27 of 30 | ‹ First  < 25 26 27 28 29 >  Last ›
Jeroen’s theaterbezoeken in Londen: de verslagen
  [ # 391 ] 30 August 2018 02:33 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

zondag 19 augustus 12.00 We’re going on a bear hunt (Lyric) ****

De Facebook-reminder verscheen een paar dagen geleden, en kennelijk is het dus iets meer dan een jaar geleden dat ik deze voorstelling zag in Cadogan Hall. Een heel muzikale en erg vermakelijke kindervoorstelling. Cadogan Hall is nogal licht (overdag), dus ik was heel benieuwd hoe deze voorstelling oogt in een echt theater. Alternatieven zijn er voor deze dag en tijdstip toch niet, en voor de prijs hoef ik het ook niet te laten.
De voorstelling is gebaseerd op een prentenboek, en dat is weer gebaseerd op een liedje; ik ken in ieder geval een Nederlandse variant. Het idee: een gezin (vader, zoon, dochter, baby en hond) gaat op jacht naar een beer, en komen een aantal obstakels tegen. Obstakels waar je niet overheen kan, niet onderdoor kunt, en dus doorheen moet. Allemaal om het doel te bereiken. En zo komen ze onder andere in gras terecht, bij een rivier, bij modder en in een sneeuwstorm. Dit alles met live muziek, voornamelijk vertolkt door de hond, maar soms spelen ook de andere acteurs mee.
In het begin is er geen verschil te merken: de belichting is nogal zakelijk, en voegt niet veel sfeer toe. Tot de ‘jacht’ begint, en het witte achterdoek bij elk obstakel kleur krijgt. Ook de interactie met het publiek (o.a. het natspuiten van de zaal en een sneeuwmachine) blijkt hier makkelijker.
Een vrolijke start van de dag, die misschien nodig is, want voorstelling twee van deze dag heeft wel heel magere reviews gekregen.

https://www.youtube.com/watch?v=pVPZ6GXXR_M

[ Gewijzigd: 30 August 2018 02:35 PM by Jeroen ]
  [ # 392 ] 30 August 2018 02:37 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Zondag 18 augustus 16.00 Knights of the Rose (Arts Theatre) **

Zondag is een lastige theaterdag. Het is normaal gezien niet mogelijk twee voorstellingen op een dag te doen, en een hoop voorstellingen worden deze dag ook niet gespeeld. Wel te zien is Knights of The Rose, een voorstellingen die een hele slechte pers kreeg, maar wel onder andere Ruben van Keer in de cast heeft. En laat ik nu al sinds zijn eerste professionele voorstelling erg gecharmeerd zijn van deze performer.
Het is dus even schrikken als er een bordje met een vervanging op de balie staat, maat gelukkig gaat het niet om de rol van Ruben. De vervanger voor de rol van Palamon blijkt (ondanks het langste cv in het boekje) wel de enige die af en toe zijn noten niet haalt, dus waarschijnlijk is de voorstelling die ik zag niet de beste uit de reeks geweest, maar op zich zit het probleem van deze voorstelling niet in de vertolkingen.


Knights of the rose is namelijk een bizarre mengeling van bestaande (voornamelijk rock) songs, en teksten met referenties naar klassiek werk. Het programmaboekje vult drie pagina’s met de hele lijst, voornamelijk Chaucer en Shakespeare. Nu kan ik geen van beiden citeren, dus ontgaan de letterlijke citaten mij volledig, waardoor vooral ouderwets taalgebruik overblijft. De score bevat een paar toffe songs (en met Holding out for a hero een song uit mijn persoonlijke top 100 aller tijden), maar ook enkele onbekende clichérockers als This is Love, This is Life. Soms werkt deze mix redelijk, maar als bijvoorbeeld Don’t Speak van No Doubt wordt ingezet kan ik mijn lach niet bedwingen. En aangezien deze voorstelling niet komisch bedoeld is, wordt een plank misgeslagen. Muzikaal wordt aan het eind met een middeleeuws lid en een stuk Mozart ook vrij vreemd afgesloten (nou ja, de echte afsluiter is Steely Dan). Met deze pretentieuze opzet verwacht je ook wel een script met enige diepgang, of pretentie, maar dat blijkt niet het geval. Het verhaal van wat ridders die hun koninkrijk beschermen, een driehoeksverhouding, een mogelijk verraad, en een strijd is al zo vaak verteld, en vele malen beter. Het plaatje is soms bijzonder fraai (zeker voor dit vrij aftandse theatertje), maar op andere momenten blijkt het kennelijk niet nodig dat mensen op de achterste rijen ook kunnen volgens wat er gebeurt, omdat het gaasdoek en belichting daar niet op zijn berekend (nog afgezien van de hoofden van de mensen die op de eerste etage spelen).
Knights of the Rose is dus een nogal mislukte voorstelling, die het vooral moet hebben van de (door zangers en band) goed uitgevoerde songs. Ook hier was het leuk Ruben van Keer gezien te hebben, al had ik hem liever in de hoofdrol van Bat Out of Hell gezien. Ook een voorstelling met een belabberd verhaal, maar wel eentje die zichzelf niet serieus neemt.

