23 of 30 | ‹ First  < 21 22 23 24 25 >  Last ›
Jeroen’s theaterbezoeken in Londen: de verslagen
  [ # 331 ] 02 July 2017 06:21 PM
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  4893
Geregistreerd  2004-05-12

Horror heeft echt ruim 2 jaar door Nederland getourd, grappig dat je er nog nooit eerder van had gehoord!
Hier stond die trouwens als ‘mime’ in de boekjes. Een genre dat er wel beter bij past.

  [ # 332 ] 19 August 2017 08:02 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Donderdag 10 augustus 14.30 Committee…. (Donmar Warehouse) ***
De eerste voorstelling bij een reisje naar Londen is er meestal eentje uit de laatste categorie. Immers, bij een forse vertraging kan het zo zijn dat je deze mist. Dat heeft mijn vorige trip met het missen van een halve voorstelling Dramgirls zelfs bewezen.
Dus kies ik voor “The Public Administration and Constitutional Affairs Committee Takes Oral Evidence on Whitehall’s Relationship with Kids Company”, of kortweg Committee… Een voorstelling die me werd omschreven als artistiek gedoe met moeilijke muziek. Twee termen die bij mij enorme alarmbellen doen afgaan, maar die me ook wel nieuwsgierig maken.
Doorgaans word ik een beetje kriebelig bij de opmerking ‘ze maken ook overal een musical van” als er weer een bekend verhaal of een biografie wordt bewerkt tot een musical: immers, een goed verhaal is een prima basis voor een theaterstuk, als je het goed doet. Maar bij deze voorstelling rijzen ook bij mij de twijfels. De musical is namelijk precies wat de titel zegt, een bewerking van verhoren van een parlementair comité rond de financiering van een goed doel, het opvangen en helpen van kwetsbare kinderen, dat failliet ging. Niet onmiddellijk iets waarbij je meteen aan een theatervoorstelling denkt
En toch is het zeker boeiend. Het begint met de introductie van de parlementsleden uit de commissie, waarin de nodige humor zit. Daarna ontvouwt zich een weldegelijk boeiend schouwspel, waarin de commissievoorzitter beweert dat het geen tribunaal is, maar waar het toch verdacht veel op lijkt. Dit wordt ook gevoed door de manier waarop door de betrokkenen bij het goede doel antwoord geven, maar sommige vragen zijn ook weer erg kort door de bocht. Hoe schoenen van 150 pond helpen bij psychische problemen bijvoorbeeld. Af en toe worden de verhoren afgewisseld met korte getuigenverklaringen, die aangeven dat het allemaal niet zo eenvoudig ligt. Het einde is een toepasselijke anticlimax.
De muziek is inderdaad van het soort ‘dat zet je thuis niet op’, maar irriteert evenmin, en illustreert wel goed de sfeer. De voorstelling is 80 minuten, volledig gebaseerd op de transcripties. In het midden ben ik wel even weggezakt, maar begin en einde zijn wel erg sterk. Een meevaller dus.

https://www.youtube.com/watch?v=VKCV3W1OeAk

  [ # 333 ] 19 August 2017 08:14 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Donderdag 10 aug 19.30 Harry Potter and the Cursed Child part 1 (Palace Theatre) ****

Ik ben niet van het type om een jaar van tevoren kaarten te boeken, dus deze voorstelling was tot nog toe aan me voorbij gegaan. Bij het plannen van deze trip bleek er echter plek, dus die kans heb ik uiteraard aangegrepen. Ik ben geen extreme Potter-fan: geen boek heb ik gelezen, maar wel genoten van de onderhoudende films. Niet dat ze me heel erg bijbleven, zodat bij terugkerende karakters ik nog wel eens moest denken: wie was dat ook alweer?

Dit verhaal speelt zich 18 jaar na het einde van de films af. Harry Potter is inmiddels vader, en zijn zoon Albus heeft daddy-issues. Zelf allesbehalve een held, en een vader die continu opgehemeld wordt. Als vader bakt Harry er ook weinig van.

Samen met Rose, de dochter van Hermione en Ron, maakt Albus zijn eerste rit richting het magische internaat. Zij geeft aan dat de eerste kennismakingen hier vrienden voor het leven kunnen worden, en inderdaad is er een klik tussen Albus en een medereiziger, Scorpius, die evenmin een erg zekere indruk maakt. Pikant detail: Scorpius is de zoon van Draco Malfoy en alsof dat niet genoeg is: er gaan geruchten dat hij de zoon van Voldemort is. (Wie heeft er nu eigenlijk daddy issues?) Niet bepaald een stamboom om trots op te zijn. Als Harry in een reactie op een soortgelijk verwijt van Albus zegt hij hem soms liever niet als zoon heeft gehad, besluit hij om te gaan proberen een fout van zijn vader recht te zetten. En dat betekent: samen met Scorpius terug in het verleden.

https://www.youtube.com/watch?v=r684GQQP1wI

De voorstelling is zonder meer een visueel hoogstandje. De magische wereld wordt verbeeld met geweldige effecten, waarvan een flink deel rechtstreeks uit illusie-shows komen. Verder is er veel muziek en beweging, waardoor het een soort totaal theater wordt. Wat echter ook opvalt is dat het stuk heel erg gemaakt lijkt te zijn om bekende karakters weer terug te halen. Het werkt, gezien de reacties uit de zaal, maar niet altijd lijken ze erg nuttig voor het verhaal, dat er ook nog eens lijkt te zijn geschreven. De sfeer rond de voorstelling is heel erg, veklap niet te veel, en dat zal ik ook niet doen, maar Dumbledore, Hagrid en Screaming Myrtle lijken tot nog toe niet van essentieel belang voor de vertelling. Tot nog toe, omdat ik pas halverwege ben. Morgen (als ik dit schrijf, vanavond) zie ik deel 2 en dus de ontknoping.


