Sister Act
Vanavond zat ik bij Stage Entertainment’s Sister Act. Met rush tickets een kaartje op rij 1 in het midden voor $26,50. Hier had ik heel erg naar uitgekeken en tijdens de eerste akte werd ook aan alle verwachtingen voldaan. Maar tijdens de tweede akte werd ik afgeleid en toen kwam het ook niet meer goed.
De eerste akte loopt als een trein, voor je het weet ben je in het klooster en voor je het weet is de pauzefinale bezig. Je herkent dingen uit de film, maar het is niet te nadrukkelijk aanwezig alsof de film gekopieerd werd. Patina Miller schittert als Deloris, over de top en ambitieus. Victoria Clark is prachtig als Mother Superior die ook niet weet wat ze aan moet met wat er allemaal gebeurd. Geweldige bijrollen voor Demond Green als TJ, Chester Gregory als Eddy en Sarah Bolt als Mary Patrick (die erg lijkt op Kathy Najimy) en nog een behoorlijk aantal anderen.
Het verhaal loopt lekker, de muziek is heerlijk, het ziet er geweldig uit. Dat een paar kleine dingetjes me nauwelijks storen. Oké, dat enorme Maria-beeld is een beetje creepy, en het tegenstrijdige “When I find my Baby†en de droom-sequence van Eddy “I could be that guyâ€, voelen een beetje out-of-place, maar het zijn lekkere nummers dus dat was nog vergeven.
Toen kwam dus de tweede akte, het nummer “The lady in the long black dress†had een heel hoog schrap-gehalte, maar ook weer leuk en goed uitgevoerd, dus we gaan verder. Toen tijdens het geweldige “Haven’t Got A Prayer†van Mother Superior valt opeens mijn oog op de trouwring die ze draagt. En ik kan niet stoppen met denken: wat moet een non met een trouwring? Mogen nonnen getrouwd zijn, nee, volgens mij niet. Getrouwd geweest dan? Ze is dan vast niet gescheiden. Dan blijf je ook minder snel de ring nog dragen. Man overleden dus. Maar mag je dan nog wel je trouwring dragen als je het klooster binnen treedt? Je moet dan toch afstand doen van alle aardse zaken? Deloris moet ook alles inleveren. In een doosje in je eigen cel, kan ik me nog voorstellen als herinnering, maar aan je hand continu bij je… Mag dat dan wel? Ja, ze noemen nonnen wel eens ‘een bruid van God’, maar dat namen ze volgens mij nooit zo letterlijk. En toen me opviel dat er nog meer nonnen een trouwring droegen… Kortom: daar ging mijn tweede akte.
Het nummer werd briljant uitgevoerd en mensen om mij heen tot tranen geroerd. Victoria Clark zelf ook (maar die raakte wel vaker in tranen in de tweede akte). Maar ik was afgeleid.
Terwijl ik blijf nadenken over die ring, komen we aan bij het moment dat Deloris het klooster weer verlaat. Ze zit aan een tafel met een doos met daarin haar bezittingen. En toen ging het weer mis. Ze kwam het klooster binnen in een kort goud jurkje met paarse hotpants en een paar hoge laarzen. Ze gaat naar buiten in een korte paarse tuniek, paarse legging en paarse open schoenen. En toen ging ik weer denken: had ze extra kleding meegenomen? Waarom dan? Die had ze niet nodig in het klooster, daarbij was het gevaarlijk om eerst langs huis te gaan om kleding op te halen (wat Eddy vast tegen gehouden had) omdat Curtis haar huis ongetwijfeld in de gaten liet houden. Heeft Eddy haar dan nieuwe kleren gebracht toen ze het klooster weer uitging? Maar waarom dan en waar kwamen die kleren dan vandaan? Niet uit haar huis, want dat was nog steeds gevaarlijk. Uit een kleding winkel kan, maar hoe en waarom wist hij dan haar kleding maat?
En als ik eenmaal aan het nadenken sla, dan kan ik daar heel moeilijk mee ophouden. Zo kreeg ik een vraag over de eerste akte. Als het een klooster is in geldnood, waar haalden ze dan het geld vandaan voor de eerste kostuums? Moet Mother Superior geen toestemming geven voor zulke uitgaven? Of de Monseigneur? Later investeren, snap ik, maar bij de eerste keer al? Waar kwam dat geld vandaan?
En een andere kanttekening: De nonnen kunnen in het begin niet zo goed zingen, logisch, daar moet Deloris redding brengen, maar waarom zingen ze dan wel zo geweldig tijdens “It’s Good to be a Nunâ€? Ja, het is musical, maar als je zegt dat iemand niet kan zingen, en dat dan opeens wel doet… dat valt op.
Ondertussen kwamen we dus bij de solo van Mary Robert “The life I’ve never ledâ€, die behoorlijk uit het niets komt nu het nummer “How I got the Calling†niet in de Broadway voorstelling zit. Ik heb de musical in London niet gezien, ik ken het alleen van de cd. Ik vond het ten eerste een leuk nummer, ten tweede gaf het achtergrond aan de nonnen en vooral aan Mary Robert. Dus erg jammer dat het geschrapt is.
“The Life I’ve never ledâ€, prachtig nummer, maar ik ging denken aan dat het lijkt op een nummer uit The Little Mermaid II, Return to the Sea, “For a momentâ€. Een nummer dat niet door Alan Menken geschreven is, maar geïnspireerd op zijn muziek van de eerste film. Dus tijdens “The Life I’ve never led†zat ik te denken: Dit is dus een nummer geschreven door Alan Menken die geïnspireerd is geraakt door een nummer dat geïnspireerd is op muziek van Alan Menken. Verwarrend.
Het is echt een fantastische show, maar het overheersende gevoel is nu: Laten we hopen dat er niemand logisch gaat nadenken tijdens die musical!