https://www.youtube.com/watch?v=WP9f9UN0uAg

[ Gewijzigd: 30 August 2018 02:40 PM by Jeroen ]
  [ # 393 ] 10 September 2018 10:03 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Zondag 19 augustus 20.00 I Wish My Life Were Like A Musical (Live at Zédel - Crazy Coqs) *****


Elke keer als ik Londen ga bezoeken ga ik een lijst af met theaters en gelegenheden waar mogelijk leuke voorstellingen kunnen staan. En af en toe blijkt er dan toch nog eentje niet op te staan. Zo heb ik vorig jaar in de Shakespeare Globe een musical gemist, die ik achteraf wel graag had gezien. Op deze lijst stond evenmin Zédel, en hoe ik op deze voorstelling attent ben gemaakt weet ik niet meer. Het is waarschijnlijk de kortste tijd tussen twee voorstellingen die ik ooit heb gehad, want met een geschatte eindtijd van half 7 van Knights, en een start van 7 uur (en geacht een kwartier van tevoren aanwezig te zijn) heb ik toch wel even getwijfeld of het haalbaar was. Het is 10 minuutjes lopen, dus ik neem de gok, en oh wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan. Want zoals wel vaker: die voorstelling waar de verwachtingen niet hoog van ligt. blijkt ineens een regelrechte parel.
De show is een soort revue over het leven van musical-artiesten, geschreven door Alexander S. Bermange. Anderhalf jaar geleden heb ik het album Whit & Whimsy aangeschaft, dat vol staat met komische liedjes van zijn hand, en ondanks dat ik er toen enorm van heb genoten, is deze al een tijd in de kast beland. En zo zijn ze, nu live, toch vooral weer nieuw. Een groot aantal van de liedjes zijn ook daadwerkelijk nieuw voor me, want die staan weer niet op het album.
En zo gaat de opening, vol verwijzingen naar bekende musicals, vooral over het gedrag van het publiek en de ervaringen van het publiek, om vervolgens zich te richten op het leven van de artiest. De eerste audities, het gastoptreden in een of andere personality show, de eerste rol met de verschrikkelijke danspassen, tot de diva, of de gedeelde hoofdrol. De teksten zijn bijzonder snedig, en veel hebben een verrassende twist aan het eind. De uitvoeringen zijn vlekkeloos: de componist aan de toetsen, en de vier zangers zijn absolute toppers. Wie de musical een warm hart toedraagt, moet deze voorstelling zien (Kan nog een week). Ik heb wel vaker komische voorstellingen rond het musicalvak gezien, maar geen was zo vermakelijk als deze kleine anderhalf uur durende eenakter. De zaal (tafeltjes, bediening etc) wordt figuurlijk afgebroken, al voor de ‘verplichte’ toegift.

https://www.youtube.com/watch?v=VZ6yp5cx63s


https://www.youtube.com/watch?v=lxEAvfjy0nI

  [ # 394 ] 10 September 2018 10:06 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Maandag 20 augustus 2018 11.00 Horrible Histories - Barmy Britain part four (Apollo Theatre)****


Ook Engeland kent zo zijn succesnummers, die behoorlijk worden uitgemolken. Zo is er bijvoorbeeld Horrible Histories, een boekenserie en vooral bekend van televisie. Die serie lijkt de inspiratie te zijn voor de Nederlandse Welkom bij de ... reeks. Het idee is simpel: een reis door de Britse historie, met aandacht voor gruwel, smerigheid en vreemde zaken, met regelmatige verwijzingen naar het heden. In het verleden werden meerdere huidige televisie-formats gebruikt, maar deze keer is het vooral rechttoe rechtaan sketches. Wel worden we getracteerd op een eigen versie van Talk Dirty van Jason Derulo, gezongen door de strontscheppers, die het wc gebruik door de eeuwen heen bespreken.

Twee acteurs, twee overvolle kapstokken, een kist met de nodige mogelijkheden. Meer is er niet nodig om bij de Saksen en Vikings te beginnen, en zo een reis door de tijd te maken. Een rap avant-la-lettre tussen de twee volkeren, waaraan de zaal mag meedoen (weer met de nodige Poo) is de start. Daarna onder andere de twee Mary’s, de import-Schotse koning die een heksenjacht ontketende en er een boek over schreef. Geschiedenis wordt geschreven door winnaars, en een van de slachtoffers blijkt Richard III, die helemaal niet de gebochelde was die de overlevering van hem heeft gemaakt (en de enige koning die onder een parkeerterrein ligt). Politiek wordt er regelmatig een statement gemaakt, waarbij Brexit en Boris Johnson het behoorlijk moeten ontgelden.
Met dergelijke opmerkingen, en de nodige scheten tussendoor, wordt de hele zaal in het ruime uur dat de voorstelling duurt volledig ingepakt. Ze spelen al 7 jaar lang deze voorstelling. Een volgende met kerstthema staat, mocht ik dan in Londen zijn, zeker weer op het programma (al blijkt deze wel een roteind van het centrum te spelen).

