16 maart 20.00 Murder for Two — the Other Palace *****

Soms zijn bepaalde voorstellingen een aanleiding om weer eens naar Londen te gaan. Niet altijd wordt de verwachting waargemaakt, met als extreem dieptepunt de tweede Torsten met Erasure-zanger Andy Bell. Lekkere songs, maar de rest was afgrijselijk. Ditmaal is de voorstelling Murder for Two de aanleiding. De locatie, de kelder van the Other Place, doet al vermoeden dat het een kleine voorstelling is, maar de titel is de grootste aanwijzing. Deze voorstelling wordt gespeeld door twee acteurs, die met elkaar een tiental rollen spelen. En niet alleen het acteerwerk nemen ze op hun schouders, ook zorgen ze voor de muziek.

Murder for two is dus een moordmysterie á la Agatha Christie, maar dan met een twist, want de comedy voert de boventoon. Agent (officer) Markus arriveert bij een spookachtig landhuis, waar schrijver Arthur Whitey is vermoord. De surprise ter ere van zijn verjaardag werd een wel heel dodelijke verrassing. Natuurlijk barst het huis van de verdachten, de echtgenote, de minnares, drie overlevenden van een 12 koppig kinderkoor, de psychiater, een ouder echtpaar en een speurneusje in de dop. Markus zou eigenlijk moeten wachten op de inspecteur die in aantocht is, maar als hij voor inspecteur wordt aangezien, laat hij de verdachten/gasten in de waan. Zou het hem lukken. Om het nog wat lastiger te maken is hij nogal gecharmeerd van een van de verdachten, maar lijdt hij nog onder het trauma van zijn vorige relatie, met een collega, die moordenares bleek te zijn. Dat juist de psychiater waarbij hij zijn hart lucht, een van de aanwezigen is maakt het nog minder makkelijk. Net als de ‘Velma’, die wel heel gecharmeerd is van dit grote voorbeeld, een ander soort probleem geeft. Het onderzoek gaat volgens de regels van het boekje, maar levert uiteraard de gekste taferelen op. Want niemand is te beroerd om een ander te beschuldigen, en vrijwel iedereen heeft een eigen agenda. Zoals de echtgenote, die musicalzangeres wil zijn, en niets liever wil doen dan haar shownummer brengen.

Absurditeiten te over dus, die geweldig worden vertolkt door de twee acteurs. Ed MacArthur als officer Marcus en soms een take-over van een verdachte. Die worden verder allemaal gespeeld door Jeremy Legat. En dan moet de songs ook nog worden begeleid op de piano, en dat gaat soms ook met overnames of quatre-mains. Meerdere rollen dan spelers worden, zoals ik wel vaker heb gezien, met pratende hoedjes. Het wordt er niet minder komisch door. Een keer wordt het ze echt te moeilijk, en wordt er iemand uit het publiek gevraagd een rol waar te nemen. Kundig, en met respect, al klopt de opmerking richting de gallery, waar ik zit, dat we blij zijn dat we daar zaten natuurlijk wel.
De ontknoping is, als een goede Agatha Christie, onverwacht, maar wel kloppend met de feiten. Op een los eindje na dan. Hier wordt de dader op aangesproken, maar ondanks dat de speurders instemmend op zijn antwoord reageren, wordt dat weer niet met ons gedeeld.

De vaart, de kundigheid, de humor, de creativiteit; ik heb een dijk van een avond. Leuker dan dit kan het eigenlijk niet worden. Wat ben ik blij dat ik deze dagen vrij heb kunnen maken om in ieder geval deze voorstelling te zien.

https://www.youtube.com/watch?v=oWVcJZr1Ho8

Vrijdag 17 maart 19.30 An American in Paris — Dominion Theatre ****

Vrijdag is tegenwoordig volledig matineeloos, dus bezoek ik deze dag alleen een avondvoorstelling. Voor ik de voorstelling bezoek is er onder andere nog even tijd om bij te kletsen met expat Britt Lenting. Deze avond staat An American in Paris op het programma. In de ochtend was het hopen dat het zou lukken met de TodayTix app, en toen na een hoeveelheid niet geslaagde pogingen in beeld kwam dat er nog 1 kaart vrij was, had ik de hoop al opgegeven, maar het bleek toch het ticket met mijn naam erop. In het theater was het nog even lastig om het automatisme te overwinnen naar de desk te lopen met pers erop. Mijn plek was in de stalles, vrij ver naar achteren, maar precies aan het gangpad in het zijblok, dus vrij zicht.
De opening is een vreemde ervaring. Even lijkt het erop dat ik in een onbekende Matthew Bourne-dansvoorstelling ben beland, in plaats van bij een theaterversie van een klassieke musicalfilm, als de ellende van Parijs in de oorlog wordt uitgebeeld. Met veel grijs oogt het fraai, en als er een armband met swastika te zien is, knalt dit eruit. Het de inleiding naar tijd en plaats, Parijs vlak na de oorlog. Amerikaans militair Jerry Mulligan blijft hangen in Parijs, als kunstenaar. Daar ontmoet hij mede-Amerikaan een componist Adam Hochberg, en Henri Baurel, zanger en zoon van een rijke industrieel. Op verschillende momenten komen ze allemaal in aanraking met aankomend prima ballerina Lise Dassin. Ze woont in bij de Baurels en heeft veel aan hen te danken, en voelt zich min of meer verplicht te binden aan de aardige Henri, die zijn zangcarrière overigens voor zijn ouders verborgen houdt. Maar Jerry is inmiddels ook hals over kop verliefd. Hij heeft dan weer de aandacht getrokken van filantrope Milo Davenport, die hem steeds leuker begint te vinden. Het mag duidelijk zijn dat het script de originaliteitsprijs niet zal winnen, maar niettemin is het een leuke voorstelling, waarin door de hoofdrollen goed wordt geacteerd en gezongen. Toch zijn de meest indrukwekkende momenten de dansscènes. De Cv’s van de ensembleleden bevatten vooral balletopleidingen, en dat is te merken. Alleen het tapnummer valt wat tegen, verder is het allemaal zeer indrukwekkend.
Minstens zo veel indruk maakt de vormgeving. Bewegende panelen, in combinatie met projecties. De decors ontstaan meestal al schets, om verder ingekleurd te worden, als maakt Jerry ze ter plekke. Wie had verwacht dat deze Broadway-transfer wel automatisch bewegende decorstukken zou hebben als een soort mini 14-18, komt bedrogen uit. De panelen komen opgerold door de cast, en steeds perfect geplaatst zodat de projecties precies goed uit komen. Een enkel moment krijg ik een Woman in White gevoel, waar de projecties in combinatie met decorbeweging me hoofdpijn bezorgde, maar hier houdt het gedraai steeds net op tijd op.
De muziek van Gershwin is natuurlijk zowel tijdloos als heel herkenbaar. I Got Rhythm kennen we allemaal, en S Wonderful en I’ll Built A Stairway To Paradise zijn songs uit de film die velen ook bekend zullen voorkomen. Dat geldt zeker voor de finale, They Can’t Take That Away From Me, dat oorspronkelijk in een hele andere musical zat.
De show eindigt, net als de film die ik overigens niet heb gezien, met een lange ballet scène. Het doet me wel twijfelen in welke categorie ik deze voorstelling zelf zou plaatsen, musical of dans/ballet. Uiteindelijk is dat natuurlijk maar een term die je eraan geeft. Het blijft een uitstekende voorstelling.

