2 of 30 |  < 1 2 3 4 >  Last ›
Jeroen’s theaterbezoeken in Londen: de verslagen
  [ # 16 ] 08 August 2010 08:55 PM
Avatar
Hoofdrolspeler
RankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  1203
Geregistreerd  2009-11-25

Jeroen - 07 August 2010 10:03 PM

De traditie van standaard staande ovaties in Nederland is idioot, maar als je bij een wanproduct iedereen ziet opstaan stel je je maar gerust met de gedachte dat ze hier niet beter weten. Als je in Engeland bij een slechte show iedereen ziet opstaan denk je dat ze zijn gek geworden. Of een totaal gebrek aan smaak hebben. Of deze show niet bekijken als een musical, maar een serie vertolkingen van liedjes. Alleen in dat laatste geval valt dat opstaan te begrijpen, want de creatives van deze show zouden met dit eindresultaat toch van schaamte in de grond moeten zakken.

Gelukkig is dit de mening van een iemand. Heb in dit topic ook al heel veel reviews van mensen gelezen die het goed tot zelfs indrukwekkend vonden (waaronder ik). En ja, als ze al in Engeland gaan staan dan is er toch echt wel iets bijzonders aan de hand. Dus een wanproduct? Dat vind jij.

Verder mooi om die reviews te lezen. Wat betreft Jersey Boys ben ik het eens met jou. Met veel verwachting die show gezien maar kon me geen moment boeien. Niet slecht maar kon er toch echt geen Tony of Olivier Award in zien.

   Handtekening   

“Stop worrying where you’re going. Move on!”

  [ # 17 ] 09 August 2010 09:06 AM
Alternate
RankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  574
Geregistreerd  2004-12-29

Svenn - 08 August 2010 08:55 PM
Jeroen - 07 August 2010 10:03 PM

De traditie van standaard staande ovaties in Nederland is idioot, maar als je bij een wanproduct iedereen ziet opstaan stel je je maar gerust met de gedachte dat ze hier niet beter weten. Als je in Engeland bij een slechte show iedereen ziet opstaan denk je dat ze zijn gek geworden. Of een totaal gebrek aan smaak hebben. Of deze show niet bekijken als een musical, maar een serie vertolkingen van liedjes. Alleen in dat laatste geval valt dat opstaan te begrijpen, want de creatives van deze show zouden met dit eindresultaat toch van schaamte in de grond moeten zakken.

Gelukkig is dit de mening van een iemand. Heb in dit topic ook al heel veel reviews van mensen gelezen die het goed tot zelfs indrukwekkend vonden (waaronder ik). En ja, als ze al in Engeland gaan staan dan is er toch echt wel iets bijzonders aan de hand. Dus een wanproduct? Dat vind jij.

Verder mooi om die reviews te lezen. Wat betreft Jersey Boys ben ik het eens met jou. Met veel verwachting die show gezien maar kon me geen moment boeien. Niet slecht maar kon er toch echt geen Tony of Olivier Award in zien.

Love Never Dies is in mijn ogen absoluut geen wanproduct. Wij mochten willen dat dit niveau in Nederland geproduceerd zou worden. De voorstelling is echter niet perfect. Met een verbeterd script kan Love Never Dies een nog indrukwekkender voorstelling worden.

   Handtekening   

Live the life you always want to remember!

  [ # 18 ] 09 August 2010 11:11 AM
Avatar
Swing
RankRank
Totaal aantal Reacties:  32
Geregistreerd  2010-02-18

Op woensdag 4 augustus j.l. hebben wij voor de 2de keer Priscilla mogen aanschouwen.
Wat een heerlijke show met heerlijk bekende en herkenbare muziek, fantastische kostuums en een cast die er werkelijk (weer) voor ging. Met name Oliver Thornton, my god wat is die gozer goed!! Menig trava zal jaloers zijn op datgene wat hij kan.
In vergelijk met vorig jaar, dezelfde dag, waren er nu meer toeristen. Veel Italianen, Fransen.Ook zij pakte het verhaal goed mee en werd er meer dan positief gereageerd.
Kortom , een musical met inhoud, boodschap. Zeker wij nu in Nederland de Gaydagen achter de rug hebben, blijkt nog steeds dat een show als deze nodig is. Jammergenoeg.

   Handtekening   

  [ # 19 ] 09 August 2010 11:24 AM
Avatar
Alternate
RankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  649
Geregistreerd  2007-10-11

Jeroen - 07 August 2010 10:03 PM

Als je in Engeland bij een slechte show iedereen ziet opstaan denk je dat ze zijn gek geworden. Of een totaal gebrek aan smaak hebben. Of deze show niet bekijken als een musical, maar een serie vertolkingen van liedjes. Alleen in dat laatste geval valt dat opstaan te begrijpen, want de creatives van deze show zouden met dit eindresultaat toch van schaamte in de grond moeten zakken.

Ik kon erg genieten van de score van Love Never Dies. Het verhaal en de staging deed me echt totaal niets. En toen ik op een zaterdagavond naar Love Never Dies ging gaf ik ook geen staande ovatie. De rest van het publiek overigens ook niet! Ik keek nog rond, misschien dat er 10 personen wel gingen staan, maar de rest bleef gewoon zitten.