[ Gewijzigd: 10 September 2018 10:08 AM by Jeroen ]
  [ # 395 ] 18 September 2018 06:11 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Maandag 20 augustus 14.15 Dinosaur World Live (Regent’s Park Open Air Theatre)***


Drizzle. Meer dan op andere dagen is de weersverwachting van vandaag belangrijk. De rest van de dag heb ik namelijk voorstellingen in de buitenlucht. Waar wat motregen mij normaal niet weerhoudt, kan dat anders zijn voor spelers vanavond, of voor de dino’s van vanmiddag. Gelukkig blijft de mogelijke drizzle uit, ondanks de dreigende lucht van vanmiddag.
Dinosaur World Live is een soort Jurassic Park op het podium. Een hyperactieve presentatrice vertelt over een eiland dat ze heeft ontdekt, en na verloop van tijd maken we kennis met een aantal ervan. Sommige kinderen uit het publiek mogen meedoen, en de dino’s bijvoorbeeld voeren. De T-rex mag na een eerder incident tijdens een voorstelling niet meer komen.
Als de dino’s op zijn wordt er een hoop informatie over gegeven, en ook de inleiding bevat heel veel achtergrond informatie. Eerlijk gezegd interesseert me dat niet erg, maar de manier waarop de dino’s tot leven komen is ronduit magisch. Op z’n Warhorse zullen we maar zeggen, nu die voorstelling de nieuwe standaard is.
Dat de presentatrice ondeugend is, en zich door het publiek laat overhalen de t-rex toch te halen zal niemand verbazen. Maar dat een kleine dino, die net uit het ei komt net zo veel indruk maak, wel enigszins.
Visueel spektakel dus, met iets te veel gebabbel. De gelegenheid om achteraf sommige van de prehistorische dieren aan te raken wordt uitgebreid benut. Voor mij nogmaals de gelegenheid om de kust van deze poppenspelers van dichtbij te bekijken.

https://www.youtube.com/watch?v=fl4pYI_y3NY

  [ # 396 ] 18 September 2018 06:15 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Maandag 20 augustus 19.45 Little Shop Of Horrors (Regent’s Park Open Air Theatre)****

Een apocalyptisch beeld. Het Skid Row uit de voorstelling is grauw, grijs en vervallen. De voorstelling die dit jaar in het open lucht theater wordt gespeeld is het bizarre Little Shop Of Horrors. Een paar weken geleden zag ik nog Alan Menken’s Klokkenluider, maar het contrast met deze Little Shop kan nauwelijks groter zijn. Het bizarre verhaal van de jongen die een bijzondere plant vindt, deze groot brengt met wat bloeddruppels en zo de armetierige bloemenzaak waar hij werkt tot bloei brengt. Maar de plant wil meer.


De show kent nogal karikaturale karakters: Seymour de echte loser, die verliefd is op Audrey (en het plantje daarom Audrey II noemt). Zij is weer het kwetsbare, nogal onnozele type die een relatie heeft met een bullebak. Deze Orin is een sadistische tandarts. Mr Mushnik is de wat wanhopige eigenaar van een bloemenwinkel die niet loopt, en die Seymour uit het weeshuis heeft gehaald om hem te helpen. Toch komen de meeste van hen echt tot leven. Marc Antolin is een enorm aaibare Seymour, en Jemima Rooper weet, ondanks dat je niet snapt dat ze met zo’n creep van een kerel gaat, je toch mee te slepen. Het meest benieuwd was ik naar Matt Willis als de tandarts: de zanger van het in Nederland niet bijster succesvolle Busted, een groepje dat ik wel erg leuk vond. Hij blijkt een overtuigende creep, afschrikwekkend camp, al is hij in de rolletjes in de tweede akte mogelijk nog leuker (met respect voor de snelverkledingen). Het commentaaer leverend koortje blaast je weg, maar de show wordt natuurlijk gestolen door de plant. De bloeddorstige Audrey II wordt gespeeld door de forse drag queen Vicky Vox, een indrukwekkende podiumaanwezigheid, met, zoals het een drag queen betaamt, de nodige ondeugendheden.
En zo wordt de show campier met de minuut. Wat begon met plantjes, gemaakt van huishoudartikelen (een bos rozen van roodgeschilderde wc-borstels bijvoorbeeld) en (onbegrijpelijk) rondrijdende flatgebouwen op winkelwagentjes en hotelkarretjes eindigt in een bont geheel van groen en roze, in een finale die niet nog meer over the top kan zijn. Het onherkenbare ensemblelid dat saltoend over het podium gaat moet dan wel ex-Billy Elliot Josh Baker zijn. Altijd leuk om de jonge spelers uit deze briljante show jaren later op allerlei plekken weer tegen te komen.
In dit theater zag ik Ragtime voor het eerst, werd ik voor het eerst werkelijk gegrepen door The Sound of Music, en was ik bijzonder onder the indruk van Lord of the Flies. Een dergelijk gevoel wordt ditmaal niet opgeroepen. Desondanks, het is wel een enorm feest geweest.

