3 of 30 |  < 1 2 3 4 5 >  Last ›
Jeroen’s theaterbezoeken in Londen: de verslagen
  [ # 31 ] 26 March 2011 10:02 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

23 maart 14.30 25th Annual Putnam County Spelling Bee — Donmar Warehouse
Toen ik tot dit tripje besloot was een van de voorstellingen die ik echt wilde zien deze tot musical omgetoverde spellingswedstrijd. Het Donmar Warehouse heeft met een carré  opstelling en een overtuigende gymzaal het perfecte decor. Een zestal tamelijk gestoorde kandidaten neemt het tegen elkaar op en tegen vier kandidaten uit het publiek, kennelijk geselecteerd uit de bestellingen op naam. Gelukkig wordt me die eer bespaard. Presentatrice is een ex-winnares van de wedstrijd, Rona Lisa Perretti (Katherine Kingsley), makelaar en alleen de hoogtezonbruine kleur zegt al genoeg over haar karakter. Vice Principal Douglas Panch (Steve Pemberton) is de man die de woorden voorleest, en eventueel van een betekenis voorziet, in een zin gebruikt of vertelt uit welke taal het woord afkomstig is. Hij heeft het een paar jaar niet gedaan vanwege een incident uit het verleden, waarvoor hij therapie heeft gehad bij een indianenopperhoofd. De persoon die het in de tussentijd heeft gedaan, ene Charlie Sheen, blijkt dit jaar niet beschikbaar. De assistentie, en dan vooral het afvoeren van de kandidaten die een fout maken, is in handen van Mitch Mahoney (Ako Mitchell), in bijenkostuum; het is een deel van zijn taakstraf.
Elke keer als er een woord moet worden gespeld wordt er iets over de kandidaat verteld, wat bij de publiekskandidaten dus aankomt op improvisatie. Ondanks dat het tamelijk onschuldig is worden ze daarmee wel belachelijk gemaakt. Een beetje medelijden wekt dat toch wel op bij de verlegen jongen met zijn favoriete bever-hoofddeksel (wilde haardos).  Een vrouw komt net terug uit Disneyland, vandaar de Mickey-mouse oren (kapsel met bolletjes aan de zijkant) en vrouw hoopt dat haar favoriete kleding in kleur uitkomt (in zwart gekleed), of als dat te lastig is, man plast altijd zittend. Ook moeten ze meedoen met dansjes en bewegingen, en het geschreeuw, wat ze overigens uitstekend doen
De publiekskandidaten vallen voor de helft af in de eerste ronde, opzettelijk fout of echt zenuwen, ik weet het niet, want zij kregen niet echt de lastige woorden. In de tweede ronde is dat een ander verhaal, en valt ook de derde publiekskandidaat in. De vierde laat zich echter niet zo snel buiten spel zetten, want een Schots woord zonder betekenis weet hij goed te spellen. Hij krijgt echter direct een nieuw woord, en dat gaat wel mis.
De zes kandidaten weten hun woorden de eerste rondes goed te spellen. Dat is vooral knap van Leaf Coneybear (Chris Carswell), die in tegenstelling tot de andere geen winnaar was van een voorronde, maar derde. De winnaar had echter die dag zijn Bar Mitzwa, de nummer twee moest erbij zijn. Leaf is onzeker en lijkt niet heel snugger (Volgens de weetjes maakt hij zijn eigen kleren, wat de bizarre lapjesbroek verklaart), is een beetje ranzig, maar is toch wel het schatje onder de kandidaten. Zijn tegenpool is William Barfee (David Fynn), die arrogant en lomp is, en gezegend met een magische voet die hem bij het spellen helpt. Vorig jaar viel hij uit door lichamelijk ongemak. Er zaten noten in de brownies… Chip Tolentino (Harry Hepple) heeft bij mij een streepje voor vanwege het scouts-uniform; daar zit bij mij ook een flink stuk verleden. Olive Ostrowsky (Hayley Gallivan) heeft een probleem, want haar inschrijfgeld is niet betaald, maar ze wordt gematst dooe Peretti. Marcy Park (Maria Lawson) is een wonderkind, maar lijdt onder de druk. Loggain Schwartzangrubbenniere (Iris Roberts) is van het type activiste.
De voorstelling is een knappe mix tussen drama en humor. Simpelweg gezegd is de spellingswedstrijd één brok comedy, door de bizarre voorbeeldzinnen. Tijdens de wedstrijd worden de liedjes gezongen die meer vertellen over de karakters;  veelal wat dramatische dingen. De moeder die niets van zich laat horen, de druk van ouders, en uiteindelijk ook een romance. Maar ook in de songs zit de comedy. Zo heeft Chip na het zien van Leaf’s zus op de tribune een erectie gekregen, en wil dus dat iemand anders voorgaat. Dat mag niet, zodat de overige kandidaten het zien, en hij prompt uit concentratie is.
De Spelling Bee is licht en onderhoudend vermaak, goed geproduceerd en vertolkt. Heerlijk onderhoudend. En persoonlijk vind ik het dan weer leuk om de hoofdrolspeler van een van die hoogstmemorabele voorstellingen uit het verleden, Our House (tourversie) hier weer terug te zien. Ik heb in de tussentijd nog wel eens gegoogled om te kijken of die gasten in bekende West End shows stonden, maar dat was steeds niet het geval. Hoe zou het toch met ze zijn. En nu, tamelijk onverwacht, kom ik er toch weer één tegen. Het was heel even twijfelen, maar droppie Leaf is toch echt Joe.

  [ # 32 ] 26 March 2011 10:03 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

