1 of 2 |  1 2 > 
Terug in New York
change_status
Avatar
West End Ster
RankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  2217
Geregistreerd  2003-05-23

Volgende week ben ik jarig, dus ik zit in New York om het te vieren! Het was weer wat gedoe met vervoer naar de stad, maar uiteindelijk gisteravond dodelijk vermoeid als eerste show:

The Addams Family
Heerlijke show, met lekkere nummers, het ziet er prachtig uit, spelers zijn goed, maar het is geen topper. Ik heb me vermaakt,  en zodra de intro geweest is (met het verzoek om vlammenwerpers en ijzeren maagden niet te gebruiken tijdens de voorstelling, maar dat het in de pauze erg gewenst is), het licht gaat uit en je hoort de muziek die hoort bij The Addams Family en het hele publiek dat mee klapt/snapt, is gewoon geweldig!

Het is voornamelijk niet de show geworden die ik er van verwacht had. Het is allemaal wat cliché en voorspelbaar (wat The Addams Family toch niet echt is). Er zijn te veel verhaallijntjes, die wel allemaal keurig afgerond worden. Ieder koppel heeft in feite 3 of 4 scenes, intro — conflict — oplossing, Wednesday & Lucas, Morticia & Gomez, Alice & Mal, Fester & de maan (wat ik nog steeds een heel stom idee vind)  en dan Pugsley’s probleem met zijn veranderende zus nog. Het is wat veel.

Als het om de spelers gaat is voornaamste wat tegenwerkt dat ik de films uit de jaren ’90 te goed ken. Raul Julia en Anjelica Houston als Gomez en Morticia, daar komt niemand boven uit. Daar zat zoveel chemie tussen daar kon een Scheikunde student op promoveren! Er is absoluut meer chemie tussen Bebe Newirth en Roger Rees dan er was met Nathan Lane, maar het blijft te veel geacteerd. Op zichzelf zijn het prima prestaties, Roger Rees’ accent is stukken beter dan dat van Nathan Lane en is meer Gomez en Bebe, ze is prachtig.

Rachel Potter is een mooie Wednesday, ze komt uit Walt Disney World (actrice voor Belle, Ariel en Nemo in de shows, volgens haar Playbill bio) en dat zie je er soms wel aan af, maar die rare vrolijke emoties die Wednesday doormaakt kunnen dat heel goed hebben. Wel had ze een irritant vibrato dat alleen uitstond tijdens het belten.

Jackie Hoffman is briljant als Grandma, zo ongelooflijk droge humor dat het jammer is dat haar rol zo klein en schrapbaar is. Fred Inkley (us) was op voor Lurch, wat me nog best een lastige rol lijkt.

Ik was zelf heel erg weg van het decor, het huis is groot, maar door het niet te leeg te laten lijken bij kleine scènes wordt er gewerkt met het gordijn, dat delen van het huis laat zien. Ook het verschuiven van de trappen helpt veel om de grootsheid tot uitdrukking te brengen.

Leuke show voor de hele familie, maar er zijn betere shows te vinden.

  [ # 1 ] 13 May 2011 05:30 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  9622
Geregistreerd  2002-05-01

Heerlijk, weer in NY. Wat staat er nog meer op het programma?

   Handtekening   

“Yes we ggghhad…..a great freakin’ day!”

  [ # 2 ] 14 May 2011 03:48 AM
Avatar
West End Ster
RankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  2217
Geregistreerd  2003-05-23

In elk geval morgen A Minister’s Wife, en hoop voor morgenavond Wonderland (die a.s. zondag haar laatste voorstelling speelt) te zien. Verder Catch me if you can en How to succeed in business, en verder een lijst met dingen die mogelijk zijn: Priscilla, Lucky Guy, The People in the Picture, Spider-man (net weer begonnen na een paar weken gesloten te zijn), maar we zien wel wat ik tegenkom!