En het zeer zwakke einde roept ook geen staande ovatie op, wel veel staande wenkbrauwen 😉

   Handtekening   

“Most people who think they are happy just haven’t thought about it enough, most people who think they are happy are actually just stupid.” (next to normal)

  [ # 20 ] 09 August 2010 01:25 PM
Avatar
West End Ster
RankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  1874
Geregistreerd  2006-09-11

Ha Jeroen. Leuk je verslagen te lezen. Ik ben blij dat iemand mijn beleving van LND deelt; ik kreeg al zo langzamerhand denkbeelden dat ik misschien niet in de juiste voorstelling zat ofzo 😊. Wolfboy ben ik jaloers op, ik had die voorstelling ook echt heel heel graag gezien. Niet iets om een mooie productie in ons M-Lab van te maken? De liefde voor Billy Elliot deel ik met je. Jammer van Aspects of Love daar had ik meer van verwacht en jammer dat je niet een hele Into the Woods hebt kunnen zien, dat lijkt me toch ook wel bijzonder in het Regent Park. Ik hoop toch nog voor het einde van de zomer een keertje Londen mee te pikken, dan staat Into the Woods zeker op het programma.

   Handtekening   

Het is niet de criticus die telt. De eer komt toe aan de man die daadwerkelijk in de arena staat , die als het tegenzit en hij faalt, in elke geval grote moed heeft getoond. T. Roosevelt

  [ # 21 ] 09 August 2010 01:58 PM
Avatar
Hoofdrolspeler
RankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  1203
Geregistreerd  2009-11-25

Perfect is LND ook niet, het einde is ook zeker discutabel. Maar goed, de recensies waren al uiteenlopend (van 2 tot 5 sterren) en de meningen hier ook.

   Handtekening   

“Stop worrying where you’re going. Move on!”

  [ # 22 ] 15 August 2010 07:46 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Svenn - 09 August 2010 01:58 PM

Perfect is LND ook niet, het einde is ook zeker discutabel. Maar goed, de recensies waren al uiteenlopend (van 2 tot 5 sterren) en de meningen hier ook.

Inderdaad. Al vind ik discutabel eerlijk gezegd nog eufemistisch uitgedrukt.

Mark - 09 August 2010 01:25 PM

Wolfboy ben ik jaloers op, ik had die voorstelling ook echt heel heel graag gezien. Niet iets om een mooie productie in ons M-Lab van te maken?.

Misschien; het zou zeker een voorstelling zijn die in het mooie rijtje van het eerste M-labjaar zou passen, maar ja. Het is wel een importvoorstelling, en doorgaans zijn dat de wat grotere seizoensopeners. Maar er zijn inmiddels al zo veel initiatieven voor shows met maar enkele voorstellingen. In plaats van een musicalconcert zou dit zeker een mooie optie zijn in mijn ogen.

  [ # 23 ] 26 March 2011 09:52 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Ruim een half jaar later was het weer eens tijd om de zinnen te verzetten, wat energie op te doen, en dus weer een weekje te theateren in Londen. Een verslag van deze week:
Vrijdagmorgen aangekomen is de vraag wat ik deze dag ga doen. Een aantal shows zijn op voorhand geboekt, maar mijn programma voor deze vrijdag is nog volledig leeg. Er staan een aantal shows op de wensenlijst, en na een bezoek aan TKTS ben ik in het bezit van een toegangsbewijs voor The Umbrellas of Cherbourg voor deze avond. Vrijdag is een lastige dag, omdat er geen echte matinees zijn, maar wel een paar voorstellingen die rond 5 uur beginnen. Met de reguliere shows die om half 8 beginnen valt dat niet te combineren, maar mijn voorstelling begint om 8 uur, dus er is wat marge. Een veilige optie is Mamma Mia, die op nog geen 5 minuten lopen van het Gielgud ligt. En zo zie ik voor het eerst deze Abba-musical in het Engels (na Nederlands, Vlaams en Duits).