23 maart 19.30 Dreamboats and Petticoats — Playhouse Theatre
Een voorstelling die al weer even in Londen staat, en in ieder geval tot november verlengd is. Een voorstelling ook die ik tegen goedkoop tarief kon boeken. Deze twee punten waren de aanleiding om er naartoe te gaan, hoewel de verwachtingen niet heel hoog zijn.
Een voorstelling ook met een nieuw theaterdieptepunt. Een groep volwassenen achter me die maar blijven praten en op een gegeven moment mee gaan zingen. Omkijken en aangeven dat ze stil moeten zijn heeft geen zin. In de pauze vraagt zo’n wijf ook nog of ik niet geniet van haar gezang, waarop ik een duidelijk antwoord geeft. Vervolgens gaan ze onderling mij belachelijk proberen te maken. Na de pauze gaan ze gewoon door. Met de beledigde gezichten toen ik ze na de voorstelling een goede reis terug naar het trailer park wenste was er een klein beetje genoegdoening, maar genieten is anders.
Het is duidelijk een voorstelling die ouderen aanspreekt; het publiek van Purper is ermee vergeleken jong. Een flinterdun verhaaltje over Bobby (Alexis Garred), een jongen die zanger van een band wil worden, dat bijna is (hij is in ieder geval beter als die Mick something, met die rare lippen en bewegingen) als er op het laatste moment nog iemand op komt dagen die een stuk stoerder is. Deze Norman (Bradley Clarkson) wordt het. Sue (Emma Stephens) is het mooie meisje waar Bobby van droomt, maar deze voelt meer voor Norman. Die doet echter of hij haar niet ziet. Vriend Ray (AJ Dean) heeft een zusje Laura (Megan Jones), die idolaat is van Bobby, maar die merkt daar niets van. Bobby en Laura schrijven zelf liedjes, en als er een songschrijverwedstrijd wordt aangekondigd worden ze naar elkaar toe gedreven. Maar niets gaat over rozen. Sue gebruikt Bobby om Norman jaloers te maken, en slaagt daarin. Maar dan blijkt Norman niet helemaal eerlijk over wat er tussen hem aan Sue is gebeurd tijdens een tripje naar de kermis aan het strand, en Bobby toch meer man dan ze in eerste instantie had ingeschat.
Bradley Clarkson is voor mij niet helemaal de gedroomde Norman. Stoer mag hij dan wel doen, als hij tot twee maal toe zijn shirt opent om indruk te maken blijkt er toch maar weinig onder te zitten. Verder acteert hij wel sterk. De vertederende nerderige jongen spelen blijkt de Britten toch wel goed af te gaan. Ook Alexis Garred (hij verloor nipt de landelijke Eurovision-finale vorig jaar, en was daar mijn favoriet) doet het weer uitstekend. Megan Jones is eveneens een schatje. Jimmy Johnston speelt Phil, de vader van Bobby en regelaar van het jeugdcentrum waar de voorstelling zich grotendeels afspeelt en doet dat vol charme. De band speelt mee in de voorstelling, natuurlijk voornamelijk bij de problemen rond de band, tussen zanger en de oprichter, de oprichter en de jongen met het busje, en vooral bij het afkraken van de liedjes die Norman schrijft, maar die als 2 druppels water lijken op songs die al bestaan.
Dreamboat and Petticoats is een aardige kapstok voor liedjes van toen, die erg hip blijken te zijn in Londen op het moment, getuige ook de nieuwe productie Million Dollar Quartet. Heb je weinig met de muziek van de jaren 60 (als The Wanderer, To know him is to love him, In dreams, Do you wanna dance, Donna, The Great Pretender en Runaround Sue) kun je deze voorstelling gerust overslaan, vind je ze leuk heb je hiermee ook een leuke avond. Achteraf had ik in ieder geval spijt deze voorstelling geboekt te hebben, en niet The Most Incredible Thing, het ballet met muziek van de Pet Shop Boys, maar ja, normaal ga ik nooit naar ballet.

  [ # 33 ] 26 March 2011 10:17 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

24 maart 14.30 War Horse — New London Theatre
Welcome to the cheap seat. War Horse staat elke keer op de wenslijst, en elke keer komt het er niet van. Ook deze vakantie had het weinig gescheeld of het was weer niet geworden. Alle open slots in het schema blijkt de voorstelling volledig uitverkocht. Enige uitzondering is deze donderdagmatinee, maar dan wel een plaats met very restricted view. Een half podium door het hek, tenzij je heel erg naar voren leunt. 10 pond is natuurlijk niet veel geld, dus ik neem de gok.
Aangekomen op de plek valt het alleszins mee. Inderdaad zie ik een gedeelte van het podium niet goed, maar daar wordt niet zo veel gespeeld. En qua beleving is het nog steeds optimaal.
Het begin, met vogels aan een lange stok die rondvliegen doet aan the Lion King denken, heel even maar, want als het veulen het toneel opkomt zien we poppenspel van een heel andere orde. Drie mensen zijn nodig voor de beweging, en wat ziet dat er prachtig uit. Nog mooier wordt het bij de volwassen paarden, die echt perfect bewegen. Wat moet het zwaar zijn, zeker als er ook nog eens een acteur op zit.
We maken kennis met Albert Narracot en zijn immer dronken vader. Deze vader leeft in onmin met zijn broer, die wel het leger in is geweest (Zuid Afrika) en hij niet. Als Albert’s oom interesse heeft in een veulen troeft zijn vader hem af door hem steeds te overbieden. Het kost de arme man zijn hypotheekgeld. Het is geen werkpaard, dus ze hebben eigenlijk geen moer aan het dier, maar om het geld niet volledig weggegooid te laten zijn besluiten ze hem op te voeden en later te verkopen. Albert krijgt de taak en hij raakt erg gehecht aan de viervoeter, die hij Joey noemt. Hij probeert zijn moeder zijn vader te laten overtuigen Joey te mogen houden. Maar eenmaal groot gegroeid gaat zijn vader weer in de fout. Hij wedt met zijn broer dat het beest ook kan ploegen, het aankoopbedrag tegen het paard. En zo moet de arme jongen dit elegante paard proberen te leren ploegen, in een week. Het lukt uiteindelijk om het dier de tuigage te laten dragen, maar tot de dag van de uitvoering van de weddenschap is het het paard nog niet gelukt de ploeg vooruit te krijgen.
Maar dan wordt het oorlog, en als vader Narracot dat je tot 100 pond voor een paard kunt krijgen voor een paard dat geschikt is voor een officier aarzelt hij geen moment, en Joey wordt verkocht. Joey wordt een War Horse, de viervoeter van Captain Nicholls. Joey’s neef Billy gaat mee met het Yeoman cavalry regiment de oorlog in. Allen zijn vol vertrouwen dat de Kaiser zo weer uit België is verdwenen.
Als hij het schetsboek van de gesneuvelde Nicholls krijgt met tekeningen van Joey vlucht Albert van huis, het leger in (hoewel hij eigenlijk te jong is) op zoek naar zijn paard.
Centraal in de voorstelling staat dus de band tussen Albert en Joey, en het mooie is dat we de belevenissen van beiden volgen. Hun samenkomst, hun scheiden en het wederzien dat al dan niet zal plaatsvinden. Meeleven met Albert is natuurlijk geen probleem; wederom staat er weer een schat van een joch op het podium, maar meeleven met een paard is toch een ander verhaal voor iemand die geen verstokt dierenliefhebber is. Toch lukt ook dat moeiteloos, gevoed ook door de liefde die de mensen die in zo’n uitzichtloze oorlog voor een paard kunnen hebben. Door de belevenissen van het paard krijgen we de verschrikkingen van deze Eerste Wereldoorlog ten volle te zien, een oorlog van mensen, Duits Frans of Engels, die voor het grootste deel niet slecht zijn. En wat moet je in godsnaam met een paard tegen een machinegeweer.
Visueel is het een plaatje, niet alleen de paarden, maar de hele enscenering is bijzonder fraai, en met een enorm tempo. De zaal wordt gebruikt, met name in de tweede akte als de Eerste Wereldoorlog vol is uitgebarsten. De Iers klinkende muziek en liedjes vertellen het verhaal, dat begint met een prentenboek. (Een daadwerkelijke tekening was de basis voor deze vertelling.) Er is ontspanning genoeg, met bijvoorbeeld de gans die meermaals de deur van het huis voor zijn snavel dichtgesmeten ziet worden, maar eveneens vol emotie. De wanhoop van mensen, en de zinloosheid van oorlog. Een zeldzaam mooie voorstelling die, zo lijkt het, het totale publiek heeft geraakt. Nooit eerder heb ik zo massaal gesnotter gehoord tijdens het verlaten van een voorstelling. Jammer dat zo iets moois in het (van buiten) lelijkste theater van Londen staat.

