1 of 30 |  1 2 3 >  Last ›
Jeroen’s theaterbezoeken in Londen: de verslagen
change_status
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Billy Elliot*****
Verstandig is misschien anders, maar deze trip begin ik met de beste show die ik ooit zag. Billy Elliot. Hoewel ik deze trip alleen maak doet een vriend van mij een tweeweekse cursus in Londen, en hij wilde, mede door mijn enthousiasme, graag deze voorstelling zien. Altijd een beetje eng; misschien vind hij er wel geen klap aan. Hij is vooral fan van de ultieme feelgood-shows.  Het bleek ongegrond; hij vond het net als ik geweldig, en jankte vrolijk mee.
Billy Elliot staat of valt met het jonge talent in de belangrijke rollen.  Billy, die eigenlijk alles moet kunnen en Michael, die enorm moet vertederen. Elke keer blijkt het weer raak, hoewel zeker bij Billy iedereen wel zijn specialiteit heeft.
Rhys Yeomans was ditmaal Billy Elliot. Een goede speler, hoewel hij soms wel heel erg snel reageerde op de situaties (alsof hij helderziende was). Ook een prima zanger;  qua dans heb ik wel betere vertolkingen gezien.  Connor Kelly speelde Michael, en hoewel ik de ultieme vertolking van deze rol tijdens mijn eerste bezoek(en) heb gezien, was Connor zeker erg goed. In alle facetten. Emily Smith zag ik eerder als Debbie en zij doet het uitstekend.  De kleine jongens lijken op een of andere manier allemaal sprekend op elkaar, en als ik niet beter wist zou ik zeggen dat ik al 4 jaar naar hetzelfde jongetje zit te kijken. De oudere jongen was zwak in de opening, maar prima als upper class auditant.
Ik weet niet of hij ooit eerste cast was, maar Phil Snowden is voor mij dé George, dus ik was blij te zien dat hij als alternate vandaag opnieuw de rol vertolkte.  En uitstekend. Andere “invaller”, Rhona McGregor als Dead Mum kon geen potten breken. De rol naam was wel heel erg op haar van toepassing; een vrij doodse vertolking van iemand die wel warmte moet uitstralen.
Nieuw gezicht voor mij was Genevieve Lemon, die danslerares Mrs Wilkinson speelde. Het was even wennen; in het begin kwam ze meer over als de moeder van Ciske; niet alleen ongeïnteresseerd, maar zelfs eng. Maar eenmaal aan haar gewend speelt ze de rol voortreffelijk. Wat een aanwezigheid, en een mooie mix van onverschilligheid en emoties. Wel leken me ook hier dingen veranderd. Worden aanpassingen van andere steden overgenomen?  Het glitterkostuum van mrs. Wilkinson en de dansklas tijdens de act met de veren kwam me niet bekend voor en deed me twijfelen over hoe dit er hiervoor uitzag. Ook het touwtjespringen leek me nieuw in de voorstelling, maar soms denk ik ook wel eens dat Alzheimer al vroeg bij me toeslaat. Het vervangen van Smash Hits door Cup a Soup is kennelijk een blijvertje.
En dan zijn natuurlijk (inmiddels) vaste waarden als Craig Gallivan als Tony, die geweldig speelt, en niet een snik maar een complete huilbui meebrengt als hij zingt en Joe Caffrey, die gewoon papa Elliot is… En Ann Emery als de perfecte dementerende oma.
Iedere keer weer (en ondanks dat ik de tel kwijt ben zal het nu ongeveer negen zijn) verbaas ik me over de kwaliteit van deze show.  Een lach en een traan, en nog meer tranen, de meestelijke choreografieën, de songs die op CD niet zo bijzonder zijn maar in de show zo geweldig goed werken. De prachtige casting van de mijnwerkers, die niet uit afgetrainde knappe musicaljongens bestaat, maar uit echte ruwe kerels.
Natuurlijk speelt voor mij nog eens mee dat ik tiener was in de periode dat het zich afspeelt. Ik ben in Engeland , zelfs in Yorkshire, op vakantie geweest tijdens deze staking, dus er een boel van meegekregen. En hoewel toen al wel duidelijk was dat de vakbonden te veel macht hadden en op den duur voor een onhaalbare kostenpost zouden zorgen (de spoorwegen moesten bijvoorbeeld rollen op de trein, die met nieuw materieel niet meer nodig waren, toch handhaven) was mijn sympathie destijds wel bij de mijnwerkers. Mede door wat in de musical zo duidelijk is; er is voor de mensen daar niets anders. Al ben ik recentelijk door wel geschrokken door een documentaire over dit onderwerp. Dat er in het begin eigenlijk een heel reëel aanvaardbare aanbod is gedaan door de overheid. Dat is afgeslagen door de zichzelf overschattende vakbond, met een drama tot gevolg die voor sommige mensen tot op de dag van vandaag voortduurt. En ironisch genoeg, met Billy Elliot een magistrale musical ter wereld heeft gebracht.

[ Gewijzigd: 20 December 2014 12:43 AM by Jeroen ]
  [ # 1 ] 07 August 2010 10:02 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