Ik geniet van het spektakel, en vind het verhaal zeker onderhoudend, maar hoe dit in vredesnaam ‘Best new play’ kan zijn is me toch een raadsel. Het is overduidelijk een crowd pleaser, waarin lekker veel bekende figuren van vroeger terugkeren, maar dit deel één hangt toch wel van voorspelbaarheid aan elkaar. Reizen in de tijd is gevaarlijk: dat is voor de jongere bezoeker misschien een eyeopener, maar voor een volwassene toch vooral een open deur na alle eerdere fictie die op dit vlak is verschenen.

[ Gewijzigd: 19 August 2017 08:20 AM by Jeroen ]
  [ # 334 ] 19 August 2017 08:18 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Vrijdag 11 augustus 14.30 Imaginary (The Other Palace) ****

Vanavond ga ik naar het grote Palace Theatre voor deel 2 van Harry Potter, maar deze middag is The Other Palace het reisdoel. Op het programma staat Imaginary, een musical van het NYMT. Die afkorting lijkt heel erg op NJMT, en betekent ook nagenoeg hetzelfde. Een jongeren-cast die semiprofessioneel een musical brengt. Er zijn meer overeenkomsten. Waar het NJMT het afgelopen seizoen een musical bracht geschreven door een actrice, is deze musical gecomponeerd door Stuart Matthew Price. Hij zal me vooral bijblijven als het lichtpuntje in een van de afgrijselijkste theaterbelevingen die ik in Londen had (Mack & Mabel), maar ook als Freddy in een fantastische Sound of Music. Gelukkig is er nog een groot verschil: waar NJMT’s Peter Pan — het Ware Verhaal een buitengewoon zwakke bewerking was van een bekend verhaal, is Imaginary een origineel verhaal, en voor het grootste gedeelte ook nog eens erg sterk. Sterker nog, deze voorstelling gespeeld door amateurs tussen de 11 en 21 jaar ging heel hard af op een 5 sterren beoordeling.

Imaginary gaat over de jonge Sam, die een beetje bleu is. Zijn vriendje Milo is van een ander kaliber, fantasierijk en een stuk avontuurlijker. Als Sam voor het eerst naar de middelbare school gaat vindt zijn moeder dat het maar eens over moet zijn, en dat hij daar nieuwe vrienden moet maken. De belangrijkste reden: Milo is een imaginair (titelverklaring) vriendje. Sam is niet erg overtuigd, maar als Milo Sam een oudere leerlinge laat struikelen, omdat ze een buitenaardse robot zou zijn, wordt hij gered door Alice. Zij maant hem voorzichtig te zijn, omdat er rare dingen gebeuren op school. Het is inderdaad wel raar: de ouderejaars, allemaal in een rode sweater, zijn heel gehoorzaam en rustig. Al snel komt Sam erachter dat er iets vreemds gebeurt in de kamer van het schoolhoofd. Als een klasgenootje door een docent de klas wordt uitgestuurd, komen ze uitgeblust en rustig terug, met een rode trui. Het onderzoek dat Sam en Alice uitvoeren gaat ten koste van Milo. Sam heeft geen tijd meer voor hem. En zo belandt Milo in Imaginary Land, een soort walhalla voor gedumpte verzonnen vrienden, een bonte collectie. Aan het hoofd wel het toppunt van fantasie, vreemde kleuren en een regenboog suikerspinkapsel.

De eerste akte is fantastisch. De belangrijkste kinderen spelen geweldig (Sam = 11), en het verhaal is spannend. De muziek klinkt heerlijk, al is er wel uit diverse bronnen voor inspiratie geput. Niet voor niets zit ik na afloop met Wishing for the normal uit Soho Cinders in mijn hoofd. De tweede akte gaat her en der wat erg over the top, maar knoopt alle eindjes van het verhaal uiteindelijk wel mooi aan elkaar.

Minpuntjes zijn de niet altijd even zuivere blazerssectie (ook het orkest bestaat uit jongeren) en het soms wel erg volle podium, waardoor het wel wat rommelig oogt. Daar waar dit niet het geval is ogen de dansen retestrak, en ook het tapnummer gaat vrij behoorlijk. Na eerdere uitstekende ervaringen (13 en Sweeney Todd) laat deze groep opnieuw een sterke indruk achter. Het plaatst me voor een dilemma. Op het enige vrije slot in de programmering van deze week kan ik naar een andere NYMT. Probleem is alleen, het is Sunday in the Park with George. En die soundtrack van Sondheim heb ik toen ik een paar jaar geleden slecht sliep, gebruikt om snel in slaap te kunnen vallen. Niet echt een musical die me bij de les houdt dus, normaal gesproken.

https://www.youtube.com/watch?v=6qsJoR_dm4g

  [ # 335 ] 19 August 2017 08:19 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Vrijdag 11 augustus 19.30 Harry Potter and the Cursed Child deel 2 (Palace Theatre) ****

Zoals ik gisteren al schreef, word je geacht weinig over de voorstelling te vertellen. Dat geldt natuurlijk helemaal voor het deel dat de ontknoping bevat. Verrassend zijn de kleine veranderingen in het theater, aangepast aan waar het verhaal zich op dat moment bevindt. De tweede akte is grotendeels vergelijkbaar met de eerste. Veel beweging, veel speciale effecten, al blijven de echte illusies ditmaal grotendeels achterwege, of zijn ze wat doorzichtiger. Op zich niet zo erg, je bent er tenslotte voor de totaalbeleving, en die is uitstekend. Een Huis Anubis-gevoel, wat zich ook bij deel 1 openbaarde, keert weer terug, bijvoorbeeld als bij blacklight teksten verschijnen. Kennelijk ben ik deze dagen in Scooby Doo modus, want echt verrast ben ik niet bij de grootste wending in het verhaal. Ook niet erg, het geeft je het gevoel dat je niet zo dom bent. Jammer is wel dat er wat veel sentimenteel gedoe in deze akte zitten, die de actie behoorlijk ophouden. Soms is een half woord voldoende, en moet je er geen 3 van maken.
Al met al een hele leuke voorstelling, waarvoor je de verhalen wel in grote lijnen moet kennen. Een voorstelling dus, bedoeld voor de fans. En die laten zich bij het slot dan ook luid horen.