  [ # 3 ] 14 May 2011 03:50 AM
Avatar
West End Ster
RankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  2217
Geregistreerd  2003-05-23

Sister Act
Vanavond zat ik bij Stage Entertainment’s Sister Act. Met rush tickets een kaartje op rij 1 in het midden voor $26,50. Hier had ik heel erg naar uitgekeken en tijdens de eerste akte werd ook aan alle verwachtingen voldaan. Maar tijdens de tweede akte werd ik afgeleid en toen kwam het ook niet meer goed.

De eerste akte loopt als een trein, voor je het weet ben je in het klooster en voor je het weet is de pauzefinale bezig. Je herkent dingen uit de film, maar het is niet te nadrukkelijk aanwezig alsof de film gekopieerd werd. Patina Miller schittert als Deloris, over de top en ambitieus. Victoria Clark is prachtig als Mother Superior die ook niet weet wat ze aan moet met wat er allemaal gebeurd. Geweldige bijrollen voor Demond Green als TJ, Chester Gregory als Eddy en Sarah Bolt als Mary Patrick (die erg lijkt op Kathy Najimy) en nog een behoorlijk aantal anderen.

Het verhaal loopt lekker, de muziek is heerlijk, het ziet er geweldig uit. Dat een paar kleine dingetjes me nauwelijks storen. Oké, dat enorme Maria-beeld is een beetje creepy, en het tegenstrijdige “When I find my Baby” en de droom-sequence van Eddy “I could be that guy”, voelen een beetje out-of-place, maar het zijn lekkere nummers dus dat was nog vergeven.

Toen kwam dus de tweede akte, het nummer “The lady in the long black dress” had een heel hoog schrap-gehalte, maar ook weer leuk en goed uitgevoerd, dus we gaan verder. Toen tijdens het geweldige “Haven’t Got A Prayer” van Mother Superior valt opeens mijn oog op de trouwring die ze draagt. En ik kan niet stoppen met denken: wat moet een non met een trouwring? Mogen nonnen getrouwd zijn, nee, volgens mij niet. Getrouwd geweest dan? Ze is dan vast niet gescheiden. Dan blijf je ook minder snel de ring nog dragen. Man overleden dus. Maar mag je dan nog wel je trouwring dragen als je het klooster binnen treedt? Je moet dan toch afstand doen van alle aardse zaken? Deloris moet ook alles inleveren. In een doosje in je eigen cel, kan ik me nog voorstellen als herinnering, maar aan je hand continu bij je… Mag dat dan wel? Ja, ze noemen nonnen wel eens ‘een bruid van God’, maar dat namen ze volgens mij nooit zo letterlijk. En toen me opviel dat er nog meer nonnen een trouwring droegen…  Kortom: daar ging mijn tweede akte.

Het nummer werd briljant uitgevoerd en mensen om mij heen tot tranen geroerd. Victoria Clark zelf ook (maar die raakte wel vaker in tranen in de tweede akte). Maar ik was afgeleid.

Terwijl ik blijf nadenken over die ring, komen we aan bij het moment dat Deloris het klooster weer verlaat. Ze zit aan een tafel met een doos met daarin haar bezittingen. En toen ging het weer mis. Ze kwam het klooster binnen in een kort goud jurkje met paarse hotpants en een paar hoge laarzen. Ze gaat naar buiten in een korte paarse tuniek, paarse legging en paarse open schoenen. En toen ging ik weer denken: had ze extra kleding meegenomen? Waarom dan? Die had ze niet nodig in het klooster, daarbij was het gevaarlijk om eerst langs huis te gaan om kleding op te halen (wat Eddy vast tegen gehouden had) omdat Curtis haar huis ongetwijfeld in de gaten liet houden. Heeft Eddy haar dan nieuwe kleren gebracht toen ze het klooster weer uitging? Maar waarom dan en waar kwamen die kleren dan vandaan? Niet uit haar huis, want dat was nog steeds gevaarlijk. Uit een kleding winkel kan, maar hoe en waarom wist hij dan haar kleding maat?

En als ik eenmaal aan het nadenken sla, dan kan ik daar heel moeilijk mee ophouden. Zo kreeg ik een vraag over de eerste akte. Als het een klooster is in geldnood, waar haalden ze dan het geld vandaan voor de eerste kostuums? Moet Mother Superior geen toestemming geven voor zulke uitgaven? Of de Monseigneur? Later investeren, snap ik, maar bij de eerste keer al? Waar kwam dat geld vandaan?