WolfBoy****
De dag erna: een voorstelling waar ik waarschijnlijk niet van had gehoord als collega Frans er geen reportage aan had gewijd. WolfBoy. Het is de een na laatste voorstelling van deze show, en gelukkig zit de zaal vol.
De kleine zaal 2 van de Trafalgar Studio’s, op een steenworp afstand van Trafalgar Square (als je aan de goede kant gaat staan), was de locatie voor de voorstelling WolfBoy.  Drie rijen, aan drie kanten, dus erg veel dichter op het spel kun je niet zitten. De locatie, een inrichting, twee bedden, dus twee kamers, hoewel de tussenwand ontbreekt. Een kleine anderhalf uur zonder pauze. Zodra het is begonnen vliegt de tijd, en word je in het verhaal gezogen. Omgevingsgeluiden, die vaak voor afleiding zorgen, worden volledig genegeerd.
Bernie, een “verstandige” jongen heeft al voor de tweede keer geprobeerd zijn polsen door te snijden. Deze zelfmoordpoging is mislukt en hij is aan de beterende hand. Ter observatie wordt hij langer vastgehouden, maar richting het personeel laat hij niks los. Hij speldt zuster Cherry wat verhalen op de mouw, maar deze prikt hier moeiteloos doorheen.
De jonge zuster is erg gecharmeerd van Bernie’s broer Christian, die vaak langs komt. Zij complimenteert hem, waarop Christian aangeeft dat ze hem niet kent. Een eerste signaal dat hij wel eens wat te maken zou kunnen hebben met de twee mislukte zelfmoordpogingen.
Op de kamer naast Bernie ligt David, een jongen die denkt dat hij een wolf is. Aanvankelijk is hij vastgebonden en gekneveld. Zuster Cherry maakt uit medelijden de knevel af en toe los. Als Bernie lucht krijgt van deze buurman gaat hij langs, en speelt een naar machtspelletje. Maar later weet David ook los te komen, en betaalt hem met gelijke munt.  Er ontstaat een band tussen WolfBoy David (Toto) en Bernie, die door David Dorothy wordt genoemd. Hoewel Bernie in het begin erg sceptisch is over het wolf zijn van David groeit zijn geloof. Hij vertelt David uiteindelijk ook wat hem overkomen is en overkomt; de reden voor zijn zelfmoordpogingen.  Omdat hij de kracht nodig heeft wil hij ook een wolf worden. Een wens die een dramatische wending tot gevolg heeft.
De CD en poster quote één bron: 5 sterren, mind-blowing briljant. Schandalig eigenlijk, want wat mij betreft had daar een rijtje moeten staan. WolfBoy is een meesterlijke voorstelling, die je aandacht tot de laatste seconde vasthoudt. De muziek, de zang, ze ondersteunen het verhaal en de emoties prachtig; je voelt de pijn, mede omdat je er zo dicht opzit.
De cast is prachtig, en dan hebben we het niet alleen over het uiterlijk van de spelers. Gregg Lowe is geweldig als Bernie. Hij weet je mee te voeren in zijn emoties, je zou ‘m willen vastpakken, troosten. Paul Holowaty is David in al zijn rauwheid. Als er mensen zouden zijn die (ook) een wolf zijn geloof je zeker dat hij er een is. Daniel Boys is de ‘gewone’ jongen, die toch niet zo heel gewoon is en Emma Rigby de gevatte zuster.  Naast het prachtige spel wordt er ook zeer fraai gezongen in deze WolfBoy. Een fraai stuk, wie pakt het in Nederland op?

  [ # 2 ] 07 August 2010 10:03 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Love Never Dies**:
Een geweldige score, een uitstekende cast. Dat kan toch niet misgaan zou je denken. Jawel dus, getuige de aanfluiting Love Never Dies. De opening is nog wel mooi. Een vervallen Coney Island skyline, freaks en madame Giry, maar de spectaculaire circus-opening van Phantasma wil je maar niet raken. Het blijft gedoe op het podium. De volgende scènes kunnen ook geen potten breken; en eigenlijk geldt dat voor de hele eerste acte.  De aankomst van Christine Daaé met zoon Gustave en man Raoul in New York doet krampachtig met een mechanische koets. En met niemand kun je identificeren, behalve de jonge Gustave.  Sommige podiumbeelden zijn prachtig, zeker bij de Phantom in zijn leefruimte. Een soort kroonluc hter van hoofden is werkelijk schitterend. Maar het is allemaal aankleding; beelden die proberen te verhullen dat het stuk niet goed is. Pas tegen de pauze gebeurt er wat, als tijdens de Beauty Underneath the Phantom voor Gustave zijn masker afdoet, en de jongen vlucht voor het beeld. Als de tweede acte begint lijkt het verhaal zowaar van de grond te komen en te pakken, met een scene aan de bar, maar dit duurt maar even. Daarna kabbelt het voort en gedragen de karakters zich verre van realistisch. De misschien verrassende ontknoping is eveneens onbevredigend door dezelfde onlogische reacties.
Ramin Karimloo heeft me versteld doen staan tijdens zijn optreden bij Birthday in the Park, het feestelijke concert ter ere van Andrew Lloyd Webber en toenmalig deel 1 Phantom. Ik was erg blij dat hij deze avond zou optreden, en qua zang was hij ook enorm goed.  Qua spel was het in orde; de bar-scene was goed, de eerste kennismaking met the Phantom in dit stuk was wat vlak. Sierra Bogess is eveneens een geweldige zangeres, maar ook zij kan de hernieuwde twijfel tussen de twee geliefden uit het verleden niet heel aannemelijk maken. Joseph Millson speelde Raoul prima. Jessica Kirton, die Summer Strallen verving als Meg Giry vond ik ondermaats acteren en zingen. Ik weet niet in hoeverre het de bedoeling is om aan te geven dat Meg Giry nauwelijks talent heeft, dus misschien is het wel bewust. Harry Child deed Gustave uitstekend, en was, tot de belachelijke reactie die hij volgens script aan het eind van de show moet spelen, degene met wie nog enigszins mee te leven viel.
De traditie van standaard staande ovaties in Nederland is idioot, maar als je bij een wanproduct iedereen ziet opstaan stel je je maar gerust met de gedachte dat ze hier niet beter weten. Als je in Engeland bij een slechte show iedereen ziet opstaan denk je dat ze zijn gek geworden. Of een totaal gebrek aan smaak hebben. Of deze show niet bekijken als een musical, maar een serie vertolkingen van liedjes. Alleen in dat laatste geval valt dat opstaan te begrijpen, want de creatives van deze show zouden met dit eindresultaat toch van schaamte in de grond moeten zakken.