https://www.youtube.com/watch?v=D7QQwWqrNno

Zaterdag 18 maart 14.30 La Cage aux Folles — New Wimbledon Theatre ****

Een bezoek aan Engeland is een bezoek aan Londen. Dat betekent dat er een hoop interessante tourproducties buiten mijn gezichtsveld blijven. Natuurlijk weet ik dat Billy Elliot tourt, maar verder eigenlijk niet. Bij een bezoek aan Londen is het derhalve interessant om altijd even te kijken wat er in Wimbledon speelt, want veel tourproducties zijn daar wel te zien. En zo blijkt tijdens deze trip La Cage aux Folles intrek te hebben genomen in het theater. Bijna stiekem, zo lijkt het als ik aankom bij het theater, want de buitenkant is helemaal in het teken van de Kinks-musical Sunny Afternoon, die waarschijnlijk wat later deze maand speelt. Het is een gegeven waar ook in deze voorstelling met een paar opmerkingen wordt ingespeeld.

https://www.youtube.com/watch?v=pnQ7-APa01A

La Cage aux Folles is voor mij geen onbekende voorstelling. Natuurlijk zag ik de show in Nederland, en ook de Londense versie van een paar jaar geleden heb ik gezien. Toen met Graham Norton als Albin, ditmaal is het een minder bekende Brit. Althans, van stuntcasting is geen sprake. John Partridge speelt de rol, bekend van Eastenders, maar was ook onder andere de originele Rum Tum Tugger in Cats. Wat is hij jong gebleven.
La Cage Aux Folles vertelt natuurlijk het verhaal van twee mannen, die een travestie nachtclub runnen. Albin is als Zaza hoofdact en diva, zijn partner George meer een manager. Hij heeft ooit met een slippertje een kind verwekt, en deze Jean Michel heeft de ware liefde gevonden. Probleem, haar ouders zijn enorm conservatief, en vader is een politicus van ouderwetse normen en waarden , die nachtclubs als La Cage wil sluiten. Jean Michel vraagt George om zijn moeder te bellen, en samen met haar het modelechtpaar uit te hangen als ze langskomen. Voor de uitbundige Albin is geen plek die avond. George stemt met ferme tegenzin toe. Uiteraard gaat dit allemaal niet als gepland.
La Cage aux Folles is een scherpe komedie, met wat cabareteske kantjes, als Zaza met ons als publiek communiceert, of met mensen in de orkestbak. Maar ondanks dat het vooral een leuke voorstelling is, met kluchterige kanten, snijdt het natuurlijk ook belangrijke thema’s aan, met name die van acceptatie van iemand hoe hij is. De solo I am what I am bezorgt rillingen en tranen, en bepaalde romantische scenes laten me evenmin onberoerd.

Natuurlijk is de casting bij dit soort shows heel belangrijk. Naast de meesterlijke John Partridge speelt Adrian Zmed een sterke partner. De overtheatrale butler/meid Jacob torent letterlijk hoog boven iedereen uit, wat zijn vele comedy-momenten nog wat extra effect geeft. De rol van Jean Michel is een lastige, omdat hij zich als een hufter gedraagt, maar je hem toch nog wel wat moet gunnen. In dit geval lukt dat niet helemaal, het beeld van eikel blijkt erg hangen. Sterk zijn dan wel weer de cagelles, de travestieten uit de nachtclub. Een kleine rol is weggelegd voor Marti Webb, die restauranteigenaresse Jaqueline speelt. Als Albin op een gegeven moment tegen haar zegt, ‘take that look off your face’ is dat wel een grapje dat ik had verwacht, maar juist daarom ook wel weer leuk is.