  [ # 34 ] 26 March 2011 10:18 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

24 maart 19:30 The Kissing-Dance — Jermyn Theatre
Een klein theatertje om de hoek van Piccadilly Circus, waar ik eerder Jihad the Musical zag. Knus, een kleine cast, en een toilet wat vijf minuten voor aanvang (van akte 1 en 2) sluit, omdat deze zich in de coulissen bevindt. Toen ik las dat er weer een musical werd gespeeld aarzelde ik geen moment, en heb ik weer geboekt. Ik hou nu eenmaal van dit soort voorstellingen.
Maar The Kissing-Dance is qua cast geen kleine voorstelling. 13 mensen is vergeleken met de meer dan 40 mensen van War Horse misschien klein, maar voor een zaaltje waar volgens mij zeker niet meer dan 100 man in past toch behoorlijk.
Eigenlijk wist ik vooraf ook niets van dit stuk, met muziek van Howard Goodall en tekst van Charles Hart. Wel verrassend dat Goodall zo vlak na Love Story alweer een nieuwe voorstelling heeft geschreven, dacht ik nog, maar dat blijkt een misverstand. Dit mag de eerste professionele opvoering van The Kissing-Dance zijn, het is geen nieuw stuk.
The Kissing Game is een verhaal vol misverstanden.  Tony Lumpkin (Jack Shalloo) is een beetje een deugniet die vooral in de kroeg uithangt. Zijn moeder Dororthy (Beverley Klein) is dol op hem, en verwacht dat hij zal gaan trouwen met zijn nicht Constance (Gemma Sutton). Ze weet echter niet dat hij meer gecharmeerd is van barmeid Bet (Lauren Storer), terwijl Constance een oog heeft op George Hastings (Dylan Turner). Dorothy is hertrouwd met Dick Hardcastle (David Burt) en voor zijn dochter Kate (Gina Beck) hebben de ouders het oog laten vallen op Charles Marlow (Ian Virgo). Deze Charles is een goede vriend van George Hastings en samen zullen ze langskomen voor een kennismaking. Bij toeval belanden de twee in de kroeg waar Tony in het kader van “All fool’s Eve”  hen wijsmaakt dat het huis heel ver weg is, en dat ze beter in een inn kunnen overnachten. Deze inn heeft dezelfde naam als het huis van de familie Hardcastle, om ze vervolgens naar het Hardcastle-huis te sturen. Dick Hardcastle is not amused als hij, de gastheer, door Charles wordt geschoffeerd. Charles echter vindt Dick nogal een onbeschofte innkeeper. Mag Charles bijdehand zijn in het bijzijn van ondergeschikten, ook van het vrouwelijk geslacht, in het bijzijn van de edele Kate nogal verlegen. Als Kate dit merkt vermomt ze zich als kamermeisje van het ‘hotel’. Om de bruidsschat te veroveren moeten Constance en Tony doen alsof ze van elkaar houden (om deze vervolgens te verdelen). Uiteraard leidt dit tot een enorme berg misverstanden.
Een minimum aan decor, voornamelijk duvel-uit-een-doosje-dozen die als tafel of stoel dienen, op een geruite vloer, en twee zuilen waarop wisselend attributen worden neergezet om de plaats van handeling duidelijk te maken. De muziek wordt gemaakt door de spelers zelf. De piano wordt afwisselend bespeeld door twee van de bedienden, maar ook George Hastings begeleidt zichzelf bij een lied staand aan de piano. De songs doen traditioneel, bijna klassiek aan als het in het chiquere milieu afspeelt, terwijl de kroegliedjes het Oom-pah-pah gevoel oproepen, inhaken en meedeinen, en een beetje ondeugend. Als het gezin Hardcastle samen zingt ter ontspanning, samen met een aantal belletjes lijken flarden van het mr Bean-thema te horen te zijn. Een scene, die wel wat voorspelbaar is, maar desondanks toch leuk, want het bellen wordt uiteraard verstoord door de deurbel, wat niet als zodanig wordt herkend, maar wordt gezien als vals meeklingelen.
De show wordt gestolen door de overdramatische Dorothy Hardcastle, volledig over the top gespeeld door Beverley Kein. Ook Ian Virgo valt op, niet alleen omdat hij zomaar een jonger broertje van Hugo Haenen zou kunnen zijn, maar ook door zijn sterke spel. Enthousiasme, maar ook de geringe afstand maken The Kissing Dance een lieve aansprekende voorstelling. Op rij één trek je als reflex regelmatig je benen in als er weer iemand op een meter afstand van je staat of loopt.
En of de duvel er mee speelt, na Chris Carswell in de Spelling Bee, zit in deze cast wederom één van die enthousiaste Our House spelers, Lewis. Jack Shalloo, een lange roodharige jongen, herken je uit duizenden. En kennelijk houden ze zelf ook contact, want na afloop stond Carswell (die ook een show moet hebben gedaan deze avond) op Shalloo te wachten.

  [ # 35 ] 26 March 2011 10:21 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