https://www.youtube.com/watch?v=PQa5EHfx-dg

  [ # 397 ] 20 September 2018 09:13 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

dinsdag 21 augustus 14.30 Gangsta Granny (Harold Pinter Theatre) ****


Wie de verslagen een beetje volgt zal wel weten dat ik het leuk vind ook in Londen familievoorstellingen te bezoeken. Vaak als extra’s, soms als deel van de vaste speelmomenten. Vanmiddag staat Gangsta Granny op het programma. Deze is van de makers van de Horrible Histories theatervoorstellingen, en gebaseerd op het kinderboek geschreven door David Walliams. De acteur die we kennen van Little Britain en Come Fly With Me blijkt ook een productief kinderboekenschrijver.
In Gangsta Granny gaat het om Ben, die op vrijdagavond naar zijn oma gaat, omdat zijn ouders die avond ballroom dansen. Ben’s interesse ligt bij het loodgieten. Hij leest het magazine (in Engeland heeft elke interesse een tijdschrift, dus dat het er is is niet echt onwaarschijnlijk), en dansen ziet Ben absoluut niet zitten. Oma is saai, met haar scrabble suffe verhaaltjes bij het vroeg slapen gaan en kool-gerechten. Alles ruikt naar kool. Maar zijn ouders, die zelf niet weten hoe snel ze weer weg moeten komen bij oma, zijn meedogenloos. Zelfs als hij een keer in wanhoop belt, iets wat oma merkt.
Alles wordt anders als Ben weer eens beu is van de kool, en naar de koektrommel grijpt. Deze blijkt geen koekjes te bevatten, maar vol met juwelen te zitten. Hij gaat vervolgens op onderzoek uitgaat, en ziet oma in een ninja-kostuum op haar scootmobiel richting een juwelier gaan, waar hij haar min of meer betrapt. Oma moet vertellen wat er loos is, en vertelt over haar verleden als cat burglar, met soms baron van Munchhausen achtige ontsnappingen. Eigenlijk ontbreekt er maar een juweel in de trommel, een kroonjuweel. Zou dat kunnen met Ben’s kennis van riolen?
Van de makers van ... De kool in de voorstelling geeft hier genoeg gelegenheid tot een flink aantal schetengrappen, maar zowel verhaal als voorstelling zitten enorm sterk in elkaar. De dans wordt gebruikt voor scènewisselingen. Grappen zijn sterk, al zijn sommige karakters voor een kindervoorstelling wel op het randje. Stereotyperingen als de leraar Duits die afmarcheert, of de allochtone winkelier met zijn (niet erg) geweldige aanbiedingen, ze zouden in Little Britain kunnen zitten.
De kracht van de voorstelling zit echter toch vooral in de diepere laag. Het is niet alleen humor, maar er is ook een tragische verhaallijn, die me weet te raken. Daarnaast is de boodschap om je wat meer in de ander te interesseren om elkaar te kunnen begrijpen en waarderen misschien een cliché, maar op deze manier verpakt heeft het misschien nog wel effect ook.

https://www.youtube.com/watch?v=hzU85gRegPI

  [ # 398 ] 20 September 2018 09:15 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

dinsdag 21 augustus 2018 19.30 Bring it on (Southwark Playhouse) ***1/2


Er zijn flink wat overeenkomsten tussen het doel van deze trip, The Beautiful Game, en deze voorstelling. Een klein theater en een grote cast, bestaande uit leerlingen van een theaterschool. Twee voorstellingen ook die uitblinken in de dansscenes. Maar verschillen zijn er ook: waar The Beautiful Game een favoriet is, heeft deze voorstelling muziek van de componist van de meest overschatte musical van vandaag, met een soundtrack die ik voor zo’n 90 % niet te pruimen zit. Wel in samenwerking met de componist van Next To Normal, een fraaie voorstelling, maar ook niet echt een soundtrack waar ik echt wild enthousiast over ben. Desondanks is de muziek van Bring It On prima te doen. De rap is gedoseerd, en de uptemposongs zijn aanstekelijk, zeker als er zo lekker bij wordt bewogen.
Bring It On gaat over Campbell, een cheerleader, die de leiding krijgt over haar team, waarin natuurlijk ook de (lekker) valse bitch en haar hulpje zit, en het dikke meisje (Bridget) dat niet verder komt dan mascotte en een lage eigendunk heeft. Bij de audities wordt Eva aangenomen, die wel eng fan lijkt te zijn van Campbell. Maar het noodlot slaat toe: de grenzen van de schoolgebieden worden in de vakantie aangepast, en ze moet naar een andere school: eentje die niet hoog staat aangeschreven. Ook Bridget belandt er, en het is juist zij die aansluiting krijgt bij de dansgroep (geen cheerleaders, maar street dance). Toch slaagt Campbell erin zich aan te sluiten. Als Eva, vierde in de lijn om leider van haar team te worden, dat toch wordt, krijgt Campbell het idee dat ze erin geluisd is. Als blijkt dat er voor de winnaars van de cheerleaders wedstrijd een reality show en beurzen in het verschiet liggen, willen de dansers van de nieuwe school ook wel meedoen aan de competitie. Zal het hen lukken Campbell’s oude school te verslaan?

Er wordt heel behoorlijk gezongen, de dans is sterk (de kniebrace bij de meest acrobatische danser doet vermoeden dat het een keer wat minder goed is gegaan, maar daar is in de uitvoering van de salto’s niets van te merken) en zelfs in het verhaal zitten herkenbare punten. (Ooit heb ik in de tijd dat ik leiding was ook iemand binnengehaald, waarover bij anderen veel twijfel was, en die zich vervolgens ook als een Judas/Brutus in mijn richting heeft gedragen). Toch weet het me niet te raken. Waar het precies aan ligt weet ik niet. De mierzoete draai in de tweede akte helpt niet echt; de coming of age verhaallijn is aandoenlijk, maar net niet overtuigend genoeg. Het verhaal kent ook wel erg veel clichés, maar ook dat heeft me bij andere voorstellingen niet weerhouden er volledig in op te gaan. Wat overblijft is toch vooral een mooi schouwspel.

