Eerder deze week zag ik de derde preview van ‘The Woman in White’ de belangrijkste reden voor het reisje Londen. Ik heb de originele productie in het Palace Theatre vaak gezien en beschouw het nog steeds als één van mijn favoriete musicals ooit.
Hoewel deze revival een kleinere versie is doet het oorspronkelijke werk alle eer aan. Ik kwam woensdag erg blij de zaal uit. Geen volledig verslag maar enkele gedachten en opmerkingen die misschien spoilers kunnen bevatten voor wie de musical niet kent.
Volgens de persberichten gaat het om een herziene en bewerkte versie van het origineel. Ik vind dat als ik eerlijk ben wat teveel gezegd. Uiteraard zitten er aanpassingen in maar ik had op basis van dat bericht een meer drastische bewerking verwacht.
Het is meer een mengeling van de eerste West End versie en de latere versie zoals die voor Broadway is bewerkt. Qua muziek is er niet heel veel veranderd. ‘I Hope You’ll Like It Here’ heeft een gedeeltelijk nieuwe melodie en de grotere ensemblenummers uit het origineel ‘Lammastide’ en ‘Lost Souls’ zijn min of meer verdwenen. Het meerstemmige koorstuk in het origineel in de kerk-scène na ‘Lammastide’ net voordat Hartright Anne opnieuw ontmoet is nu de introductie voor die scène. ‘Lost Souls’ zit nog wel in de musical maar is nu instrumentaal als achtergrond voor de scène waarbij Marian in Londen op zoek gaat naar Walter.
‘If I Could Only Dream This World Away’ is nu meer een samenzang tussen Laura en Marian en ik was erg blij om te merken dat ‘If Not For Me For Her’ weer in de musical zit. Ook het oorspronkelijke slot waarbij Marian het graf bezoekt van diegene die daar begraven ligt en de naam in de steen wordt uitgehouwen zit opnieuw in deze versie. Uiteraard zullen er meer aanpassingen in de details van de teksten en de muziek zitten en ik zal best het een en ander vergeten zijn maar dit is wat me zo te binnen schiet.
Grootste verandering vond ik dat het nu echt het verhaal is van Marian, Laura en Anne. Fosco die in de originele versie mede door de casting toch naar voren werd geschoven als de hoofdrol is dat nu niet meer. Ook zijn de dieren van Fosco (en zijn fat-suit) in deze versie helemaal verdwenen. De grote solo van Fosco ‘You Can Get Away With Anything’ krijgt hierdoor een andere lading maar er zit toch een erg leuke verrassing en twist in dit nummer.
Er wordt inventief gebruik gemaakt van het kleine toneel van het Charing Cross Theatre. De set is simpel maar prachtig ontworpen en past goed bij de sfeer van de voorstelling. Het orkest speelt prachtig en de muziek klinkt als een klok mede door het perfecte geluid.
En de cast is geweldig. Stuk voor stuk zijn de hoofdrollen en het ensemble grandioos bezet. Vooral Anna O’Byrne als Laura zingt adembenemend goed maar datzelfde geldt ook zeker voor Carolyn Maitland als Marian en Sophie Reeves als Anne. Chris Peluso overtuigt als Glyde en Creg Castiglioni als Fosco zorgt voor de komische noot.
Ik was onder de indruk en ben erg blij dat ik nog een keer mag !