Wonderlijk is ook hoe goed het decor past. Ondanks dat het een tourproductie is, past het als ware het op maat gemaakt. Natuurlijk is het huis van de heren heel uitbundig, met veel klassiek naakt, en een lichtknopje strategisch in een standbeeld geplaatst. En de herinrichting op verzoek van Jean Michel naar kloosterstijl natuurlijk hilarisch.
Deze trip bevat uitzonderlijk veel staande ovaties, en ook deze voorstelling gaat het publiek en masse staan als de twee hoofdrolspelers.

https://www.youtube.com/watch?v=zIryTgUheUs

Ik zie dat ik inmiddels behoorlijk achter loop met het plaatsen van verslagjes hier. Ook wat andere dingen aan mijn hoofd gehad. Deze twee ontbraken nog aan de trip van maart:

Zaterdag 18 maart 19.30 Stepping Out — Vaudeville Theatre ****

Na een rits musicals is het nu tijd voor toneel. Een voorstelling waar ook een musical van is gemaakt, maar dat is dus niet deze musical. Ik heb de musical ook niet gezien, dus kan deze versie op dat vlak niet teleurstellen zoals het toneelstuk van La Cage Aux Folles in Antwerpen (toevallig juist dat stuk) wel een beetje deed.
De voorstelling gaat over een tapdansklas, waar een aantal behoorlijk typische figuren in zit. Zeg maar een zooitje ongeregeld van alle generaties, dat de klas vooral als ontmoetingsplek gebruikt, maar in de loop van de tijd, als er iets op het spel komt te staan, toch motivatie en kunde vindt. Belangrijkste in het stuk blijven wel de onderlinge verhoudingen. De wederzijdse opmerkingen, de persoonlijke verhalen en de menselijkheid van de karakters. Want het zijn wel een stel portretten bij elkaar. Een stuk dat uit 1984 stamt en zich een jaar eerder afspeelt, dus een beetje de tijd van mijn jeugd. De muziek bij de inloop is ook uit die tijd. Theatermanieren blijken wel van deze tijd. Een half uur voor aanvang zitten twee mensen naast me in het auditorium hun McDonalds (of Burger King) take-away op te eten. Merkwaardig wat sommige mensen normaal vinden.
De cast is super, en de vertelling zowel komisch als boeiend. Decor-technisch gebeurt er heel weinig. Het overgrote deel van het verhaal speelt zich in een soort buurthuis af waar de repetities zijn. Het stuk heeft het ook niet nodig.
Ik ben na het zien van dit stuk uiteraard wel heel benieuwd geworden naar de musicalversie, en hoop dat deze binnenkort ook weer eens uit de kast wordt getrokken.

https://www.youtube.com/watch?v=rMnS3U8dqpQ

https://www.youtube.com/watch?v=zOjcg3zgTgs

Zondag 19 maart 15.00 The Play That Goes Wrong — Duchess Theatre ****1/2

Ondanks dat ik een tamelijk late vlucht heb, wordt het bezoeken van een middagvoorstelling qua tijd toch behoorlijk krap. Vandaar dat ik niet probeer of er returns zijn voor The Frogs, maar speel op safe. Een voorstelling die kort duurt, en die ik al een keer heb gezien. The Play That Goes Wrong, een van de alllerleukste komedies die ik ken. Natuurlijk is de verrassing er deels af, maar omdat ik een andere plek in het theater heb zie ik ook weer andere dingen juist wel.
Een duidelijkere titel kan een toneelstuk niet krijgen. Het gaat over een amateurgezelschap dat een moordmysterie opvoert. Maar dat gaat dus niet helemaal volgens plan. Beter gezegd, wat mis kan gaan gaat mis. Zo is er voor de voorstelling een hond zoek, en wordt er in de zaal gevraagd deze te zoeken. En ook worden op het podium de laatste reparaties uitgevoerd. Een boekenplank boven de haard, loszittende podiumplanken. Ze laten zich niet voor een gat vangen, en steeds als je denkt dat het probleem is opgelost keert het weer terug, of ontstaat er een nieuwe. Grappig is zijn de verschillende types die het stuk uitvoeren. De theaterdiva die verschrikkelijk overact, haar tegenspeler die nogal underact en onzeker overkomt, maar straalt als iets lukt, en daardoor vleugels krijgt. De acteur die wat moeite heeft met de tekst en dus een spiekbrief op zijn hand heeft, maar die moeilijke woorden steevast verkeerd uitspreekt. De stagehand die moet invallen, de wat arrogante producer en speler, die zo op de proef wordt gesteld dat ik wat Basil Fawlty in hem herken. Ook de tweede keer is het weer schuddebuiken, en heb ik zowaar even kramp in die regio. Eventjes minder fijn dus. De humor is voor een groot gedeelte fysiek, maar waar ik de leuke homevideo’s in deze categorie absoluut niet grappig vind, geniet ik als het wordt geacteerd, wetend (of meer, speculerend) dat het niet echt pijn doet.
Het Goes Wrong concept is al doorgezet in een aantal andere voorstellingen, zoals Peter Pan Goes Wrong wat afgelopen kerst ook op de Britse TV was. Ik kan er niet genoeg van krijgen, hoewel de makers met Comedy about a Bankrobbery deels een andere weg zijn ingeslagen. Hoewel ook die voorstelling fysiek veel van de spelers eist.

https://www.youtube.com/watch?v=xHMUXtUfT5k

https://www.youtube.com/watch?v=DOWO4gq-whg

Wo 25 mei 2017 14.30 The Braille Legacy (Charing Cross Theatre) ****

De planning is krap, dus ik moet direct door vanuit het vliegveld richting het theater, met mijn koffer. Deze gaat gewoon mee het auditorium in, waar deze in een hoekje kan worden neergezet. Na het gedoe met de vlucht (en de weigering van de verzekering en de luchtvaartmaatschappij deze te vergoeden) heb ik besloten de voorstelling niet vooraf te boeken. Natuurlijk heb ik gekeken naar de beschikbaarheid, maar er waren nog zat stoelen over.