  [ # 3 ] 07 August 2010 10:05 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Blink Twice: More great songs from forgotten shows***.
De verrassing van mijn Londen-bezoek van vorig jaar was “Blink… And you missed it”, een liedjesvoorstelling rond bekende en onbekende songs uit shows die roemloos uit de theaters verdwenen. Flops dus, soms commercieel, soms in slechts een deel van de wereld. Hoogtepunt uit die voorstelling waren songs uit Silence! Het succes ervan zorgde er zelfs voor dat hetzelfde theater, Above the Stag,  Silence! ook heeft opgevoerd. Een lowbudgetvoorstelling, zoals alle voorstellingen in dit theater, die ongekend grappig was.
Above the Stag, een zaaltje voor een man of 50, boven een gaykroeg, die, jawel, the Stag heet. Boven een drinkgelegenheid, dus dat betekent dus ook dat je je drank kunt meenemen in de zaal. Het zit deze zondagvoorstelling niet vol en de sfeer is bijzonder ontspannen. Een introductie van wat er binnenkort in het theater komt, waarbij een Amerikaanse importmusical zonder naam voor volgend jaar het meest interessant klonk, en wat te doen in geval van nood (als de alarmbel klinkt), op z’n Engels dus vol humor gaat aan de show vooraf.
Een ander gevolg van het succes van Blink is een vervolgvoorstelling,  Blink Twice. Wat geldt voor veel vervolg-boeken, en zeker voor vervolgfilms en theaterstukken geldt helaas ook voor deze Blink Twice.  Hoewel zeker een geslaagd musicalconcert, kan het het eerste deel niet evenaren. Daarvoor was het eerste deel te verrassend, en op bepaalde punten te hilarisch en in de presentatie nog net even wat valser.
Toch is Blink Twice een mooie onderbreking tussen allerhande musicalgeweld vol spectaculaire beelden. Twee heren in kostuum, drie dames in jurk, en een wand met wat openingen, voorzien van glitterslierten. Het is meer dan de muur met plakaten met titels van geflopte shows waar het eerste deel het mee moest doen, maar het blijft erg dicht bij “geen decor”.
Een opening met There’s no business, waarbij de eerste melding van deze titel ook stopt waar de titel stopt. Het is toepasselijk bij wat er gaat komen. De componist die deze voorstelling het meest aan bod komt is Jerry Herman, waarbij het hoogtepunt Take it all off is, dankzij een heerlijk foute drag-act van Adam Lilley. Meest campy moment is Glitterboots uit ‘Saucy Jack and the Space Vixens’: mede door een wel heel fout dansje en van glitters voorziene kaplaarzen een hilarisch gezicht. Samen met het verschrikkelijk ordinaire My First Lady uit Bad Girls strijden deze drie songs om meest leuke moment in de show. Hoewel ook Sleeping on our own uit Martin Guerre wel erg komisc uitpakte.
Maar het is niet alleen maar comedy wat de klok slaat. Only love uit the Scarlet Pimpernel bijvoorbeeld, of de kippenvel veroorzakende Our kind of love uit The Beautiful Game, dat in dit geval inderdaad eindigde met de nieuwe tekst, en een sneertje richting de componerende lord.
De shows worden allemaal genoemd; ook hun onfortuinlijk lot, al hoor je dan soms showaantallen waar Nederlandse producenten hun vingers bij zouden aflikken. Zo hoort ‘The Witches of Eastwick’ in mijn ogen niet tot de flops, maar als ze vervolgens het beste nummer uit deze show, “Dirty Laundry”, als pauzefinale gebruiken, is klagen overbodig.
Meest grappige moment:  wat doet een show die 17000 keer Off Broadway speelde in deze voorstelling. Nou, er zijn Britse producenten die wilden dat ze nooit van deze show hadden gehoord. Een versie in de jaren tachtig hield het 40 voorstelling vol, de versie van dit jaar 2 weken. En in ons achterhoofd hebben wij dan ook nog de roemloze ondergang van de Nederlandse versie van “the Fantastiks”.  Try to remember is waarschijnlijk wel het meest bekende nummer (na de opening) in deze voorstelling, al is het in ons geval dan als “Zomer in Zeeland”.
Andere musicals die aan bod komen: Moby Dick, Jeeves, Ziegfeld, Sherlock Holmes, Curtains, Seesaw, Woman of the Year, Once on this island, the Grand Tour, the Life,  Dear World, Grand Hotel en Elegies for Angels, Punks and Raging queens.
De cast vol onbekende namen kwijt zich prima van haar taak een vlotte en interessante voorstelling vol komische en emotionele momenten neer te zetten.  Ashleigh Jones zingt de mooiste ballads en zorgt voor kippenvel. Emma Lumsdenis vooral sterk in de meer komische momenten en heeft een prima bijbehorende timing.  Anna Gilthorpe is in de hoge regionen wat schel en schreeuwerig, maar klinkt verder prima. Ze is ook de beste verteller van de groep. Adam Lilley is, zoals gezegd, hilarisch als travestiet, maar net als Reed Sinclair ook een prima zanger. Beiden weten de comedy goed uit te buiten, en klinken in de serieuzere songs ook gewoon heerlijk.
Blink Twice is niet een show om even voor naar Londen te vliegen, maar wel een prima afwisseling na het zien van grote shows als Wicked en Billy Elliot, die letterlijk om de hoek liggen. Blink 2 is gewoon charmant, al klinkt het op z’n Engels misschien net even toepasselijker, Charming.

[ Gewijzigd: 07 August 2010 10:16 PM by Jeroen ]
  [ # 4 ] 07 August 2010 10:06 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Avenue Q****:
Ook een show die ik al eerder zag, maar die binnenkort toch echt definitief zal stoppen, nadat dit al twee keer eerder gebeurde, maar telkens in een ander theater weer opdook. De zwanenzang vindt dus plaats in het Wyndham Theatre, een van de intiemere op het West End. Het is tevens de eerste keer dat ik de show zie nadat Gary Coleman is overleden. Toen ik dat bericht in de krant las moest ik ook denken aan het gevolg voor de show, maar ik moet zeggen,  behalve bij de eerste opkomst heb ik er verder niet meer bij nagedacht.
Avenue Q is een van die buitenbeentjes die in een theaterhart als West End thuishoren. De bonte mengeling van Sesamstraat-poppen en een paar filmpjes met de wel erg volwassen inhoud is zeer geslaagd. Enige karakter waar ik moeite mee blijf houden is Christmas Eve. Het veelvuldig gebruik van de R in plaats van L is even leuk, maar blijft dat niet. Het zorgt er alleen maar voor dat ze regelmatig niet meer te verstaan is. Niets ten nadele overigens van uitvoerende Jacqueline Tate, die de rol verder best leuk vertolkt, en vooral geweldig zingt.
Understudy Alan Pierson speelde deze voorstelling de rollen van nieuwkomer Princeton en kasthomo Rod. Zeker deze laatste rol is prachtig, en wisten we niet beter had Pierson net zo goed eerste cast kunnen zijn. Delroy Atkinson zag ik eerder in de kleine voorstelling “Jihad”, waarin hij erg goed was, en ook Gary Coleman vertolkt hij met verve. Cassidy Janson is mooi vertederend als Kate Monster, en jazzy geil als Lucy the Slut. Rachel Jerram en Tom Parsons zijn lekker fout als de twee beren die Princeton van het goede pad willen leiden; en Trekkie Monster, ook door Tom Parsons, is meesterlijk in als stoorzender in Kate’s ode aan het internet. De rol van Brian werd gespeeld door Sià´n Lloyd, die de rol al in de begindagen van Avenue Q speelde, maar vreemd genoeg ook de minste indruk achter liet.
Natuurlijk is een voorstelling vol comedy en verrassingen het leukst als je de voorstelling voor de eerste keer ziet. Toch is het, zeker als het al weer even geleden is, een herbezoek zeker de moeite waard.    Vergeten momenten worden afgewisseld met oja-momenten, en de stukken die op je netvlies waren gebrand: Trekkie die overal ineens verschijnt, knappe take-overs van poppen, zoals we die in Nederland bij Theater Terra gewend zijn, een paar emotionele momenten zoals het School for Monsters, de “verrassende coming-out” van Rod en de spiegel die je wordt voorgehouden in bijvoorbeeld “Schadenfreude” en “ a little bit racist”.
En dan toch nog een laatste aanpassing in de slotsong, inspelend op de actualiteit. Tussen alles wat “only for now” is duikt ineens BP op .
Deze dag stond in het teken van Windsor. Een bezoek aan het kasteel, een bezoek aan het LEGOLAND park en dan afgesloten met Dreamboats and Petticoats, waarvan de tourversie vanaf deze dag in het locale theater stond. Helaas was er nogal wat onzekerheid in het openbaar vervoer, waardoor ik deze laatste stap niet aandurfde. Wel een prima ochtend gehad in Windsor Castle. LEGOLAND was takkedruk (wachtrijen van een uur voor grote attracties, een half uur voor kleinere als draaimolens en dergelijke), dus heb behalve de belangrijke rides en het miniland daar verder niet veel gedaan. Bij miniland vielen twee dingen op: de grote hoeveelheid niet bewegende dingen die wel zouden moeten bewegen, en het enorme gedeelte dat Nederland heeft gekregen, waar veel andere Europese landen het met 1 gebouw moeten doen. Andere bizarre situatie: de parkspoorlijn die door de wachtrij van een schietdarkride gaat. Door de file op de terugweg (bus) was ik helaas te laat om nog een West End show mee te kunnen pakken deze avond.