  [ # 399 ] 20 September 2018 09:21 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

woensdag 22 augustus 14.30 Chicago (Phoenix Theatre) ****

Een favoriet is weer even terug in Londen, en ondanks de korte trip besluit ik toch deze voorstelling ook mee te pakken. Maar het is even schrikken. De inleiding is tam, en bij het eerste nummer van Roxie Hart vrees ik te moeten schrijven: “Terwijl de rest van de cast de voorstelling Chicago speelt, zingt Alexandra de soundtrack”. Er zit geen enkele emotie in. Gelukkig trekt het wel wat bij, maar ze blijft een vrij zwakke actrice. Bij de opkomst van Martin Kemp als Billy Flynn zit een “Het is duidelijk dat we hier de bassist van Spandau Ballet horen, en niet de zanger”, maar ook hij herpakt zich later, onder andere met een indrukwekkende uithaal. Gelukkig zijn er ook drietal acteurs die van het begin tot het einde steengoed zijn. Josefina Gabrielle is weergaloos als Velma Kelly. Je bent geneigd om elk conflict haar partij te kiezen. Mazz Murray is een een weinig imposante verschijning, maar desondanks bijzonder overtuigend als de gevangenisdirectrice, die haar gevangenen onder de duim heeft. En tenslotte A. D. Richardson: Mary Sunshine is een sowieso een heerlijke bijrol,maar deze uitvoering kent geen gelijke, voor zover ik acteurs in actie heb gezien natuurlijk. Paul Rider is een redelijke Amos, maar leunt toch vooral op zijn miezerige verschijning.

Het ensemble is uitstekend. De dansen zijn strak, en er is staat genoeg lekkers op het podium om van te genieten, ook als ze er een potje van hadden gemaakt. De lol spat ervan af, en ook de dirigent speelt zijn rol in de show. Het orkest krijgt de gelegenheid om lekker uit z’n dak te gaan. Chicago is gewoon een klassieker geworden: eentje die revival na revival verdient. Een feestje dat het podium af spat. Dat de plot nu niet bepaald het gevoel van gerechtigheid stilt, mag die pret niet drukken.

https://www.youtube.com/watch?v=8UleUaFfNtw

[ Gewijzigd: 20 September 2018 09:32 AM by Jeroen ]
  [ # 400 ] 20 September 2018 09:28 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

woensdag 22 augustus 19.30 The Legend of Sleepy Hollow (The Other Palace) ****

De tweede voorstelling op het programma, die gespeeld wordt door het NYMT, is de afsluiting van de trip. Ditmaal geen bestaande, maar een nieuwe eigen productie. Het korte verhaal, dat dankzij Halloween en films enige bekendheid kreeg, was al vaker de basis van een musical, maar ik kan me niet herinneren er eentje van te hebben gezien. Ook het verhaal zelf staat me niet helder voor de geest, behalve dan dat de ‘headless horseman’ er een cruciale rol in speelt. De voorstelling blijkt ook niet zo trouw aan de synopsis van het verhaal, maar weet absoluut te boeien.
Anno 1920, in een dorpje bewoond door Nederlandse immigranten, komt een nieuwe docent, Ichobod Crane. In tegenstelling tot de dorpsbewoners, die zowel gelovig als bijgelovig zijn, is hij een man van de wetenschap. Waar de dorpelingen al huiverig waren voor een buitenstaander, blijkt hij met zijn lessen voor veel verwarring te zorgen. Belangrijkste man in het dorp is Baltus van Fleet, een ziekelijke landeigenaar. Zijn dochter Katrina is voorbestemd te trouwen met Brom van Brunt, opzichter van het bedrijf. De boeren, die in ruil voor het gebruik van het land een groot deel van hun opbrengst moeten afstaan, worden door Crane getriggerd: waarom kopen ze het land niet. Iets waar van Fleet niets van wil weten. Maar Brom belooft hen een deal, zodra van Fleet dood is. Natuurlijk raakt Katrina onder de indruk van de buitengewoon charmante Crane, Als haar vader sterft komt zij voor een dilemma te staan: in het testament laat van Fleet de grond na aan Katrina en haar man Brom. Als zij dus niet trouwen, mag financiële man Hans van Ripper het beheer doen, en hij wil de grond verkopen aan buitenstaanders.

Vimeo clip

[ Gewijzigd: 20 September 2018 09:31 AM by Jeroen ]
  [ # 401 ] 20 September 2018 11:48 PM
Avatar
Alternate
RankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  713
Geregistreerd  2010-02-28

Jeroen - 20 September 2018 09:21 AM

woensdag 22 augustus 14.30 Chicago (Phoenix Theatre) ****


https://www.youtube.com/watch?v=8UleUaFfNtw

Ik zag het een paar weken terug. Ik vond Martin zo geen Billy uitstraling hebben. Niks sexies ofzo. Het miste voor mij echt het Billy gevoel. Die ene uithaal was ok, maar verder matige zang toen ook. Helaas! Want ik hou van deze show.

Sarah als Roxy was vorige keer al goed, jammer dat ze al weer weg is.