25 maart 19.30 Betty Blue Eyes Novelo Theatre
Weer een voorstelling die z’n officiële première nog moet krijgen, maar deze wordt wel behoorlijk gepromoot. Posters overal, en toevallig geeft de gratis Evening Standard deze avond promo-cd’s van de voorstelling weg bij het magazine. Twee dingen trekken me van tevoren aan: nieuwe muziek van Styles en Drewe (owh wat vond ik Honk! Geweldig) en het meespelen van Ann Emery, de vrouw die elke keer weer zo prachtig de rol van oma vertolkte in Billy Elliot.
Ze spelen pas een week, en duidelijk is wel dat er nog veel werk aan de winkel is. Sommige scenewisselingen op de achtergrond zijn zo luidruchtig dat de spelers niet meer te verstaan zijn. Er wordt in de coulissen op een opening gemaakt door een enorme deur uit de sponning te halen. Het zijn logische zaken bij werk in uitvoering. Serieuzer probleem is de schamele belichting die stijl lijkt te zijn, maar die heel pover aandoet. En tenslotte zit het ritme in mijn beleving nog niet helemaal lekker tussen de meer serieuze onderdelen en de absurd komische.
Maar terug naar het begin. Betty Blue Eyes is de musicalbewerking van A Private Function, een film met Michael Palin en … Een typisch Engels verhaal rond de gebeurtenissen in een dorpje in Devon, net na de Tweede Wereldoorlog. Het eten is nog op de bon, en op het platteland is een levendige illegale handel in vlees. Maar er staat een heugelijke gebeurtenis in het land te wachten: het huwelijk tussen Elizabeth en Philip. De notaris, de accountant en de burgemeester willen dit heuglijke feit aangrijpen voor een groot feestmaal voor de notabelen uit de regio, en hebben daarvoor illegaal een varken verstopt. Dit stiekeme is hard nodig, want er is een vleesinspecteur Wormhold die keihard optreedt, en twee slagers die met de regels marchandeerden achter de tralies heeft geholpen.
In dit dorp wonen ook Gilbert Chivers, een chiropodist en zijn vrouw Joyce, die bijklust als pianolerares. Hij is van eenvoudige komaf en heeft weinig wensen, zij wil het lieft tot de hogere klasse behoren, maar die kijkt op haar neer. En dan woont ook nog haar moeder, mother dear, bij hen in huis. Bijdehand, maar ook niet alles helemaal op een rijtje. Toevallig komt Gilbert achter het bestaan van Betty, en getergd ontvoert hij het beest. Maar het slachten blijkt voor hem een te grote opdracht. Wat volgt zijn kluchterige ontwikkelingen, met een voor de goede verstaander niet al te verrassend eind.
In de cast vallen vooral Sarah Lancashire als Joyce Chivers en Ann Emery als Mother Dear in positieve zin op. Adrian Scarborough (Wormold) is als de Gestapo-achtige vleesinspecteur niet onaardig, maar is slecht bij stem, waardoor ook de rol te weinig kracht krijgt. Reece Shearsmith is als Gilbert Chivers de enige echt sympathieke figuur, maar moet nog wat werken aan de komische timing. De corrupte elite wordt door het drietal David Bamber (Swaby), Jack Edwards (Allardyce) en Mark Meadows (Lockwood) sterk en vol vuur vertolkt. Maar ze worden allen weggespeeld door een animatronic, het varken Betty, wat door subtiele bewegingen en vooral ook de ogen echt tot leven komt.
Nadeel is dat er een aantal tamelijk serieuze onderdelen in het script zitten, die niet lekker mengen met de absurde, die toch de hoogtepunten van de show zijn. Als Wormold te keer gaat met groene verf om illegaal vlees te vernietigen, en het gedonder met Betty in huize Chivers.
De score van Styles en Drewe doet bij tijd en wijle aan Honk! denken, al is deze toch wat minder krachtig. De Engelse sfeer is wel heel treffend gepakt, met een beetje een Mary Poppins sausje.
Het is te hopen dat alles tijdig op z’n plek valt, en deze show dus verbeterd. Op dit moment is het interessantste toch de soundtrack, en dat is voor een show niet een heel goed teken.

[ Gewijzigd: 26 March 2011 10:51 PM by Jeroen ]
  [ # 36 ] 27 March 2011 04:53 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

26 maart 14.30 Shoes the Musical - Peacock Theatre
De laatste voorstelling alweer, en ik heb bewust gekozen voor een korte show die vroeg begint, want hoewel de trein richting boot die ik moet hebben pas om zeven uur vertrekt wil ik het zekere voor het onzekere nemen. Het is immers een bijzondere dag in de Engelse hoofdstad; een dag van protest. Als ik voor de show nog een lekkere wandeling door de stad maak zie ik continue groepen lopen op weg naar verzamelpunten, maar ook in alle richtingen. Overal koppeltjes politi> IK heb besloten vanaf Bank de DLR naar Canary Wharf te nemen en vanaf daar de boot terug de stad in (een stuk stad wat ik nog niet eerder vanaf de Thames heb gezien). Eenmaal terug een wandeling langs de zuidoever gemaakt, terwijl de boel op de Noordover liep. Een massa waar geen einde aan kwam. Maar goed, rellen waren te verwachten, en dat mocht natuurlijk niet de terugreis blokkeren. Dus, want daar ging het allemaal om, een korte show, en dat was deze Shoes met minder dan 2 uur inclusief pauze.

De toevoeging the Musical is een beetje een raadsel, want de voorstelling komt in de meeste overzichten bij musicals niet voor; meestal wel bij dans, en daar is deze denk ik ook wel het meest op z’n plek. Shoes gaat over, jawel, schoenen, en is een soort aaneenschakeling van liedjes, dansjes en sketches rond dit onderwerp. Volgens het programmaboekje hadden ze dagen met dit onderwerp kunnen volgen, maar de show geeft het gevoel dat alle facetten worden belicht. Een historie van de schoen, in dans en projectie, Sneakerverslaving, populare schoenen als DM’s, Uggs en Birkenstocks, schoenenreligie. lieslaars en skischoen, een glazen muiltje, rode schoenen en Imelda Marcos. Zoals (ook deze matinee) in het openingslied zo treffend wordt gezegd: If you don’t like shoes, it’s gonna be a very long evening. Het is niet helemaal waar; voor mij zijn schoenen niet meer dan kledingstukken, en ik geniet toch met volle teugen van deze show.
Als testdummies verklede dansers maken hun eerste schreden op hoge (gele) hakken. Verlangend worden bekende merken gezongen (en daar val ik wel door de mand want pas het is pas als ik Prada hoor dat ik weet waar het over gaat, de drie voorgaande ontwerpers zeiden me dus helemaal niets. Het verhaal na het happily ever after rond het glazen muiltje is een van de hoogtepunten, inclusief het kitscherige kinderkoor op band (de rest is wel live). Imelda Marcos (I got 60 pair of shoes…. and another 1000 on standby) is eveneens een komische sketch (lied). Veel aandacht is besteed aan de dans, en het ziet er dan ook prachtig uit. Voor de liefhebber is er ook lekker veel mannentorso te zien. De afsluiter van de show, rond een paar schoenen dat uit traditie van generatie tot generatie wordt overgedragen bij het trouwen, maar wat niet echt bepaald gelukkige huwelijken oplevert is een geweldig stuk show. Een enorme box die dient als familieportret-lijstje, dat wordt gekanteld en dergelijke. Zeer fraai.
Dat je van alles een show kunt maken lijkt wel aangetoond door deze Shoes-show. En het werkt gewoon nog ook.

  [ # 37 ] 27 March 2011 10:45 PM
Avatar
Understudy
RankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  116
Geregistreerd  2011-03-26

OHMIGOD, OH MI GOD YOU GUYS, Wat een fantastische week heb jij gehad. Ik ben te jaloers, een week lang musicals en shows lijkt mij geweldig, maar alleen zou ik dat niet snel doen, en iemand vinden die ook wil is tres lastig.

Laatste keer in londen met een vriendin naar 2 musicals geweest en dat vond ze al veel…

In elk geval leuk om te lezen!

   Handtekening   

Maggots!

  [ # 38 ] 29 March 2011 10:14 AM
Alternate
RankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  489
Geregistreerd  2007-05-14

Jeroen - 26 March 2011 09:57 PM

The Wizard of Oz 20 maart 15.00 — London Palladium
This performance the role of Dorothy will be played by Sopie Evans. Hoewel ik de zoektocht niet heb gevolgd is dat toch een domper. De matinee was namelijk niet aangegeven als een voorstelling die Danielle Hope niet zo spelen, en het is het duurste ticket van deze vakantie. Dan wil je toch de hele eerste cast, en niet de alternate.

