Zoals beloofd:
Recensie Castalbum Hamilton
Als musicalliefhebber kun je er niet omheen, aan de andere kant van de oceaan is op Broadway ‘Hamilton’ gemaakt door Lin-Manuel Miranda sinds deze zomer een enorm succes. Iedere show is stijf uitverkocht, kaarten worden voor enorme woekerprijzen aangeboden en bij de loterij waar je voor een biljet met de afbeelding van Alexander Hamilton een stoel op de eerste kunt bemachtigen nemen honderden mensen deel in de hoop om deze belevenis te mogen zien. Enthousiastelingen uit bijvoorbeeld Europa, waarbij het niet vanzelfsprekend is om even naar New York te reizen, zijn blij met iedere glimp die op te vangen is op bijvoorbeeld YouTube, dat al zo snel na de première op Broadway een cast recording wordt gereleaset is dan uiteraard een enorm cadeau. Een extra cadeautje (vind ik persoonlijk) dat het album al online werd gezet en nu ook via Spotify te vinden is, dat maakt het allemaal makkelijker om iedereen te besmetten met het ‘Hamilton-virus’.
De ouverture van dit album vraagt meteen je aandacht en voordat je het weet wordt het verhaal over Alexander Hamilton aan je geïntroduceerd door Aaron Burr (gespeeld door Leslie Odom Jr.). Deze vertelling wordt overgedragen aan andere personages die gespeeld worden door Anthony Ramos, Okeriete Onaodowan, Daveed Diggs en Phillipa Soo. Dit, in het begin klinkend, minimalistisch nummer enkel begeleid door tonen van de piano en ‘fingersnaps’ mondt uit tot een groots musicalnummer, het klinkt fantastisch (de prachtig uitgevoerde muziek klinkt heel goed samen met het ensemble) maar het leidt mij af van de vertelling van het verhaal. In ‘Aaron Burr, Sir’ wordt de eerste ontmoeting tussen Hamilton en Burr verteld en wat hier mooi aan is, door de rap en vertellende stijl van het zingen is het eigenlijk een dialoog op muziek. De tekst is heel belangrijk in deze productie, het maakt dat de muziek dienend is, wat ik voor musicalbegrippen wel gek vind of juist nieuw. Het eerste explosieve tekstuele en muzikale nummer is My Shot, in dit nummer is de rebel in Hamilton hoorbaar, hij gaat zijn idealen achterna en dat is heel erg krachtig gebracht. In dit nummer komt muzikaal ook allerlei stromingen bij elkaar, van hiphop beats tot plukkende vioolsnaar tot mooie piano-melodieën tot strakke basgitaar riffs. In dit nummer komt ook de kunsten van Lin-Manuel Miranda naar voren, zijn cadans en accentuering in de rap is ontzettend strak en, niet geheel onbelangrijk, je verstaat ieder woord wat hij zegt. Door zijn skills vallen mij ook wel meteen punten op die bij andere castleden minder zijn, Daveed Diggs heeft een voor mij irritant stemgeluid en rap is ook niet zijn natuurlijke manier van muziek maken. Leslie Odom Jr. is ook niet thuis in rappen en zijn stem vind ik ook niet sterk klinken, in zangnummers is dit minder storend. Anthony Ramos heeft een lekkere flow en dat maakt het aangenaam om naar te luisteren en Okeriete Onaodowan heeft een fantastische gangsterrap sound die hij treffend weet in te zetten.
Maar er zijn niet alleen maar mannen in deze productie, de vrouwen maken hun introductie in ‘The Schuyler Sisters’. Ja, het klinkt als Destiny’s Child en dat maakt het ook wel leuk en herkenbaar maar ik vind de tekst om sommige momenten heel erg suf en lijkt het alsof de muziek opgevuld moet worden. Zo stellen de gezusters Schuyler, Angelica, Eliza en Peggy, zich meermaals voor en dit komt ook vaker voor in de muziek, voor rap is dat heel logisch (Hi, my name is…. zoals Eminem zegt) maar bij musical vind ik het onnodig, het publiek weet heus wel wie je bent.
Misschien vraag je je af, is het één aaneen lopend verhaal of is er ook een echte showstopper? Ja die showstopper is er zeker, ‘You’ll Be Back’ door King George II is muzikaal een vreemde eend in de bijt maar klopt dramaturgisch omdat het nummer een Engelse sound heeft, Paul McCartney had het kunnen schrijven. Jonathan Groff heeft niet veel te doen op de plaat maar net zoals bij de andere twee nummers knalt hij met deze plaat en speelt hij ieder woord wat hij zegt. Dit zorgt ervoor dat de door Miranda geschreven grapjes die erin zitten eruit spatten.
Dat Aaron Burr de verteller van de voorstelling is, beseft me pas als ik voor de tweede keer het thema van ‘Alexander Hamilton’ hoor in een variatie bij ‘A Winter’s Ball’, deze herkenbaarheid komt vaker voor op het album, net zoals ‘My Shot’ en doet mij erg denken aan ‘Sweeney Todd’ van Sondheim. Aaron Burr introduceert de ontmoeting tussen Eliza Schuyler en Hamilton die plaatsvind tijdens het nummer ‘Helpless’ welke heel fris wordt gezongen door Phillipa Soo, haar stemgeluid is heel erg fris en klinkt modern. Bovendien klinkt het goed samen met de rap van Miranda, heel mooi en verfrissend nummer dit!