Mary Sunshine… Ik neem aan dat we dezelfde hebben gehad. Die belt die nog ff lekker een toontje of 3 hoger gaat dan normaal, dat was echt niet normaal gewoon. Voor mij stal ze de show.

  [ # 402 ] 21 September 2018 07:50 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

maandag 3 september 2018 19.30 Buz Luhrmann’s Strictly Ballroom The Musical(Piccadilly Theatre) ***

Zoals ik wel vaker heb geschreven ben ik niet echt een filmbezoeker (Ik heb als musicalliefhebber Mamma Mia 2 nog niet gezien), en dus zal het niet verbazen dat ik ook deze Strictly Ballroom niet als film heb gezien. De plaatjes zijn nogal uitbundig, en na een paar voorstellingen met sterk danswerk bij mijn vorige bezoek ben ik toch wel nieuwsgierig geworden. Stijldansen heeft me nooit me aangesproken als activiteit, maar om naar te kijken, wie weet, al houden ook de televisieprogramma’s met dansthema me niet thuis.
Ik krijg deze avond een wonderlijke voorstelling voorgeschoteld. Het verhaal wordt door een betrokken verteller aan elkaar gepraat en gezongen, wat vergelijkingen met Blood Brothers oproept, al wordt dit verhaal zeker niet zo dramatisch. Het overgrote deel van de liedjes worden ook door hem gezongen, en voor deze rol is dan ook een bekende zanger ingevlogen. Hoewel hij eerder in Memphis te zien was, kennen we deze Matt Cardle vooral als winnaar van X-factor (nou ja, we, de gemiddelde Nederlander zal nog nooit van hem hebben gehoord, maar hij had in de UK toch twee flinke hits, in 2011). Met het merendeel van de nummers gezongen door deze Matt Cardle, ook nog eens bekende nummers, soms in een soort mash-up, voelt het ook niet echt als een musical, en gaat het meer richting Dirty Dancing On Stage. Maar hoewel ik niet wild enthousiast wordt van deze Strictly Ballroom, zo beroerd als Dirty Dancing wordt het gelukkig niet, maar dan hebben we het natuurlijk wel over een van de grootste wanproducten dat ooit op een podium heeft gestaan.
Het verhaal van de musical mag geen naam hebben. Tijdens een wedstrijd die hij dreigt te verliezen besluit Wally een aantal zelfbedachte moves te gebruiken, zonder dat zijn danspartner daar van op de hoogte was. Het pakt niet goed uit: hij verliest alsnog. Hoofd van de dansorganisatie is een man die vasthoudt aan de tradities, onder meer omdat hij een handel in instructievideo’s heeft. Er ontstaat een breuk tussen de danspartners, en de onzichtbare amateur Fran besluit haar kans te wagen. Zij wil wel met hem dansen, los van de patronen. Een pusherige moeder en een schijnbaar autistische vader, arrogante concurrentie, een dansschool en -leraar onder druk. En natuurlijk komt zij uit een familie die ook problemen kan opleveren. Het is allemaal het bekende werk. Het is dan ook niet het script dat opvalt.
Bij de opkomst van Barry Fife, de strenge baas van de dansorganisatie, is het moeilijk niet aan Trum te denken, en de bijbehorende danspassen zijn nogal ‘Nazi-Duitsland’. Het doet vermoeden dat het een nogal scherpe satire zou kunnen worden, maar ondanks andere politieke verwijzingen blijft dit grotendeels uit. Nagenoeg alle rollen worden grotesk gespeeld, wat het vooral een kluchtige sfeer geeft, met het veelvuldig trekken van gekke bekken. Voor mij is dit even leuk, maar niet voor de gehele duur van de show. Als er even geen extreem raar bij-karakter is, blijkt dat een verademing. Tegelijkertijd is het wel grappig om songs als Get Up, Stand up of Fight the Power in deze idiote context te horen, ook nog eens in aangename arrangementen.
Maar waar de voorstelling in zijn humor mij niet echt weet te bekoren, is het magistraal in de dansscenes. De pauzefinale, de Paso Doble, is fenomenaal, maar ook op andere momenten kijk je je ogen uit. Energiek en opwindend. En vreemd genoeg is er zelfs nog een traantje van ontroering aan het eind.

Trailer met Will Young (ipv Matt Cardle) n zijn West end Live optreden

https://www.youtube.com/watch?v=hUYzew2D46w
https://www.youtube.com/watch?v=AS7tBsltZSo

  [ # 403 ] 21 September 2018 07:54 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Dé voorstelling waar ik erg naar uitkijk en hoofdreden van deze trip staat voor vanavond op het programma.  Eentje die nogal camp is, met een verhaal rond superhelden. Met een soundtrack die ik erg aangenaam vond. Maar na de irritatie die het overdreven spel gisteren opleverde, en de wat teleurstellende musical Marvelous op de Parade (niet onaardig, maar duidelijk meer geschikt als gratis voorproefje op de uitmarkt, dan als duurste Parade-show) sluipt er vooraf toch wat twijfel of ik deze avond wel ga genieten. Het is tenslotte ook weer in het qua zitcomfort afgrijselijke The Other Palace. Maar deze dag blijkt nog meer aangename verrassingen te hebben. Ik schreef ook een recensie , die je op de homepage kunt terugvinden, maar hier het persoonlijke verslag.
.
dinsdag 4 september 19.30 Eugenius! (The Other Palace) *****


