Afgelopen dinsdagavond 3 november kon ik tot grote verrassing van mijzelf plaatsnemen op rij 9 stoel 20 in Her Majesty’s Theatre om deze prachtige show te gaan bekijken.
Ik was 2 dagen in Londen, vooral om Julia Murney te horen (en zien) zingen in het theater van het Hippodrome Casino op Leicester Square op maandagavond 2 november. Daarvoor ging ik even snel een hapje eten en natuurlijk kwam ik langs de kiosk van TCKTS, en ik besloot om te vragen of er toevallig nog tickets waren voor de voorstelling van dinsdagavond. Die waren er. Die mochten al verkocht worden. Voor een leuk prijsje. Nu had ik een paar dagen daarvoor de speeldata van Celinde Schoenmaker gecheckt op haar fansite dus ik wist dat er een grote kans was dat ze dinsdagavond op zou gaan, dus ik hoefde niet zo heel lang na te denken! Twee powervrouwen bekijken in 2 dagen Londen… er zijn ergere dingen!
En zo liep ik dus naar het theater om opnieuw een Nederlandse vrouw te gaan bekijken in een hoofdrol op West End, want vorig jaar zomer was ik bij de laatste voorstelling van Willemijn Verkaik in Wicked.
Phantom vind ik geweldig! Het verhaal is klassiek en mooi, met een laag die je niet altijd ziet in hedendaagse musicals. De muziek, de kostuums, de kroonluchter (natuurlijk!) maar vooral de zang maken dat deze musical in mijn top 3 staat. Jaren geleden de Nederlandse productie gezien - met Henk Poort als Phantom en Joke de Kruijf als Christine- en de CD van deze productie finaal kapot gedraaid.
Vol goede moed stapte ik dus het theater binnen, en ik werd niet teleurgesteld, want Celinde stond op het castboard. Bijna de hele eerste cast speelde met uitzondering van Nadim Naaman (Raoul), die vervangen werd door Ashley Stillburn.
Even wennen aan die kl$#% stoelen en het ontbreken van beenruimte… want zijn Londense theaters toch irritant op dat gebied. Hashtag luxeprobleem.
Het orkest begint te spelen en ik heb kippenvel. Ik zit er gelijk lekker in en als het ballet opkomt danst Celinde inderdaad mee en krijg ik nog meer kippenvel. Wat is het geweldig om haar daar te zien staan!
Phantom van dienst was John Owen-Jones en ik moest erg aan hem wennen. Ik kon hem niet altijd even goed verstaan en af en toe vond ik hem niet helemaal overtuigend overkomen. Hij deed me soms een beetje denken aan Meatloaf met een half maskertje op. In de tweede akte kon ik dat naast me neerleggen maar de hele eerste akte deed hij het niet voor mij. Bij Ashley Stillburn had ik dat niet. Hij komt op en staat er meteen, en ik vond hem zeer prettig acteren en zingen. Om naar hem te moeten kijken is ook geen straf en ik heb echt geen moment stilgestaan bij het feit dat hij een understudy is. Zeer sterk en geweldige zang. Naast Celinde was ik het meest onder de indruk van Megan Llewellyn als Carlotta. Holy cow wat een geweldige zangeres is dit. Uiteraard volledig getraind in opera, maar zo vaak zie ik (opera)zangeressen van dit kaliber niet in een musical. Als dit wel gebeurt zie je dat spel en/of dans wel eens achterblijven, en ik vond dat dat bij Llewellyn absoluut niet het geval was. Haar komische timing bij de Hannibal scene en ‘Notes/Twisted Every Way’ vond ik echt heel goed. De andere Ierse actrice die een belangrijke bijrol heeft is Jacinta Mulcahy als Mme. Giry. Ik dacht dat ik haar ergens van herkende, en toen ik haar ’ s avonds in het hotel opzocht op Google bleek dat van diverse gastrollen in TV-series te zijn. Haar Giry is genadeloos streng en rigide. Tijdens Masquerade bleef zij als een van de weinige solisten zeer goed te verstaan.
Toch was Celinde Schoenmaker voor mij de kers op de toch al prachtige Phantomtaart! Ik weet dat ze kan zingen en acteren maar dansen heb ik haar nog niet zoveel zien doen (in Love Story, Disney in Concert en Musicals in Concert 2014) en nu bleek dat dit ook prima in orde is. Ze is geen natuurlijke danseres, maar kwam prima mee met de rest van het ballet en ensemble. Haar spel is zeer overtuigend, mooi en ingetogen. Haar stille spel vond ik prachtig, zeker tijdens ‘Point of no Return’ met John Owen-Jones en ‘All I Ask of You’ met Stillburn. Maar dan die stem… ze haalt alles! En het lijkt alsof het haar geen enkele moeite kost. Ze is niet buiten adem, slikt geen lettergreep van haar tekst in en ze verliest werkelijk geen seconde haar geloofwaardigheid als de bescheiden Christine die de muze van het Spook wordt. Aan haar accent kun je horen dat ze geen Brits Engels spreekt maar dat was m.i. niet hinderlijk. Engelsen die bepaalde Franse woorden moeten zingen doen dat ook op hun manier en het accent van Celinde past daar prima bij.
Ik was vergeten hoe vreselijk goed deze produktie is. Wat heb ik genoten! Naast Billy Elliot en Wicked nog een reden om vaker het vliegtuig naar Londen te pakken. En mocht Albert Verlinde na alle Annies, Billy’s, Simba’s en Beauties nog eens een musical willen recyclen dan hoop ik echt dat hij weer voor deze productie kiest. Een Christine van internationale allure heeft hij immers al…