  [ # 336 ] 05 October 2017 07:51 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Ik was blijven steken met de verslagen zag, ik: tijd om er weer eens een paar te plaatsen.

Zaterdag 12 augustus 10.00 Horrible Histories uve on Stage - More Best of Barmy Britain (Garrick Theatre)***
De televisieserie is volgens mij een grote inspiratie geweest voor de Welkom bij de Romeinen-serie en alle vervolgen, maar dat de boeken er eerder waren wist ik niet of was me ontschoten. In ieder geval is deze manier van geschiedenis vertellen, met de nadruk op het vreemde, vieze en bloederige, enorm leuk. Ik zag al een aantal theatervoorstellingen, en het concept is in die tijd eigenlijk niet veranderd. Twee spelers, een lading kostuums en rekwisieten, en gaan. In chronologische volgorde gaan we langs de geschiedenis, beginnend bij de romeinen, en eindigend bij de eerste wereldoorlog. De boeken las ik nooit, dus hoe de aanpak daar is weet ik niet, maar net als de televisieserie is er een duidelijke link met nu in de aanpak. Zo begint het met een televisiekookprogramma om de ranzigste etenswaren van de romeinen te benadrukken, en eindigt het met een gesprek met Haig als een aflevering uit the Apprentice. William Shakespeare zingt een andere tekst op I gotta feeling (WillI.Am dus) terwijl de koningin haar beklag doet over zijn moeilijke taal, om hem daarna te overladen met normale taal die (kennelijk) allemaal is ontsproten uit Shakespeare’s brein. Ook 50 cent’s It’s your birthday komt voorbij.

Grappiste scenes zijn degene rond Dick Turpin, in The Only Way is Essex-stijl, waarin vorm en de bijzondere manier waarin deze (helemaal niet zo romantische) highway man zich heeft laten pakken, een hilarische scene oplevert, met een kip. Erg grappig, mede dankzij een lekker potje schmieren, is de scene over een besmette waterpomp in Soho. Ongetwijfeld deel van de show, maar het uit de rol vallen hier is bijzonder overtuigend.
Natuurlijk zit de show vol met foute en briljante woordspelingen, waarvan ik er ongetwijfeld een aantal mis. In de eerste categorie vallen de cadeaus die een jongen in de Cromwell-puriteinen tijd met missen: een eye pad, een eggs box 306, en een mobile (als eerste genoemd, maar omdat ik hier iets visueels moet zeggen hier op het einde: zo’n ding met bewegende figuurtje, dat je kunt ophangen).

Minder is het liedje over de herkomst van de plaatsnamen, waarvan een regel echt niet lekker bekt, en dat moet worden meegezongen. Dat het einde, te zien aan de inmiddels lege kapstokken. Bij het Haig-gesprek, en het verwondert me dat met deze tamelijk serieuze scene (420.000 Britse slachtoffers) wordt afgesloten. Het is een vraag die ook op het podium wordt gesteld, en met een min of meer ja wordt beantwoord. Er volgt nog een vrolijk slotlied uit de Horrible Histories stal.

Dit soort voorstellingen bevalt me uitstekend, al moet ik zeggen dat er wel een gewenning is opgetreden, en het me dus allemaal wat minder verrast. Onderhoudend blijft het wel, dus het vroege opstaan (met mijn streven alles te lopen moet ik half 9 de deur uit) neem ik voor lief. En met een goed humeur is het tijd voor een lekkere wandeling langs de Thames.

[ Gewijzigd: 05 October 2017 07:54 PM by Jeroen ]
  [ # 337 ] 05 October 2017 07:58 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Zaterdag 12 augustus 14.30 The Hired Man (Union Theatre) ***

Een van de favoriete theatertjes is het Union, zeker nu ze zijn verhuisd naar een wat ruimere omgeving. Ze haalden al een aantal keer voorstellingen terug ik die ik graag zie (Soho Cinders, Our House, Closer to Heaven). Enige nadeel is de stoelen. Soms klap-, soms wel erg oud en versleten, doorgezakte theaterstoelen. Soms heeft dat ook een voordeel. Een van de stoelen is dermate kapot dat deze met lint is afgezet, de stoel ernaast, aan het middenpad, geeft dus geen last van een buurman.

Ditmaal zie ik een van de laatste voorstellingen van The Hired Man, een voorstelling die ik nooit zag, maar waar her en der om me heen toch mooie herinneringen aan zijn. De voorstelling heeft muziek van Howard Goodall, iemand die prachtige scores gemaakt heeft, maar wel zo dat ik er eigenlijk ook niet een zou kunnen reproduceren. Wel de thema’s van de Rowan Atkinson televisieseries overigens, die ook van zijn hand zijn.

Deze score is niet anders, maar toch heb ik het lastig deze middag. Komt het door de lange wandeling langs de Thames, of toch door het gebrek aan inhoud van de eerste akte, maar ik vecht tegen de slaap. Een uur is natuurlijk wel heel lang om te vertellen dat John, een jong getrouwde seizoenwerker (eind 19e eeuw) ergens wordt aangenomen, en dat zijn vrouw Emily uiteindelijk vreemd gaat met Jackson, de zoon van zijn baas. Dit gebeurt nadat John’s broer hem uitdaagt tot een worstelgevecht. Jackson verliest, maar Emily was onder de indruk. Gelukkig wordt het spannender in de tweede akte, 16 jaar later, als de eerste wereldoorlog uitbreekt, en blijf ik daar wel alert.

De enscenering is mooi, met als visueel hoogtepunt de oorlog scènes, maar vooral de samenzang klinkt fantastisch. Er wordt overtuigend gespeeld, op de invulling van Harry, de dertienjarige zoon van John en Emily na: hij lijkt wel de helft van die leeftijd.

De schetsmatige aanpak, met scenes die niet doorlopen, zorgt dat het niet heel makkelijk te volgen is. Zeker de tijdsprong van 16 jaar in de pauze zal iemand die de synopsis (die niet in het programmaboekje staat) niet gelezen heeft, niet meteen begrijpen. Gelukkig had ik dat wel gedaan, om te kijken of ik in de eerste akte niet wat gemist had.