  [ # 5 ] 07 August 2010 10:07 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

All the fun of the fair ***:
Een jukeboxmusical en wel eentje rond de nummers van David Essex. In Nederland nauwelijks bekend, maar de man had een aantal fikse hits in Engeland.  Muzikaal opgegroeid in de jaren tachtig kende ik alleen het openingsnummer van de show, “Winter’s tale”, en laat dat nu net het enige nummer in de hele voorstelling zijn dat David Essex niet zelf schreef. Maar, er is een cd van de voorstelling, en op basis daarvan besloot ik toch maar eens naar deze voorstelling te gaan kijken. En dan blijkt ook dat je weldegelijk een aantal van zijn songs blijkt te kennen, maar songtitels als “Rock on”, “Hold me close” en “Gonna make you a star” zijn nu niet direct de meest memorabele.
De songs zijn dus van David Essex, de teksten zijn van de man zelf, en jawel, hij speelt er zelf ook nog eens in mee. Het blijkt een mooie oudedagsvoorziening voor de man, die aardig acteert, maar qua zang duidelijk over zijn top heen is. Het klinkt allemaal wel heel klagerig, en af en toe zit je te wachten op honden die gaan meehuilen.
En dan is er nog dat andere bijzondere:  het Garrick Theater ligt boven een metrolijn, en daar deze musical zeker geen constante geluidsorgie is hoor je regelmatig een trein onder je door rijden. Een vreemd effect.
Maar dan de musical zelf. David Essex speelt Levi, de eigenaar van een reizend pretpark, met attracties zoals botsauto’s en een schiettent, maar ook met een waarzegster, Rosa, gespeeld door Louise English. Zij leidt het verhaal in met het al eerder genoemde “winter’s tale” , een geweldige stem en een uitstekend actrice. Haar dochter Mary (Susan Hallam-Wright) heeft al een tijdje een oogje op Jack, de zoon van Levi. Jack wordt lekker onbevangen gespeeld door Michael Pickering, een talentvolle speler. Jack had met zijn vader en moeder een motoract, de Wall of Death, maar op een dag ging dat mis, en overleed zijn moeder. Sindsdien wordt de act niet meer opgevoerd, en mist de kermis hun topattractie. Op een dag ontmoet Jack Alice (Nicola Brazil), en is meteen stapelverliefd: de eerste keer dat hij zijn standaard kermisjongenversierteksten echt meent. Probleem is dat zij de dochter is van de lokale gangster Harvey (Christopher Timothy, die de ouderen onder ons van TV zullen kennen als James Herriot). Beide vaders zijn niet gecharmeerd van deze relatie, maar de jongeren laten zich daardoor niet weerhouden. Gevolg is onder andere een slooppartij door Druid (Cameron Jack) van de kermis, wat voor Levi het teken is de modernisering door te voeren die zijn zoon Jack al een tijd voorstelt. En ook om de motoract weer op te pakken. Vervanger van zijn vrouw is Slow Jonny, een geestelijk gehandicapte jongen die al een tijd met de groep meereist. De rol wordt fenomenaal gespeeld door Tim Newman, wiens CV zowel nerderige als stoere rollen bevat.
Naar mate de show vordert komen we te weten dat de onachtzaamheid van Levi’s vrouw, waardoor het ongeluk ontstond, weldegelijk een verklaarbare oorzaak had, en Levi’s schuldgevoel een reden. En blijkt de afkeer van Harvey voor de relatie van zijn dochter met Jack tot desastreuze gevolgen te leiden.
All the fun of the Fair is een mooi vormgegeven musical, met een wat mager verhaal, dat echter wel geloofwaardig is. Mooie karakters, aardige songs, en een bekende hoofdrolspeler die wel duidelijk over zijn top is. De dramatische wending is het hoogtepunt van de show, waarbij je het zeker niet droog houdt, maar er zit ook genoeg grappigs in de show om het onderhoudend te houden. Toch is onbedoeld misschien wel het meest geestig het slotapplaus, als er een aantal mensen er een staande ovatie van maken. Zo goed als allemaal oudere vrouwen, die duidelijk komen uit de tijd dat David Essex een sexsymbool was. Dezelfde vrouwen stonden na de voorstelling weer bij de artiestenuitgang naast het theater, en gilden het uit toen de ster uit vervlogen tijden naar buiten kwam. Dat ook Tim Newman van alle kanten complimenten kreeg deed mij dan weer goed; soms kan er ook nog gerechtigheid zijn. Het geeft de burger weer een beetje tolerantie, als bij de volgende slechte voorstelling weer vrijwel de hele zaal gaat staan. En dat bleek wel nodig, want…..

