42nd Street
Theatre Royal Drury Lane
woensdag 14 juni - middag

Voor de eerste matinee is het weer het gebruikelijke haast- en vliegwerk om bij het theater te komen. Begin van de middag aangekomen met de Eurostar, inchecken in het hotel, opfrissen en even een snelle lunch en koffie voor ik naar Theatre Royal Drury Lane ga voor de start van deze theatertrip.

‘42nd Street’ is een musical die in 1980 op Broadway debuteerde maar gaat eigenlijk nog veel verder terug in de tijd en is gebaseerd op de gelijknamige film uit 1933 waarvoor Harry Warren en Al Dublin de muziek en teksten schreven. Behalve de muziek uit de film ‘42nd Street’ is voor deze musical ook geleend uit hun overige repertoire uit de jaren ‘30.

‘42nd Street’ was in 1984 voor het eerst op West End te zien in hetzelfde Drury Lane en voor deze revival is voor het eerst de Warren en Dublin song ‘Boulevard Of Broken Dreams’ in de voorstelling te horen, een solo voor het karakter Dorothy Brock, een nummer dat de oorsprong vind in de film ‘Moulin Rouge’ uit 1934. De regie is in de vertrouwde handen van Mark Bramble, één van de co-auteurs van de originele versie.

Het verhaal van deze backstage musical dat zich afspeelt in de jaren van de Grote Depressie heeft niet veel om het lijf. Juist op het moment dat de grote musical ‘Pretty Lady’ bezig is aan de try-outs in Philadelphia breekt de ster Dorothy Brock haar enkel. De nogal tirannieke regisseur Julian Marsh staat op het punt om te cancelen als de cast erop aan dringt om de jonge en onervaren Peggy Sawyer uit het ensemble tot leading lady te maken.  Sawyer, een onervaren meisje uit de provincie, wordt in de aanloop naar haar grote succes heen en weer geslingerd tussen haar trouw aan de kids uit het ensemble en een nieuwe wereld vol glamour, waar ze tegen wil en dank deel van uitmaakt. En zoals in een goed showbiz verhaal betaamt speelt ook de liefde een grote rol. Billy Lawlor de leading man van de show heeft al gelijk een zwak voor Peggy, terwijl zij juist lijkt te vallen voor de charmes van Marsh. En Dorothy Brock heeft niet alleen te maken met haar oudere suikeroom Abner Dillon, die min of meer haar in het slop geraakte carrière financiert, maar ook met Pat Denning, een ex-geliefde die ze nog kent van haar loopbaan in vaudeville.

Voorspelbaar verhaal of niet, het is vanaf het eerste moment genieten van deze geweldige ode aan Broadway. De iconische openingsscène waarbij het rood fluwelen gordijn maar een klein stukje omhoog gaat en langzaam een toneel vol tappende benen onthult, bezorgt me al kippenvel. De musical maakt dankbaar gebruik van het enorme toneel van Drury Lane, de decorstukken en doeken zijn groots en de ene scènewisseling is nog imposanter dan de andere met als apotheose een enorme verlichte showtrap die van het achtertoneel langzaam naar voren schuift en waarop het ensemble straalt in een magistraal dansnummer. Wow! Kosten nog moeite lijken gespaard in de grote sets van Douglas W. Schmidt, de opulente kostuums van Roger Kirk en het uitgekiende lichtplan van Peter Mumford. Exceptioneel mooi en een genot om naar te kijken.

De originele choreograaf was Gower Champion maar deze versie kent de choreografie door Randy Skinner die al te zien was in de 2001 Broadway revival. En het enorme ensemble is toch de échte ster van deze show in de vele energieke dansnummers, die variëren van heerlijke tap en grootse showballetten tot een galante ode aan Busby Berkeley. Je moet wel onder de indruk raken van deze getalenteerde dames en heren die hun dans met enthousiaste charme en ook nog eens spatgelijk perfect voor het voetlicht brengen.

Maar ook de hoofdrollen zijn uitstekend bezet. Sheena Easton als Dorothy Brock was voor mij de grote verrassing. Ik kende haar alleen als popzangeres, maar ze blijkt dus ook over een prachtige theatrale lyrische stem te beschikken.  Ze speelt de rol heerlijk en hooghartig. Enorm respect ook voor Clare Halse die als de sympathieke Peggy Sawyer werkelijk de sterren van de hemel danst en tapt.  En hetzelfde geldt voor Stuart Neal als Billy Lawlor die een genot is om naar te kijken. Het is wel jammer dat de karakters in deze musical vrij schetsmatig blijven, maar goed dat ligt aan het materiaal en absoluut niet aan de uitvoering.