Danielle Hope was ziek, ze heeft die hele voorgaande week niet gespeeld (ik was er de 16e). Doe je weinig aan.

Spelling Bee heb ik ook gezien. Erg leuk, maar ik merkte toch wel dat ik wat grapjes miste omdat ik nou eenmaal niet engels ben en mijn engels dus niet perfect is. Ik ben benieuwd hoe het in het Nederlands zou zijn. Bij binnenkomst werd me trouwens gevraagd of ik mee wilde doen. Nog nooit was ik zo blij om een toerist te zijn en dus een goed excuus te hebben. 😉

[ Gewijzigd: 29 March 2011 10:21 AM by appeltjesappeltje ]
  [ # 39 ] 30 September 2011 09:43 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Wederom was het tijd om een weekje te theateren in Londen. Tussen de vorige omschreven trip en deze ben ik nog een lang weekend geweest, waarvan het Ghost-verslag tussen de musicalartikelen op Musicalworld is beland. Hoewel ik ook over Lend me a Tenor, Road Trip en Blink again had willen schrijven, heeft de tijd daarvoor ontbroken. Ditmaal was er wel tijd voor, dus weer een overzicht.

Dingen (buiten de musicals) die opvielen. Londen is inmiddels een groter bouwput dan Amsterdam. Alles zal wel klaar moeten zijn voor de Olympische spelen. De bewegend billboards voor de nieuwe Johnny English-film zijn hilarisch. Ook in Londen kan het droog, zonnig en warm zijn, zelfs eind september. Waarom kiezen Nederlanders op vakantie voor de restaurants die ze kennen…

Maar goed, hierbij de verslagjes:

Betty Blue Eyes — 23 september 19.30 (Novello Theatre)

Een voorstelling waarvan ik één van de eerste try outs zag is bijna ten einde. Na deze zijn er nog twee op zaterdag, en dan zullen de blauwe varkensogen niet meer te zien zijn.
Charmant, een beetje truttig, een beetje hakkelend in de structuur, en een prachtige score. Dat was in het kort het oordeel over Betty Blue eyes tijdens de try out. Maar zeker de moeite waard om nog eens te kijken. Ondanks de vroege sluiting heeft de voorstelling het langer uitgehouden dan bijvoorbeeld (het in mijn ogen nog leukere) Lend me a tenor.
De voorstelling speelt zich af in de periode rond het koninklijk huwelijk in Engeland, vlak na de tweede wereldoorlog. Voedsel is nog op de bon, maar er is ook een grote illegale handel. Zo zijn er vleesinspecteurs, die illegaal vlees voor consumptie ongeschikt maken. In een kleine gemeenschap woont pedoloog Gilbert met zijn vrouw Joyce en haar moeder. Het huwelijk was voor Joyce wat beneden haar stand, maar had er vertrouwen in dat Gilbert het zou maken. In hetzelfde dorp hebben de gegoede burgerij een big verstopt. Deze moet op het besloten feest ter ere van het Koninklijke huwelijk op tafel komen. Als één van deze mannen merkt dat big Betty mank loopt, vraagt hij hulp van Gilbert.
Als er vervolgens weer met Gilbert wordt gesold besluit hij Betty te ontvoeren. Maar om het vervolgens te slachten, dat is wel een hele grote stap.
Opvallend is dat het er tijdens de opening op lijkt dat de belichting nog steeds op de bon is. Dat verandert wel al snel. De voorstelling verloopt wel veel soepeler dan de vorige keer dat ik deze zag. Er zitten nog wel momenten in die wat sneller kunnen worden verteld, en zeker niet elk nummer is even noodzakelijk, maar over het geheel genomen is Betty Blue Eyes wel een goede musical. Dit is niet in de laatste plaats te danken aan de twee geweldige hoofdrolspelers, Sarah Lancashire en Reece Shearsmith, die moeiteloos van komisch naar serieus overschakelen, en hun rollen weten te presenteren als echte mensen van vlees en bloed. Andere rollen zijn wat karikaturaler, met de vleesinspecteur (Adrian Scarborough) voorop. Vergelijkingen met een Gestapo-officier berusten niet op toeval, kunnen we zeggen. Ook de wat seniele oma (gespeeld door oma-expert Ann Emery) is vrij eendimensionaal. Aan de andere kant wordt de show gestolen door de geweldige animatronic van Betty. Ook deze lijkt echt te leven, en het is ook zeker te begrijpen dat iemand moeite heeft dit beest af te slachten.
De voorstelling Betty Blue Eyes heeft wel mijn sympathie gewonnen, maar ik kan me ook voorstellen dat deze show in al het musicalgeweld om haar heen is verdronken. Erg Brits in alles (en dus minder geschikt voor de toeristen) en ik vrees toch te veel een knusse voorstelling, waar het spektakel de voorkeur krijgt.

  [ # 40 ] 30 September 2011 09:45 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Rock of Ages — 24 september 14.30 (Shaftesbury Theatre)

zie artikel

Shrek 24 september — 19,30 (Theatre Royal Drury Lane)

Na Amerikaans succes is Shrek ook in Londen te zien. Hoewel het geheel niet echt slecht is kan de keuze om juist deze musical op te voeren niet een artistieke zijn. Daarvoor is de vertelling te veel gericht op de toeschouwers die het verhaal al kennen. Het verhaal zal voor Shrek-leken niet makkelijk te volgen zijn. Shrek is eerder een episode in de trend om het publiek bekende titels voor te schotelen.
Een voorstelling die gemengde gevoelens oplevert. Sommige decorstukken zijn ronduit afzichtelijk, terwijl met name de draak van een ongekende schoonheid is. Waar een door zijn kostuum behoorlijk beperkte Nigel Lindsay als Shrek zijn emoties fraai laat zien, terwijl Amanda Holden vertolkt als zangeres. Een Geweldige stem, maar niet in staat enige emotie in haar spel te laten zien. De kostuums en grime van de sprookjesfiguren (en Donkey) zouden door sommige amateurgezelschappen hier beter worden uitgevoerd, terwijl andere kostuums er prachtig uitzien.
Door middel van het openen van een sprookjesboek maken we kennis met de jonge ogre Shrek, die niet bepaald een sprookjesachtig leven tegemoet gaat, en ook dat van de jonge Fiona. Haar toekomst ligt in torenkamer waar ze opgesloten wordt tot ze zal worden bevrijd. En het wachten op die dag duurt langer dan ze had verwacht.
Als de volwassen Shrek in zijn moeras wordt verrast door een leger verbannen sprookjesfiguren die zijn rust verstoren, gaat hij verhaal halen bij lord Farquaad. Deze ziet in hem de perfecte figuur om zijn vrouw te regelen. Hij ziet het zelf niet zo zitten om te vechten met een draak. Met de belofte dat hij de rust in zijn moeras zal terugkrijgen, gaat Shrek op stap om de prinses te bevrijden.
Onderweg ontmoet hij de (veel)pratende ezel Donkey, die Shrek niet meer loslaat. Fiona is niet erg aangenaam verrast bevrijd te worden door een ogre. Maar zij heeft ook een geheim: ’s avonds verandert ze er zelf ook in. Een geheim dat ze te aller tijden wil verbergen….
Dat Shrek Amerikaanse import is blijkt vooral aan de showscènes, die er fantastisch uitzien. Het entree in Faquaad’s Duloc is prachtig en,  een totaal overbodige scène met de rattenvanger wordt een schitterend shownummer.
Naast Shrek Nigel Lindsay is het een andere Nigel die de show steelt. Nigel Harman is briljant als de lilliputter Lord Farquaad. Op z’n knieën speelt hij met zijn korte beentjes, en is als het ware een poppenspeler met zijn eigen lichaam. En de andere prachtrol is er voor de draak. Deze gigantische pop beweegt enorm elegant, en weet zelfs emoties te tonen.
Ondanks de geslaagde musicalverwijzingen naar onder andere the Lion King en Les Miserables is de voorstelling in zijn geheel dat zeker niet. De kwaliteit en humor van de tekenfilm wordt niet gehaald.  Met name Donkey als tweevoeter haalt het niet bij de viervoeter van de film.  Prachtige techniek, zoals de hangbrug, wordt aan de andere kant teniet gedaan door evenzoveel decors die er niet uit zien.  Deels had het dus wel beter gekund, maar het evenaren van de film is gewoon mission impossible.

