maandag 3 september 2018 19.30 Buz Luhrmann’s Strictly Ballroom The Musical(Piccadilly Theatre) ***
Zoals ik wel vaker heb geschreven ben ik niet echt een filmbezoeker (Ik heb als musicalliefhebber Mamma Mia 2 nog niet gezien), en dus zal het niet verbazen dat ik ook deze Strictly Ballroom niet als film heb gezien. De plaatjes zijn nogal uitbundig, en na een paar voorstellingen met sterk danswerk bij mijn vorige bezoek ben ik toch wel nieuwsgierig geworden. Stijldansen heeft me nooit me aangesproken als activiteit, maar om naar te kijken, wie weet, al houden ook de televisieprogramma’s met dansthema me niet thuis.
Ik krijg deze avond een wonderlijke voorstelling voorgeschoteld. Het verhaal wordt door een betrokken verteller aan elkaar gepraat en gezongen, wat vergelijkingen met Blood Brothers oproept, al wordt dit verhaal zeker niet zo dramatisch. Het overgrote deel van de liedjes worden ook door hem gezongen, en voor deze rol is dan ook een bekende zanger ingevlogen. Hoewel hij eerder in Memphis te zien was, kennen we deze Matt Cardle vooral als winnaar van X-factor (nou ja, we, de gemiddelde Nederlander zal nog nooit van hem hebben gehoord, maar hij had in de UK toch twee flinke hits, in 2011). Met het merendeel van de nummers gezongen door deze Matt Cardle, ook nog eens bekende nummers, soms in een soort mash-up, voelt het ook niet echt als een musical, en gaat het meer richting Dirty Dancing On Stage. Maar hoewel ik niet wild enthousiast wordt van deze Strictly Ballroom, zo beroerd als Dirty Dancing wordt het gelukkig niet, maar dan hebben we het natuurlijk wel over een van de grootste wanproducten dat ooit op een podium heeft gestaan.
Het verhaal van de musical mag geen naam hebben. Tijdens een wedstrijd die hij dreigt te verliezen besluit Wally een aantal zelfbedachte moves te gebruiken, zonder dat zijn danspartner daar van op de hoogte was. Het pakt niet goed uit: hij verliest alsnog. Hoofd van de dansorganisatie is een man die vasthoudt aan de tradities, onder meer omdat hij een handel in instructievideo’s heeft. Er ontstaat een breuk tussen de danspartners, en de onzichtbare amateur Fran besluit haar kans te wagen. Zij wil wel met hem dansen, los van de patronen. Een pusherige moeder en een schijnbaar autistische vader, arrogante concurrentie, een dansschool en -leraar onder druk. En natuurlijk komt zij uit een familie die ook problemen kan opleveren. Het is allemaal het bekende werk. Het is dan ook niet het script dat opvalt.
Bij de opkomst van Barry Fife, de strenge baas van de dansorganisatie, is het moeilijk niet aan Trum te denken, en de bijbehorende danspassen zijn nogal ‘Nazi-Duitsland’. Het doet vermoeden dat het een nogal scherpe satire zou kunnen worden, maar ondanks andere politieke verwijzingen blijft dit grotendeels uit. Nagenoeg alle rollen worden grotesk gespeeld, wat het vooral een kluchtige sfeer geeft, met het veelvuldig trekken van gekke bekken. Voor mij is dit even leuk, maar niet voor de gehele duur van de show. Als er even geen extreem raar bij-karakter is, blijkt dat een verademing. Tegelijkertijd is het wel grappig om songs als Get Up, Stand up of Fight the Power in deze idiote context te horen, ook nog eens in aangename arrangementen.
Maar waar de voorstelling in zijn humor mij niet echt weet te bekoren, is het magistraal in de dansscenes. De pauzefinale, de Paso Doble, is fenomenaal, maar ook op andere momenten kijk je je ogen uit. Energiek en opwindend. En vreemd genoeg is er zelfs nog een traantje van ontroering aan het eind.
Trailer met Will Young (ipv Matt Cardle) n zijn West end Live optreden
https://www.youtube.com/watch?v=hUYzew2D46w
https://www.youtube.com/watch?v=AS7tBsltZSo