  [ # 6 ] 07 August 2010 10:09 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Jersey Boys **:
Een show die ik al eerder zag, en die toen niet verder kwam dan het oordeel “wel aardig.” En hoewel een gedeelte van de historie van de band nog wel een plekje in mijn geheugen heeft gekregen, kan ik me van de voorstelling zelf bij aanvang eigenlijk weinig herinneren. Maar vriend Roel (zie Billy Elliot) wil de show graag zien, dus krijgt deze show een tweede kans. Het komt voor dat een tweede bezoek je beeld verandert en dat is ook een beetje de hoop bij deze voorstelling. Er zijn mensen die er helemaal mee weglopen tenslotte, en die zullen toch niet achterlijk zijn. Die herwaardering voor Jersey Boys komt er ook, maar niet op de manier die ik had gehoopt. Het nieuwe oordeel: Wat is Jersey Boys toch een saaie aangelegenheid. Het levensverhaal van de jongens kent wel boeiende kanten, maar ik kan niet zeggen dat deze nu echt aantrekkelijk op het podium worden gebracht. Het kunstje met de wisselende perspectieven vanuit de verschillende bandleden werkt een beetje, maar weet nu echt niet mijn interesse vast te houden. Blijft over het songmateriaal, wat uit een groot aantal bekende songs bestaat (hoewel we deze als Nederlanders toch kennen van andere artiesten dan deze Four Seasons) en over het algemeen ook goede, hoewel er ook wel een aantal vragen om het gapen te onderdrukken. Leuke bijrollen zijn er voor Jye Freasca als Joe Pesci en Simon Adkins als de theatrale Bob Crewe. De band is vooral vocaal erg goed. De tongval van Jon Boydon als Tommy DeVito is vast authentiek, maar gaat me al snel op de zenuwen werken. Nick Massi is de enige die vertederende momenten heeft, en wordt door Eugene McCoy goed gespeeld. Stephen Ashfield is als de gewone jongen de persoon met wie je je als publiek het meest identificeert.  En Ryan Molloy is een prachtige Frankie Valli als hij zingt. Als acteur weet hij vooral de drama-momenten niet voldoende te benutten, al is het ook niet slecht.  Een slappe show als Jersey Boys vraagt echter om ware topprestaties, en die missen te veel. Ook Frankie Valli’s dochter, een understudy speelt erg zwak.
Jersey Boys kan wat mij betreft beter worden opgezet als een opgeleukt concert zonder de tussenliggende dialogen. Net als bij Love Never Dies is die tweede ster alleen te danken aan de goede songs en de uitvoering ervan.
Als Jersey Boys inderdaad de opvolger gaat zijn van We Will Rock You wordt in ieder geval de traditie van zwakke verhalen in het Beatrixtheater voortgezet. Hoe lang is het geleden is het niet dat er daar door een vaste productie een sterk verhaal werd verteld. In mijn ogen een onverstandige keuze in een Land waar de Four Seasons qua naamsbekendheid waarschijnlijk nog onder dat van de the Mama’s & Papa’s,  Survivor of Bucks Fizz zit. En op een musical over een van deze bands zit volgens mij ook geen hond te wachten.

[ Gewijzigd: 07 August 2010 10:29 PM by Jeroen ]
  [ # 7 ] 07 August 2010 10:10 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Hair****:
Na de Nederlandse Hair wil je Hair toch nooit meer zien. Een visie die ik aanvankelijk zeker deelde, want een slechtere musicalbeleving als dat is een zeldzaamheid.  Na de enthousiaste verhalen over de recente Broadwayversie begint de twijfel, maar aangezien de VS als theaterbestemming me door de afstand en het vliegen minder aanspreekt maakt dat allemaal niet zo uit. Totdat wordt besloten Hair met de hele cast naar Londen te brengen, en Londen is wel een favoriete bestemming.
Dus dan toch maar de stap genomen, en een kaartje geboekt voor deze voorstelling. In eerdere musicalbeschouwingen deze week heb ik me geërgerd aan zwakke scripts, maar als je het van te voren weet, en het voldoende wordt gecompenseerd blijkt dat toch minder uit te maken. Het verhaal van Hair is toch vooral het ontbreken ervan.  De worsteling van Claude met zijn oproep voor militaire dienst is eigenlijk het enige wat je nog verhaal kunt noemen, en dat is in één regel verteld. Hair is vooral een beleving, voorzien van bekend geworden songs als Aquarius, Let the sun shine in, Hair en Ain’t got no. En met een cast als deze, met deze energie en lol, met deze manier van vertellen, is Hair ineens een bijna orgastische beleving. De voorstelling wordt deels in de zaal gespeeld; de eerste rijen hebben contact met de spelers, en omdat er trappen lopen vanaf het podium naar het eerste balkon worden ook de mensen daar regelmatig bezocht door de spelers. Namen noemen van de uitblinkers in de cast doet de niet genoemden tekort; iedereen is geweldig. Superzangers, geweldige acteurs.  Hair vraagt natuurlijk om een expliciete regie, die hier bijna onamerikaans aandoet. Humoristisch hoogtepunt is het stel uit de zaal, dat het podium op komt. Weer zo’n voorbeeld dat travestie makkelijk scoort, maar in dit geval ook wel weer heel terecht. Het slot van de voorstelling is dan weer prachtig, en zorgt voor een brok in de keel.
Dat Hair toch vooral bedoeld is als feestje blijkt als tijdens het applaus iedereen die dat wil het podium op mag (het plaatsen van een leuning bij het trapje van vijf of zes treden er vlak voor kwam al zo raar over, maar safety first natuurlijk) en daar ook massaal gebruik van wordt gemaakt. En zo blijkt dat een voorstelling als Hair, waarvan je van te voren dacht dat deze maximaal 3 sterren zou kunnen krijgen, er toch met vier vandoor gaat. Helaas, vandoor, want zowel de Londense als de New Yorkse voorstelling zullen binnenkort stoppen.

  [ # 8 ] 07 August 2010 10:10 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Billy Elliot*****:
Op dit forum lees ik toch nog wel eens iemand die twee verslagen van een zelfde musical binnen een week plaatst, en dat vind ik dan toch een beetje vreemd. Maar goed, nu doe ik dat dus zelf, al is het in dit geval natuurlijk wel over de beste musical ter wereld, op een plek die niet dagelijks te bezoeken is, de Londense Billy Elliot.
De kinderen zijn andere dan de vorige keer. Francesca Mango als Debbie,  Jake Pratt als Michael en Aaron Watson als Billy, en de voorstelling voelt ook anders. Het begint al bij de opening, als de kleine jongen met zijn rossige haar er nu ook echt afwijkend uitziet van al die andere kleine jongetjes, waarover ik eerder schreef dat ik het gevoel had dat het al die jaren hetzelfde jongetje was. Jake Pratt is ook al een zo’n aparte verschijning, een beetje nerderig uiterlijk. Ik heb ‘m al eerder zien spelen, en ook nu blijkt hij een uitstekende Michael met een geweldig gevoel voor timing en het pakken van zijn momenten. Francesca komt wat jonger over dan andere Debbie’s, maar dat maakt zeker haar gedrag en vooral haar fanny-moment extra geloofwaardig. En dan Aaron als Billy. Niet de sterkste zanger, hij gaat zelfs een keer echt vocaal onderuit, maar wat een geweldig acteur en danser. Geen moment heb je het gevoel dat hij een rol speelt; hier staat Billy Elliot. Hij speelt met je emoties als de grootste acteurs der aarde dat doen;  the Letter is emotioneler dan ooit, de scenes met zijn oma zijn puur en integer, zijn reacties bij de auditie zeer geloofwaardig, en het moment dat hij in zijn eentje tegen de politieovermacht raakt het je nog meer dan het altijd al heeft gedaan. Er is voor mij een nieuwe favoriete Billy, waarbij moet worden gezegd dat alle Billy’s, Michaels en Debbie’s die ik heb gezien goed waren.
Ook deze voorstelling werd George weer gespeeld door Phil Snowden, en daarover, zo blijkt waarschijnlijk wel uit het eerdere verslag, geen wanklank. Dead Mum was gelukkig weer Samantha Seager, die wel de warmte weet uit te stralen in de paar momenten die ze heeft.  “Living” Dad was deze keer David Bardsley, die de rol eveneens uitstekend speelt en eigenlijk alleen minder goed kleding kan opvouwen dan Joe Caffrey, de eerste cast vader.  En dat is nu niet meteen het belangrijkste van de rol.
Wat blijft het toch een geweldige musical, en wat ben ik er weer zeker van dat de volgende keer dat ik in Londen ben, ik weer in dit theater te vinden ben.