The Braille Legacy valt natuurlijk in de categorie goed bedoelde musicals. Die hebben vaak ook een nadeel. Spreken ze de mensen wel genoeg aan om überhaupt te gaan kijken. En goede bedoelingen maken niet automatisch een goede voorstelling. De folder vol vier sterren waarderingen, maar eigenlijk alleen van onbekende bronnen stelt ook niet helemaal gerust. In Nederland zijn deze immers ook niet altijd even kritisch, en verder onderzoek levert inderdaad onder meer een 1 ster recensie op van the Guardian. De reacties om me heen zijn ook heel gevarieerd. Twee man achter me (waarvan ik vermoed dat één Nederlands is, gezien zijn accent) beoordelen in de pauze de voorstelling als bloody awful, en keren niet terug. Aan het eind van de voorstelling geeft een groot gedeelte van de zaal een staande ovatie. Ik neig meer naar het laatste, al is dat voor mij ook weer net iets te overdreven.
De voorstelling is ‘Inspired by the true story’, wat natuurlijk wel de vraag oproept in hoeverre dit verhaal ook echt gebeurd is. Ik weet eigenlijk niets over Louis Braille, anders dan dat hij het bekende schrift heeft uitgevonden. De vertelling weet mij in ieder geval wel te boeien. Louis leeft in het midden van de 19e eeuw in een huis voor blinden, geleid door doctor Pignier, een bevlogen man die het beste met zijn jonge bewoners voor heeft, maar vanwege een laag budget zijn de omstandigheden erbarmelijk. Ook zijn idee dat ook blinden zich moeten kunnen ontwikkelen, wordt niet breed gedeeld. Blinden zijn achterlijk, en moeten alleen iets leren waarmee ze werk kunnen verrichten, dat is het beeld in de samenleving. Een mening die ook Dufau, een van de medewerkers, deelt. Een bevlogen speech voor meer geld bij de assemblée wordt zelfs geïnterpreteerd als ondankbaarheid voor wat hij nu krijgt. Eigenlijk is er buiten het instituut maar een medestander, legerkapitein Barbier.
In deze omstandigheden leeft Louis Braille, een jonge slimme tiener. Hij heeft regelmatig bonje met een leeftijdsgenoot, Gérard, maar verlinkt zijn pesterijen eigenlijk nooit. Braille houdt van lezen, maar er is maar een boek dat hij daadwerkelijk kan voelen, en uit de bibliotheek wordt hij al snel verbannen omdat hij te veel afleidt. Dan komt de kapitein met een nieuwe uitvinding, nachtschrift, puntjes die je kunt voelen. Louis is blij met deze vinding, maar voelt ook aan dat er verbeteringen mogelijk zijn. De kapitein, niet gewend aan tegenspraak, is beledigd. Ondertussen gebeuren er vreemde dingen in het huis, een van de bewoners verdwijnt. En Pignier’s bevlogenheid brengt hem steeds meer in het nauw, wat Dufau niet onbenut laat.

Een chronologische vertelling, die nergens saai wordt. De onderlinge verhoudingen zijn boeiend, de inzichten en omgangsvormen uit die tijd frustrerend. Regelmatig denk ik, ‘Hoe is het mogelijk?’, zelfs als deze inzichten destijds waarschijnlijk echt werden gezien als goed bedoeld. Ik verveel me geen moment.
De score van Jean-Baptiste Saudrey is werkelijk prachtig, al is deze voor iemand die onder andere componeerde voor David Guetta en Jean Michel Jarre ook verrassend traditioneel (Les Mis). Op enkele van de kinderen na is de zang subliem, wat natuurlijk zeker helpt de muziek naar een hoger plan te stuwen. Over het plaatje is nagedacht. De mensen die kunnen zien in zwart, de blinden in het wit, met een zwarte blinddoek. Waarschijnlijk juist zwart, omdat de mensen die kunnen zien het als een handicap zien. Een concept dat ik op het randje vind van te artistiekerig, maar nog net kan hebben. Het gebouw van het instituut staat als een geraamte met gaas in het midden op het podium, en kan draaien. Om de voorstelling vaart mee te geven gebeurt dat ook een aantal keer, en ik mag ook wel zeggen, te vaak. Soms komt het te geforceerd over om een speler erdoorheen te laten rennen, terwijl het huis draait. Het is dat, en de niet helemaal logische opbouw van het verhaal, dat me doet besluiten net niet te gaan staan.
Want het is vooral de cast die indruk maakt. Natuurlijk mag je dat verwachten van Jérà´me Pradon als Pignier. Wie hem niet kent, zijn CV beslaat anderhalve pagina van het programmaboekje, maar ook de rest is fantastisch. En dan vooral de jonge Jack Wolfe, die met zijn engelachtige uiterlijk niet alleen erg aangenaam is om te zien, maar ook nog eens een wonderschone zangstem heeft. Tel daarbij op dat hij de rol geweldig speelt, en het mag duidelijk zijn dat ik hoop hem nog vaak tegen te komen.

https://www.youtube.com/watch?v=DMZw_tXgjdQ

Wo 25 mei 19.45 On the town (Regent Park Open Air Theatre) ***

Een voorstelling in de open lucht is bij voorbaat al interessant. En in het openlucht theater heb ik al een aantal prachtige voorstellingen gezien. Maar ook wel eens maar een halve, omdat de regen verhinderde dat deze kon worden uitgespeeld. Beste herinneringen: een fenomenale Sound of Music (een musical die op zich niet bij mijn favorieten hoort), een prachtige Ragtime (maar die musical vind ik nu juist wel fantastisch) en de toneelbewerking van één van mijn favoriete boeken, Lord of the Flies.

Over de keus van dit jaar ben ik niet zo enthousiast. On the Town van Leonard Bernstein, een stuk uit 1944. Ik hou van een verhaal, en zeker de klassieke werken hebben daar toch erg weinig van. Aan de andere kant is het wel een klassieke dansvoorstelling, wat het ook weer erg boeiend zou kunnen maken.
De voorstellingen zijn nog in try-out fase, en ik verbaas me erover dat Chip, een van de drie hoofdrollen, wordt gespeeld door de understudy, maar we krijgen hierover uitleg voor de voorstelling. De oorspronkelijke speler heeft bij de voorstelling van maandag zijn voet gebroken, en zal dus voorlopig niet spelen. Een sympathie-verhaal, over hoe de vervanger dit dinsdag hoorde en dus een dag had om zich hierop voor te bereiden, hoe een vervanger voor de ensemblerol werd gebeld, en dat deze dus 24 uur had om zijn rol te leren (en dus nog niet zijn hele track zou gaan spelen).