Mamma Mia 18 maart 17.00 — Prince of Wales Theatre
Ik neem aan dat iedereen de voorstelling wel kent, dus zal ik daar verder niets meer over schrijven. Er zit 1 spoiler in het vervolg, dus als je die niet wilt weten, lees dan niet verder dan tot het stukje over de drie mannen.
Een flinke lijst met understudies is in het programma ingevoegd, en het lijstje van de week ervoor zit er ook nog in. Toen misten de originele vriendinnen van Sophie, en het vriendje, deze week moeten we het doen zonder de originele Bill, Tanya, Pepper en wederom Sky.
Mamma Mia is natuurlijk een geweldig gemaakte show, vol vrolijkheid en humor, en af en toe een emotioneel momentje. Toch moet gezegd worden dat deze voorstelling in de eerste acte niet het enorme wow-gevoel van de eerdere vaste producties van Mamma Mia achterlaat. Voornaamste reden is Linzi Hateley, die een middelmatige vertolking van Donna laat zien. Andere zwakke schakel is Norman Bowman, die niet helemaal overtuigt als Sam. Ik was al helemaal in de geniet-van-de-mooie-dingen-modus teruggevallen als bij Slipping through my fingers het magische vuur ineens toch ontsteekt. Geweldig gezongen (na eerder matige zangprestaties) en een waar kippenvelmoment. En zo werd het toch nog een hele mooie voorstelling.
Engeland is natuurlijk meer een theaterland dan ons land, en dus is het daar niet meteen een stuntcasting als we iemand van televisie in de musical terugzien. In dit geval is het Catherine Russell, mij vooral bekend als Helen Lynley in the Inspector Lynley mysteries. Ze speelt Rosie. Hoewel ze zeker de minst gevulde Rosie is die ik ooit zag, is ze ook een van de beste. Wat een mooi gevoel voor timing en comedy, met (zoals altijd) het hilarische hoogtepunt in de kerk. Tanya wordt vertolkt door understudy Lorraine Chappell, die op de foto er erg jong uitziet, maar deze mannenverslinder op zekere leeftijd prima vertolkt.  Jessie May is een prachtige Sophie. Ze speelt de rol leuk, en zingt de rol fenomenaal, en dat was voor mij wel al weer even geleden.
De understudy Sky (Andy Rees) krijgt het lastig om me te overtuigen. Hij doet me denken aan een jonge gespierde versie van Nicholas Lyndhurst, die veel Britse comedy heeft gedaan, maar eigenlijk altijd de “Peter Lusse”-rollen heeft. En Sky is natuurlijk alles behalve een loser. Het lukt me dan ook niet echt hem serieus te nemen, hoewel hij zeker niet zwak speelt.
De drie mogelijke vaders leveren wisselende prestaties. Zoals gezegd is Sam niet zo heel sterk, en dat is extra jammer omdat hij nogal jong oogt. Te jong om een papa van Sophie te zijn, wat met sterk acteerwerk natuurlijk wel te compenseren valt, maar wat hier niet gebeurt. (Sommige mensen ogen nu eenmaal jong, en misschien geldt dat daadwerkelijk ook voor Norman Bowman).  Sean Needham is een degelijke Bill, en een van de betere zangers die ik in deze rol zag. Bill is natuurlijk de minst interessante van de drie mannen. Meeste bijval krijgt Paul Ryan als Harry. Hij acteert ook geweldig, en is één van de sterren van de show. Enige nadeel is wel dat je nu niet bepaald verrast bent als hij aan Donna bekent dat zij zijn eerste, en tevens zijn laatste vrouw is geweest.
De jonge spelers doen het prima. Ali en Lisa zijn de leuke vriendinnetjes, Pepper en Eddie de lefgozers. Vooral Paul-Michael Jones haalt alles uit Eddie wat er in de rol zit. Understudy Pepper Matt Kennedy, speelt ook leuk, maar ik vermoed dat hij de rol van Ryan in High School Musical 2, waarin hij eerder te zien was, beter heeft gespeeld.
Frappant is wel dat ik toch een paar dingen in de show zag die ik niet eerder heb gezien. Spelers die reageren op slagwerk bijvoorbeeld. En de oorspronkelijke accenten voegen ook zeker wat aan de show toe.
Dit was zeker niet de beste Mamma Mia! die ik heb gezien, maar zeker een onderhoudende middag.

  [ # 24 ] 26 March 2011 09:54 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

The Umbrellas of Cherbourg 18 maart 20.00 — Gielgud Theatre
Soms zijn er titels waarvan je je afvraagt waarom er nog niet eerder een musical van is gemaakt, en vaak blijkt dat ook al wel zo te zijn en is er alleen een nieuw team aan de slag gegaan. Ook zijn er momenten dat je denkt, hoe komen ze erbij om juist dáár een musical van te maken.  Een bijzondere Franse film uit 1964, getiteld Les Parapluies de Cherbourg behoort toch zeker tot de laatste categorie. Hoewel deze arthouse-film zeker zekere bekendheid geniet zal het de meeste mensen weinig tot niets zeggen, vooral als we buiten de Franse landsgrenzen gaan. En toch laat deze voorstelling het gelijk van de makers zien.
Veel mensen zullen de film nooit hebben gezien, en de schrijver dezes hoort daar ook bij. De enige kennismaking met de film is het onderdeel dat in de Walt Disney Studios-attractie Cinemagique zit, en dat is daar zeker een memorabel onderdeel. Dit komt niet in de laatste plaats door de prachtige melancholische muziek onder deze waterrije scene. Muziek die gelukkig ook in de voorstelling terugkomt.

In de voorstelling zien we eerst wat moois bloeien tussen Guy (Andrew Durand) en Geneviève (Carly Bawden). Guy is wees, die leeft bij zijn invalide tante(Dominic Marsh). Zij heeft een goede verzorgster in Madeleine(Cynthia Erivo).  Geneviève leeft met haar moeder (Joanne Riding), die een winkel in paraplus heeft. De winkel loopt niet zo goed, en om de schulden af te lossen biedt ze haar kostbare halssnoer te koop aan. Als Roland Cassard (opnieuw Dominic Marsh) aanbiedt het te verkopen ziet moeder Emery in hem een interessante partij voor zichzelf.
De liefde tussen Guy en Geneviève wordt verstoord als Guy een oproep krijgt om te vechten in Algerije. Hij kan wel twee jaar weg zijn, maar ze zijn overtuigd dat hun liefde zal standhouden. Maar dan blijkt Geneviève zwanger en ongetrouwd. En de communicatie met het front is ook niet zoals je als geliefden zou willen…..

