had een zeer goede chemie met het publiek.
Het publiek (waaronder mijzelf) was dan ook razend enthousiast over zijn performance!
Na het dansnummer in de 2e akte waarin hij gaat vliegen (Swan Lake) kreeg hij een oorverdovend applaus van bijna 2 minuten.
Je kon duidelijk zien dat hij hierdoor overdonderd werd, wat erg leuk was om te zien.
De musical zelf:
De opening viel mij ietwat tegen. ik vond het tv scherm iets te lang duren, had korter gemogen.
Het liedje’the stars look down’ daarentegen had niet lang genoeg kunnen duren.
Dit maakte het ruimschoots goed.
De woede van de mijnwerkers dendert rechtstreeks bij je binnen.
De dialoog thuis met het ontbijt en de Pasty van oma was erg leuk om te zien.
Op de een of andere manier deed grandma mij heel erg aan mijn eigen oma terugdenken. Erg leuk!
Ik vond Mrs. Wilkinson heel erg goed! ( weet helaas niet meer door wie zij werd gespeeld)
Ze komt erg nors over maar laat zich toch ook heel erg van haar positieve menselijke kant zien.
De manier waarop zij een reprise geeft van Shine in het nummer Solidarity was echt briljant!
Het nummer ‘The letter’ heeft bij mij het meeste indruk gemaakt.
Dit werd door beiden zo breekbaar gezongen. Vooral op dat moment heb je zoveel symphatie voor zowel Billy als mrs. Wilkinson.
‘Angry Dance’ was inderdaad fenomenaal. Wat een woede zat er in die jongen zeg, en wat leef je op dat moment met hem mee!
De 1e akte heeft heel veel indruk op mij gemaakt.
De 2e akte daarentegen heeft mij nauwelijks weten te raken.
Het begin van de 2e akte vond ik erg rommelig.
Het publiek werd er iets te letterlijk in betrokken. jammer.
Bij de auditie vond ik het erg jammer, dat we eerst wel de beoordelaars te zien kregen, en tijdens het voor mij belangrijkste stukje ( het begin van ‘electricity’) als ze in dialoog gaan met vader en aan Billy vraagt wat hij voelt als hij danst, de beoordelaars niet aanwezig zijn op het podium.
Swan Lake en het einde vond ik wel mooi.
Kortom ik heb genoten van deze musical en er absoluut geen spijt van!