  [ # 41 ] 30 September 2011 09:48 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Ragtime. 25 september — 15.00 (Landor Theatre)

Het zal je maar gebeuren. Heb je een epische musical geschreven, wordt je verslagen door een musical met de focus op mooie plaatjes. Ondanks de vele awards die de musical schreef verloor het de race om beste musical van the Lion King. De Broadway-productie was groots. In ieder geval te groots om geld te maken; het werd een financiele strop. Ook de recente Broaday-revival wist het niet te maken.
Van Broadway naar het Landor Theater is een grote stap. Een speeloppervlak van zo’n 12 bij 6 meter, een vijfmansorkest weggestopt in een hoekje, en een cast van 24 mensen is niet bepaald Broadway-glamour.  Maar het maakt wel benieuwd naar de uitvoering en interpretatie,  wat nog eens wordt versterkt door de aankondiging dat Ragtime komende zomer in het Regent’s Park openlucht theater te zien is.
Ragtime gaat over drie families. Een rijke blanke familie, met grumpy grootvader, vader (die vaak weg is op ontdekkingsreizen maar een bekrompen wereldbeeld heeft), een betrokken moeder, haar broer en haar zoon. De broers belangrijkste zorg is zijn verliefdheid op een showmeisje. De zoon kijkt met verbazing naar de wereld om zich heen. Verder is er een Neger’familie en een Joodse immigrant met zijn dochter. In het begin hebben ze geen benul van elkaars bestaan, maar dat verandert. Dit begint als moeder een zwarte vondeling vindt, en Sarah de moeder blijkt te zijn. Ze besluit om beiden in huis te nemen. Later komt ook vader Coalhouse in beeld. Na heel veel bezoeken en afwijzingen vinden Coalhouse en Sarah elkaar weer. Dat hij een Ford heeft wekt de jalouzie van de Ierse vrijwillige brandweercommandant. Hij sloopt de auto, en als Coalhouse zijn recht wil halen bij de politie, krijgt hij nul op het rekest.  Als vervolgens ook de onschuldige Sarah wordt vermoord op verdenking van een aanslag op de president is Coalhouse volledig over de rooien. Hij draait volledig door.
De Joodse immigrant Tateh vergaat het in eerste instantie niet goed. Hij kan nauwelijks rondkomen met zijn silhouet-knipkunst. Pas als hij voor zijn dochter een boekje maakt waar je door het snel bladeren een figuur ziet bewegen, gaat het beter. Uiteindelijk wordt hij een filmregisseur, en ontmoet moeder.

De middelen zijn verder minimaal. Op een lichtbak wordt met een silhouet de locatie aangegeven, het slopen van de Ford wordt uitgebeeld door het speeltje van de zoon kapt te gooien, en meer is ook niet nodig. Het podium is bij de massale scènes wel te klein. Zeker de mensen die aan de zijkant zitten zullen mooi gekozen uitbeeldingen niet zien. Van vooraf ziet het er wel fraai uit. De overgangen zijn soepel, waardoor de voorstellingen vaart houdt.
Ragtime heeft een heerlijke score, en de muziek is in het verhaal ook belangrijk. Coalhouse is een muzikant, en het verschil tussen de blanke en zwarte cultuur komt in de muziek tot uiting.
Meest opvallende castleden zijn John Barr, die Tateh’s hartverscheurende momenten zeer intensief speelt en Kurt Kansley, met wie je als publiek meeleeft. Voor iemand die begint als een vader die moeder en kind in de steek heeft gelaten, is dat niet evident. Ook Louisa Lydell als moeder en David McMullen als haar broer laten een sterke indruk achter.
Ragtime is naast een mooi verhaal ook een lesje Amerikaanse geschiedenis. Bekende historische figuren als Henry Ford en Harry Houdini spelen een rol in het verhaal en van andere figuren als de activiste Emma Goldman of belangrijkste neger Booker T Washington wil je meteen meer weten.
Deze downgrade Ragtime maakt ook nieuwsgierig naar de oorspronkelijke versie met een cast van 60 en een groot orkest. Voor het vertellen van het verhaal blijkt het niet nodig, dus is het dan over the top, of alleen maar nog meeslepender.