  [ # 9 ] 07 August 2010 10:11 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Sweeney Todd ***:
Soms krijg je verrassende dingen als nieuwsbrief toegestuurd. Zo werd ik gewezen op deze Sweeney Todd, van het NYMT, het National Youth Music Theatre. Klinkt dat niet nogal hetzelfde als het NJMT (Kruistocht, Narnia)? Dat is dan terecht, want de kwaliteit en de leeftijd van de spelers is vergelijkbaar. Alleen is in deze Sweeney Todd geen volwassene te vinden, en is de speelperiode en plaats nogal beperkt.
Die plaats is nogal bijzonder. Wat het precies voor gebouw is weet ik niet, maar deze Village Undergroud lijkt me geen ruimte die vaak voor theater wordt gebruikt. Het is een nogal troosteloze hal, waarbij klapstoelen en houten banken in een arena-opstelling zijn geplaatst. De speelruimte is
een vrij smalle strook, met op de kopse kant een verhoging. Natuurlijk wordt deze gebruikt als kapperszaak, en is in de ruimte eronder een oven. Geen mooi vormgegeven decors; de ovendeuren zijn vrij primitief op een stuk laken geschilderd. Het enige ec ht opvallend mooie decorstuk is de kappersstoel, maar daarover later meer.
Voor deze voorstelling zijn we te gast bij de Outsiders, de vreemde, gestoorde bewoners van de stad. Zij lopen al rond bij binnenkomst, en vechten onderling conflicten uit. Vreemd zijn ze allen; jong ook, van zo’n 13 tot ik schat zo’n 25 jaar. Eén van de jongsten valt al enorm op door zijn inleving en overtuigend spel: het was de eerste kennismaking met de acteur die Tobias zou gaan spelen.
Als de voorstelling begint wordt Sweeney Todd als het ware opgegraven en tot leven gewekt. Het verhaal begint, met de aankomst per schip samen met de jonge Anthony. Het schip wordt overtuigend en fraai uitgebeeld door het ensemble van het stuk, en al tijdens de eerste songs valt op hoe goed er gezongen wordt, ook door de ensembleleden die slechts één zin voor hun rekening hebben. We krijgen het verhaal mee van de kapper Benjamin Barker, die naar Australië verbannen werd omdat de magistraat een oogje op zijn vrouw had. We horen hoe zijn dochter Johanna nu opgevoed wordt door deze zelfde man, Judge Turpin.  En dat deze Benjamin dezelfde man is als Sweeney Todd. We maken kennis met de mrs Lovett, eigenares van de pie-shop onder de oude kapperszaak van Barker, met een vreemde bedelares die waarschuwt voor onheil. Met Beadle Bamford die de orde bewaakt in opdracht van Turpin, en met de excentrieke kapper Adolfo Pirelli en zijn jonge hulpje Tobias.
Het mag duidelijk zijn dat Sweeney Todd uit is op wraak op de rechter, zeker als hij van mrs Lovett hoort dat zijn vrouw zelfmoord heeft gepleegd. Stomtoevallig ziet Anthony Johanna achter een raam, en raakt meteen stapelverliefd. De rechter heeft echter andere plannen, en ziet in Johanna zijn nieuwe echtgenote. Op straat ziet Sweeney Todd de oplichterpraktijken van Pirelli en daagt hem uit tot een scheer-duel, dat Todd glansrijk wint. Als niet veel later deze zelfde man in de winkel van Todd opduikt om hem te chanteren - hij heeft hem herkend als Barker — zit er voor hem niets anders op dan hem te vermoorden.  Tobias wordt door mrs. Lovett opgevangen en gaat werken in de winkel.  Hij houdt van haar als ware ze zijn moeder, maar van Todd moet hij duidelijk minder hebben. Bij Todd raken de remmen los en menig keel wordt doorgesneden, en de pie-shop gaat lopen als een trein, dankzij de verrukkelijke vulling. 
Terwijl Turpin Johanna verborgen houdt voor Anthony, blijft Todd wachten op zijn moment van wraak. Als alle lijntje dan samenkomen wacht een wel heel dramatische ontknoping.
Sweeney Todd is een van de meest aansprekende verhalen die door Sondheim op muziek is gezet. Spanning, humor en ontroering, en een lekker portie drama op het eind: wat wil je nog meer.  Maar Sondheim vereist ook veel van de zangers in zijn stukken, dus het ligt niet meteen voor de hand om met een jeugdgezelschap Sondheim op te voeren. Toch mogen we blij zijn dat ze het hebben gedaan, want het klinkt fantastisch. Ook het live-orkest bestaat uit jongeren, en ik moet zeggen dat ik het orkest van Billy Elliot meer fouten heb horen maken dan dit orkest.
De zwaarste rol is uiteraard die van Sweeney Todd.  Een geweldig zanger, maar de frustratie, ingehouden en niet, komt niet helemaal over.  Gek is dat, gezien zijn leeftijd, niet, en het is ook zeker niet slecht wat hij laat zien. Briljant is Lizzie Wofford als Mrs. Lovett, geweldige timing en spel, hele fraaie en duidelijke stem. Dit is een zeldzaam talent, waar we nog wel wat van gaan horen.
Ook de eerder genoemde Tobias, gespeeld door Michael Byers, wordt zeer fraai vertolkt. Branie en kwetsbaarheid,en een geweldige stem. Ook Tom Milligan vertolkt als Anthony zijn songs prachtig, en Stewart Clarke is een prachtige Pirelli.
Zoals gezegd; qua decor stelt het niks voor. Rekwisieten zijn ook niet veel meer dan een tafeltje en een ladder. Aan het begin van de tweede akte blijkt een glijbaan aan de verhoging te zijn bevestigd. En dan, in combinatie met de kappersstoel op rails, is er wel een heel fraaie constructie gemaakt. De slachtoffers wiens scheerbeurt uitloopt op het doorsnijden van de keel worden opzij gereden, de stoel wordt plank, en de slachtoffers glijden via plank en glijbaan naar de kelder.  Niet heel erg comfortabel voor de lijken, maar wel een fraai gezicht.
Een show als deze is geen aanleiding om naar Londen te gaan, maar ik merk elke keer weer dat als je eenmaal een bezoek hebt gepland, er altijd wel van dit soort kleinere (nou ja, in dit geval is de cast zo’n 30 personen)  voorstellingen te zien zijn die erg leuk uitpakken. En dus mooi te combineren zijn met het spektakel dat de grote shows te bieden hebben.