Mijn vrees wordt wel waarheid. On the town heeft erg weinig inhoud. Drie soldaten, Chip Ozzie en Gabey, hebben een dag vrij in New York. Chip wil vooral de stad zien (in de voetsporen van zijn vader), Ozzie de meiden van de stad, en Gabey wordt op slag verliefd op de afbeelding in de metro van miss Turnstiles van de maand (tourniquetten-miss dus) , en wil haar gaan zoeken. Ze besluiten allemaal op zoek te gaan, en voor ze het weten zitten Chip en Ozzie vast aan gewillige vrouwen. Gabey vindt zijn vlam nog ver voor de pauze, en spreekt met haar af. Alleen blijkt ze niet helemaal aan haar eigen profiel te voldoen, en kan ze dus niet naar die afspraak komen, omdat ze in een nachtclub moet werken. Deel twee is dus wederom een soort zoektocht.
De dans is goed, de bijfiguren zijn grappig, maar zelden zo grappig als ze waarschijnlijk zijn bedoeld. De comedy in de bijbehorende dans is dan wel weer leuk om te zien. En het vrouwbeeld van driekwart eeuw geleden stoort me. Wat ze met de decors doen is bewonderingswaardig. Het is creatief, en ziet er prachtig uit, en uiteraard is als de avond valt een mooi extraatje als je je in de nachtclubsferen begeeft.
Uiteindelijk dus een hoop gemengde gevoelens bij deze voorstelling, net als vorig jaar bij Jesus Christ Superstar. Alleen ging ik toen om bij de tweede akte; dat is nu niet gebeurd.

https://www.youtube.com/watch?v=wFL6XcZVGKc

Donderdag 25 mei 14.30 Whisper House (The Other Palace) ***

Het is weer zover: er staat een interessante productie in de grote zaal van The Other Palace, oftewel het St. James Theatre. Afzien, aangezien dit betrekkelijk nieuwe theater geen rekening heeft gehouden met beenruimte. Alleen op de hoeken van rij G kun je, wat schuin zittend, je benen goed kwijt, wat dus betekent dat ik daar ook de volle prijs voor wil betalen, waar de voorstelling ook een stuk goedkoper te krijgen is.
Whisper House is van Duncan Sheik, bekend van Spring Awakening. Zijn American Psycho heb ik moeten missen, maar ik was wel heel benieuwd naar dit stuk. Maar de misschien wat hoge verwachtingen worden niet waargemaakt. Ik hou wel van spookverhalen, maar hier lijken de spoken het verhaal een beetje in de weg te zitten. Ze zijn te veel aanwezig. Want het gegeven op zich is wel fraai. Een jonge jongen, Christopher, wordt naar zijn volstrekt onbekende tante Lily gestuurd, die niet goed weet wat ze met hem aan moet. Dit lijkt op een sekse-wissel van The Secret Garden (ook niet helemaal spookloos, en eveneens niet Lily-loos), maar verder houdt de overeenkomst wel op. In dit geval is de vader van de jongen gesneuveld, neergeschoten door de jappen, en is zijn moeder hierdoor zo doorgedraaid, dat ze moest worden opgenomen. We zijn dus inderdaad ten tijde van de tweede wereldoorlog. De tante woont in een verlaten dorp, in een vuurtoren. Ze heeft een Japanse hulp, Yasuhiru, wat natuurlijk de nodige wantrouwen bij de jongen oproept. Hier wordt hij in gesterkt door de sheriff, met xenofobe opmerkingen die een paar dagen na Manchester extra cru overkomen. De jongen vraagt zich af waarom hij de zus van zijn vader nog nooit heeft ontmoet, de tante ontwijkt het antwoord. Als Christopher Yasuhiru met een camera ziet, vraagt deze hem dit geheim te bewaren.
Door dit verhaal heen spoken twee geesten (van een gezonken schip), die niet alleen de tante, maar ook de jongen lastig vallen.

Er is dus duidelijk voor een insteek gekozen, die mij niet echt aanspreekt. Muzikaal is de voorstelling zeker interessant, en het verhaal is, ondanks de geesten, zeker boeiend. De voorstelling is kort en krachtig, en er wordt wel sterk in gespeeld (door de mensen) en gezongen (door de geesten). Zeker het jonge ventje speelt prachtig, en heeft ditmaal een maagdelijk showcv (waar bijvoorbeeld gisteren bij Braille er ook hele lange cv’s bij de kids te lezen waren).

De voorstelling eindigt voor mij met een backstage tour. Een van te voren aangekondigde brandoefening volgde op de voorstelling, want voor mij ook daadwerkelijk betekende dat ik het theater via een branduitgang mocht verlaten. Met een rustieke volle vuilniszak op de route werd ook dit best authentiek.

https://www.youtube.com/watch?v=IX-KGh_TNlk

https://www.youtube.com/watch?v=h_WXb1PLhek

Donderdag 25 mei 19.30 42nd Street (Theatre Royal,Drury Lane) ****

Was ik bij On the town nog in de overtuiging dat het gebrek aan verhaal de belangrijkste reden was dat het mij niet zo aansprak, het zal toch ook te maken hebben gehad met wat er dan wel aan verhaal was. Want 42nd Street is ook nogal beperkt in z’n vertelling en wat er aan verhaal is, is nogal cliché, maar bij deze gigantische show ben ik wel onder de indruk.