  [ # 42 ] 30 September 2011 09:51 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Sunday in the pub with…. — 25 september 19.00 (The Albany)
Zondagavond is geen uitgaansavond.  Het blijkt al uit de veerdienst bij het hotel, die twee uur eerder stopt dan op alle andere avonden in de week. Maar een poster in Dress Circle zorgt er toch voor dat deze avond in het teken van musical staat. In The Albany, een van de vele pubs van Londen, is een fund raiser optreden voor eerstejaars Studenten van het MTA. MTA is een opleiding die studenten in twee jaar opleidt tot musical artiest, en ook maar twee jaar bestaat. En totdat een opleiding zich heeft bewezen (er staat 5 jaar voor), krijgen de studenten geen overheidsgeld.
Twee tweedejaars besloten een beetje te helpen, met deze voorstelling Sunday in the Pub with…., waarin optredens van de huidige studenten worden afgewisseld door gevestigdere namen. Extra trigger voor mij is de naam van Jack Shalloo, die ik ken van de fenomenale tourversie van Our House en die ik vrij recentelijk nog zag in the Kissing Game.  Hij maakte een goede CD, en toevallig gaat hij ook nog eens spelen in de opvolger van Ragtime in het Landor Theatre.
De locatie blijkt de kelder van de pub, en het is er druk. De setlist bestaat uit zo’n 30 nummers, waarvan alleen het afsluitende Sunday een inmiddels echt bekend nummer is.  Naast Jack Shalloo treden ook Robbie Durham en David Ribi (tourversie Dreamboats & Petticoats), Steven Webb (Betwixt),  Aaron Lee Lambert en Stuart Matthew Price (twee van de varkens in Shrek) en Howard Samuels op.
De begeleiding op de toetsen wordt verzorgd door de directrice van de opleidiing. Een vijftal songs komt uit de musical Departure Lounge, een soort studieproject dat een What’s on Stage award won, en waarin veel van de eerdergenoemde namen meespeelden. Componist Dougal Irvine speelt die nummers op gitaar mee.
Vooral het begin van het concert kent veel komische nummers. De opening Cubicle of love, het fenomenale To Excess over de visie van een stalker, en My unfortunate erection over de spellingwedstrijddeelnemer en de ongewenste afleiding. Het eerste deel wordt afgesloten met een drag queen (en zes studenten) en het hilarische Rise, een nummer over bedmijten.
Uiteraard wordt er tussen de songs door met lof gesmeten, in de richting van organisatoren Lorin Jane Forster en Kieran Grant, richting de opleiding en de betrokkenen, en richting de gasten. Maar waar gesproken wordt is de Engelse humor ook nooit ver weg. Pauzes om technische redenen worden simpel opgevuld (Jack Shalloo met zijn recente millimeter-kapsel: “This is what you get when you pay 7 pounds”).
Het tweede blok heeft voornamelijk twee grote delen.  De eerste is het optreden van Howard Samuels. Hij brengt een geweldige versie van Randy Newman’s Short People, om via Hedwig & the Angry Itch (Wick in a box???) te belanden in Sweet Transvestite. Het tweede deel is het blok Departure Lounge. Een mooi liedje over Sofie wordt gevolgd door excuses over het taalgebruik in de volgende songs, waarna natuurlijk wordt gewezen naar de schrijver die er met zijn gitaar naast zit. Het nummer Why do we Say gay? over het beledigen van mensen, en alternatieve homo-beledigingen is vooral geestig. Ook Picture Book en Left Spain smaken naar meer: op muzikale gronden mag een Nederlandse opleiding wat mij betreft wel eens aan de slag gaan met deze musical.
Het derde blok is het meest serieuze, en mede door de stijgende temperatuur wat minder geslaagd geplaatst. Het is zweten tijdens de nog steeds mooi gezongen nummers, maar als het laatste nummer wordt ingezet is er toch ook een gevoel van opluchting dat er frisse lucht en zuurstof in het verschiet ligt. Het was met de ruim 3 uur die de show duurde, zeker lang, maar zeer onderhoudend. De keuze van de liedjes, waarvan ik het overgrote deel of niet kende, of nooit live had gehoord, was zeker geslaagd.

  [ # 43 ] 30 September 2011 09:52 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Priscilla — Queen of the desert — 26 september 19.30 (Palace Theatre)
Het einde is nabij voor deze voorstelling, al is dat in de zaalbezetting niet te zien. Een volle bak in dit enorme theater (met een niet zo enorm groot podium). Ik zag de show al eens in het eerste jaar, met een geweldige …  als Bernadette, een meevallende Jason Donovan als Tick, en een super Adam in de persoon van Oliver Thornton. Voor de (kleine) rol van Bob zag ik destijds de understudy.
Sommige dingen veranderen, andere blijven hetzelfde. Don Galligher speelt nu Bernadette, en Richard Grieve de rol van Tick. Oliver Thornton is nog steeds Adam, en wederom zie ik de understudy voor Bob.
Priscilla is vooral een feestje, vol extravagante scenes. De introductie door de hilarische Miss Understanding (Newley Aucutt) in de club in Sidney, de drie diva’s in de lucht die zingen, terwijl er op het podium wordt geplaybackt, het is overdadig op een amusante manier.
Tick is een van de sterren van de show, in de gedaante van Mitzi. Hij heeft een vrouw en een kind in Alice Springs, die hij heeft verlaten. Maar zij nodigt voor hem uit om in Alice Springs een show op te voeren. Een aanbod dat hij accepteert, en in het onwaarschijnlijke gezelschap van de transsexueel Bernadette en de uitbundige feestnicht Adam (Felicia) gaan ze in een bus (Priscilla) op weg. Adam gedraagt zich als een zeer gevatte bitch, heeft maar één heilige, en dat is Kylie (Minogue), en lijkt vooral zorgeloos. Bernadette heeft al een heel artiestenleven achter zich, en is zo nu en dan wat eenzaam. En Tick weet vooral zijn grootste geheim (het hebben van een zoon) voor zich te houden. Onderweg komen ze vooral volk tegen die nogal anders leven dan zij. 
De voorstelling kun je omschrijven als de overtreffende trap van fout, maar wel op de best mogelijke manier. De dubbelzinnigheden (vooral van Adam), de extreme kostuums, de soms best grove humor (onder andere met een platgereden Skippy) of ordinaire (de zichtbare string en lichaamsdelen van de corpulente bareigenares). Toch is het razend knap dat er ook een aantal momenten inzitten die echt weten te ontroeren. Een desillusie van Adam, romantiek voor Bernadette, en de volstrekte onbevooroordeeldheid van zoontje Benjamin, allen zorgen voor een traantje. Een traan die binnen de kortste keren weer kan worden weggelachen.
Een show dus waarvan het vertrek mag worden betreurd. Of opvolger Singing in the rain eenzelfde gevoel van emotie maar vooral feest kan opleveren; ik waag het te betwijfelen