  [ # 338 ] 05 October 2017 08:02 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Zaterdag 13 augustus 20.00 Sue Townsend’s The Secret Diary Of Adrian Mole 13 ¾ (Menier Chocolate Factory) ****


Van het Union naar de Menier Chocolate Factory is maar een klein eindje, dus normaal gezien alle tijd. Helaas is de schoudertas bij de middagwandeling gesneuveld, en moet ik op zoek naar een nieuwe, betaalbare. Dus uiteindelijk maak ik opnieuw een fikse wandeling (de stappenteller zal aan het eind van de dag zo’n 33 km aangeven).
Adrian Mole was één van de titels die ik perse wilde zien, maar pas in de zaal besef ik ten volle waarom. Met favoriete shows als Oliver, Whistle Down the Wind, Matilda, 13 en uiteraard Billy Elliot blijk ik te houden van voorstellingen over jeugd die het zwaarder hebben gehad dan ik, maar (net als Billy Elliot) speelt het zich ook echt af in de tijd van mijn jeugd. Of Adrian Mole het zwaarder had is overigens maar de vraag, in ieder geval maakt hij er wel meer een ding van. Maar als in de zaal muziek uit 1981 (en iets eerder) klinkt, is het alsof ik een cassettebandje hoor dat ik zelf met mijn transistorradio zou kunnen hebben opgenomen (in betere geluidskwaliteit), en de meeste songs heb ik nog steeds in huis.
De musical is gebaseerd op het eerste dagboek van Adrian Mole, en bestrijkt een kalenderjaar. In dit jaar verschijnt een nieuw meisje in de klas, Pandora, daar geplaatst vanuit een elitaire school vanwege de principes van de ouders. Adrian, en zijn beste vriend Nigel, zien haar allebei meer dan zitten. Thuis gaat het niet zo goed bij de zelfbenoemde intellectueel, die gedichten schrijft: Adrian’s moeder, wat ordinair, krijgt wel erg veel aandacht van de glijer van een buurman, en vaders hang naar traditionele rolpatronen maakt de situatie er niet beter op. En dan is er nog pestkop Barry, die Adrian in zijn ballen schopt als hij niet betaald, de oude Bert waar Adrian op bezoek gaat, en school met zijn bizarre schoolhoofd.
Met Adrian als perspectief wordt veel in de voorstelling enorm uitvergroot en is dus ook het acteerwerk groots. Met name de buurman en het schoolhoofd zijn enorm, maar ook de eigenschappen van de andere volwassenen zijn bijzonder duidelijk. Dit is wel even wennen. De kinderen van vandaag hebben voor ¾ in Matilda gestaan, en de twee ex-Brucen en de ex-Matilda doen het dan ook prima. Toch is het vooral de vierde die me extra opvalt. Nigel, die daadwerkelijk 14 is maar er jonger uitziet, heeft enorme pretogen en geniet op het oog enorm van waar hij mee bezig is. Iets wat zijn rol als brutalere en zorgelozere klasgenoot goed kan hebben.
Ronduit magistraal is de vormgeving. Natuurlijk is de inrichting van de slaapkamer al een trip down Memory Lane, maar de manier waarop de decorwissels plaatsvinden — elke kast herbergt verrassingen — is supertof. Tevens erg grappig is hoe er wordt gespeeld met de grootte van de cast. Iedereen (op het onderwijzend personeel na) is klasgenootje, waaronder ook de senioren. Vervolgens wordt daar in het stuk ook weer een opmerking over gemaakt. Net als wanneer Nigel als postbode een gigantische valentijnskaart bezorgt. Het past goed in deze heerlijke voorstelling. Muzikaal is het wat mij betreft degelijk, maar geen hoogvlieger, al moet ik zeggen dat ik de eightees-feel van de muziek bij het feest wel enorm kan waarderen. Het script is leuk, met als hoogtepunt de opvoering van het door Adrian geschreven Jozef- en Maria verhaal.
Een bijzondere voorstelling, die in deze kleinere setting uitstekend werkt. Een fijne afsluiting van een afwisselende dag. De anderhalf uur lange wandeling naar het hotel (het weer is gelukkig nog steeds uitstekend) geniet ik nog na.

Goede audio soundtrack uit 2015
https://www.youtube.com/watch?v=HdqCAt6OXsM

Of een zaalopname van een eerdere voorstelling in de Menier
https://www.youtube.com/watch?v=7K5L80FXI6U

[ Gewijzigd: 05 October 2017 08:11 PM by Jeroen ]
  [ # 339 ] 05 October 2017 08:14 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Zo 13 augustus 14.30 Roald Dahl’s Fantastic Mr. Fox (Lyric Hammersmith) **

Het laatste decennium hebben musicalmakers Roald Dahl ontdekt. Zo zag ik in Nederland De Heksen, in Vlaanderen De Reuzenperzik, en natuurlijk in Londen Charlie & the Chocolate Factory, en uiteraard het briljante Matilda. Kleine creatief gemaakte leuke voorstellingen, en megashows van wisselende kwaliteit. Nu staat Fantastic Mr. Fox op het programma, een verhaal dat me in tegenstelling tot de eerder genoemde, weinig zegt.
Het gaat over een vos, nogal vol van zelfvertrouwen, die voor het eten zorgt voor de familie (zwangere vrouw en dochter), vooral door het te roven bij drie boeren. Deze niet al te snuggere (deels toch), maar vrij agressieve mannen besluiten op de vos te jagen, nadat ze hem als dader hebben ontdekt. Ze weten hem te raken, en Fox raakt zijn staart kwijt. Ze belegeren zijn hol, en proberen de vos (en zijn vrienden das mol en konijn) uit te hongeren. Maar hij heeft een plan, maar dat gaat niet over rozen. En zou blijkt hij soms toch ook anderen nodig te hebben.