Ook is het genieten van de heerlijke score van deze musical. Aansprekende muziek en heerlijke klassiekers als ‘We’re In The Money’, ‘Keep Young And Beautiful’, ‘Lullaby Of Broadway’ en ‘Shuffle Off To Buffalo’ en dat allemaal perfect uitgevoerd door een groot orkest.

Opgetogen verlaat ik het theater want ‘42nd Street’ scoort wat mij betreft op alle fronten en is van begin tot eind een groot feest.

© foto’s Brinkhoff/Mogenburg

Annie
Piccadilly Theatre
woensdag 14 juni - avond

Die avond ga ik naar het Piccadilly Theatre voor de musical ‘Annie’. Een onverwoestbare klassieker onder de familiemusicals die dateert uit 1977, maar wellicht nog bekender is door de verfilming uit 1982. Deze versie onder regie van Nikolai Foster dateert uit 2011 en was de afgelopen jaren al als tournee te zien. En nu dus op West End, de eerste revival in Londen sinds 1998.

‘Annie’ speelt zich af in 1933 tijdens de Grote Depressie en gaat over de 11-jarige Annie die in een New Yorks weeshuis woont dat met strikte hand wordt geregeerd door Agatha Hannigan, een niet erg charmante verschijning met nogal een drankprobleem. Annie is vastbesloten om samen met trouwe viervoeter Sandy haar ouders te vinden die haar als baby te vondeling legden op de trap van het weeshuis. Maar haar enige aanknoping is de helft van een medaillon.

Ondertussen is miljonair Oliver Warbucks om goede sier te maken op zoek naar een weeskind om de Kerst mee door te brengen. Het oog van zijn secretaresse Grace valt op het brutale roodharige weesje en eenmaal op 5th Avenue duurt het niet lang voor ook Warbucks valt voor de charmes van Annie. Hulp komt uit onverwachte hoek als ook president Roosevelt ten tonele verschijnt, maar er is ook tegenstand van de geslepen Hannigan en haar broer Rooster en diens vriendin Lily.

Ik geef graag toe dat deze musical niet op mijn lijstje had gestaan, als Miranda Hart niet was gecast als Miss Hannigan. Oké ze is niet de allerbeste zangeres maar weet toch met gemak te overtuigen in ‘Little Girls’ en ‘Easy Street’ en dankzij de geweldige performances van Jonny Fines en Djalenga Scott als Rooster en Lily, valt in dat nummer niet eens zo op dat ook dansen niet in haar genen zit. Maar Hart als Hannigan is heerlijk excentriek, ze maakt dankbaar gebruik van haar lengte in het tegenspel met de weesjes en is gewoon enorm grappig en haar enthousiasme is aanstekelijk.

Alex Bourne speelt verdienstelijk al is zijn rol van Daddy Warbucks niet de meest interessante. Holly Dale Spencer is grandioos in de rol van Grace Farrell en zingt met het grootste gemak de sterren van de hemel. De talentvolle kindercast die deze avond op het toneel staat is Team Rockefeller waarbij vooral Nicole Subebe als Molly de show steel, te schattig. En Annie wordt overtuigend vertolkt door Ruby Stokes al moest ik even wennen aan een Annie met rode vlechten omdat ik de rol toch nog altijd het meeste associeer met de roodharige krullenbol uit de film.

En als je de twee uitgekauwde nummers ‘Tomorrow’ en ‘Hard Knock Life’ uit de charmante score maar even vergeet is de muziek van Charles Strouse dik in orde. ‘Maybe’ bezorgt toch kippenvel en het is genieten van ‘Easy Street’ en ‘N.Y.C.’ Al kan ik ‘I Think I’m Gonna Like It Here’ niet horen zonder even aan Plien & Bianca te denken.

Colin Richmond ontwierp de set en de kostuums en hoewel het decor, een gigantische legpuzzel van een oude New Yorkse stadsplattegrond, me wel erg aan ‘Matilda’ deed denken, levert zijn design samen met de belichting van Ben Cracknell toch prachtige kleurrijke plaatjes op. Ook de choreografie van Nick Winston is dik in orde al is het jammer dat ze voor de West End versie van deze tourmusical niet hebben geïnvesteerd in een groter ensemble zodat de dansnummers nog beter tot hun recht zouden komen.