We zien het weinig in professionele voorstellingen, maar wel bij deze. Acteurs die zich onder het publiek begeven. Matrozen die zich in de “Muppet-bakjes”bevinden, vrouwen met regendoekjes om het hoofd, een pianist aan een vleugel die over de rand van het podium staat (en dus aan de snarenkant geen poten heeft) en een bassiste. Zij spelen nachtclub-achtige muziek.
Publieksinteractie is gevaarlijk, en deze voorstelling speelt dus niet op safe. Meow Meow speelt de Maà®tresse (no, not mattress)  die het publiek wat lesjes Franse taal en gewoontes geeft. Zonder te veel weg te geven zijn de voorste rijen en de zijkant-plaatsen voor mensen die geen fysieke interactie met de spelers willen plaatsen om te mijden. Maar het is sterke stand-up achtige comedy die deze performer op het lijf geschreven is.
De opening van de voorstelling zelf, na deze inleiding, is verrassend. Een Madurodam-versie van Cherbourg, en matrozen die erin bewegen. Het ziet er fraai uit. Als later de stad (ok, het is een gebouw of vier a vijf) in de lucht wordt gehesen en daar blijft hangen verduidelijkt dat de plaatsen van handeling die, op de garage na, met weinig meer dan wat decorstukken en lichtreclames worden weergegeven.  Een originele vorm, die werkt.
Het is de vormgeving die deze voorstelling bijzonder maakt, en een genot om naar te kijken. De rol van drie matrozen is daarin cruciaal. Deze zeelui zetten de hoofdrolspelers op de plaatsen van handeling. Zo wordt Guy bijvoor beeld op een fiets gezet alsof het een kind is die het als speelgoed gebruikt. Het mag af en toe niet heel functioneel zijn, maar veelal voegt het wat toe. Ook de kinderrollen zijn bijzonder. Geen getalenteerde kinderen dit keer, maar poppen, waarmee heel natuurgetrouw wordt gespeeld.

De voorstelling wordt gedragen door een geweldige cast zonder zwakke elementen. Ze spelen geweldig, ze zingen geweldig. Extra complimenten gaan naar Dominic Marsch, waarvan is pas bij het doorlezen van het programma merkte dat hij twee belangrijke rollen speelde, zo verschillend heeft hij ze vertolkt.

De zwakke kant van de voorstelling zit in de muziek. Het verhaal is nagenoeg doorgecomponeerd, maar dat gebeurt op swing-jazzy achtige muziek met wat weinig variatie. Als de voorstelling zelf niet zo sterk was geweest, zou dit al snel hebben geïrriteerd, maar nu gebeurt dat pas tegen het einde. Het al eerder genoemde filmthema wordt wel fraai in de voorstelling geïntegreerd, en is van liedteksten voorzien. Ook deze muziek komt regelmatig terug, meer nog dan enig ander motief, maar blijkt herhalingsproof.

The Umbrellas of Cherbourg is een interessante voorstelling, een buitenbeentje in het musical-aanbod. Ondanks de deels matige score weet de voorstelling toch te boeien. Er valt veel te lachen, maar de voorstelling weet tevens te ontroeren, mede dankzij geweldige acteerprestaties. Wie de klassiekers in Londen al eens zag, of gewoon eens iets aparts wil zien moet deze voorstelling zeker gaan zien. Verrassend.

  [ # 25 ] 26 March 2011 09:55 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

End of the Rainbow 19 maart 14.30 — Trafalgar Studios 1
Een twijfelgevalletje dit. Ik weet niet zo veel van Judy Garland, behalve natuurlijk de heel algemene dingen. De positieve verhalen hebben me echter over de streep getrokken, en ik mag zeggen, gelukkig, want End of the Rainbow is een prachtig stuk. In de basis een toneelstuk, waarin wel wordt gezongen als er een optreden is.
Het is de tweede keer dat ik de Trafalgar Studios bezoek, en ditmaal is het de grote zaal, een zaal die sterk omhoog loopt, maar aan beenruimte niet echt overhoudt. Dat wordt nog afzien, met het risico op kramp tot de pauze, omdat daarna wel te verplaatsen valt naar een lege rij een hoger. Dat hoef ik uiteindelijk niet te doen; buurman had hetzelfde idee.
En dan de voorstelling. We schrijven 1969, als Judy Garland voor een serie optredens in Londen is. Ze heeft net een nieuwe vriend, een jonge Amerikaan genaamd Mickey Deans, die tevens als haar manager optreedt. Hij probeert Judy Garland met alle macht weg te houden bij de drank en de pillen, waar ze duidelijk behoefte aan heeft. Het gaat financieel niet goed, en de optredens zijn dan ook hard nodig. De betalingen aan het hotel schieten er ook regelmatig bij in. Naast haar nieuwste vlam is ook de vaste pianist en vriend Anthony aanwezig, een open homosexueel.
In End of the rainbow zien we het weer mis gaan. Judy wil optredens schrappen, wil medicijnen en drank, en uit wanhoop geeft vriend Mickey haar uiteindelijk wat ze wil. Anthony is het er niet mee eens, en heeft een hekel aan Mickey. En dan komt er een moment waar Judy kiest tussen Mickey en Anthony…
Er wordt magistraal geacteerd in deze voorstelling. Tracie Bennett is zeer overtuigend als de onder zware stemmingswisselingen gebukt gaande artieste. Stephan Hagan speelt Mickey eveneens sterk; hij houdt echt van Judy, ondanks de ruzies die ze samen maken, en ondanks de keuze haar toch van medicijnen te voorzien om te zorgen dat de optredens doorgaan. Anthony is het leukste karakter, prachtig vertolkt door Hilton McRae. De bijfiguren, waaronder een stagemanager die wel heel erg gay is, en een radio-interviewer worden vertolkt door Robin Browne.
De plaats van handeling is vooral de luxe suite in Londen,maar met een lichtbak is het ook even een radio-studio, en als de achterwand deels omhoog is zitten we in de concertzaal. Leuk is dat ook de band zichtbaar is op dat moment.
Een knappe voorstelling over de nadagen van een fenomeen dat zelfdestructie hoog in haar vaandel had staan.