Wat als eerste opvalt zijn de lelijke kostuums. Gewone mensen in gewone kleren, dat is niet het probleem. Wel de afgrijselijke kartonnen oren, waar een aantal dieren mee lopen. Een van de boeren heeft een overall, overduidelijk bedoeld om snel in zijn andere rol te kunnen kruipen, maar fraai is anders.
De voorstelling heeft een aantal sterke momenten, zeker als er maatschappijkritiek in doorschemert, maar de liedjes en scenes weten mixen niet lekker. Soms zucht ik onhoorbaar, as er een lied wordt gezongen en zo alle vaart uit de voorstelling wordt gehaald, kinderen in mijn buurt doen het hoorbaar. Twee uur is lang voor jonge kinderen, maar een goede voorstelling weet ze toch wel grotendeels rustig te houden. Hier lukt dat duidelijk niet. Daar komt nog eens bij dat de geluidsbalans nogal eens in het voordeel van het orkest uitvalt, waardoor de zang nauwelijks of niet te verstaan is.

Ook het totaalplaatje werkt voor mij niet echt. De lowbudget kostuums gaan samen met een decor dat eruitziet als een soort draaibare etagetaart. Hier verschijnen dan soms prachtige rekwisieten en decorstukken in, om dan weer op andere plekken er een gebrek aan te hebben. Ook visueel is het dus duidelijk geen geslaagd geheel.

En zo hebben we de eerste teleurstelling te pakken. Het doet je de goede beter waarderen.

https://www.youtube.com/watch?v=5FV44ucwNYo

  [ # 340 ] 05 October 2017 08:19 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

zondag 13 augustus 2017 18.00 He shoots! He scores! (Above the Stag) ****

Voetbal en musical. Het is tot nog toe geen gelukkige combinatie, als we naar het succes kijken. Andrew Lloyd-Webber’s prachtige The Beautiful Game was geen groot succes, ook niet onder de nieuwe The Boys in the Photograph titel (zonder een van de nummers, die thema werd van Love never dies). In Nederland trok Pumps & Penalties geen volle zalen en werd Offside teruggetrokken vanwege te weinig belangstelling. Ook het Duitse Das Wunder von Bern scoorde niet zodanig dat er een transfer is aangekondigd, terwijl ook dit een prachtige musical is.

Over de reden kun je gissen, maar de meest voor de hand liggende is dat musicalpubliek niet van voetbal houdt. In die context is het wel curieus te noemen dat juist Above the Stag, het enige onafhankelijke LGBT theater van Engeland, met een musical komt over dit onderwerp, al wijkt de verhaallijn wel flink af van de eerder genoemde. De musical gaat over een gay voetbalteam, die een nieuwe speler krijgen. Deze Joe komt van het platteland, en heeft daar een vriend, waarmee hij in het lokale team zat. Het team zelf bestaat verder uit een oud-voetbal prof (2nd League), en verder spelers die het vooral voor de lol en de contacten doen, en van kwaliteit is bij sommigen ook nog eens weinig sprake. Na weer een nederlaag probeert Joe ze te motiveren fanatieker te zijn, en dat lukt niet heel erg. Totdat de keeper een toernooi in Spanje ontdekt, waar enkel gay teams aan meedoen. Dat klinkt wel aantrekkelijk. Hij maakt prachtige roze shirts, met een nogal foute naam erop. Bij aankomst blijkt hij het team er ook onder te hebben ingeschreven, en dan blijkt het tot overmaat van ramp ook nog eens helemaal geen gay toernooi te zijn. Als ze de eerste wedstrijd worden ingemaakt, horen ze dat er weddenschappen over hun aantal tegengoals worden afgesloten….

He Shoots! He Scores! Je hoeft geen homo te zijn om de dubbelzinnigheid in de titel te ontdekken, en de voorstelling zit er dan ook verder vol mee. Ze weten het publiek te pleasen door de cast grotendeels shirtless te laten beginnen, en voltallig shirtless te eindigen. Maar gelukkig zijn de spelers meer dan (deels) een aangenaam uitzicht. Natuurlijk kan een musical niet zonder een liefdesverhaal, en in het geval van gay-voorstellingen moeten een aantal karakters een backstory krijgen, waarin het toch allemaal niet even koek en ei was vroeger. Vooral de ex-prof, die een oud collega tegenkomt, die hem verwijt het destijds te hebben verzwegen, omdat ze het echt niet erg hadden gevonden. “Maar de fans?” Het is de grote vraag. Clichées te over. Het songfestival, een shownummer met veren, een hetero die dat wel of niet is, een paar behoorlijk erotische scenes; het hoort er allemaal bij. Daar dit duidelijk een feelgood show is is de vraag vooral hoe zoet de voorstelling eindigt. Behoorlijk, al lopen niet alle verwikkelingen positief af.

Veel blijkt er niet nodig om zo’n lekkere voorstelling te spelen. Een leuke cast, een paar decorstukken, een collectie heerlijke songs, die met het eenmansorkest (piano op de synthesizer) al prima klinken, maar die ik best eens met een combo zou willen horen.
Met een wat kritische instelling is er van alles op aan te merken, maar ik geniet met volle teugen.

Sinds de gedwongen verhuizing van de eerste etage van de homokroeg achter Billy Elliot (ze zijn allebei weg) ga ik minder graag naar Above the Stag. De locatie, zoals meer theaters in de krochten onder een spoor, maar wel in een industrie-achterbuurt, staat me tegen, en ook van binnen is het allemaal erg krap (in tegenstelling tot de ruimte als je zit, die valt niet tegen). Het doet me dan ook deugd dat dit theater gaat verhuizen naar een toegankelijkere en grotere locatie. Ondanks het verzoek om sponsoring vraag ik me af hoe ze dit voor elkaar krijgen, net als King’s Head overigens, die ook een flinke LGBTrestvanalfabet-programmering heeft.

https://www.youtube.com/watch?v=y14sAUrtyJ8

[ Gewijzigd: 05 October 2017 08:26 PM by Jeroen ]
  [ # 341 ] 17 October 2017 12:23 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Maandag 14 augustus 14.30 Hansel & Gretl and the Witch Baba Yaga (St Paul’s Church) *1/2

Een soort doe-het-zelf Soldaat van Oranje, maar dan zonder budget. Dat is denk ik de beste omschrijving van deze productie van Iris De productie heeft ook een lage toegangsprijs. De voorstelling speelt zich af rond de kerk bij Covent Garden. Hier zijn een aantal decors gemaakt, en het publiek gaat van decor naar decor, met de spelers mee, om de climax uiteindelijk in de kerk mee te maken. Vorig jaar zag ik er een heel leuke Treasure Island, nu is er een sprookje, maar wel 8+. Dat hebben veel mensen denk ik niet gelezen; er zijn veel jongere kinderen in de groep. Of zij veel van het verhaal zullen hebben begrepen is maar de vraag. Deze senior had er ook wat moeite mee.