En een andere kanttekening: De nonnen kunnen in het begin niet zo goed zingen, logisch, daar moet Deloris redding brengen, maar waarom zingen ze dan wel zo geweldig tijdens “It’s Good to be a Nun”? Ja, het is musical, maar als je zegt dat iemand niet kan zingen, en dat dan opeens wel doet… dat valt op.

Ondertussen kwamen we dus bij de solo van Mary Robert “The life I’ve never led”, die behoorlijk uit het niets komt nu het nummer “How I got the Calling” niet in de Broadway voorstelling zit. Ik heb de musical in London niet gezien, ik ken het alleen van de cd. Ik vond het ten eerste een leuk nummer, ten tweede gaf het achtergrond aan de nonnen en vooral aan Mary Robert. Dus erg jammer dat het geschrapt is.

“The Life I’ve never led”, prachtig nummer, maar ik ging denken aan dat het lijkt op een nummer uit The Little Mermaid II, Return to the Sea, “For a moment”. Een nummer dat niet door Alan Menken geschreven is, maar geïnspireerd op zijn muziek van de eerste film. Dus tijdens “The Life I’ve never led” zat ik te denken: Dit is dus een nummer geschreven door Alan Menken die geïnspireerd is geraakt door een nummer dat geïnspireerd is op muziek van Alan Menken.  Verwarrend.

Het is echt een fantastische show, maar het overheersende gevoel is nu: Laten we hopen dat er niemand logisch gaat nadenken tijdens die musical!

  [ # 4 ] 14 May 2011 08:26 AM
Avatar
Musical Ster
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  6801
Geregistreerd  2009-01-21

Wat stom dat How I Got the Calling is geschrapt. Was echt een leuk nummer. Ik vond de achtervolgingsscène in de tweede akte echt geweldig, jij?

Dat nonnen een soort trouwringen dragen klopt wel. Lees dit anders eens.
http://anunslife.org/2008/11/20/why-do-nuns-wear-a-wedding-ring/

  [ # 5 ] 14 May 2011 09:07 PM
Avatar
West End Ster
RankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  2217
Geregistreerd  2003-05-23

Kijk dat wist ik dan weer niet! Jammer dat ik dat artikel niet bij me had tijdens de voorstelling, had een hoop gescheeld! 😛 Vond het vooral verwarrend doordat niet alle nonnen een ring droegen. Die achtervolgingsscène was leuk! Heb jij de voorstelling in London gezien, Martijn? Kun je (of iemand anders) me vertellen wat er gebeurd bij de reprise van “The Life I’ve never Led”? zegt Mary Robert daar niet iets van dat Deloris hen geholpen heeft en dat zij haar nu moeten helpen (zo is het geloof ik in de film)? Want zo zat het er niet meer in op Broadway, Mary Robert zegt nu alleen zoiets dat Deloris bij het concert moet zijn.

  [ # 6 ] 14 May 2011 09:24 PM
Avatar
Musical Ster
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  6801
Geregistreerd  2009-01-21

Volgens mij wel. Ze heeft altijd geluisterd naar Mother Superior, maar nu voelt ze dat ze iets anders moet doen en dat is Deloris helpen. “My sister’s in need of a sister.”

Hoe is het nieuwe nummer van Mother Superior? Is toch ter vervanging van Here Within These Walls (Reprise)?

  [ # 7 ] 14 May 2011 09:35 PM
Avatar
West End Ster
RankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  2217
Geregistreerd  2003-05-23

A Minister’s Wife
Vanmiddag zat ik in het Mitzi E. Newhouse in het Lincoln Center. Ik hou van dit theater, het is klein (M-lab achtig) en rond, elke stoel levert een ander beeld op.

95 minuten zonder pauze, 1 decor, 5 acteurs (3M/2V), 4 muzikanten en een goed verhaal. Het is geen musical waarbij er continu in gezang wordt uitgebarsten. De nummers komen langs, vloeien totaal perfect over in de scènes en de scènes vloeien over in nummers. De muziek levert een compleet beeld van de emoties en voegt echt iets toe aan het geheel.