  [ # 26 ] 26 March 2011 09:56 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Billy Elliot 19 maart 19.30 — Victoria Palace Theatre
Dayseats, het is even wachten maar dan heb je ook wat. Nou ja, een kwartier voor opening voor de kassa ben ik bij het theater (mede dankzij Underground-stremmingen, want ik was van plan er nog een kwartier eerder te zijn). Er staan al vijf vrouwen, maar in principe ben ik zeker van mijn plaats. De verkoop van dayseats begint vandaag echter weer een half uur na opening van de kassa (waar de vorige keer ik om 10 uur meteen de kaarten kreeg). De vrouwen voor me kopen gewone kaarten, wat dus betekent dat de beste plek, A10 voor mij is. Dan maar wachten op het bankje. Maar dan gaan 2 vrouwen 10 minuten voor half met de cassier praten,en ik zie ze ook de creditcard alvast pakken. Het wordt dus weer tijd de botte Hollander uit te hangen, en ze duidelijk te maken dat ze niet de eerste in de rij zijn. Na eerst het verhaal dat ze me niet gezien hadden, en vervolgens te melden dat ze vlak na me binnen waren gekomen (toen ik zei dat ze ook geen tweede waren) gaven ze onbewust toe dat ze gewoon een stelletje huichelaars waren. Maar goed, ik had alsnog de plek waarop ik recht had.
De voorstelling zelf blijft geweldig, hoewel er weer veranderingen waren waarvan ik de toegevoegde waarde niet zie. Het wordt er evenmin slechter op. Nu zit er een broek in de dansende jurken-scene, die rol van de oenige jurk vervangt. Ook zijn er een paar kostuums aangepast. Heel veel nieuwe gezichten, waarvan vader en oma de meest opvallende zijn. De oudere Billy (Sergio Giacomelli) is de enige alternate vandaag; Barnaby Meredith, die ik alle keren hiervoor in deze rol zag is volgens de persoon naast me geblesseerd. Ook hij doet het goed.
Billy Elliot wordt gespeeld door de nieuwste aanwinst, die nog niet in het fotoboek is opgenomen. Josh Baker moet het doen met een inlegvel. Hij speelt een degelijke Billy, speelt, danst en zingt goed, maar hoort niet tot de uitblinkers. Connor Kelly als Michael is dat wel. Ik zag hem al eerder in de rol en was al zeer onder de indruk van zijn geweldige timing en spel, maar nu is hij zelfs nog beter. Tranen van het lachen, en tranen van emotie; het is weinig acteurs gegeven om daar met schijnbaar gemak voor te zorgen. Degelijk is ook de term voor de nieuwe dad (Martin Marquez) en grandma (Diane Langton); niet slecht en ook niet fenomenaal. De nieuw Mr Braithwaite (Kevin Patricks) en George (Chris McGlade) zijn wel weer toppers, die hun voorgangers evenaren.
Billy Elliot blijft gewoon een topper, en zoals alle voorgaande Londen-trips zal ook de volgende weer een bezoek aan deze voorstelling bevatten.

  [ # 27 ] 26 March 2011 09:57 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