Een musical die bewust camp is. Het is een gevaarlijke onderneming. Maar in dit geval is deze 100 % geslaagd. Natuurlijk speelt mee dat het zich afspeelt in de jaren 80, en ook de soundtrack nogal eighties is. En daarmee al aanvoelt als nostalgie. Natuurlijk zitten er meer dan genoeg herkenbare dingen in, en leidt het ‘vooruitkijken’ van spelers tot zeer geslaagde grappen. Van het afkeuren van een programma idee over een in slow motion over het strand rennende vrouw in een badpak tot de vraag wat O. J. Simpson na zijn sport- en filmcarrière nog meer van plan is. Natuurlijk hou ik van musicalverwijzingen. En natuurlijk ben ik gecharmeerd van een kwetsbare, sympathieke hoofdpersoon.
In dit geval gaat het om de nerd Eugene. Zijn beste vriendin Janey is verliefd op hem, zijn beste vriend een open boek met weinig succes bij de vrouwen. Het drietal wordt uiteraard gepest door de sportieve leerlingen van de school. Eugene droomt over een superheld, Tough Man, en zijn sidekick Super Hot Lady, maar enige fysieke aanraking tussen de twee leidt tot het verlies van zijn superkracht. Eugene maakt er een strip van. Als er een zoektocht is naar geschikt filmmateriaal, stimuleert Janey hem om het aan te bieden, en dit leidt spontaan tot een filmcontract. Tijdens de opnames blijkt dat dromen soms meer zijn dan fantasie.
Sommige van de rollen zijn bijzonder clichématig, maar daar wordt dan wel weer leuk mee gespeeld. De grappige homo ligt bij mij altijd wat gevoelig (in dit geval de PA van de filmbaas), omdat het vaak wel heel goedkoop scoren is, en ook hier gebeurt dat wel, maar er is gelukkig ook wat meer. De voorstelling is camp in zijn vormgeving, met B-film ufo’s en kostuums die fouter dan fout zijn. Het soms doorbreken van de illusie van de voorstelling pakt goed uit (‘de twee die als laatste overblijven moeten de powerballad zingen’). Een verdrietig lied wordt een andere powerballad, en hiervoor wordt droog een windmachine (low budget) geplaatst, om vervolgens in een soort Poolse songfestival act te vervallen).
Een musical die bewust camp is. Het is een gevaarlijke onderneming. Maar in dit geval is deze 100 % geslaagd. Natuurlijk speelt mee dat het zich afspeelt in de jaren 80, en ook de soundtrack nogal eighties is. En daarmee al aanvoelt als nostalgie. Natuurlijk zitten er meer dan genoeg herkenbare dingen in, en leidt het ‘vooruitkijken’ van spelers tot zeer geslaagde grappen. Van het afkeuren van een programma idee over een in slow motion over het strand rennende vrouw in een badpak tot de vraag wat O. J. Simpson na zijn sport- en filmcarrière nog meer van plan is. Natuurlijk hou ik van musicalverwijzingen. En natuurlijk ben ik gecharmeerd van een kwetsbare, sympathieke hoofdpersoon..
De songs zijn origineel, maar duidelijk geïnspireerd op andere songs. De glijerige saxofoonsolo, of juist de ruige hardrockzanger worden uit de kast gehaald. Bijzonder amusant is A litte kiss ass, of eigenlijk Kizzazzz. De aanstelleritus van Nijholt tijdens de zoektochtprogramma’s wordt met terugwerkende kracht grappig.

https://www.youtube.com/watch?v=nZi_kOASlPk
https://www.youtube.com/watch?v=3occI6o0q3c

[ Gewijzigd: 21 September 2018 08:01 AM by Jeroen ]
  [ # 404 ] 23 September 2018 09:19 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