Het verhaal is gebaseerd op het toneelstuk Candida van George Bernard Shaw (ter info: de toneelschrijver van Pygmalion waar My Fair Lady op gebaseerd is) en vertelt het verhaal van de geestelijke James Morell, zijn vrouw Candida en een vriend van de familie, de 15-jaar jongere dichter Eugene. Candida komt na een maand weg geweest te zijn weer thuis, Morell heeft het nogal druk gehad met het schrijven van een speech en is te laat om haar op te halen van de trein, maar Eugene heeft haar thuis kunnen brengen. Morell houdt van zijn vrouw en zij van hem, maar dat komt wat op losse schroeven te staan, want zodra Eugene alleen met Morell is vertelt hij hem dat hij verliefd is op Candida. Morell neemt het niet serieus, maar Eugene heeft hem wel geraakt en helemaal als Candida ongemerkt iets zegt wat Eugene ook tegen Morell gezegd heeft.

Zonder dat we gigantische ruzies of door de kamer vliegend meubilair te zien krijgen, met hooguit 1 of 2 stemverheffingen, krijgen we een liefdescrisis voorgeschoteld, waarbij Candida aan het eind moet kiezen. Het verhaal zit goed in elkaar, het gaat over Candida, maar de bepalende scènes zijn tussen Eugene en Morell. Morell is natuurlijk de echtgenoot, maar Eugene is zo aandoenlijk en schattig dat je op bepaalde momenten geloofd dat het beter zou zijn als ze Candida voor hem kiest. En dan het volgende moment wil je hem een draai om zijn oren geven omdat ie in poëtische volzinnen blijft praten. Er komen geen clichés langs van dat Candida moet blijven want ze is nou eenmaal getrouwd met Morell, maar puur om de vraag bij wie zij wil zijn.

Het is mooi, integer en kan zo het M-lab in, al zou ik het niet aandurven om namen te noemen.

Als ik iets aan te merken moet hebben, is dat het in Engeland afspeelt en dat iemand bedacht heeft dat de acteurs dus met Britse accenten moeten spelen. En dat gaat niet iedereen goed af. Als ze die accenten achterwege laten is het zo goed als perfect.

  [ # 8 ] 15 May 2011 03:35 AM
Avatar
West End Ster
RankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  2217
Geregistreerd  2003-05-23

En ondertussen is het in Nederland al weer bijna tijd om op te staan, terwijl ik net terug kom van het Marriott Marquis voor:

Wonderland
De show kreeg slechte kritieken en geen Tony nominaties, met als gevolg, laatste show deze zondag na reguliere 33 voorstellingen. Is dat jammer? Ja, dat is jammer. Ondanks de tweede akte vol schrapbare nummers, is de geweldige eerste akte het de moeite waard om te zien. Zeker met understudy Morgan James als Alice. Ze kan behoorlijk belten en heeft een fantastische show neergezet (volgens mij haar eerste en laatste show). Haar ietwat verwonderde blik is perfect voor de eerste akte. Darren Ritchie is geweldig als Jack, the White Knight.  “One Knight” is een absoluut hoogtepunt van de voorstelling. Net als Kate Shindle als de Mad Hatter. Een former-Lucy, met een belt waar je u tegen zegt.

Het heerlijke aan de eerste akte is, het is Alice in Wonderland! Daar hoeven dingen geen reden te hebben en kun je dus ongegeneerd uit pakken. Bij Sister Act gisteravond voelde de boyband-parodie bij “I know that girl” een beetje out-of-place, maar bij “One Knight” was het exact wat het nummer nodig heeft. Zelfde als met het nummer van de Chesire Cat “Go with the Flow”, met een totaal uit het niets komende cadillac en het totaal over de top openingsnummer in Wonderland: “Welcome to Wonderland” met 20 Alice’s. De eerste akte is voornamelijk het voorstellen van alle personages en dat zijn er nogal wat, maar het gaat in een rap tempo. De ene power-song wisselt de andere af en maakt je in de pauze nieuwsgierig naar wat komen gaat. Al blijkt achteraf dat je in de pauze beter naar huis kan gaan, maar dat terzijde.