‘Wait for it’ dat gezongen wordt Odom Jr. als Burr vind ik persoonlijk een van de pareltjes van dit album. Waar hij in zijn rap niet krachtig genoeg, komt die tekortkoming juist tot zijn recht bij dit nummer, het vraagt niet om een explosieve stem maar wel een breed bereik, dat heeft Odom Jr. absoluut. Daarnaast is het muzikaal echt briljant, de piano ontmoet geproduceerde beats en is een hele mooie combinatie. Dit nummer zou het heel goed kunnen doen in de Top 40.
Na ‘My Shot’ heeft Miranda voor zichzelf weer een krachtig nummer gegund met ‘The World Turned Upside Down’ waar de rebel in Hamilton weer wordt getoond. Ook Okeriete Onaodowan krijgt de kans om hier te knallen in zijn (zoals eerder beschreven) gangsterrap stijl maar laat een paar maten laten zijn rustige stemgeluid klinken, heel knap die wisseling. Alleen in dit nummer valt Daveed Diggs als Maquis de Lafayette wat buiten de boot, naast zijn stemgeluid is zijn Frans accent ook niet geheel overtuigend, dat haalt mij dan weer een beetje er uit. Wat mij ook na de nummers van de eerste akte muzikaal opvalt, is dat bijna ieder nummer eindigt met een enkele kwartnoot. Geen verkeerd einde maar als dit vaker hoorbaar is, komt het mij wel over op een ‘one trick pony’ en dat vind ik jammer!
Voordat de eerste akte wordt afgesloten door een fantastisch opbouwende en bombastisch pauzefinale zingen Miranda en Odom Jr. een prachtig liefdeslied voor hun kinderen in een lieflijk en licht klinkend lied, ‘Dear Theodosia’, maar ook hier laat Odom Jr. zijn kwaliteiten horen, prachtig en lichtelijk emotioneel!
Oké, Daveed Diggs overtuigt mij niet in de eerste akte maar als Thomas Jefferson laat hij in ‘What’d I Miss’ horen dat hij degelijk capaciteiten heeft als zanger en acteur in een typisch swingend musicalnummer, eindelijk! Na de entree van Jefferson wordt het debat met Hamilton op een ontzettend toffe manier neergezet, namelijk een rapbattle! Eigenlijk volkomen logisch in een productie als deze maar het is niet cliché, het komt juist ontzettend krachtig over en maakt het ook interessant dan bijvoorbeeld een dialoog.
Wat ik heel erg leuk vind gevonden, is dat de zoon van Hamilton, Philip (gespeeld door Anthony Ramos) iets wil laten horen aan zijn vader, jawel een rap! Ramos zet dit ontzettend aandoenlijk neer en zorgt voor een lach op mijn gezicht.
Jawel, het is waar! Leslie Odom Jr. kan zijn stem krachtig inzetten, en hoe! Dat doet hij in ‘The Room Where It Happens’ waar de ambities van Aaron Burr langzamerhand duidelijk worden en hij Hamilton steeds meer als bedreiging begint te zien. Die afgunst komt ook merkbaar naar voren in het ironische ‘Washington On Your Side’.
De opgebouwde spanning tussen Hamilton en Burr komt tot een dramatisch einde in ‘The World Was Wide Enough’ waar Burr op een vertellende wijze aan het publiek duidelijk maakt wat hij heeft gedaan en waarom. Het klinkt gek maar door de manier waarop Odom Jr. dit speelt, heb ik begrip voor zijn daad. Hij is geen standaard Disney slechterik die alleen maar kwaad wil doen, hij is een mens van vlees en bloed. Door het beluisteren van dit album, ben ik hem meer als een soort Judas gaan zien. Op het moment dat Burr het schot heeft afgevuurd, maakt Hamilton een terzijde en nondeju, wat doet Miranda dat zo ontzettend mooi! Er klinken vele verschillende emoties in zijn stem die snel afwisselen en vooral wanhoop en verdriet komen naar voren, het raakt!
Waar ik eerder de vergelijking maakte met ‘Sweeney Todd’ vreesde ik eigenlijk op een reprise van ‘Alexander Hamilton’ en godzijdank heeft Lin-Manuel Miranda dat niet gedaan. De prachtige afsluiter van dit album is ‘Who Lives, Who Dies, Who Tells’ your story waar alle stem nog eenmaal naar voren komen en ook Eliza een mooie solo krijgt. Het nummer eindigt meerstemmig op een mooie en emotionele wijze.
Beste castalbum in tijden? Zonder twijfel! Is alles dan perfect op deze plaat? Nee, dat niet, muzikaal klinkt het soms wat standaard en lijken sommige teksten als opvulling omdat er nog noten over waren. Maar concluderend is dit een pareltje, de algehele sfeer die wordt neergezet neemt mij mee in de wereld die Miranda heeft gecreëerd zonder dat ik deze voorstelling heb gezien. Deze schijf is een geheel; het klopt, het emotioneert, het is mooi!
4,5/5
Yves Vanderbooren