  [ # 10 ] 07 August 2010 10:13 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Aspects of love **:
Het is een goede gespeelde, goed vormgegeven voorstelling, maar niet mijn ding. Een oordeel dat deels wordt versterkt door de waardeloze plek die me door de Menier Chocolate Factory is toebedeeld. Niet uitverkocht, maar deze BB6 is echt een restricted viewl plek. Bijna de helft van het podium wordt afgeschermd door de persoon op B1, en dat voor een plek tegen vol tarief. Zeker iets waar ik bij hen de aandacht op ga vestigen, en een waarschuwing voor degene die nog gaan. Ook BB7 en CC met nummers in deze contreien zijn plekken die ik niet zou nemen.
Maar goed, terug naar Aspects of Love. Ik zei al, het is niet mijn ding.  Het verhaal begint met de engelse soldaat Alex, die zeer gecharmeerd is van de franse actrice Rose Vlbert. Hij verleidt haar mee te gaan naar de villa van zijn oom , en een romance ontstaat. Maar dan komt oom George langs om poolshoogte te nemen en even later krijgt Rose een telegram, waarin ze wordt opgeroepen omdat ze nodig is voor een toneelstuk.’
Alex raakt Rose uit het oog, maar als hij een paar jaar later bij zijn oom George langskomt, blijkt zich zij daar aan zijn zijde te bevinden. Waar Alex al zijn twijfels had, blijkt zij hem dus met zijn oom te hebben belazerd. Weer een paar jaar later blijken George en Rose voor nageslacht gezorgd te hebben, een dochter Jenny.  En deze Jenny blijkt, als ze 16 is, weer verzot op haar oom Alex. En dan is er nog de zeer close vriendin van Rose, Giulietta, die op een of andere manier steeds de ontmoeting met Alex mis loopt.
Als Rose Alex belazert heeft ze voor mij alle sympathie verloren, en het gedrag van de diverse karakters zorgt er voor dat ik niet echt met ze mee voel. Enige uitzondering is nog een beetje Alex, die echt worstelt met de liefde van zijn nichtje. Ook de grote hoeveelheid Love changes everything in de show gaat op een gegeven moment toch irriteren.
Natuurlijk is de vormgeving goed: een woonkamer die vol staat met lijsten en kasten, die opengeklapt met projecties net zo gemakkelijk een buitenlocatie kan voorstellen. De messenwerpact in het circus is sterk; mede door het enorm slechte zicht lijkt deze echt.  Ook spelen Michael Arden als Alex, Katherine Kingsley als Rose, en Dave Willets als George hun rollen erg goed. Maar, als gezegd, het zijn geen echt sympathieke mensen. Louisa Lydell valt in positieve zin op als de stugge huishoudster.
Maar van mij mag deze Aspects of love in de kast om er nooit meer uit te komen. Behalve als iemand er een nummer uit wil zingen in een of ander liedjesprogramma; die zijn namelijk best in orde.

  [ # 11 ] 07 August 2010 10:14 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Into the woods****1):
Into the woods als buitenvoorstelling in Engeland. Dat is altijd een risico. Nu was het weer de afgelopen dagen in Engeland niet zo slecht, en ook de voorspellingen voor de regio Londen van vandaag waren positief. De regen zou in andere gebieden van het land vallen. Maar ook in Engeland kun je daar niet op vertrouwen.  Into the woods werd op ongeveer een derde van de voorstelling “Into the rainforest”. Een onderbreking volgt net na de bevrijding van Roodkapje uit de wolf, en na ongeveer 10 minuten wordt omgeroepen dat de huidige onderbreking als pauze wordt gezien, en de show verder in één stuk wordt opgevoerd. Als de regen even later minder wordt, wordt iedereen naar de plaats gedirigeerd. Maar als iedereen zit neemt de regen weer toe. Vervolgens wordt omgeroepen dat het weer zo blijft en de voorstelling wordt afgelast. Een zeldzaam staaltje amateurisme; die weerberichten hadden ook eerder kunnen worden opgevraagd.
Dus deze Into the woods zal altijd bijblijven als een show die niet is afgemaakt. Geen Judy Dench (op band) als Reus, wel een fraai decor van plateaus en trappen, met bovenin een soort nest van takken, die de toren van Rapunzel moet voorstellen, en waarin de natuur het decor afmaakt. Het wordt ook door de acteurs gebruikt. Vogels worden bijvoorbeeld met takken uitgebeeld.
Het begin is verrassend; de rol van de verteller is voor een jongen. Hij komt met een rugzak voor redelijk modern speelgoed. Een pop van een trol, maar ook Spongebob is te herkennen. Hij speelt mee met de voorstelling en doet at prima. Vanaf mijn rij is echter niet te zien welke van de drie jongens die de rol kunnen spelen dit ook daadwerkelijk doet. Als Rapunzel in de spotlight staat speelt hij met een trollenpop de rol mee. En soms begeeft hij zich ook tussen de acteurs. Hij pest bijvoorbeeld één van de stiefzussen van Assepoester, waarvan haar moeder dan weer de schuld krijgt.
Het concept is interessant,  de humor vooral subtiel. In het gedeelte wat we zagen was de Heks, gespeeld door de ster Hannah Waddingham zeer sterk. Ook de wolf (Michael Xavier) wordt vol verve gespeeld; hij is erg aantrekkelijk.  Een stevige Beverley Rudd zet Roodkapje lekker vet aan als een meisje die geen zier geeft om oma, maar wel om voedsel.  Bij het karakter van Jack (Sjaak) moet ik altijd even slikken. De eerste Into the woods die ik zag was van het amateurgezelschap Rits, met een prachtig spelende Sjaak, die alles mee leek te hebben (talent en uiterlijk). De ontzetting was enorm toen ik bij de volgende voorstelling wilde zien of dit talent weer meespeelde, en bleek dat hij wel gecast was, maar zichzelf in de repetitieperiode van het leven had beroofd. Ook deze Jack is weer enorm ontroerend; Ben Scott doet ’t uitstekend als naïeve jongen die zijn koe voor een vijftal bonen verkoopt. Andere sterke vertolkingen zijn Mark Hadfield als oprecht eerlijke bakker, en Jenna Russell als zijn nogal egoïstische vrouw.
De rest van de cast heeft te weinig laten zien om echt iets zinvols over te kunnen zeggen. Rapunzel’s prins (Simon Thomas) zag er leuk uit; de stiefzussen (Amy Ellen Richardson en Amy Griffiths) konden nog geen potten breken, net als Assepoester,  de talentvolle Helen Dallimore zelf overigens. Wie deze voorstelling nog wil zien, ik zal voor je duimen. En als je nog niet hebt geboekt; de kans dat ik de show zelf nog zie is vrij klein; en ik heb recht op een herbezoek. Dus neem dan even contact op via PM.
1)Oordeel op basis van een derde van de voorstelling.