Ook al hoeft Alice in Wonderland geen logica te hebben, er ontwikkelt zich toch een verhaal: Alice is na een vermoeiende dag op het bed in slaap gevallen en komt terecht in Wonderland, terwijl ze bezig is daar uit te komen, wordt haar dochter gekidnapt door de Mad Hatter die uit is op het overnemen van de macht in Wonderland. Het lastige aan een musical is dat je continu in gezang moet uit barsten en dat is niet handig als je een queeste hebt. De tweede akte is een en al overbodig nummer en duurt toch maar 45 minuten.  De eerste akte kent er maar één, een vreselijk duet tussen Alice en haar dochter met de titel “Home”. Je kunt je er al een voorstelling van maken? Dat kind was sowieso irritant, met een stem die totaal niet bij haar leeftijd past (te oud) en een hoop maniertjes.

Hoe dan ook, wat dan ook. Op het einde wordt alles wel heel makkelijk opgelost en worden er uitvluchten gezocht om tot het einde te komen. Tot een deux ex machina aan toe! Sorry, maar daar kun je tegenwoordig niet meer mee aankomen. Het voelt aan alsof ze in tijdnood kwamen of er gewoon niet uitkwamen om het verhaal tot een goed einde te brengen en daarom maar het eerste idee hebben genomen. Of misschien zaten de creatives op een dag buiten te werken met maar 1 uitgeprinte versie van het script voor zich en een windvlaag heeft de helft van de pagina’s van de tweede akte meegenomen, waardoor er opeens alleen nog een pagina met ‘Einde’ onder aan de stapel lag. Wie zal het zeggen?

De recensenten hebben een hekel aan Wildhorn. Afgelopen week stond er een heel venijnig stukje in een van de gratis kranten van New York, dat het te voorspellen was: “musicals van Wildhorn floppen nu eenmaal altijd.” Ja, het is groots en bombastisch, kleine nummers zijn vaak cliché bij Wildhorn, maar dan nog. Als je de nummers van Wonderland hoort, hebben we er toch weer een cd bij die het waard is om geregeld op te zetten.

  [ # 9 ] 15 May 2011 01:03 PM
Avatar
West End Ster
RankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  2035
Geregistreerd  2008-08-31

Klaske - 14 May 2011 03:50 AM

Sister Act
Terwijl ik blijf nadenken over die ring, komen we aan bij het moment dat Deloris het klooster weer verlaat. Ze zit aan een tafel met een doos met daarin haar bezittingen. En toen ging het weer mis. Ze kwam het klooster binnen in een kort goud jurkje met paarse hotpants en een paar hoge laarzen. Ze gaat naar buiten in een korte paarse tuniek, paarse legging en paarse open schoenen. En toen ging ik weer denken: had ze extra kleding meegenomen? Waarom dan? Die had ze niet nodig in het klooster, daarbij was het gevaarlijk om eerst langs huis te gaan om kleding op te halen (wat Eddy vast tegen gehouden had) omdat Curtis haar huis ongetwijfeld in de gaten liet houden. Heeft Eddy haar dan nieuwe kleren gebracht toen ze het klooster weer uitging? Maar waarom dan en waar kwamen die kleren dan vandaan? Niet uit haar huis, want dat was nog steeds gevaarlijk. Uit een kleding winkel kan, maar hoe en waarom wist hij dan haar kleding maat?

In Londen had ze een paar hoge paarse laarzen bij binnenkomst die ze ook weer uit de doos haalde. Maar sister Mary Robert die met haar kwam praten, vond ze zo mooi dat Deloris ze haar cadeau gaf. Wat vervolgens weer tot misverstanden leidde in de achtervolgingsscène omdat Curtis die paarse laarzen herkend als die van Deloris.
Of ze dezelfde kleding weer aanhad weet ik zo niet meer zeker, het is me in ieder geval niet opgevallen dat het totaal anders zou zijn geweest.