The Wizard of Oz 20 maart 15.00 — London Palladium
This performance the role of Dorothy will be played by Sopie Evans. Hoewel ik de zoektocht niet heb gevolgd is dat toch een domper. De matinee was namelijk niet aangegeven als een voorstelling die Danielle Hope niet zo spelen, en het is het duurste ticket van deze vakantie. Dan wil je toch de hele eerste cast, en niet de alternate.
Maar ja, het is slikken, en dan lekker achterover gaan zitten, en genieten. Een echte fan van Oz ben ik niet, maar aan de andere kant, slechter dan The Wiz in Utrecht kan dit toch onmogelijk worden. Mocht je je afvragen waarom ik dan in vredesnaam een kaartje heb gekocht, is het antwoord simpel. Er is nauwelijks musicalaanbod op zondag; deze voorstelling was zo’n beetje de enige.
Een verbijsterende opening, met een overschot aan decorstukken, en dit is alleen nog maar Kansas, wat moet dat straks gaan geven. Dorothy is niet gelukkig, voelt zich niet begrepen door de tante en oom waar ze bij inwoont. Ook miss Gultch, die het op Dorothy’s hond Toto heeft voorzien (en wederzijds) maakt het leven er niet vrolijker op. De charmante hulpjes op de boerderij, Hickory, Hunk en Zeke kunnen daar weinig aan veranderen. Als ze op een dag vlucht komt ze professor Marvel tegen, een charlatan die haar toch weer probeert naar huis te krijgen. Dan komt er een wervelwind, en belandt Dorothy met Toto en huis in Oz, bovenop de wicked witch of the east, die deze klap niet overleeft. De Munchkins die onder haar juk leefden zijn blij. De zus, de Wicked Witch of the West is minder blij, zeker als blijkt dat de mooie rode schoenen van haar zus aan de voeten van Dorothy zijn beland. Dorothy wil maar een ding, terug naar huis. Glinda, een goede heks, stuurt haar naar de Wizard, in Emerald City. Op weg ernaartoe ontmoet ze de Scarecrow (die op Hunk lijkt), de Tin Man (sprekend Hickory) en de Lion (heeft wel erg veel weg van Zeke) en ieder met een eigen wens voor de tovenaar sluiten ze bij Dorothy en Toto aan. De Wicked Witch doet wel enige sabotagepogingen, maar ze slagen er in de tovenaar te bereiken. Deze wenst echter eerst de bezemsteel van de Wicked Witch alvorens hij hen wil helpen….
Deze voorstelling is vooral een plaatje om te zien. Alles is uit de kast getrokken om een visueel spektakel te verzorgen, van projecties als de wervelstorm, grote gebouwen in Kansas, tot een zeer kleurrijk Oz, onder een regenboog met een draaicirkel waarbinnen van alles naar boven kan komen. De duistere tweede akte is eveneens adembenemend mooi, zeker het onderkomen van de heks, met haar hulpjes mag er zijn. Als de actie niet alleen op het podium plaatsvindt maar ook boven je hoofd is het spektakel compleet.
De kostuums zijn kleurrijk en fraai, met als enige uitzondering de Wicked Witch, die er erg plastic uit ziet, waar het idee toch een organische lijkt te zijn.
Ook hier weer een geweldige cast. Sophie Evans mag de zoektocht niet hebben gewonnen, maar ze speelt het meisje overtuigend. Ook Toto wordt geweldig gespeeld (welke hond of honden de rol ook mogen hebben vertolkt).  Hannah Waddingham mocht al even oefenen als heks in de buitenvoorstelling van Into the Woods afgelopen jaar, en ook deze heks mag er zijn. Heerlijk slecht.  Glinda is niet zo’n grote rol, en Emily Tierney haalt er vooral zingend uit wat er in zit. Het gezelschap van Dorothy is prachtig. Paul Keating speelt Hunk, en is dat in mijn herinnering ook. Vooraf was ik dan ook wel een beetje geschokt dat deze lekkere Straight Dave uit Closer to Heaven (of eerder al uit La Cava)onherkenbaar gemaakt zou zijn als Vogelverschrikker. Het gaat echter om spel, en in zijn geval zeker ook om motoriek, en dat doet hij dan ook fenomenaal. Ook David Ganly als laffe leeuw en Edward Baker-Duly als stramme blikken man doen het goed.
Maar na de voordringtrutten uit Billy Elliot is The Wizard of Oz wel tweede vervelende ervaring wat betreft theatermanieren. Als het prachtige integere Somewhere over the Rainbow wordt ingezet lijkt het wel of we naar een plaatopname van de originele voorstelling zitten te luisteren, zo veel gekraak klinkt er door de zang heen. Het houdt de hele voorstelling niet op, met als dieptepunt 1 persoon achter me die een heel lied lang door heeft lopen kraken.
The Wizard of Oz heeft me desondanks wel kunnen bekoren. Over the rainbow is prachtig, Ding dong the witch is dead bizar, en de toegevoegde score van Andrew Lloyd Webber (met Tim Rice teksten) mag er zijn. Ook de twee gezichten van de show, ruwweg een vrolijke eerste akte en een duistere tweede, maken de voorstelling uitermate boeiend. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe lang deze show in deze enorme zaal te zien zal blijven zijn.

  [ # 28 ] 26 March 2011 09:59 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

An Evening with… Sam Harrison 20 maart 19.30 — Landor Theatre
Zoals gezegd is zondag niet echt een theaterdag, en al helemaal geen theateravond. De zoektocht. Thriller trekt me niet, en The Hurly Burly show heb ik niet teruggevonden, want anders had ik die waarschijnlijk wel geboekt in plaats van deze optie. Ook bleek achteraf een theaterconcert te zien te zijn in het theater van Mamma Mia met oa Julie Atherton, en zo was er stiekem toch wel aanbod. Maar goed, deze voorstelling kwam ik dan wel tegen. Een theatertje boven een kroeg met plaats voor 60 mensen, waar een zekere Sam Harrison een optreden zou verzorgen. “One night only”, “Cabaret”… “Iedereen kan een lied uit Wicked zingen of belten” zegt de man die het optreden aankondigt, maar in dit geval gaat het om de verhalen bij de liedjes.”
Sam Harrison is de ster uit Salad Days (die ik niet heb gezien), maar ook deel van de afsluitende cast van Avenue Q (die ik afgelopen zomer wel heb gezien), maar eerlijk gezegd zegt de naam me niets. Maar dat onbekend niet onbemind maakt blijkt uit zijn voorstelling. Wat heb ik een heerlijke avond gehad aan deze kennismaking. “Ik was zeven toen de mensen Australië aan me vroegen wat ik wilde worden en ik zei dat ik musical theatre wilde maken. Ik was vier toen mijn favoriete films The Wizard of Oz met Judy Garland en Hello Dolly met Barbra Streisand waren. Trek je conclusies maar als je dat wil. Ik speelde The Wizard of Oz eindeloos na met mijn zusje. Ik was Dorothy en The Wicked Witch, zij speelde alle andere rollen. Soms deed ik het zelfs helemaal alleen.”
“Toen ik auditie deed voor Avenue Q en ze me vroegen of ik die snelle rolwisselingen wel aankon moest ik ze dit (bovenstaande) wel vertellen.”
De liedjes die hij zingt zijn vooral de wat oudere liedjes. Een urban-medley met onder andere “The street where you live”. Eén van de minder bekende nummers uit Cabaret, een lied uit de film van Sondheim’s A little night Music en If my friends could see mee now.
Dit laatste nummer gaat vergezeld van een verhaal dat zijn moeder hem op zijn achttiende verjaardag meeneemt naar een restaurant om celebrities te spotten. Een moeder die nogal adrem is (net als de zoon, die om te bewijzen dat het waar is zegt, daar zit ze, vraag het maar na, maar het gegiechel vooraf van een aantal bezoekers geeft aan dat dit verhaal hen al bekend is). Helaas, geen bekend gezicht in het hele restaurant, totdat Denise van Outen binnenkomt, en moeder alsnog gelukkig is.
Maar dan komt er een oudere, grijze man binnen, die hem aanstaart en blijft aanstaren. En dan zegt:”kennen wij elkaar niet?”  “Ik dacht het niet, sir Ian McKellen”, antwoord ik. De conversatie gaat nog even door. Achteraf zeiden vrienden tegen me dat hij me aan het versieren was.
Humor speelt een belangrijk onderdeel in de voorstelling. In zijn vertederende presentatie-wijze, in de songkeuze voor een voor mij onbekend lied over de verzorging van honden, die het niet overleven en bijvoorbeeld door het lied van de Wolf uit Into the Woods te combineren met een lied van Mika. (“I don’t know if you will like this”). Of de toegift uit Avenue Q, the song I did sing in the way another character I would have loved to play would sing it, waarop we een jazzy sexy versie van I wish you could meet my girlfriend te horen krijgen.
De muzikale begeleiding was in handen van George Dyer, een prima toetsenist en een buitengewoon charmante verschijning. Voor een duet in de eerste actehad hij een oud studiegenote uitgenodigd. De naam is me ontschoten, maar het klonk prima. Hilarisch wordt het echter als bij de eerste noten van Taylor, the Latte Boy ze uitbarst in “Whatever happened to my part” uit Spamalot, met een op de situatie aangepaste tekst, en daarmee Sam Harrison overbluft, en die na een poging tot overreden quasi-boos wegloopt.
Grote shows kunnen je imponeren, zo blijkt ook deze trip wel weer, maar ook een hele kleine voorstelling kan je hart veroveren. Mogen we nog veel horen van deze Sam Harrison.