‘Annie’ is eigenlijk heel gedateerd en voelt in deze tijd op momenten te patriottistisch maar het is en blijft een heerlijke avond uit. Ik ben erg blij dat ik Miranda Hart als Miss Hannigan heb kunnen zien. Om maar even een quote uit haar eigen sitcom te gebruiken. Such fun!

© foto’s Paul Coltas

Half A Sixpence
Noël Coward Theatre
donderdag 15 juni - middag

Als eerste staat vandaag de matinee van ‘Half A Sixpence’ op het programma. Deze musical zag ik al eerder in december vorig jaar een een uitgebreid verslag daarvan is hier na te lezen. Enorm genoten toen en omdat deze voorstelling 2 september gaat sluiten is de keuze niet moeilijk om nog een laatste keer te gaan kijken.

Een prachtige plaats met korting in de stalls en ook dit keer weer een geweldige voorstelling met een voltallige eerste cast. Charlie Stemp is het stralende middelpunt van ‘Half A Sixpence’. Wat een energie en wat een talent. Ik denk dat we nog veel van deze acteur gaan horen. Hij is gecast in de titelrol van ‘Dick Whittington’ komende Kerst in het London Palladium en hij zou een gedroomde Bert zijn mocht ‘Mary Poppins’ nog een keer naar Londen terugkeren.

De voorstellingen van ‘Half A Sixpence’ worden op 24 augustus gefilmd dus duimen maar voor een release op DVD. En ben je voor begin september nog in Londen. Ga kijken !

© foto Manuel Harlan

The Girls : A Musical Comedy
Phoenix Theatre
donderdag 15 juni - avond

Deze avond ga ik naar ‘The Girls’ een verhaal gebaseerd op ware gebeurtenissen dat bekend werd door de film ‘Calender Girls’ van Tim Firth uit 2003 en het gelijknamige toneelstuk uit 2008. Firth bewerkt het materiaal nu opnieuw als musical in samenwerking met songschrijver Gary Barlow.

Het verhaal speelt zich af in een dorpsgemeenschap in Yorkshire waar het leven van Annie en John op de kop wordt gezet als blijkt dat John een ongeneeslijke vorm van kanker heeft. Na zijn dood heeft Chris, Annie’s hartsvriendin, het idee om geld bijeen te brengen om een nieuwe bank te kopen voor het ziekenhuis en de oude te vervangen waar John zo’n hekel aan had. Ze heeft het briljante idee om samen met de andere vrouwen van het Women’s Institute een naaktkalender maken. Chris heeft er niet zoveel moeite om uit de kleren te stappen maar de andere dames hebben meer overtuiging nodig. Bovendien krijgen ze te maken met tegenstand van het hoofdkantoor. Uiteindelijk komt de kalender er en met veel meer succes dan ze ooit hadden durven dromen.

De musical is heel ander gestructureerd dan de film waardoor het verhaal pas na de pauze écht op stoom komt. De eerste akte geeft voornamelijk een beeld van het dagelijkse leven van de dorpsgemeenschap en het bijzondere verhaal dat sommigen van hen meemaken.

‘The Girls’ is echt een project van het duo Tim Firth en Gary Barlow, niet alleen door hen geschreven maar ook nog eens door Firth zelf geregisseerd. Ik kan er niet de vinger op leggen waar het dan precies aan schort maar een andere regisseur had waarschijnlijk een nieuwe impuls aan deze musical kunnen geven.

De structuur van het script rammelt en dat vooral in de eerste akte, en de muziek bestaat teveel uit op zichzelf staande maar wel catchy songs en voelt niet als een samenhangende score. Een van de meest briljante liedjes ‘Yorkshire’ opent de voorstelling en muzikaal wordt dat niveau nergens meer gehaald. Het karakter van Annie heeft twee mooie solo’s. In ‘Scarborough’ mijmert ze over wat een leven zonder John voor haar gaat betekenen en in de tweede akte zit ‘Kilimanjaro’ waarin ze werkelijk wordt geconfronteerd met haar eenzaamheid als weduwe en waarbij iedere dag opnieuw een strijd is. Hulde aan de makers overigens dat ze deze ziekte waarmee iedereen op een of andere manier wel te maken krijgt op zo’n waardige manier door het verhaal hebben verweven. Want ‘The Girls’ gaat vooral over de pracht van het leven.