   Handtekening   

di 14 juni: Er was eens..
do 14 juli: Petticoat
wo 27 juli: Soldaat v Oranje
do 10 nov: Vroeger of later
wo 16 nov: The Producers
za 17 dec: Oorlogswinter
za 24 dec:Jurk
za 14 jan: Kantje Boord

  [ # 10 ] 16 May 2011 03:41 AM
Avatar
West End Ster
RankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  2217
Geregistreerd  2003-05-23

Ja, die laarzen geeft ze nog steeds weg. Het was mij dan weer niet opgevallen dat er verwarring ontstond door de laarzen tijdens de achtervolgingsscène.

Hier onder een montage van de show. Die eerste gouden outfit zit gelijk aan het begin al. Die paarse outfit na 16 seconden.
https://www.youtube.com/watch?v=eT6QUm4zvCg

  [ # 11 ] 16 May 2011 03:50 AM
Avatar
West End Ster
RankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  2217
Geregistreerd  2003-05-23

Een dag van uitersten vandaag, aan de ene kant een Tweede Wereldoorlog-drama en aan de andere kant Priscilla, Queen of the Desert. Hoe groot kan je het verschil maken?

Priscilla
Hier kan ik eigenlijk heel kort over zijn. Ik was gewaarschuwd over ontbreken van logica en de tip om mijn verstand weer eens ergens buiten achter te laten. Ik was voorbereid op het ergste, en wat dan zo leuk is, dan valt het altijd weer mee! :D

Het verhaal zit prima in elkaar en ik ben alleen even de weg kwijt geraakt tijdens “MacArthur Park”, maar verder… geen enkel probleem tegen gekomen. Gewoon een heerlijke show met een heerlijke Tony Sheldon als Bernadette en een ontroerende Will Swenson als Tick en een leuke Bryan West (u/s) als Felicia. Ik zou de cd niet snel op zetten, maar ik had al niets met de muziek tijdens de originele uitvoeringen. Prima show voor een zondagavond.

People in the Picture
Oh mijn God, wat was dit mooi! Zwaar maar mooi! Iedereen die makkelijk geëmotioneerd raakt tijdens een show, heeft bij The People in the Picture een complete doos met tissues nodig. En iedereen die mij kent: zelfs ik hield het niet meer bij het eleven o’clock nummer! In eerste instantie dacht ik: “Alweer een WOII stuk!” Maar dit had ik voor geen goud willen missen. Ik ben oprecht blij dat mijn eerste keus van de dag, Anything Goes, was uitverkocht. Ik ben na de voorstelling enigszins verdoofd terug gezworven naar Times Square om iets te eten, het is maar goed dat ik a. de stad ken en b. je in New York moeilijk kunt verdwalen, anders was het zeker gebeurd.

Het verhaal speelt zich deels af in Raisel’s geheugen, Polen ’33 — ’46 en in New York in ’77. Raisel vertelt haar kleindochter Jenny haar herinneringen zodat ze niet vergeten worden. Raisel’s dochter Red is er niet even enthousiast over (zeker niet over al het joodse taalgebruik wat ze Jenny leert), maar is als single moeder te druk met werken om iedereen te onderhouden om er iets tegen te doen. Daarbij heeft Red al genoeg aan haar hoofd, want Raisel begint langzaamaan te dementeren en heeft hartproblemen.
Het stuk begint met Jenny die vraagt naar wie de mensen op een foto zijn. Zo beginnen we in Polen ’33, toen Raisel deel uit maakte van een toneelgroep. Mooie herinneringen die ze graag vertelt. Later komt Jenny met nog een foto, gevonden in haar moeder’s kamer waar haar moeder ook op staat. Maar over die foto heeft Raisel het liever niet. Al moet ze het uiteindelijk toch vertellen. Raisel heeft tijdens de oorlog Red afgestaan aan een niet-joods stel, ze heeft haar na de oorlog weer opgehaald en is naar Amerika vertrokken zonder om te kijken, wat Red haar niet in dank heeft afgenomen.

