Zelden zo’n armoedige avond theater gehad als afgelopen zaterdag. De UK tour versie van Ghost is werkelijk om te janken zo slecht. De show zou gedragen moeten worden door Andy Moss (Sam) en Sarah Harding (Molly). Maar beiden zijn daartoe totaal niet in staat. Moss zingt nog wel aardig maar zijn acteren is van een bedenkelijk niveau. Zijn motoriek is ook ongelukkig, hij loopt wat voorover gebogen en op de momenten van boosheid/angst/paniek wordt dat versterkt, gecombineerd met allerlei wanhopige armgebaren en een overdreven gezichtsuitdrukking. Het ziet er werkelijk niet uit, Moss loopt als een dolle over het podium maar eerder als een kip zonder kop dan functioneel.
En dan Sarah Harding. Ik kan eigenlijk niet de juiste woorden vinden om haar totale wanprestatie te omschrijven. Haar spel is vlak; of ze loopt met een glimlach over het toneel, of ze acteert overdreven aangedaan. Andere smaken zijn er niet, nou ja ze loopt ‘mooi’ te wezen. Iets dat haar door haar uiterlijk nog wel goed afgaat.
Maar dan haar zang, die te verschrikkelijk voor woorden is. Ze haalt werkelijk geen noot, nagenoeg alles is vals of zweverig, ze maakt zinnen niet af, woorden als ‘disbelief’ (de kenners weten nu genoeg) worden zo gezongen dat ze de toon niet hoeft vast te houden of worden uitgesproken als een Nederlander die een paar lessen Engels heeft gehad.
Moss en Harding vormen samen het komische duo dat op deze avond Ghost, met zijn prachtige score en aangrijpende verhaalijn, volledig de vernieling in helpt. Er gebeurt ook iets merkwaardigs in de zaal, want iedere keer dat Harding zingt beginnen toeschouwers te lachen, elkaar aan te stoten en om zich heen te kijken vol ongeloof en plaatsvervangende schaamte. Waarschijnlijk denkend welke idioot de casting voor deze tourversie heeft verzorgd.
Waar Moss door zijn zang het einde van de avond nog wel afsluit met een voldoende, zakt Harding op alle fronten door het ijs. In Engeland spreekt men er inmiddels schande van dat men deze BN’er - Harding zong in het bandje Girls Aloud - heeft kunnen casten. Anderen vinden het zielig voor Harding dat ze zo hard wordt aangepakt. Ik behoor na het zien van Ghost absoluut tot de eerste categorie. Je moet als acteur/zanger wel een totaal gebrek aan zelfreflectie hebben om dit niet zelf in de gaten te hebben.
Ik zag ooit de versie op West End met Mark Evans en Siobhan Dillon en dat was een uitvoering die qua niveau ‘lichtjaren’ weg is van deze armoedige versie, die werkelijk om te huilen is. Het publiek hiervoor laten betalen is een eigenlijk een schande.
Enig lichtpunt van de avond is Jacqui Dubois als Oda Mae Brown. Zij steelt met haar innemende persoonlijkheid, krachtig spel en mooie stem de harten van het publiek, dat tijdens het obligate slotapplaus laat merken wie de echte ster van de avond is.