Want deze voorstelling is allesbehalve een rechttoe rechtaan sprookjesvertelling, maar meer een ander verhaal, met wat elementen uit het sprookje Hans en Grietje. De twee kinderen leven in eens stad met een vloek. Mensen met een zwarte vlek (zullen we het een veeg noemen, om niet met Treasure Island in de war te raken) zijn hier de dupe van: zij worden met de nek aangekeken. Er is sowieso een bedreiging van zwart spul, dat vermeerdert en vermeerdert. Grietje is daar 1 van. Hans heeft hiervan geen last, en terwijl de wachters van de (dictatoriale) leider Grietje beschimpen, krijgt Hans het voordeel van de twijfel. Die maakt hier gebruik van en jat wat los en vast zit. Thuis ook, terwijl er nauwelijks te eten is. Moeder bedelt, vader is een dronkenlap die zijn werk nauwelijks uitvoert. Als Hans voor de zoveelste keer eten heeft gejat, kiest moeder voor zichzelf, en laat hij vader de kinderen het woud in brengen. Het woud, waarin al een hoop mensen zijn verdwenen. Grietje met haar “Schanulleke”, Hans met het brood, waar hij inderdaad een spoor mee maakt. Zoals in de strip praat Grietje ook met haar pop, maar dat is niet de enige stem die ze hoort. Als er een geit en een weerwolf verschijnen, weet Hans met een bijl de wolf in de klauw te raken, en deze verandert in een afgehakte vinger. De geit verandert na een kus in een van de verdwenen meisjes, die Grietje beschimpt en het broodkruimel pad terug naar huis neemt. Er blijken in dit verhaal niet 1 maar 3 heksen (de stemmen die Grietje hoort), en als Grietje Hans weet te redden door de (eerste) heks in de oven te duwen, verdwijnt ze ook zelf in de oven. Als Hans vervolgens in de oven kijkt blijkt deze leeft. Dan volgt een tocht langs andere heksen, een hut op kippepoten, de Styx, met hulp van de levende pop. Ingewikkeld, nogal, zeker door de idiote namen die vrijwel alle karakters hebben gekregen, maar ook omdat er veel met de haren bijgesleept worden.
Waar Treasure Island een feest was, is dit vooral een lange zit, waarbij het steeds verplaatsen dus een voordeel wordt. Jammer dat de plank hier zo wordt misgeslagen ditmaal. Hoogtepunt is het Hare Krishna achtige slotnummer, maar misschien komt dat ook wal omdat het de punt achter deze show betekende. In het boekje werd verteld dat het door deze setting de vraag was wie er nu eigenlijk de echt foute personages zijn hier: wat mij betreft is dat degene die dit heeft uitgekozen.

https://vimeo.com/229388935

[ Gewijzigd: 17 October 2017 12:25 PM by Jeroen ]
  [ # 342 ] 17 October 2017 12:28 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Maandag 14 augustus 19.30 Annie (Piccadilly Theatre) **1/2

Een bittere pil dus, de middagvoorstelling, maar qua smaakbeleving is deze dag nog niet ten einde. Er volgt deze avond een zure appel. De belangrijkste reden om Annie te gaan bekijken is om Miranda Hart in actie te zien, maar zij blijkt op het laatste moment verhinderd. De maandagavond is niet echt eentje met veel keuze, dus proberen het te verzetten en iets anders gaan kijken had geen zin, al had ik het eerder geweten. Want de optie was er, zo zag ik in de mail die ik in de pauze van de voorstelling kon bekijken (en die om zes uur nog niet in de inbox zat). De stemming is dus, na het middagdebacle behoorlijk in mineur. Dat dit zowaar een productie is met een souvenirbrochure maakt me niet blijer, en het zien van het podiumbeeld, met puzzelstukjes in de omlijsting moet ik denken aan een slap aftreksel van het scrabble-decor van Matilda. Annie blijkt ook nog eens aardig aan de maat voor een klein meisje van 11 jaar, dus er moet heel wat gebeuren om de boel nu nog te redden.

https://www.youtube.com/watch?v=DfsF-HaY4Ks

Die redding komt niet van de understudy voor miss Hannigan. Ze speelt het niet onaardig, lijkt wat op Marjolein Touw, maar dan wel op een dag dat ze uit vorm is. Ze wordt geen moment de slechte bazin van het weeshuis; het voelt of ze steeds een aanloop nodig heeft. Toch wordt het wel beter. De kinderen spelen en zingen goed (al heb ik in andere shows kinderen beter zien spelen) en de meeste kleinere rollen worden ook lekker gespeeld. Warbucks, Roosevelt, de belangrijkste bediende, zijn regelmatig heel komisch. Grace zingt super, en Rooster en Lily zijn wel heerlijk fout tuig. In zijn totaliteit vallen de dansscenes dan weer wat tegen. Voor een antieke musical (want de show mag dan uit 1977 zijn, maar voelt nog ‘nostalgischer’ aan, mede door de setting) zijn de danspassen in mijn beleving niet synchroon genoeg.
Over het verhaal hoef ik natuurlijk niets te vertellen. Sommige songs zijn uitgekauwd, maar werken nog steeds (Bij Tomorrow denk ik toch altijd weer: alles beter dan Patricia Paay), anderen zijn minder bekend, en dat is soms logisch (skippen en doorgaan), terwijl de meeste andere songs gewoon wel erg lekker zijn. Met de kanttekening dat het vrijwel allemaal toch wel wat aan de oubollige kant is.
Annie is een leuk stuk om goede kinderen in te laten schitteren, maar wat mij betreft mag het als stuk wel gewoon op een plank worden weggezet. Er zijn eigentijdsere stukken die beter zijn in alle opzichten. Qua nostalgie zijn er originelere keuzes te bedenken. Mocht het wel weer moeten, kijk dan eens of je het dan ala Half a Sixpence kunt aanpakken. Dat is een antiek stuk, dat in de nieuwe bewerking écht een feestje is. Dat Annie dat niet echt is, daar kan geen confetti (en ik vrees ook Miranda Hart niet) wat aan veranderen.