Het verhaal is zwaar, maar nergens over de top of melodramatisch. Vooral in de eerste akte heb je een aantal komische momenten die je echt nodig hebt. Het decor is simpel, het stuk heet “The People in the Picture” en naast een tafel en een paar stoelen (etc.) bestaat het decor voornamelijk uit een paar fotolijsten, waarvan de grootste (bijna zo groot als het toneel zelf) die na de pauze gebroken is.

Ik moet beginnen bij Donna Murphy. Al zijn er eigenlijk geen woorden voor hoe fantastisch deze vrouw is. Een van de laatste films waar ze aan mee gewerkt heeft is Disney’s Tangled, daar was al te horen hoe makkelijk ze de overgang maakt van oude naar jonge vrouw. Maar om dat nu live vlak voor mijn neus te zien… Wow! Niets meer dan een bril op of af en een omslagdoek en je ziet haar houding gewoon veranderen. Haar manier van praten wordt wat anders. En vooral de momenten als ze als de oude Raisel tussen haar overleden vrienden in haar herinnering staat zijn prachtig. Ze heeft een geweldig gevoel voor timing en haar one-liners komen ongemerkt aan, maar missen hun doel niet.

Naast haar een prachtige Nicole Parker als dochter Red. “Red’s Dilemma” als ze de beslissing neemt om naar verzorgingstehuizen te gaan kijken is zo mooi (ik had het toen al bijna niet meer). Het dilemma komt zo sterk naar voren. Je ziet en hoort gewoon dat ze het niet wil, maar dat het niet anders kan.

En daarnaast Rachel Resheff als kleindochter Jenny. Ik heb voor het eerst met open mond naar een kind op een toneel gekeken. Ze is zo ontwapend als een kind kan zijn, maar tijdens de finale is ze zo schitterend dat haar liefde voor Raisel bijna tastbaar is. Deze drie vrouwen hebben een fantastisch trio, “For This”, Raisel en Red beiden over dat ze elkaar niet begrijpen en Jenny die er tussenin zit.

Eén van de mooiste nummers is “Saying Goodbye” waar de jonge Red en de volwassen Red uitspreken hoe het is/was om haar ‘vader en moeder’ achter te moeten laten toen Raisel haar na de oorlog kwam ophalen. Het begint met de jonge Red, als 7-jarig meisje, daarna de volwassen Red erbij, de ‘moeder’ en dan uiteindelijk Raisel. Zo geweldig. Ik kan het gevoel nauwelijks beschrijven. Erg intens, is waar ik op blijf steken.

En dan nog het nummer “We Were Here” waarbij we zien hoe de joden in Polen hun belangrijkste bezittingen begraven om te voorkomen dat ze in handen van de Duitsers vielen. De choreografie is van Andy Blankenbuehler, die eigenlijk hetzelfde doet als wat ie bij In The Heights en 9 to 5 deed, maar dan met een tikje joods er aan toegevoegd. Eerst is het zoals altijd wat afleidend, maar daarna hoort het er bij en dan vooral bij “We Were Here” is het prachtig.

Ik kan hier, denk ik, de komende 5 pagina’s nog over door gaan, maar het is hier bijna middernacht en ik moet echt richting bed. Maar nog wel even dit: Iedereen die de kans heeft om de komende tijd naar New York te gaan moet langs Studio 54. Je mist echt iets als je People in the Picture overslaat.

  [ # 12 ] 16 May 2011 06:41 AM
Avatar
West End Ster
RankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  2035
Geregistreerd  2008-08-31

Klaske - 16 May 2011 03:41 AM

Ja, die laarzen geeft ze nog steeds weg. Het was mij dan weer niet opgevallen dat er verwarring ontstond door de laarzen tijdens de achtervolgingsscène.

Die paarse outfit had ze in Londen in ieder geval niet aan. Of haar outfit daar, op de laarzen na, toen ze het klooster verliet verder hetzelfde was als toen ze er binnen kwam, durf ik niet met zekerheid te zeggen. Het is mij in Londen in ieder geval niet opgevallen.