  [ # 12 ] 07 August 2010 10:51 PM
Avatar
Swing
RankRank
Totaal aantal Reacties:  32
Geregistreerd  2010-02-18

Op dinsdag 3 augustus jl. hebben wij voor het eerst LND mogen zien.Er is al veel gepost hierover. Ieder zijn/haar oordeel.
Wij hebben enorm genoten van deze voorstelling en met ons vele(duidelijk aanwezig)Engelse bezoekers. Men is inderdaad nog op zoek naar de juiste invulling.Oke ,daar is wat over te zeggen, een voorstelling die al lang in premiere is gegaan.Er blijkt de afgelopen maanden het nodige al aangepast te zijn.Desalniettemin een prachtige score.
Hoe fantastisch is Sir ALW niet!
Prachtige toneelbeelden.3D effecten zelfs.Mooie belichting.
We troffen het dat wij en Ramin en Sierra hadden.Deze twee deed vele mensen doen snikken.Zeker de slotscene.Goed, een sterfscene van 15 minuten is wat overdreven maar het publiek vreet het en wil dit.
Met inderdaad een staande ovatie(wat wij overigens ook niet gewend waren in Londen)sloten wij deze voorstelling in ons hart.Een ieder ervaart een voorstelling om zijn of haar manier. Zo ook wij.

   Handtekening   

  [ # 13 ] 08 August 2010 03:56 PM
Avatar
West End Ster
RankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  2035
Geregistreerd  2008-08-31

@ Jeroen. Bedankt voor je verslagen.
Ik wou misschien zondags (22 aug) naar Aspects of Love gaan, maar die sla ik nu denk ik toch maar over. Een musical moet voor mij toch een verhaal vertellen waarin je kunt meeleven met (een deel van) de personages.
Dan blijven er nu nog 2 opties over voor zondag (als het donderdagavond lukt via de lotery kaartje te krijgen voor Legally Blonde: All the fun of the fair of Priscilla. Welke zou jij aanraden?

Into the Woods lijkt me ook een leuke voorstelling, alleen jammer dat die niet op West End zit. Zie mezelf nog niet als jonge vrouw ‘s avonds alleen door dat park en met de metro teruggaan naar het hotel. En voor zaterdagmiddag wil ik Billy al proberen, die gaat dan toch voor.  😉

   Handtekening   

di 14 juni: Er was eens..
do 14 juli: Petticoat
wo 27 juli: Soldaat v Oranje
do 10 nov: Vroeger of later
wo 16 nov: The Producers
za 17 dec: Oorlogswinter
za 24 dec:Jurk
za 14 jan: Kantje Boord

  [ # 14 ] 08 August 2010 06:13 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

g.devries - 08 August 2010 03:56 PM

@ Jeroen. Bedankt voor je verslagen.
Ik wou misschien zondags (22 aug) naar Aspects of Love gaan, maar die sla ik nu denk ik toch maar over. Een musical moet voor mij toch een verhaal vertellen waarin je kunt meeleven met (een deel van) de personages.
Dan blijven er nu nog 2 opties over voor zondag (als het donderdagavond lukt via de lotery kaartje te krijgen voor Legally Blonde: All the fun of the fair of Priscilla. Welke zou jij aanraden?

Into the Woods lijkt me ook een leuke voorstelling, alleen jammer dat die niet op West End zit. Zie mezelf nog niet als jonge vrouw ‘s avonds alleen door dat park en met de metro teruggaan naar het hotel. En voor zaterdagmiddag wil ik Billy al proberen, die gaat dan toch voor.  😉

Ik neem aan dat je een hotel op t west end hebt. Anders zou het natuurlijk niet uitmaken of je naar Into the woods of een west end show gaat. Er is natuurlijk geen sprake van dat je alleen zou zijn bij het einde van Into the woods. dan ga je in de bezoekersstroom mee (uitgang via de grote weg, want het park zelf is dicht.  En wat Aspects of love betreft, misschien dat jij je wel kunt identificeren met de karakters; da’s natuurlijk erg persoonlijk.
Blijft de keuze die je geeft tussen de drie shows over. Ik weet niet hoe vaak je nog gaat, maar ik verwacht dat Legally blonde nog wel even daar blijft. Ik vind Priscilla een betere show dan All the fun of the fair, dus dan zou ik voor Priscilla gaan. Kom je vrijwel nooit in Londen, dan zou ik de keuze tussen Legally blonde en Priscilla moeilijk kunnen maken. Misschien dat Legally Blonde iets meer een vrouwending is?

  [ # 15 ] 08 August 2010 08:49 PM
Avatar
West End Ster
RankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  2035
Geregistreerd  2008-08-31

Op West End inderdaad, in het Strand Palace.
Legally Blonde wil ik in ieder geval zien, maar ik ga in eerste instantie voor donderdagavond. Als dat niet lukt ga ik zondag, maar dan zou ik donderdag nog ergens anders kaartjes voor kunnen proberen te krijgen. Zoals jij het verhaal van Aspects beschreef, heb ik niet echt het idee dat ik veel meer sympathie voor de karakters zal hebben. En aangezien het de eerste keer Londen wordt en ik niet weet wanneer ik weer terugkom, speel ik liever op safe. Priscilla heb ik meer goede verhalen over gehoord en ik vond het optreden bij Children in Need ook leuk, dus ik denk dat ik daar dan ook maar voor ga.

   Handtekening   

di 14 juni: Er was eens..
do 14 juli: Petticoat
wo 27 juli: Soldaat v Oranje
do 10 nov: Vroeger of later
wo 16 nov: The Producers
za 17 dec: Oorlogswinter
za 24 dec:Jurk
za 14 jan: Kantje Boord

 1 2 3 >  Last ›
1 of 30