23 maart 14.30 25th Annual Putnam County Spelling Bee — Donmar Warehouse
Toen ik tot dit tripje besloot was een van de voorstellingen die ik echt wilde zien deze tot musical omgetoverde spellingswedstrijd. Het Donmar Warehouse heeft met een carré opstelling en een overtuigende gymzaal het perfecte decor. Een zestal tamelijk gestoorde kandidaten neemt het tegen elkaar op en tegen vier kandidaten uit het publiek, kennelijk geselecteerd uit de bestellingen op naam. Gelukkig wordt me die eer bespaard. Presentatrice is een ex-winnares van de wedstrijd, Rona Lisa Perretti (Katherine Kingsley), makelaar en alleen de hoogtezonbruine kleur zegt al genoeg over haar karakter. Vice Principal Douglas Panch (Steve Pemberton) is de man die de woorden voorleest, en eventueel van een betekenis voorziet, in een zin gebruikt of vertelt uit welke taal het woord afkomstig is. Hij heeft het een paar jaar niet gedaan vanwege een incident uit het verleden, waarvoor hij therapie heeft gehad bij een indianenopperhoofd. De persoon die het in de tussentijd heeft gedaan, ene Charlie Sheen, blijkt dit jaar niet beschikbaar. De assistentie, en dan vooral het afvoeren van de kandidaten die een fout maken, is in handen van Mitch Mahoney (Ako Mitchell), in bijenkostuum; het is een deel van zijn taakstraf.
Elke keer als er een woord moet worden gespeld wordt er iets over de kandidaat verteld, wat bij de publiekskandidaten dus aankomt op improvisatie. Ondanks dat het tamelijk onschuldig is worden ze daarmee wel belachelijk gemaakt. Een beetje medelijden wekt dat toch wel op bij de verlegen jongen met zijn favoriete bever-hoofddeksel (wilde haardos). Een vrouw komt net terug uit Disneyland, vandaar de Mickey-mouse oren (kapsel met bolletjes aan de zijkant) en vrouw hoopt dat haar favoriete kleding in kleur uitkomt (in zwart gekleed), of als dat te lastig is, man plast altijd zittend. Ook moeten ze meedoen met dansjes en bewegingen, en het geschreeuw, wat ze overigens uitstekend doen
De publiekskandidaten vallen voor de helft af in de eerste ronde, opzettelijk fout of echt zenuwen, ik weet het niet, want zij kregen niet echt de lastige woorden. In de tweede ronde is dat een ander verhaal, en valt ook de derde publiekskandidaat in. De vierde laat zich echter niet zo snel buiten spel zetten, want een Schots woord zonder betekenis weet hij goed te spellen. Hij krijgt echter direct een nieuw woord, en dat gaat wel mis.
De zes kandidaten weten hun woorden de eerste rondes goed te spellen. Dat is vooral knap van Leaf Coneybear (Chris Carswell), die in tegenstelling tot de andere geen winnaar was van een voorronde, maar derde. De winnaar had echter die dag zijn Bar Mitzwa, de nummer twee moest erbij zijn. Leaf is onzeker en lijkt niet heel snugger (Volgens de weetjes maakt hij zijn eigen kleren, wat de bizarre lapjesbroek verklaart), is een beetje ranzig, maar is toch wel het schatje onder de kandidaten. Zijn tegenpool is William Barfee (David Fynn), die arrogant en lomp is, en gezegend met een magische voet die hem bij het spellen helpt. Vorig jaar viel hij uit door lichamelijk ongemak. Er zaten noten in de brownies… Chip Tolentino (Harry Hepple) heeft bij mij een streepje voor vanwege het scouts-uniform; daar zit bij mij ook een flink stuk verleden. Olive Ostrowsky (Hayley Gallivan) heeft een probleem, want haar inschrijfgeld is niet betaald, maar ze wordt gematst dooe Peretti. Marcy Park (Maria Lawson) is een wonderkind, maar lijdt onder de druk. Loggain Schwartzangrubbenniere (Iris Roberts) is van het type activiste.
De voorstelling is een knappe mix tussen drama en humor. Simpelweg gezegd is de spellingswedstrijd één brok comedy, door de bizarre voorbeeldzinnen. Tijdens de wedstrijd worden de liedjes gezongen die meer vertellen over de karakters; veelal wat dramatische dingen. De moeder die niets van zich laat horen, de druk van ouders, en uiteindelijk ook een romance. Maar ook in de songs zit de comedy. Zo heeft Chip na het zien van Leaf’s zus op de tribune een erectie gekregen, en wil dus dat iemand anders voorgaat. Dat mag niet, zodat de overige kandidaten het zien, en hij prompt uit concentratie is.
De Spelling Bee is licht en onderhoudend vermaak, goed geproduceerd en vertolkt. Heerlijk onderhoudend. En persoonlijk vind ik het dan weer leuk om de hoofdrolspeler van een van die hoogstmemorabele voorstellingen uit het verleden, Our House (tourversie) hier weer terug te zien. Ik heb in de tussentijd nog wel eens gegoogled om te kijken of die gasten in bekende West End shows stonden, maar dat was steeds niet het geval. Hoe zou het toch met ze zijn. En nu, tamelijk onverwacht, kom ik er toch weer één tegen. Het was heel even twijfelen, maar droppie Leaf is toch echt Joe.