  [ # 44 ] 30 September 2011 09:53 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Honk! — 27 september 19.30 (Lost Theatre)
Bij aanvang doet deze Honk! in ieder geval in één ding al denken aan de Nederlandse versie. In de zaal waar zo’n 180 personen kunnen zitten, zitten er nog geen 30. Achteraf kan ik daar ook nog aan toevoegen: Net als in Nederland hadden de thuisblijvers ongelijk.
Honk! is Styles & Drewe’s hoogtepunt, een prachtige musicalbewerking van het sprookje van het Lelijke jonge eendje, waarvan ik in Nederland (professioneel) en België (amateur) al geweldige uitvoeringen zag. Nu dus voor het eerst in de originele taal, en uitgevoerd door semi-professionals. Voornamelijk acteurs dus met een opleiding, maar nog weinig podiumervaring.
De uitstraling van het podium oogt wel vrij amateuristisch. Het decor is niet zo mooi, en vooral de kartonnen groene sprieten die vooraan tegen het podium zijn bevestigd en al deels zijn geknakt of afgescheurd zien er niet uit. Toch is dat meteen het enige wat van bedenkelijk niveau is: de voorstelling zelf is dat allesbehalve.
.
Het verhaal is waarschijnlijk bekend. Als het laatste en grootste ei in het nest een apart ogend en klinkend kuiken oplevert is de omgeving geschokt. Hij wordt ugly genoemd en gepest door vrijwel iedereen. Als hij bij het uitdelen van brood niets krijgt, gaat hij op zoek naar voedsel, en komt bij de kat terecht, die hem voor eten uitnodigt. Door een mirakel weet hij te ontkomen, maar verdwaalt op weg naar huis.  Als hij niet terugkomt gaat zijn moeder achter hem aan om hem te zoeken. Maar ook de kat heeft de achtervolging ingezet. De kracht van Honk! zit vooral in de excentrieke figuren die Ugly op zijn zoektocht terug naar huis tegenkomt. Hoogtepunten zijn de ontmoeting met de ganzen. De zelfverzekerde commandant Grayleg met zijn vrouw en het zooitje ongeregeld wat hij onder zijn hoede heeft levert een hilarische scene op, met kazoo’s en een groepje stewardessen. Ook de gedomesticeerde kip en poes, en de krolsheid die volgt als de kat het huis betreedt is geweldige comedy.  De kikkervijver is vooral geestig als de kaplaarzen die de kikkers dragen ineens taplaarzen blijken te zijn.
Vooral de uitvoeringen van Ugly en moeder Ida zijn uitermate sterk. De Amerikaanse Andrew Newton geeft van het jonge “eendje” een ontwapenende onschuld mee. Je voelt met hem mee als hij keer op keer gekwetst wordt door opmerkingen over zijn uiterlijk, terwijl hij kinderlijk naïef niet opgeeft. Hij is ook nog eens gezegend met een aangenaam stemgeluid. Shannon Rose is prachtig als moeder. Een geweldige zangeres (waarvan het niet verwonderlijk is dat ze tot de laatste 25 bij de zoektocht naar Nancy kwam) die de liefde van de moeder voor haar kind uitstraalt. Beide weten ze voor kippenvel en een traan te zorgen.
De zang is over het geheel genomen goed; alleen de kikker slaagt erin meerdere keren vals uit te halen. Ook wordt er De kat had nog wat kattiger kunnen bewegen, maar speelt de rol overtuigend.  Papa Drake mist zijn verleidende charme, maar blijkt wel een enorme flierefluiter.
Ook het totaalplaatje is goed; de dansscènes zijn goed gechoreografeerd en worden uitstekend uitgevoerd. De regie is duidelijk. Ook het gebruik van een ballenbak als vijver is een originele keuze.
Deze Honk! wordt heel erg off-West End opgevoerd in het Lost Theatre (Stockwell) . Een nieuw theater dat bedoeld is om shows op te voeren in een regio waar dat normaal niet zou kunnen. De toeloop voor deze voorstelling geeft aan dat er nog een lange weg is te gaan.  Maar er blijkt toch langzaam vooruitgang te zijn. Laten we hopen dat dat wordt doorgezet, al is dat voor deze voorstelling, die 1 oktober voor het laatst wordt opgevoerd, te laat.

  [ # 45 ] 30 September 2011 09:54 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Blood Brothers — 28 september 15.00 (Phoenix Theatre)
Een voorstelling die ik jaren geleden zag, en toen niet zo’n beste indruk heeft achtergelaten krijgt nu een herkansing, niet in de laatste plaats omdat het ticket maar 10 euro kost. Belangrijkste bezwaar destijds was de erbarmelijke en irritante vertolking van de kinderen door volwassenen, en het decor dat er aftands uitzag, en wel op instorten leek te staan. Waarom deze extra matinee is ingelast mag Joost weten; de zaal is verre van vol. En er is één belangrijke understudy op, in de rol van Eddie.
Natuurlijk ben ik benieuwd hoe ik de voorstelling, jaren na de eerste keer, ervaar en of het desastreuze oordeel van destijds wordt bijgesteld. En dat wordt het, nou ja, gedeeltelijk. Met het decor nu blijkt weinig mis; rechttoe rechtaan, maar het ziet er goed uit. Ook de jongens worden overtuigend gespeeld. Toch is er maar een gedeeltelijk eerherstel. Dat komt vooral door de vlakke vertolking van de verteller. Waar er in mijn ogen toch iets duivels in zijn rol zit, een satanisch genoegen, is hij hier wel steeds aanwezig (mooi geregisseerd), zonder echt aanwezig te zijn. Ook mrs Johnstone is niet continu sterk; wel in de emotionele momenten, maar de meer komische lijken minder aan haar besteed. Zo wordt bijvoorbeeld de opmerking, Dat is geen koe, dat is een stier zonder enige intonatie uitgesproken.
Toch blijft Blood Brothers een boeiende voorstelling. Ondanks dat je aan het begin van de voorstelling weet hoe het afloopt, blijft er een zekere spanning in de voorstelling, met name aangewakkerd door de uitspraken van de verteller. Hij oordeelt hard over Mrs. Johnstone, met wie je als publiek alleen maar compassie kan hebben. Een alleenstaande moeder, die haar aanstaande kind nog net denkt te kunnen (op)voeden, en dan te horen krijgt dat het een tweeling wordt. Haar werkgever mrs. Lyons, die geen kinderen kan krijgen en haar het aanbod doet één van de kinderen over te nemen en te doen of ze zelf zwanger is. (Haar man zit 9 maanden in het buitenland, dus dat probleem is er niet.) Ze gaat er met tegenzin op in, vooral omdat ze het kind natuurlijk kan blijven zien. Maar mrs. Lyons raakt paranoïde, en geeft mrs. Johnstone ontslag. Als ze dreigt de deal te onthullen, wordt de bijgelovige Johnstone erop gewezen dat als kinderen, die bij de geboorte zijn gescheiden, van elkaars bestaan op de hoogte worden gebracht, ze beiden die dag zullen sterven.
Het toeval wil echter dat de kinderen, onwetend dat ze broers zijn, elkaar weer tegenkomen, en bloedbroeders worden. Wederom grijpt mrs. Lyons in en manipuleert haar man tot een verhuizing naar het platteland. Helaas voor haar komt de familie Johnstone ook die kant op, als de wijk waar ze wonen wordt platgegooid, en ze in aanmerking komen voor een nieuwe woning, op het platteland.
Naast een prachtige score, waarin wel heel veel herhaling zit, zit de kracht van Blood Brothers vooral in het intrigerende verhaal. Daarnaast zijn de overgangen in deze voorstelling erg mooi. Soms staan ze in het script,, als de acteur die melkboer speelt niet veel later dokter is, en dus een carrièrezet heeft gemaakt. Of de prachtige overgang van het huwelijk van Mickey naar zijn ontslag. Al met al is deze voorstelling geen verloren middag, maar de voorstelling heeft evenmin de herinnering aan de amateurvoorstelling van Greg & Baud van een paar jaar geleden overtroffen.

Backbeat - 28 september 19.30 (Duke of York’s theatre)
Zie artikel musicalworld

[ Gewijzigd: 30 September 2011 09:58 PM by Jeroen ]
 < 1 2 3 4 5 >  Last ›
3 of 30