   Handtekening   

di 14 juni: Er was eens..
do 14 juli: Petticoat
wo 27 juli: Soldaat v Oranje
do 10 nov: Vroeger of later
wo 16 nov: The Producers
za 17 dec: Oorlogswinter
za 24 dec:Jurk
za 14 jan: Kantje Boord

  [ # 13 ] 16 May 2011 05:24 PM
Avatar
Musical Ster
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  6127
Geregistreerd  2004-03-15

Klaske - 14 May 2011 03:50 AM

Sister Act
Toen kwam dus de tweede akte, het nummer “The lady in the long black dress” had een heel hoog schrap-gehalte, maar ook weer leuk en goed uitgevoerd, dus we gaan verder. Toen tijdens het geweldige “Haven’t Got A Prayer” van Mother Superior valt opeens mijn oog op de trouwring die ze draagt. En ik kan niet stoppen met denken: wat moet een non met een trouwring? Mogen nonnen getrouwd zijn, nee, volgens mij niet. Getrouwd geweest dan? Ze is dan vast niet gescheiden. Dan blijf je ook minder snel de ring nog dragen. Man overleden dus. Maar mag je dan nog wel je trouwring dragen als je het klooster binnen treedt? Je moet dan toch afstand doen van alle aardse zaken? Deloris moet ook alles inleveren. In een doosje in je eigen cel, kan ik me nog voorstellen als herinnering, maar aan je hand continu bij je… Mag dat dan wel? Ja, ze noemen nonnen wel eens ‘een bruid van God’, maar dat namen ze volgens mij nooit zo letterlijk. En toen me opviel dat er nog meer nonnen een trouwring droegen…  Kortom: daar ging mijn tweede akte.

O, geweldig! :-D Ik kan me er alles bij voorstellen!

Ben je er nog achter gekomen?
Dit zou typisch iets zijn wat ik na afloop zou vragen, hetzij via het theater, hetzij via de mail.

[edit] het helpt als ik eerst verder ga lezen voor ik meteen begin te schrijven…

[ Gewijzigd: 16 May 2011 05:27 PM by Luna24 ]
   Handtekening   

Have you ever yearned to go, past the world you think you know,
been in thrall to the call of the beauty underneath?

  [ # 14 ] 17 May 2011 12:22 PM
Swing
RankRank
Totaal aantal Reacties:  26
Geregistreerd  2008-11-09

Ik ben net terug uit New York en heb daar ook wat shows gezien.
Bengal Tiger at the Baghdad Zoo met Robin Williams
Avenue Q
Million dollar Quartet
en Billy Elliot!

Te moe om uitgebreide beschrijvingen te typen. Vond vooral Billy Elliot helemaal geweldig.
Was de laatste voorstelling van Alex Ko als Billy, dus de show werd ingeleid door de regisseur.

[ Gewijzigd: 17 May 2011 12:27 PM by thea ]
  [ # 15 ] 17 May 2011 03:48 PM
Understudy
RankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  143
Geregistreerd  2006-11-10

Een beetje Googlen levert het volgende op, en ik weet ook niet beter dan dat dit klopt:

Wat zijn de voorwaarden om toegelaten te worden in een klooster?
Een meisje moest, als ze toegelaten werd in een klooster, eerst een proeftijd doorbrengen. Ze werd dan novice genoemd. Ze moest kunnen lezen en schrijven. Ze moest ook Latijn leren om de gebeden te kunnen zeggen en de getijden te kunnen zingen. Als de proeftijd voorbij was, wat enkele jaren kon duren, werd de novice toegelaten tot de “professie”. Dat houdt in dat ze voor de moeder-overste en de bisschop of een ander hoge geestelijke drie geloften moet afleggen: - ze moest beloven in armoede te willen leven - ze moest beloven “kuis” te blijven - en ze moest beloven te gehoorzamen aan degenen die boven haar stonden. Na deze geloften kwam het overhandigen van een trouwring. Daarna werd het meisje een sluier omgedaan, waarvoor haar haar werd afgeknipt. Daarna werd er feest in de eetzaal gevierd.

 1 2 > 
1 of 2
‹‹ Musicals in Perth?      Book of Mormon ››