Niet over het verhaal, van Peggy Sawyer, het meisje dat vers uit de provincie komt auditeren bij een aankomende Broadway-show, “Pretty Lady”, te laat komt, maar door een mazzeltje alsnog in de voorstelling belandt, en zo [spoiler als je daarvan kan spreken] de ster van de show wordt. Dan is er nog de grote ster, die de regisseur eigenlijk niet wil, maar die met een rijke oude lover wel de nodige middelen meebrengt, maar ook beperkt is in haar (dans)kwaliteiten, en die bovendien haar lover bedriegt. De voorstelling beslaat voor het overgrote deel de repetities, en dus veel shownummers, en de spanningen en het gedoe eromheen. Ultiem feelgood dus (al zal een van de karakters in letterlijke zin ongetwijfeld anders zien).

Een van mijn favoriete attractieparken is Europa Park. Daar hebben ze de wonderlijke gewoonte om elk jaar hun darkrides met nieuwe animatronics of andere foefjes aan te vullen. Ze worden dus elk jaar voller. Ik moest daar erg aan denken bij het zien van deze show. Want wat is deze voorstelling vol. De cast is gigantisch groot. 12 heren, tenminste 20 dames als ensemble. Het werkt overdonderend, zeker als het in bijvoorbeeld de (vele) tapnummers gelijk gaat. Daarnaast zijn veel van de shownummers uit Pretty Lady behoorlijk over the top, met prachtige kostuums, of glimmende decors en grote rekwisieten. Ik schaam me bijna dat ik het prachtig vind. Een enkele scene bekoort me minder. Vooral de opening na de pauze, waarin een muur met 4 x 6 (of 7) ramen wordt getoond, en er steeds andere ramen verlicht worden in steeds verschillende combinaties, terwijl er wordt gezongen, irriteert me al na en paar lichtwissels. En naar het einde toe blijkt mijn enthousiasme ook iets af te nemen. Ik heb het op een gegeven moment wel gezien.
De diva wordt gespeeld door Sheena Easton, die ik natuurlijk wel ken van haar jaren 80 hits (For your eyes only, Morning Train), maar op straat niet zou herkennen. Ze doet het geweldig. Ook de rest van de cast speelt lekker, al moet ik wel zeggen dat ik het charisma van Peggy Sawyer niet erg groot vind. En het ensemble danst, zoals je mag verwachten, vol energie, en verbaast soms met heel snelle kostuumwissels.

42nd Street is een prachtig bewegend plaatjesboek, dat mij net even te lang duurt, en een enkele mindere keuze heeft gemaakt. Maar wie van dans en glitter en glamour houdt, heeft een geweldige avond.

https://www.youtube.com/watch?v=aj6hWz_UsPw

Vrijdag 26 mei
Het is een prachtige dag, die ik vul met een wandeling langs de Theems. Deze avond staan twee voorstellingen op het programma in het King’s Head Theatre. Het is één van de vele kleine theatertjes die de stad kent, eigenlijk gewoon een zaal achter een kroeg. Maar wel een die los draait van de kroeg, dus aan de barinkomsten hebben ze niets. En als ze dan ook nog eens alle medewerkers betalen, wat heel ongebruikelijk is bij Fringe theater, betekent dat een onkostenpost van een ton per jaar, als ze alle plekken verkopen. En dus, even reclame maken voor dit theatertje, dat veel kleine musicals brengt, en veel gay theater.
Dat is dus ongeveer mijn programma vanavond. Ongeveer, want het is deze keer niet een musical, maar een opera.

Vr 26 mei 19.00 The Magic Flute (King’s Head Theatre)****
Na de musicals Schikaneder en Mozart was ik eigenlijk wel benieuwd. Natuurlijk ken ik een deel van de muziek, maar een voorstelling van Die Zauberflöte had ik nog nooit gezien. En als liefhebber van klein theater ben ik heel benieuwd hoe ze een grote opera op zo’n kleine schaal gaan neerzetten.

In Schikaneder ziet de cast van Die Zauberflöte het libretto van de voorstelling helemaal niet zitten, en raken ze pas overtuigd als ze de muziek horen. Ergens is dat (als het waar is, er is in die voorstelling met wel meer feiten gesjoemeld) wel te begrijpen, want het is een nogal bizar verhaal, dat in deze versie ook nog wat aanpassingen heeft gekregen. Een avonturier, Tamino, raakt verdwaald en komt daar dir vreemde dames tegen, die nogal bedreigend overkomen en hem bedwelmen. Vervolgens ontmoet hij vogelvanger Papageno, waarvan hij denkt dat hij hem heeft gered van de dames. Gezien de klederdracht en het oerwouddecor bevinden we ons in midden of zuid Amerika. Als Papageno dat beaamt wordt hij gestraft met een verplicht zwijgen, een leuk trucje met een soort kerstbal. De dames rapporteren aan de queen of the night, die Tamino vervolgens opdraagt haar dochter te bevrijden van Sarastro. Tamino krijgt als hulp een magische fluit, Papageno een klokkenspel. De zoektocht lijkt in eerste instantie niet zo lang, maar niet alles blijkt wat het lijkt. En voor Papageno komt ook nog een Papagena op zijn pad.

De vertaling/bewerking bevat zeer actuele uitspraken, met een knipoog zodat het er niet te dik bovenop ligt. Een sterke cast, met vooral een briljante Papageno, zorgt ervoor dat je wordt meegenomen in dit nogal vreemde sprookje. Alleen Sarastro acteert wat minder sterk, maar is wel een fijne zanger. De heren zijn goed te verstaan, als de dames in de hoogte gaan wordt het lastiger te volgen wat er wordt gezongen. Met name de Queen of the Night heeft hier last van. Er zijn mooie visuele vondsten, en met name in de tweede akte, als er met poppen wordt gewerkt, is het smullen. Van met name drie slangen in blacklight, en later drie bijdehante vogels die een komische rol hebben in het stuk. Uiteraard komen de bekende stukken uit de opera voorbij, al denk ik dat er naast in het script ook wel in de muziek is gesneden. Maar voor een niet-kenner als ik maakt dat niet uit. Het begin van deze avond is een succes.

https://www.youtube.com/watch?v=r0uRarhhw-I

Vrijdag 26 mei 21.00 Five guys chillin’ (King’s Head Theatre)**1/2
Vijf homo’s ontmoeten elkaar in een huis van één van hen, om te chillen. Dat betekent vooral veel drugs gebruiken, met seks als doel. Maar daar komt niet zo heel veel van. Het uitwisselen van verhalen en het vragen naar ervaringen haalt een hoop zeer boven. Vijf totaal verschillende karakters worden gebruikt om een hoop oordelen en vooroordelen naar boven te halen, met (in mijn beleving) toch wel de waarschuwing je te realiseren waar je mee bezig bent.