  [ # 343 ] 24 October 2017 07:08 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Dinsdag 15 augustus 14.30 The Wind in the Willows (London Palladium)****

Vandaag is Stiles & Drewe dag. Deze middag staat voor mij een onbekende show op het programma, vanavond gaat Half a Sixpence in de herhaling. De enige, tenzij ik morgen beslis de avond weer wat bekends te bekijken.
The Wind in the Willows is niet echt een favoriet verhaal, maar tegen een nieuwe Stiles & Drewe zeg ik geen nee. Soho Cinders blijft een favoriet, en ook van Honk! Heb ik verbijsterend goede voorstellingen gezien. Wel is de Disney-attractie op basis van het verhaal me altijd bijgebleven, al is deze inmiddels gesloopt geloof ik (weet niet meer of ik m destijds in Disneyland of Disney World deed).
Ik zag al eerder voorstellingen rond dit verhaal, en die waren allemaal een stuk kleinschaliger. Dat lijkt ook wel te passen bij dit verhaal rond ontmoetingen tussen een paar karakters, dus ik was wel bang dat het zou verzuipen in dit enorme theater. Maar niets is minder waar. Natuurlijk is er een flinke cast, en zijn er genoeg momenten om flink uit te pakken.

The Wind in the Willows heeft Mr. Toad als belangrijkste karakter. Hij leeft in Toad Hall, en heeft geld genoeg, en een ongeremd karakter. Alles wat nieuw is, zeker als het met snelheid te maken heeft, moet hij hebben. Dus zodra hij de automobiel ontdekt, zijn de rapen gaar. Hij kan namelijk niet rijden, en rijdt de ene na de andere auto in de prak, dit tot ongenoegen van de medebewoners. Maar het loopt gierend uit de hand, en Toad belandt zelfs in de gevangenis. Rond dit verhaal is er de ontdekkingstocht van Mol(e), die kennis maakt met Rat, eens de beste vriend van Toad. Zo hoort hij ook van de wezels, een gevaarlijk volk. Dan is er nog de wat norse, introverte, maar slimme das. Samen zullen ze een strijd moeten aangaan als de wezels misbruik maken van de situatie.
Zodra het eerste personage ten tonele verschijnt, denk ik: zo kan het dus ook. Ook deze dieren zijn voornamelijk gekleed in mensenkleren, maar wat ziet het er zo veel beter uit dan Fantastic Mr Fox eerder deze week. Favoriet zijn de egels, zeker als ze de weg proberen over te steken, en er dus een rijtje padvinders staat. (Het bloed kruipt toch ….) De decors zijn vrij stilistisch, met veel ronde lijnen. Dat ziet er soms heel merkwaardig uit (als alle boeken in een rondje in de kast staan bijvoorbeeld, maar geeft het ook wel een natuurlijk geheel. Een van de auto’s wordt ter plekke in elkaar gezet, en het oogt prachtig, en ook alle andere vervoersmiddelen (een trein komt uit de nok) zien er fantastisch uit. Technisch kennelijk wel lastig, want voor de woonwagen op kan komen, vrij aan het begin van de voorstelling is er een showstop. Visueel zijn vooral de achtervolging van de stoomtrein door zo’n handkarretje, en de climax in Toad Hall absolute hoogtepunten.
Op de rij voor me zit een oudere vrouw enorm te genieten van het eerste moment af. Kleine orgastische geluiden worden met enige regelmaat uitgestoten, en alleen de showstop brengt dit even een halt toe. Kennelijk een beetje opgedroogd duur het daarna even, maar niet veel later gaat het gewoon weer door. Weer eens wat anders dan krakende chips zakken. Aan het begin van de week trouwens veel aankondigingen gehoord waarbij het publiek ook gewezen wordt op het niet te veel maken van consumptiegeluiden (wat ook echt lijkt te helpen), maar helaas blijft het ook deze keer weer bij de telefoons en opnames maken.
In tegenstelling tot gisterenavond heb ik nu de volledige cast zoals in het programma staat, en wat een geweldige cast is het. Mol is ontwapenend, Rat is geestig maar vooral heel geloofwaardig als persoon, Badger speelt en zingt geweldig, en Toad is in al zijn eigenwaan zowel irritant als geestig. Een tweetal kinderen klinken als klokken. Het lied boven het hol van Mol, dat vooral steunt op de stemmen van de zangers is ontroerend mooi.
De belangrijkste reden om de voorstelling te bekijken is natuurlijk de score. Ik hou van het componistenduo, en ook deze soundtrack mag er zijn, al is het niet eentje die zoals Soho Cinders, bij mij op high rotation zal komen te staan. Maar als de sterkste nummers aan het eind weer even de revue passeren, blijkt dit toch ook weer wel een enorm feestje. Dus misschien, misschien, zit het er toch wel in.

https://www.youtube.com/watch?v=6-5frYBiInA

https://www.youtube.com/watch?v=sJGIExxCMts

  [ # 344 ] 24 October 2017 07:11 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Dinsdag 15 augustus 19.30 Half a Sixpence (Noël Coward Theatre) ****1/2

Eigenlijk had ik over deze voorstelling geen apart stukje willen schrijven, maar gewoon morgen willen toevoegen hoe goed Charlie Stemp weer was in deze formidabele show. Eigenlijk. Maar toen… In het programmeren van mijn week waren bij twee shows de hoofdrolspelers belangrijk. Miranda Hart als Hannigan in Annie, en natuurlijk Charlie Stemp als lead in Half a Sixpence, de enige herhaling in het programma juist omdat ik hem wilde zien. Nou ja, Bat out of Hell is een matinee geworden in de hoop dat ik de Nederlandse cover de hoofdrol zie vertolken, maar dat is een pure gok.

