zondag 13 augustus 2017 18.00 He shoots! He scores! (Above the Stag) ****
Voetbal en musical. Het is tot nog toe geen gelukkige combinatie, als we naar het succes kijken. Andrew Lloyd-Webber’s prachtige The Beautiful Game was geen groot succes, ook niet onder de nieuwe The Boys in the Photograph titel (zonder een van de nummers, die thema werd van Love never dies). In Nederland trok Pumps & Penalties geen volle zalen en werd Offside teruggetrokken vanwege te weinig belangstelling. Ook het Duitse Das Wunder von Bern scoorde niet zodanig dat er een transfer is aangekondigd, terwijl ook dit een prachtige musical is.
Over de reden kun je gissen, maar de meest voor de hand liggende is dat musicalpubliek niet van voetbal houdt. In die context is het wel curieus te noemen dat juist Above the Stag, het enige onafhankelijke LGBT theater van Engeland, met een musical komt over dit onderwerp, al wijkt de verhaallijn wel flink af van de eerder genoemde. De musical gaat over een gay voetbalteam, die een nieuwe speler krijgen. Deze Joe komt van het platteland, en heeft daar een vriend, waarmee hij in het lokale team zat. Het team zelf bestaat verder uit een oud-voetbal prof (2nd League), en verder spelers die het vooral voor de lol en de contacten doen, en van kwaliteit is bij sommigen ook nog eens weinig sprake. Na weer een nederlaag probeert Joe ze te motiveren fanatieker te zijn, en dat lukt niet heel erg. Totdat de keeper een toernooi in Spanje ontdekt, waar enkel gay teams aan meedoen. Dat klinkt wel aantrekkelijk. Hij maakt prachtige roze shirts, met een nogal foute naam erop. Bij aankomst blijkt hij het team er ook onder te hebben ingeschreven, en dan blijkt het tot overmaat van ramp ook nog eens helemaal geen gay toernooi te zijn. Als ze de eerste wedstrijd worden ingemaakt, horen ze dat er weddenschappen over hun aantal tegengoals worden afgesloten….
He Shoots! He Scores! Je hoeft geen homo te zijn om de dubbelzinnigheid in de titel te ontdekken, en de voorstelling zit er dan ook verder vol mee. Ze weten het publiek te pleasen door de cast grotendeels shirtless te laten beginnen, en voltallig shirtless te eindigen. Maar gelukkig zijn de spelers meer dan (deels) een aangenaam uitzicht. Natuurlijk kan een musical niet zonder een liefdesverhaal, en in het geval van gay-voorstellingen moeten een aantal karakters een backstory krijgen, waarin het toch allemaal niet even koek en ei was vroeger. Vooral de ex-prof, die een oud collega tegenkomt, die hem verwijt het destijds te hebben verzwegen, omdat ze het echt niet erg hadden gevonden. “Maar de fans?†Het is de grote vraag. Clichées te over. Het songfestival, een shownummer met veren, een hetero die dat wel of niet is, een paar behoorlijk erotische scenes; het hoort er allemaal bij. Daar dit duidelijk een feelgood show is is de vraag vooral hoe zoet de voorstelling eindigt. Behoorlijk, al lopen niet alle verwikkelingen positief af.
Veel blijkt er niet nodig om zo’n lekkere voorstelling te spelen. Een leuke cast, een paar decorstukken, een collectie heerlijke songs, die met het eenmansorkest (piano op de synthesizer) al prima klinken, maar die ik best eens met een combo zou willen horen.
Met een wat kritische instelling is er van alles op aan te merken, maar ik geniet met volle teugen.
Sinds de gedwongen verhuizing van de eerste etage van de homokroeg achter Billy Elliot (ze zijn allebei weg) ga ik minder graag naar Above the Stag. De locatie, zoals meer theaters in de krochten onder een spoor, maar wel in een industrie-achterbuurt, staat me tegen, en ook van binnen is het allemaal erg krap (in tegenstelling tot de ruimte als je zit, die valt niet tegen). Het doet me dan ook deugd dat dit theater gaat verhuizen naar een toegankelijkere en grotere locatie. Ondanks het verzoek om sponsoring vraag ik me af hoe ze dit voor elkaar krijgen, net als King’s Head overigens, die ook een flinke LGBTrestvanalfabet-programmering heeft.
https://www.youtube.com/watch?v=y14sAUrtyJ8