Ik twijfel heel erg. Op sommige momenten vind ik het mooi, en wordt ik geraakt door de deels herkenbare verhalen rond acceptatie, discriminatie en uiterlijk vertoon. Een enkele keer wordt het persoonlijk pijnlijk (als iemand zegt banger te zijn voor kanker dan voor aids), en op andere momenten kan het me ook geen moer schelen. Het speelt ook mee dat ik een van de acteurs naast slecht te verstaan ook niet sterk vind spelen.
Uiteindelijk is dit denk ik een voorbeeld van goed bedoeld, en misschien werkt het bij een andere doelgroep. Ik geniet na afloop meer bij Five Guys. Die Cajun fries zijn heerlijk. Dat ze het terras onder mijn gat weghalen is dan weer minder chill.

Jeroen - 28 June 2017 05:33 AM

Ik geniet na afloop meer bij Five Guys. Die Cajun fries zijn heerlijk. Dat ze het terras onder mijn gat weghalen is dan weer minder chill.

:D lol! Toffe verslagen Jeroen!

Za 27-5 14.30 Judy (Arts Theatre) ****

Wetend dat het een biografische musical is zegt de voornaam natuurlijk genoeg. Judy is Judy Garland, de vrouw die wereldberoemd werd als Dorothy in the Wizard of Oz. Een vrouw ook met zo’n opwindend leven dat ze dankbaar onderwerp is voor meerdere theatervoorstellingen. In Nederland hadden we enkele jaren geleden Garland & Minelli, en in Londen zag ik zelf al een fantastische End of the Rainbow, met Tracie Bennett als Judy Garland. Deze Judy is geen nieuwe show, maar een voorstelling die als Through The Mill startte in het Southwark Theatre.

De voorstelling doet het niet met één, niet met twee, maar met drie Judy Garlands. Drie periodes uit haar getroebleerde leven worden verweven, waarbij de liedjes vaak ook meerdere contexten meekrijgen. De oudste Judy is de Judy ten tijde van haar televisieshow. Die show gaat niet lekker, de kijkersonderzoeken zijn niet enthousiast, er wordt tot ergernis van Judy continu aan gesleuteld, mensen vervangen en er is vooral veel kritiek op haarzelf. Bovendien heeft ze geldproblemen. De middelste Judy is de Judy ten tijde van haar comeback, in de voorbereiding van haar optredens in het Palace Theater. Ze wordt ondersteund door haar derde man, terwijl ze zelf onzeker is, en, ondanks ontkenning, vet verslaafd is aan de medicijnen. De jonge Judy is de Judy vlak voordat ze doorbreekt. De studiobaas is niet overtuigd, vind haar te dik, en haar pushende moeder doet dat vooral dwingend, en blijkt een secreet eerste klas. De man van de studio, die Judy wel ondersteunt, wordt door haar moeder te kakken gezet, wetend dat hij homo ism (we zien hem ook flirten met een andere man achter de piano), en wordt vergeleken met Judy’s vader, die kennelijk pedoseksuele neigingen had. De mix van de verhalen, de mooie overgangen, en vooral ook de goed ingevulde bijrollen, meestal gespeeld door mensen die ook het orkest vormen, maken het een genot om naar te kijken. Zoals de fluitiste, die tevens de ontwapenende kleedster is van de oude Judy. Vocaal heb ik de songs wel eens beter gehoord, zonder deze uitvoeringen nu meteen slecht te noemen. Een ander raar puntje is dat de middelste Judy wel jonger lijkt dan de jonge Judy (over de oudste is geen twijfel mogelijk).
Na afloop verschijnt de regisseur op het podium, met drie bloemen en een korte broek (aan). Ik blijk getuige te zijn geweest van de première van twee Judy’s. De jongste was echt nieuw, de middelste speelde eerder de jongste. Qua spel hebben ze het er goed vanaf gebracht. Qua grime is er vind ik dus nog wel een uitdaging.

https://www.youtube.com/watch?v=pHgwlkziHBI

Za 27-5 19.30 Ballroom (Waterloo East) **

De voorliefde voor kleine theaterproducties in knusse theatertjes heeft er voor gezorgd dat niet het grote overbekende Annie op het programma staat, maar wel Ballroom. Een show die me niets zei, maar avontuurlijk als ik soms ben ingesteld, neem ik de gok. Misschien had ik dat niet gedaan as ik had geweten dat het hier om een geflopte musical gaat uit 1978, die van dezelfde maker (regisseur) is als de oorspronkelijke A Chorus Line en Dreamgirls. Geen van beiden horen tot mijn favorieten.