Je raadt het dus al: geen Charlie Stemp als Arthur Kipps, maar een understudy. Ik had me na de vorige show wel afgevraagd wat er van zou overblijven zonder de charismatische hoofdrolspeler, waarvan je je ogen niet kon afhouden, maar zeker niet de hoop gehad dat ook daadwerkelijk te mogen ervaren.
Sam O’Rourke, normaal Buggins in de voorstelling (voor degenen die net als ik niet goed zijn in namen, en wel de show gezien hebben: het personeelslid dat opkomt in pyjama) moet het deze avond doen. Hij is overigens niet de enige die niet zijn vaste rol speelt; naast wijzigingen door het doorschuiven ontbreken er ook aan de dameskant enige eerste cast spelers. Maar gelukkig is dit nauwelijks van invloed op de show. O’Rourke zingt en danst goed, en speelt overtuigend, al heeft hij niet het charisma en de feromonen opwekkende kracht van Stemp. De kleine foutjes, als het niet opvangen van zijn stok, of het net niet tijdig redden van een kostuumwissel worden vlotjes en subtiel opgelost. En het biedt de ruimte om de show in zijn geheel eens beter te zien. Want zonder de aandachtmagneet vallen de andere spelers en het grote geheel natuurlijk meer op. En misschien nog wel meer dan de eerste keer blijkt hoe geweldig de voorstelling is. De showstoppers maken het publiek wild, en ik klap van harte mee. Het decor is zo enorm ingenieus, en de rest van de spelers zijn gewoon ook steengoed. Ik geniet dus eigenlijk nog meer van deze tweede keer, waar ik de eerste keer de voorspelbaarheid nog een minpunt vond. Maar goed, dat argument gaat bij een tweede bezoek natuurlijk niet op. Half a Sixpence wordt waarschijnlijk op de televisie uitgezonden. Als de sfeer in de zaal maar een beetje getroffen wordt tijdens de uitzending, is het een absolute must-see.

  [ # 345 ] 24 October 2017 07:15 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Woensdag 16 augustus 11.00 The Hunting of the Snark (Vaudeville Theatre) ****

Wat ik deze ochtend te zien krijg is natuurlijk geen vaudeville, maar een familievoorstelling, zoals er deze zomervakantie meer zijn. Het is gebaseerd op een gedicht van Lewis Caroll (die van Alice in Wonderland) en dat is te merken. Ook dit verhaal mag nogal bizar worden genoemd.
De voorstelling is geen klassieke vertelling. Al was het alleen maar om de verwijzingen naar het nu. Tussen Justin Bieber aan het begin, en de hashtags in het slotlied, waarin wordt aangemoedigd het te delen als jet het leuk vond, zit genoeg eigentijdse verwijzingen en humor.
Een schooljongentje heeft een workaholic als vader, en deze bankier laat dan ook niet erg zien dat hij om hem (ik ben geneigd haar te zeggen: de rol wordt door een vrouw gespeeld) geeft. Als vader hoort van de unieke Snark ziet hij weer een kans om geld te verdienen en gaat op expeditie. De expeditieleider is nogal maf. Zo heeft hij een eigen apparaatje ontwikkeld om de snark te zoeken en een breiende bever als huisdier. De jongen verstopt zich aan boord, na zich als koksmaat te hebben voorgedaan. De kok blijkt echter meer een slager, die alles in mootjes hakt wat vlees heeft. Na een storm belanden ze op Snark eiland, waar vreemde wezens leven. Zo is er de bandersnatch, een kleurrijke glimmende figuur, een bakker die schijnbaar zijn geheugen kwijt is en de J ubjub, een soort enorme kiwivogel die op de gay pride is weggelopen. En dan is er natuurlijk nog de Snark, of is het een Boojah, die er sprekend op lijkt, maar die erg gevaarlijk is.

De voorstelling is van het soort jeugdtheater dat me aanspreekt. Creatief met een relatief simpel decor, dubbelrollen, vette knipogen naar de theatervorm (zie dit ei schitteren in het podiumlicht. Vanuit de ene rol de andere rol van zichzelf complimenteren, bij een tweede boek verwijzen naar een podiumversie). En veel verwijzingen in de tekst naar het nu . De liedjes zijn leuk en vrolijk, het meedoen is beperkt maar wel aanwezig.
Een voorstelling als deze heeft natuurlijk wel een nadeel: er zitten kinderen in de zaal. Sommige liggen nog in de wieg (en zijn dus zeker niet de doelgroep); twee ervan net achter me. De oudere kinderen krijgen vlak voor de voorstelling een zak chips Alle ingrediënten dus voor een verpeste voorstelling. Maar het valt mee: de kleintjes vallen stil net voor de voorstelling, al is er her en der vanuit de zaal af en toe nog wel gejank te horen. De chips zijn gelukkig na een minuut of 10 op, waarna alleen de ouders nog kraken. Helaas is de ouder naast me niet geboeid genoeg door de voorstelling, en zit deze bijna de hele voorstelling op de telefoon. Erg vervelend als het donker wordt in de zaal. Gelukkig is dat niet zo heel vaak het geval, en is de overlast wat minder, maar ik was wel blij dat haar kindje de voorstelling niet helemaal kon volhouden en naar het toilet moest. De mooie ontknoping kon ik dus gelukkig met de bedoelde belichting bekijken.

https://www.youtube.com/watch?v=k6oDg0BQrAg

https://www.youtube.com/watch?v=kHm9-PpOpKg

‹ First  < 21 22 23 24 25 >  Last ›
23 of 30