De cast is zonder uitzondering fantastisch. Helaas waren bij mij bezoek de twee hoofdrollen vervangen. Claire Moore was vrij en Joanna Riding ziek. Dat kan gebeuren uiteraard en hoewel Jenny Gayner als de vastberaden Annie en Shirley Jameson als de ietwat rebelse Chris het geweldig deden had ik toch graag de eerste cast willen zien.

Maar ik heb enorm genoten van alle dames. Debbie Chazen als de eenzame Ruth, Sophie Louise Dann als de stoeipoes op leeftijd Celia, Claire Machin als de vastberaden koordirigente Cora en Michele Dotrice als Jessie, de gepensioneerde onderwijzeres die alles doet wat men juist niet van haar zou verwachten. Maar niet alleen de vrouwen zijn erg goed. Josh Benson en Ben Hunter vallen op als de rebelse pubers Tommo en Danny. En Joe Caffrey en James Gaddas als de vaders Rod en John.

Set en kostuums zijn prachtig ontworpen door Robert Jones waarbij het zacht glooiende landschap van Yorkshire wordt verbeeld door vele kasten in allerlei formaten en waarbij dankzij de belichting van Tim Lutkin in een oogwenk buiten ineens binnen is en andersom. De musical zit vol prachtige kleurrijke scènes in de verschillende seizoenen van het dorpsleven. En mooi om te zien dat de zonnebloem, het symbool van de ‘calender girls’, ook op verschillende manieren in deze musicalproductie is verweven.

‘The Girls’ zit vol briljante humor die een apotheose kent in de scène waarin de dames ook daadwerkelijk uit de kleren gaan. Als ware het een zorgvuldig gechoreografeerd ballet wordt de ene na de andere foto vereeuwigd voor de kalender waarbij ook Miss Wilson en Miss Wilson die normaal gesproken alleen de koffie en thee in het parochiehuis verzorgen een hilarisch leuk aandeel hebben.

Een lach en een traan liggen erg dicht bij elkaar in deze sympathieke vreugdevolle productie die inmiddels kan worden toegevoegd worden aan de rij van nieuwe Britse musicals die het in de recente West End historie niet hebben gered. Een klein half jaar in het Phoenix Theatre is uiteraard veel te kort en wat mij betreft zeer onterecht. Want ondanks de tekortkomingen had ik ‘The Girls’ graag nog een keer willen zien.

© foto’s Matt Crockett

Mooie verslagen! Ik heb in juni nog overwogen om naar Half A Sixpence te gaan, maar kon niet zo goed inschatten of het iets voor mij zou zijn dus ik heb het maar gelaten. Misschien de volgende keer maar wat avontuurlijker zijn, want het is inderdaad opvallend hoe snel al die nieuwe producties weer sluiten op West End.

Ik vind het ook altijd lastig om te kiezen hoor omdat er toch altijd veel meer te zien is dan er tijd is. Ik probeer meestal wel voorstellingen te zien die ik nog niet ken en dan bij voorkeur naast musicals ook wat toneel. En soms maak je wel eens een verkeerde keuze en valt het tegen.

Half A Sixpence wordt gelukkig ook nog gefilmd dus komt vast met kerst op tv/dvd 😊 We gaan vrijdag via TKTS proberen om nog een keer te gaan.
Zo ver is het mijn favoriete show van dit seizoen.

Grappig hoe het per persoon verschilt. Ik vond Half A sixpense echt ontzettend saai muv een paar energieke dans scenes en natuurlijk Flash Bang Wallop. Hetzelfde voor An American in Paris, hoe die al die 5 sterren reviews heeft gekregen is mij een raadsel.
Maar behalve dat, fijne verslagen weer Theo 😊

An American in Paris mag dan niet echt mijn show zijn, de kwaliteit druipt er wel vanaf, waardoor ik toch erg heb kunnen genieten. En Half a Sixpence vind ik dan wel een super voorstelling.

Hamlet
Harold Pinter Theatre
vrijdag 16 juni - avond

Er zijn weinig matinees meer op vrijdag in Londen dus na een heerlijke dag is het al redelijk vroeg naar het Harold Pinter Theatre voor het eerste toneelstuk van deze theatertrip want ‘Hamlet’ begint al om 19.00 uur.

Deze radicaal herdachte versie van ‘Hamlet’ onder regie van Robert Icke was eerder te zien in een uitverkochte run in het Almeida Theatre, kreeg laaiend enthousiaste recensies en maakt in samenwerking met Sonia Friedman Productions nu de overstap naar West End voor een limited season. Ik had mijn kaart al vroeg geboekt en rij D in de stalls bleek bij binnenkomst de tweede rij maar ik heb perfect zicht op het toneel.

