Vanavond heb ik dan eindelijk Je Anne gezien. Tsjonge, wat een teleurstelling is dit geworden. De meeste kritieken logen er niet om en ook hier waren de reacties veelal positief. Dus ging ik zitten in de trend van: kom op, laat het drama komen en doe mij deze zaal verlaten met een traan. Het liep anders, om 22.30 uur was ik blij dat dit inspiratie- en zielloos stuk was afgelopen. Het lijkt zo’n gemakkelijke opgave: Anne Frank, iedereen kent haar, kent haar dagboeken en kent wel een van de vele films. Op verrassingen hoeven we niet te rekenen maar van een regisseur mag je wel verwachten dat hij finesse in het geheel aanbrengt. Dat kan met geslepen teksten maar ook zeker met de staging. Zo was het beter geweest om iets in het decor te creeeren waardoor je niet de hele tijd alle personages op het toneel ziet. Dat was in 90% het geval en kwam de spanningsboog niet ten goede. Ook het lichtplan had daarin kunnen voorzien. De muziek was eveneens een teleurstelling. Ach, een paar aardige liedjes maar dat was het dan wel. Geen enkele melodie is bij mij althans blijven hangen. Je Anne moet je raken, maar daarvoor is meer nodig dan enkel leunend op historische gegevens. Gelukkig was de zang wel prima en orde en het geluid meer dan goed verzorgd. Maar echt, dat is veel te weinig.