[ Gewijzigd: 26 March 2011 10:02 PM by Jeroen ]
  [ # 29 ] 26 March 2011 10:00 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

21 maart 19.30 Legally Blonde — Savoy Theatre
Een goede deal in de mail, dus voor de tweede keer deze trip ga ik een voorstelling zien die ik in Londen al eerder zag, al was dat ditmaal maar 1 x.  Vooral ook omdat na het zien van de Nederlandse versie, die ik zeker leuk vond, toch het gevoel had dat de voorstelling in Londen beter was. En ondanks het missen van Simon Thomas als Warner, en Denise van Outen als Paulette is dat gevoel weer helemaal terug. Deze show is een wervelwind die pas stopt tegen het einde van de show, en vooral op decorgebied zo vele malen indrukwekkender dan de Nederlandse. Een prima cast ook dit, hoewel de Nederlandse cast veelal niet onder doet voor deze en op enkele plaatsen beter is, waaronder de lead. Susan McFadden zingt prima, maar lijkt vergeten dat Elle ook een aantal prachtige one-liners en andere grappen heeft. Die worden afgeraffeld, of bijna onhoorbaar gezegd. Alex Gaumont moet het vooral van zijn manier van praten hebben dat hij zo vertedert, maar hij doet het wel. Qua uiterlijk doet hij me een beetje denken aan Ruud de Wild, maar daar is door de prima vertolking snel doorheen geprikt. Dat lukt understudy Sean Mulligan niet als Warner. En profiel lijkt hij op dr. Sweets uit Bones, een allesbehalve stoer karakter en hoewel het uiterlijk vanuit andere hoeken weldegelijk wat fraaier is dan de eerder genoemde doctor blijft hij voor mij een weinig overtuigende hunk. Alternate Sorelle Marsh is dan weer precies zoals Paulette moet zijn, niet te vet aangezet, maar een leuke, vreemde spontane vrouw. Nu ik toch al een televisieserie-referentie heb gemaakt kan er nog wel 1 bij: een op leeftijd versie van Abby uit NCIS. Denise van Outen mis ik dan ook geen moment.
Ook veel sterker dan in Nederland is Peter Davidson als professor Calahan. Hij is precies zoals je je een professor voorstelt, arrogant en uit de hoogte, en weet het creepy gehalte goed te doseren. De rare move van Callahan is daardoor toch nog geloofwaardig.
Veel van de bijrollen worden weer heerlijk vertolkt, waarbij die van pakketbezorger Kyle en Carlos en Nikos het meest in het oog springen. Eén domper is er nog: de rap (of is het toast) van Grandmaster Chad is echt ondermaats.
Lekker strakke dans, heerlijke comedy, hapbare liedjes en een hoop kleur en energie. Legally Blonde is een topper in het niets-aan-de-hand genre binnen de musical.

  [ # 30 ] 26 March 2011 10:01 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