Een aantal jaar geleden zag ik de productie van ‘Hamlet’ in het Barbican met Benedict Cumberbatch en een uitgebreid verslag daarvan is hier na te lezen. En terwijl die versie als gigantisch, episch en bijzonder theatraal omschreven kan worden is deze gedurfde ‘Hamlet’ in veel opzichten het tegenovergestelde en lijkt ontdaan van alle franjes.

Het stempel van het creatieve team van Icke die bijvoorbeeld eerder ‘1984’ maakte is duidelijk te herkennen in deze ‘Hamlet’ in een uiterst moderne bijna kille setting. Hildegard Bechter ontwierp de set en de kostuums waarbij het hof een luxueus penthouse in chroom, glas en gedempte kleuren is. Er wordt ook effectief gebruik gemaakt van videobeelden van Tal Yarden en in combinatie met het sobere lichtplan van Natasha Chivers weet het toneelstuk perfect een gevoel van Scandinavische duisternis en somberheid te treffen. Fragmenten van songs van Bob Dylan bij de overgang van de scènes onderstrepen het gevoel en Jessica Brown Findlay vertolkt een prachtig nummer ‘Ophelia’s Song’ geschreven door Laura Marling.

De jonge prins Hamlet rouwt nog om de recente dood van zijn vader en als hij ook nog moet dealen met het huwelijk kort daarna van zijn oom Claudius en zijn moeder Gertrude wordt het hem al gauw teveel. Vooral als hij geconfronteerd wordt met de geest van zijn vader die hem toevertrouwt dat Claudius hem vermoord heeft. Hamlet glijdt meer en meer af in zijn waanzin en sleept zijn familie mee in zijn verval.

Andrew Scott als Hamlet is verbijsterend goed in een fragiele performance die vooral sympathie oproept. Hij is heel menselijk en weet het gevoel te wekken alsof hij de woorden van Shakespeare voor het eerst spreekt, bijna converserend met het publiek. Hij is tragisch in de alom aanwezige pijn die hij voelt na de dood van zijn vader maar ook vol cynisch wantrouwen en ingehouden woede.

Scott weet zich ondersteund door een geweldige cast. Juliet Stevenson speelt Getrude vurig en sensueel maar ook moederlijk en haar relatie met Claudius indrukwekkend gespeeld door Angus Wright is bijna die van een dwaze verliefdheid. Jessica Brown Findlay weet het geestelijke en lichamelijke verval van Ophelia mooi te verbeelden.

Het stuk eindigt met dood en verderf maar wordt het in deze versie terughoudend bijna teder verbeeld en hoewel de liefde schrijnend is, is dat het gevoel wat overheerst, mensen die van elkaar houden maar door de gecompliceerde en verbitterde relaties uiteindelijk toch ten onder gaan.

De voorstelling duurt een kleine vier uur maar die tijd is werkelijk voorbij gevlogen en deze ‘Hamlet’ is een ervaring die me nog lang zal bijblijven.

© foto’s Manuel Harlan

Deze versie van ‘Hamlet’ is overigens begin 2018 te zien op BBC Two. De exacte datum wordt nog bekend gemaakt.

Binnenkort weer een paar dagen Londen. Op één voorstelling na is alles weer geboekt :

- ‘Follies’
- ‘Young Frankenstein’
- ‘The Phantom Of The Opera’
- ‘Big Fish’
- ‘The Woman In White’
- ‘Romantics Anonymous’
- ‘The Ferryman’

Ik heb nog ruimte voor één andere voorstelling. Baal dat ‘Network’ in het NT niet speelt als ik er ben. Maar goed er is nog genoeg moois om uit te kiezen, Misschien ‘Ink’ of ‘Young Marx’ in het nieuwe Bridge Theatre. Het kriebelt ook wel om ‘An American In Paris’ nog een keer te gaan zien nu die kans er nog is, of anders een tweede keer naar ‘The Woman In White’.

Is Hair nog een optie in The Vaults? Of The Toxic Avenger in The Arts?

Dank voor de tips. Ja heb ik wel overwogen maar die musicals spreken me te weinig aan om voor te boeken.

Ik denk dat je door The Toxic Avenger verrast zult worden.
Heb het off Broadway gezien en off west end en beide keren geweldige avond gehad en nee ik hou niet van strips en horror 😊