Dit Ballroom zal ik waarschijnlijk snel vergeten, omdat werkelijk niets memorabel is. De score is heel aardige muzak, maar niet wereldschokkend. Het verhaal is zo beperkt dat ik me niet kan voorstellen dat het ooit een toneelstuk is geweest, en de cast is op enkele uitzonderingen na, niet indrukwekkend.
Het verhaal gaat over Bea, die een winkel heeft waarin ze haar oude meuk verkoopt. Bea is weduwe. Ze wordt uiteindelijk door een vriendin overgehaald om mee te gaan naar de Ballroom. Daar ontmoet ze een man, die ze leuk vind. De schoondochter is minder enthousiast, zeker als het aan raakt tussen de twee, en Bea zegt niet te zullen trouwen. Dat wordt ook lastig: haar lover is getrouwd.
Eigenlijk ben ik wel benieuwd naar de oorspronkelijke, awardwinnende choreografie. Wat wij te zien krijgen is wat je kunt verwachten als oudere amateurdansers gaan dansen, maar erg veel indruk maakt dat natuurlijk niet. De hoofdrol wordt uitstekend vertolkt, net als die van haar vriendin, en de schoonzus, maar verder is het niet indrukwekkend wat we te zien krijgen, tot amateuristisch aan toe. De liedjes zijn aangenaam, maar eigenlijk zijn dat er voor een musical helemaal niet zo veel.

Nee, de opwinding van de avond zat voor deze show. De man die vroeg of the Old Vic in de buurt was, omdat de hele buurt zou zijn afgezet vanwege een aanslag op het theater. Nu was dat in de buurt, maar ik was er een half uur eerder nog langsgelopen en niets gemerkt. Er bleek die middag echter wel een ontruiming te zijn geweest vanwege een verdacht pakket, en de boel afgezet, maar dat was dus oud nieuws. Die wandeling leverde me overigens ook een korte ontmoeting op met mijn favoriete Doctor Who, David Tennant. Hij speelt natuurlijk op dit moment op het West End in Don Juan in Soho in het Wyndham, maar dan verwacht je hem niet wandelend tegen te komen in de buurt van Waterloo Station. Natuurlijk is hij gewend dat mensen hem herkennen, en een vriendelijk knikje mijnerzijds werd met een gelijke hoofdbeweging beantwoord.

Zo 28-5 14.30 Annie, get your gun (Union Theatre) ****
Een van de kleine theaters die me al veel fijne voorstellingen heft bezorgd is het Union Theatre. Regelmatig kiezen ze titels van musicals die mij wat hebben gedaan, en soms ook titels die me niets zeggen. De voorstelling van vandaag is geen van beiden. Het is een bekende titel, maar ik heb er nog nooit een versie van gezien. De musical van Irving Berlin heeft een aantal klassiekers in de gelederen: There’s no business like showbusiness, They say it’s wonderful en een van de favoriete musicalduetten, Anything you can do (I can do better). Een musical die voor het eerst vlak na de Tweede Wereldoorlog werd opgevoerd. De Annie uit de titel is Annie Oakley, een scherpschutter uit het wilde westen. De musical gaat over hoe zijn wordt ingelijfd door het circus van Buffalo Bill, en haar romance met mede scherpschutter Frank Butler, die door de ijdelheid van beiden niet van een leien dakje gaat.

De voorstelling wordt gepresenteerd als een voorstelling van de gebeurtenissen. Scenes worden aangekondigd, en een enkele keer moet een rol zichtbaar worden opgepakt. Meest opvallend is dat bij Sitting Bull, die in de eerste akte wordt gespeeld met het script in de hand. De 15koppige cast is enthousiast, de choreografieën geraffineerd en interessant, en het stuk verrassend geestig. Er wordt uitgegaan van de 1999 versie, wat vooral een wat geëmancipeerder einde betekent en de terugkeer van een tweede liefdeskoppel tussen een halfbloed (indiaan) en een blanke medewerkster van het circus. Veel decor is er niet, maar wordt ook niet gemist. Er zitten grappige visuele trucjes in, die goed op de lachspieren werken.
Waar de vette Amerikaanse accenten me in Ballroom nog irriteerden, omdat ze nergens goed voor waren, hier past het volledig. Net als de soms nogal over the top manier van acteren, bijvoorbeeld door het kreng van de voorstelling, Dolly. Annie Get Your Gun is een feestje, de laatste musical van dit tripje een groot succes.

Zo 28-5 18.00 Horror (Peacock Theatre) ****

Een dansvoorstelling met de titel Horror klinkt heel interessant. De naam van de regisseur, die groot op de poster staat, Jakop Ahlbom, zegt me helemaal niets, maar het blijkt dus een Zweed die al jaren in Nederland woont, en deze Horror is dus gewoon een Nederlandse voorstelling, met een grotendeels Nederlandse cast. Dansvoorstelling is misschien niet het goede woord, want heel veel wordt er niet in gedanst, op enkele scenes na die zo kunnen worden geïnterpreteerd. Wel veel beweging, soms een vleugje acrobatiek, en veel stuntwerk.
Horror haalt inspiratie uit een aantal horrorfilms, waarvan The Ring wel de meest opvallende is. Maar objecten en beelden doen onder andere denken aan The Shining en The Exorcist. Uiteraard is een verlaten huis de plaats van handeling. Een huis waar het spookt, en waar drie jongeren, twee jongens en een meisje aankomen. Een kast waar van alles gebeurt, een eetkamer/badkamer waar allerlei schimmige dingen gebeuren, en een bos achter een ruit, achter een gordijn. Alleen dat laatste effect komst soms wat knullig over, de rest oogt fantastisch. Prachtige visuele effecten worden afgewisseld met fraai stuntwerk, en de nodige gore met ook het een en ander aan humor.
Verrassend genoeg zijn de makers er goed in geslaagd om een voorstelling te maken waar je als publiek continu op je hoede bent. Zelden heb ik een zaal zo stil meegemaakt tijdens een voorstelling, en, ondanks een jarenlange pretpark-halloween-ervaring, slagen ze er zowaar een keer in me echt te laten schrikken.
Ik kan niet zeggen dat ik het verhaal volledig heb begrepen. De effecten, de referenties, de acrobatiek van de schijngevechten, de komische ranzigheid, en het neefje van Thing (Addams Family), ze bezorgen me een geslaagde laatste voorstelling.
https://www.youtube.com/watch?v=c2D-MusqpQg