22 maart 20.00 Showstopper, the Improvised musical — Ambassadors Theatre
Een aantal weken lang op dinsdag te zien in het theater waar de rest van de week is gereserveerd voor Stomp. Het Ambassadors Theatre is vrij klein en knus, en dus ideaal voor een voorstelling als deze. Pure improvisatie (theater sport) en musical gecombineerd. Het publiek bepaalt de setting, de stijl van de liedjes, karakters en onderdelen ervan door roepen en stemmen. De maker zit als het ware aan de telefoon met Cameron, en hoort dat zijn laatste idee door hem wordt neergesabeld. Een musical over backstage achter de musical, waarbij alle theatermagie wordt onthuld valt niet in goede aarde.
Gelukkig heeft hij al een nieuw idee… zegt hij, maar moet dus op het publiek in de zaal terugvallen. Eerst wordt een drietal suggesties over de plaats van handeling geïnventariseerd. Dit zijn deze avond ‘een nachtclub in Taiwan’, ‘York Cathedral’ en ‘Atlantis, under the sea.’ Na een stemming wordt het de eerste. Vervolgens mogen een aantal voorbeeld musicalstijlen genoemd worden, waarbij Priscilla — Queen of the desert, the Lion King, Avenue Q en Kurt Weill/Mamma Mia! (de keus is te moeilijk, dus zal hier twee in één moeten worden toegepast). Verder moet de musical zowel de Film Noir als de Jackie Chan stijl bevatten. De gekozen titel, wederom uit 3 suggesties, is ” Dancing with Jackie at 12”. En verder moet er Karaoke, champagne en rode hoedjes in voorkomen. Ook de kreet Desmond Tutu kwam uit de zaak (bij de titels), en als toegift wordt ook dit in de musical verwerkt.
Wat zich ontspint is een verhaal over een bar in Taiwan, waar een Amerikaan klant is die zich Taiwanees voelt omdat hij er al zijn hele leven woont. Er werkt ook een Amerikaans meisje in de bar. Verder is er nog een Taiwanees stel, en een Desmond, die werkt voor de Britse Foreign Office.
Dan mogen er nog drie typisch Taiwanese kreten worden geroepen. “Karaoke”, “Sumo Wrestling” (“I’ll check up on that”) en “a complete lack of respect of intellectual property”. Er ontspint zich een verhaal over een Sumo-competitie tussen rivaliserende bars, met als doel een keten, met de winnende als leider.  Onze Amerikaanse Taiwanees doet mee, en weet in de finale Jackie Chan te verslaan (die zelfs op een motor zat op een gegeven moment). Maar dan volgt de catch, de Amerikaan wint wel, maar het levert hem niets op. Volgens de regels kan een niet Taiwanees niet leiden, dus krijgt het eerder genoemde valse Taiwanese stel de macht. Alles lijkt voor niets geweest, en het blijkt zelfs een vooropgezet plan. Desmond kende Jackie uit een verleden toen Chan nog een kleptomaan was en werd betrapt, dus hij heeft hem laten winnen.
Maar daar niets typisch Taiwanees is kan deze regel niet gelden, en volgt er een re-match. Wederom moet onze Amerikaanse held Sumo-worstelen met Chan, en ditmaal wint hij. Het feest wordt gevierd in Australische Drag style, op Karaoke avond.

Het is razend knap wat je voor je ogen ziet gebeuren. Achter de schermen moet toch het een en ander koortsachtig worden overlegd, zodat duetten en samenzang zo vloeiend lopen. Natuurlijk wordt er ook ter plekke worden geïmproviseerd, en zeker Desmond kwam daarin, mede door plotselinge eisen, wel vast te zitten. Maar werd daar dan ook weer uit gered, of kreeg dat uiteindelijk zelf voorelkaar.
Ook de stijlen van de liedjes, daarbij gebruik makend van allerlei attributen op een manier waarvoor ze niet gemaakt zijn. Het Avenue Q-achtige nummer “There’s nothing I like Better” wordt inderdaad op die speciale manier gebracht, terwijl met doeken, hoedjes en dergelijke ook nog eens poppen zijn gemaakt. Schorten zijn zo gevouwen dat het net luiers zijn, en zo zijn het Sumo-worstelaars. Met wat Afrikaans slagwerk en een goed ritme hebben we inderdaad een lied uit the Lion King, waarbij ook nog een tweetal actrices met kegels en waaiers de typische beestenlook wordt uitgebeeld. De overwinning van de slechten en de teleurstelling van de goeden wordt een mix van vrolijk en Weill (waarbij de spelers moeten luisteren en afgaan op het licht wie de lead heeft). Het resultaat is bizar. Zoals waarschijnlijk uit de synopsis van het verhaal wel duidelijk sluit de show af met een vrolijk drag-karaoke nummer en is ook Priscilla deel van de show.
Twee van de hoogtepunten van de show zijn de dansscènes. Een ballet in de stijl van… Tchaikovsky (en inderdaad, we krijgen zijn stijl). En vooral de laatste gevechtsscene is hilarisch. Er zijn natuurlijk heel veel gevechtsstijlen die Jackie Chan beheerst, en de fans van de worstelaars op het podium mogen roepen wat hun vechter moet doen. Zo krijgt Chan eerst de walrus-stijl, en moet onze held daar een pinguïn tegenover stellen. Via Desmond Tutu, de Paus, White Lightning, eightees robot-style en transformer-style krijgt Chan zijn meest dodelijke moves, Justin Bieber style. Het duurt even voordat hier een goed antwoord op komt, wat uiteindelijk proper music Beatles-style wordt, en Chan en onze held in ware liefde uitbarsten. De slechte Taiwanees werpt nog een mes, maar Chan werpt zich voor onze held. Uiteindelijk is er geen echte schade, hij is wel wat gewend.
Zeventig minuten lang genieten, deze vorm van theater, en razend knap gedaan. Briljante vondsten (zoals een Sumo-lapdance, een Desmond Tutu-cocktail) tijdens sterke improvisaties, waar de energie en lol vanaf spat, en soms ook de zweetdruppels te zien zijn over hoe ze zich hier dan weer uit moeten redden.  De creativiteit is enorm. Zo krijgt de titel van de musical zelfs een apart lied (de aanloop naar de rematch die om 12 uur zal plaatsvinden). Zeventig minuten, ze vliegen om…

 < 1 2 3 4 >  Last ›
2 of 30