woensdag 5 september 14.30 Jin Steinman’s Bat out of Hell (Dominion Theatre) ***


De keuze op de woensdagmiddag is beperkt, en de nieuwere voorstellingen die mogelijk interessant zijn spelen hun matinee nog niet. Dus wordt het een voorstelling in de herhaling. Keuze is tussen Everybody’s Talking About Jamie en Bat out of Hell, maar de eerste heb ik de afgelopen maand meerdere maanden op de televisie bekeken. Dus valt de keuze op de tweede. Ik zag de voorstelling tijdens de vorige run in het Coliseum, en was destijds onder de indruk van de enorme show, en uiteraard kon de muziek me wel bekoren.
Bat out of Hell valt op meerdere vlakken te vergelijken met We Will Rock You, een voorstelling die dit theater lang heeft bevolkt. In dit geval is het niet de catalogus van Queen, maar die van Meat Loaf die wordt gebruikt (nou ja, Steinman’s songs worden nogal eens hergebruikt, dus horen we er bijvoorbeeld ook eentje van Bonnie Tyler/Air Supply en Celine Dion). En ook dit script gaat over een soort apocalyptische wereld, dat te ridicuul is om serieus te nemen. En waar ik bij We Will Rock You het idee had dat de makers dit nu juist wel deden, en de Queen-verering me irriteerde, vond ik bij het eerste bezoek dat dat hier niet he geval was. Bij het tweede bezoek ben ik daar niet meer zo zeker van.
Dat minder serieus nemen hangt met name aan één specifieke scène , waar de beruchte Jim Bakkum en Bettina Holwerda Grease actie wordt herhaald. Een klassieke auto verdwijnt in de orkestbak, en vervolgens zien we een aantal muzikanten en de dirigent de bak gehavend verlaten. Verder zitten er nog wel een paar grapjes in, maar laat je deze specifieke gebeurtenis weg, blijft er een toch wel erg serieus gebracht kulverhaal over. En neem je het serieus, wordt bijvoorbeeld de gevangenis-opening van de tweede akte ronduit ziek.
Het verhaal is een variant op Peter Pan, maar mist enige logica. Maar het dient als een kapstok voor de bekende en minder bekende songs van Bat out of Hell, en soortgelijke nummers. De cast weet ze sterk te brengen. Volume en zuiverheid is dik in orde. Dat geldt ook voor understudy (van de vervanger, de a-cast ster is richting USA-tour gegaan) Simon Gordon. Eentje valt een beetje uit de toon, maar heeft hiervoor soort van excuus. Halverwege de eerste akte is er een showstop, en blijkt Zahara te moeten worden vervangen. Haar inzetten zijn altijd wel krachtig en zuiver, om vervolgens volume te missen bij de volgende regel. Een balans-dingetje van haar microfoon misschien, maar irritant is het wel. Zelfs als de tekst niet zo interessant is.
Maar met een nieuwe kijk op de voorstelling is voor mij minder sterk geworden. Dat is jammer, want de casting van Robin Reitsma in de hoofdrol in Oberhausen is toch genoeg reden om de voorstelling ook daar te willen zien. Maar wie weet komt daar juist het minder serieuze gevoel wel terug. Met teksten in het Duits en de volksaard ligt dat natuurlijk erg voor de hand 😉.

https://www.youtube.com/watch?v=HAk4vB805pI

  [ # 405 ] 23 September 2018 09:22 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

donderdag 5 september 19.30 Midnight - a new musical(Union Theatre) ****

Nieuwe musicals, het is leuk om mee te maken. Ook al gaat het in dit geval om een kleine voorstelling in een off-West End theatertje. Met een kleine 60 andere bezoekers zit het zaaltje vol, en ben ik getuige van deze eerste Londense try-out van Midnight, en hiermee maak ik dus de wereldpremiere mee.
In dit geval gaat het om een musical thriller, een genre dat me zeker aanspreekt. En met mijn Murder She Wrote-instelling, op zoek naar aanwijzingen voor de plotrichting, zit ik quasi-actief in de zaal.
De voorstelling speelt zich af in Stalinistisch Azerbeidjan. Oudjaarsavond 1938. Een tijd van angst, met een veiligheidsdienst die elk moment op de stoep kon staan, en je kom meenemen ter ondervraging, om vervolgens nooit meer terug te komen. De man voelt zich een soort van veilig, omdat hij immuniteit zou hebben. Maar als er tien voor twaalf een man voor de deur staat, is de vraag of dat enige waarde heeft. Uiteraard moet de man worden binnengelaten. Hij wil alleen maar even bellen, want bij het oppakken van de buren zijn ze hem kennelijk vergeten. Natuurlijk moet deze gastvrij worden ontvangen, maar het gesprek wordt steeds onaangenamer. Waarom staat de tijd ineens stil? Hoe kan het dat de man allerlei gesprekken kan reproduceren? Wat herkent hij in de vrouw? Is hij wel zo’n braaf partijlid?
Als thriller is de voorstelling zeker geslaagd. Sommige ontwikkelingen voel je natuurlijk aankomen. De immuniteit krijg je natuurlijk niet zomaar. Een braaf stel levert geen boeiende voorstelling op. Maar er zijn zeker ook een aantal verrassingen, zodanig dat de voorstelling van begin tot einde boeit. Ook de opzet, waarbij de muzikanten deel uitmaken van de cast, werkt erg goed. Zij spelen de geesten van de overledenen uit de omgeving, in gebleekte kostuums. Het decor is niet heel uitbundig, maar efficient, en fraaier dan wat doorgaans in dit theater te zien is.

Ondanks dat dit de eerste try-out is (al vraag ik me wel af waar de recensie quotes vandaan komen die bij de voorstelling staan), is de cast goed op dreef. De rollen zijn zeer overtuigend, zeker ook in het non-verbale spel. Verbaal is er nog wel een probleempje met het volume. Ik moet op rij twee me soms echt concentreren om te verstaan wat met name de man van het stel zegt. Dat moet 3 rijen naar achteren echt een probleem zijn.
Nieuwe musicals, het is leuk om mee te maken. Ook al gaat het in dit geval om een kleine voorstelling in een off-West End theatertje. Met een kleine 60 andere bezoekers zit het zaaltje vol, en ben ik getuige van deze eerste Londense try-out van Midnight, en hiermee maak ik dus de wereldpremière mee.t. Ook de opzet, waarbij de muzikanten deel uitmaken van de cast, werkt erg goed. Zij spelen de geesten van de overledenen uit de omgeving, in gebleekte kostuums. Het decor is niet heel uitbundig, maar efficiënt, en fraaier dan wat doorgaans in dit theater te zien is.

‹ First  < 25 26 27 28 29 >  Last ›
27 of 30