Vanavond The Color Purple gezien in het Nieuwe Luxortheater.
Fantastische cast, bestaande uit - voor mij - enkel onbekende mensen, op drie mannen na, maar dat viel niet op.
Desalniettemin was ik verdeeld enthousiast en zeker in de eerste akte nogal in verwarring.
Het verhaal heeft genoeg in zich om te raken, maar dat gebeurt niet.
Zeker in het eerste half uur gebeuren er genoeg heftige en dramatische dingen, maar het is voor het eerst van mijn leven dat ik twijfel of de musicalvorm hiervoor is geschikt.
Dat de verstaanbaarheid slecht is, helpt daar niet bij.
Aan de kwaliteit van de cast ligt het niet.
Sofia is heerlijk briljant. De stemmen zijn dat ook.
Een paar details vond ik echt storend.
Oeh, wat zit opa’s grijze pruik slecht en het brandmerk van de slavernij is een erg slecht plakkende stikker.
Dat Celie verliefd blijkt te worden op Shug Avery komt ook uit de lucht.
Het gaat wel makkelijk ineens; Shug en Celie uiten hun liefde en het is meteen wederzijds.
Niemand die dat raar vind of daar moeite mee heeft in die tijd.
Gedurende de eerste akte ben ik benieuwd of ik de film ook ongeloofwaardig vind. Ik heb het gevoel dat in de film het drama beter tot zijn recht en tot uitdrukking komt.
De catfight met een hysterica en Sofia in de ‘zuiptent’ wordt bijna slapstick en vind ik daarmee niet mooi geregiseerd.
Celie’s personage vind ik wel heel innemend.
Waarom Shug haar bij de eerste ontmoeting in een dronken bui lelijk vind en daarna juist prachtig, ontgaat mij. In een dronken bui zeggen de meeste mensen doorgaans wat ze ten diepste menen, hoe sociaal onwenselijk dat ook mag zijn.
Wel lief is haar plotselinge besef dat nog nooit iemand eerder zoveel van haar gehouden heeft: “Verdomd… Niemand!”
Alleen het laatste deel voor de pauze; brieven van Nettie. De kreet van Celie als ze beseft: mijn zusje leeft!
Met die kreet, waarmee we de pauze in gaan, begint iets van geraaktheid te komen.
Ik denk dat dit verhaal in boek- of filmvorm beter bij mij zou binnen komen; de musicalvorm vind ik hiervoor niet geschikt.
Zeker in de eerste akte komen er zware thema’s voorbij en op de een of andere manier wordt de weg naar mijn gevoel geblokkeerd door de wijze waarop dit zingend wordt gebracht. Alsof de muziek en beweging hierbij niet de juiste snaar beroeren om het verhaal echt te laten raken.
Na de pauze wordt dit anders.
Zoals vaak komt het in de tweede akte ineens op stoom.
Celie vind ik ook hier heel innemend. En het slot, bij de picknick, waar iedereen te gast is en haar zusje met de kinderen ineens terug komt, is touching. De hele voorstelling was ik naar dit moment toe gaan leven; ik gunde het haar.
Ook fijn dat Sofia helemaal terug is; haar rol is echt geweldig!
Het slotlied met de reprise kwam echt goed binnen; die roerde mij tot tranen.
Wie de liefde kent… in de honingbij…
Ik hoopte vergeefs dat ik de hele tekst kon onthouden.
Ik weet heel goed hoe het is om met een bepaald beeld op te groeien en gaandeweg je leven dat te mogen zien veranderen.
Reden temeer waarom de tekst mij zo raakte.
En hierbij ook de uitvoering en de muziek die echt heel fijn en geweldig was.
Die tekst wil ik graag hebben.
