28 of 30 | ‹ First  < 26 27 28 29 30 > 
Jeroen’s theaterbezoeken in Londen: de verslagen
  [ # 406 ] 29 September 2018 11:51 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Donderdag 6 september 14.30 Eugenius (The Other Palace) *****
En de tweede keer is weer net zo genieten als de eerste keer. Wat een feest


Donderdag 6 september 19.30 Wasted (Southwark Playhouse)*
De maker bedankt het licht en geluid vooraf, omdat zij altijd de eersten zijn die kritiek krijgen. Met vraag om begrip als er deze allereerste voorstelling bij hen niet helemaal goed gaat. Ze waren deze middag om 5 uur pas klaar met de voorbereiding. Met de melding dat dit echt een wereldpremiere is gaat, en een applaus, gaat de man naar zijn plaats. En dan, niets…. De band blijft stil, het podium, een vierkant in het midden van de drie tribunes blijft leeg. Minuten lang, tot eindelijk Charlotte verschijnt.


Wasted gaat namelijk over de familie Brontë. En voor wie niet verder komt dan Charlotte en Emily, er is ook nog een derde zus, Anne, en broer Branwell. Het concept doet heel erg denken aan Six. Het podium is echt een podium, ze zijn gezenderd, maar hebben ook bij de nummers microfoons in de hand, en er zijn erg weinig echte spelscenes. De muziek is wel een stuk steviger. Geen pop, maar stevige rock. Dat zou best een goede voorstelling kunnen opleveren. Six vond ik enorm geslaagd (en is juist in deze periode hernomen), en ik ben niet vies van stevige muziek. Maar helaas, het wordt een fiasco.
Laten we beginnen met die opmerking aan het begin, over licht en geluid. Dat ik, op de hoek, regelmatig een schijnwerper recht in mijn gezicht krijg, is al niet fijn, maar dat ik maximaal 20 procent van de teksten heb verstaan, is echt een wanprestatie. Dat komt deels ook door het concept: je kijkt veel tegen ruggen aan, en met microfoons tegen de lippen is de tekst ook niet meer van de lippen af te lezen. Vooral bij Emily vraag ik me af of ik bij haar wel een volledige zin heb kunnen ontcijferen. Als ze tegen de pauze een Shakira-achtig geluid uitstoot, bedenk ik me dat het niet had uitgemaakt als ze de voorstelling in het Spaans had gezongen. De muziek zelf blijkt ook niet bijster boeiend: het is vooral een muur van geluid, waarbij er soms een bekend riedeltje voorbij komt, van ‘Rent’ tot Linkin’ Park. Wat er te volgen is van het verhaal maakt het ook niet bijster boeiend. Ik zit vooral gefascineerd te kijken naar de microfoonsnoeren, die allen in het midden van het podium zijn vastgemaakt, en zo meer en meer in de knoop raken. Dat alle schrijfsels die in de voorstelling worden gebruikt delen van de bladmuziek zijn, zal ongetwijfeld een goed idee hebben geleken, maar is in mijn beleving weer een schepje extra artistiekerig gedoe. In gedachte ga ik terug naar Too Close To The Sun, ook een voorstelling op basis van een schrijver, waarvan ik een preview zag. Nou ja, half, want ik verliet met de helft van de zaal het theater. De voorstelling speelde na de premiere nog iets van een week. En aan Sky, de terecht verguisde voorstelling, die ik als ramptoerist bezocht voordat deze voortijdig sloot. Het gevoel ligt toch vooral dichtbij de tweede. Een klein beetje hoop op meer kunnen verstaan, een heel klein beetje hoop op betere songs, toen er vlak voor de pauze toch nog een best aardig nummer had geklonken. En hopend dat het misschien nog zou kunnen gaan boeien. In alle gevallen, tevergeefs. De puinhoop op het podium staat symbool voor deze voorstelling. Een vroegere sluiting zal er met de beperkte run niet in zitten, vermoed ik. En ik hoop dat er mensen zijn die hier wel van kunnen genieten. Natuurlijk zijn die er: een deel van de zaal gaf het een staande ovatie. Nou ja, een deel van het publiek dat na de pauze was teruggekeerd. Ik hoop voor de makers dat er ook iemand tussen stond, die niets met de makers te maken had. Al kan ik me dat natuurlijk niet voorstellen.

Was er dan niets leuk aan deze avond? Toch wel. Het delen van de ervaringen met Dennis, die deze teleurstelling ook mag meemaken, levert een hilarisch kwartiertje op. Onder andere over hoe we over 10 jaar, als dit een wereldwijd succes is, wij als “kenners” dit niet hebben herkend.
Met een titel als dit en een voorstelling als dit zal het een open deur zijn, maar niets is een betere beschrijving van de drie uur in dit theater (officiële speelduur 2.40) dan de titel van de voorstelling. Twee weken later hebben ook de recensenten er hun plasje over gedaan, en de meeste gaven deze voorstelling vier sterren. Zo komt de voorspelling misschien nog uit ook. Gelukkig is er ook nog The TImes, die de voorstelling exact dezelfde waardering geeft als ik. 1 ster, en vooral niet meer doen.

https://www.youtube.com/watch?v=0UH5KsMuKFY

https://www.youtube.com/watch?v=vKMERJCkW5w

  [ # 407 ] 30 September 2018 07:52 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

vrijdag 7 september 19.45 Foxfinder (Ambassadors Theatre)***


Ik ben niet zo heel gevoelig voor casting. Bij musicals is dat sowieso niet een reden; Oliver had ik ook wel bezocht zonder Rowan Atkinson en Burn Gorman, en Lazarus zonder Michael C. Hall ook, al had dat waarschijnlijk betekend dat er helemaal niets positiefs over deze musical in mijn geheugen was blijven hangen. Maar aan de andere kant: Killer Joe had ik nooit bezocht als niet Orlando Bloom op de poster stond, en voor de voorstelling van deze avond geldt dat ook. Foxfinder heeft de naam van Iwan Rheon op de poster staan, en waar ik, ook bij indrukwekkende optredens namen snel vergeet, is deze altijd blijven hangen. Natuurlijk is dat deels omdat het een aparte naam is. Onvergetelijk was zijn optreden in Spring Awakening als de kwetsbare Moritz. Daarna dook hij op in de geweldige jongerenserie Misfits, waar hij die kwetsbaarheid opnieuw kon tonen, en tenslotte was hij de knappe buurjongen in de heerlijke gay sitcom Vicious (met Derek Jacobi en Ian McKellen, aanrader). De rest van de wereld herkent hem vast van Game of Thrones, een serie die voor mij dan weer geen hoge prioriteit heeft.
Foxfinder is het dus geworden, een thriller, en net als de twee avonden ervoor een bijzonder verse show. Ditmaal is het niet de eerste, maar de tweede try-out. Het verhaal heeft duidelijke overeenkomsten met de show van eergisteren. Ook hier krijgt een echtpaar ongewenst bezoek, al is dat bezoek in dit geval aangekondigd. Het speelt zich af in een Engeland met voedselschaarste. Boerderijen moeten een bepaalde opbrengst halen. Vijand van het volk is de vos, die verantwoordelijk is voor alle onheil. Dan hebben we het dus niet over het plunderen van het kippenhok, maar ook voor noodweer en andere ellende. Als er boerderijen hun quota niet halen krijgen ze bezoek van een Foxfinder, die onderzoek doet naar de eventuele aanwezigheid van vossen, en rapport uitbrengt. Maar zo’n rapport kan ook concluderen dat de boeren hebben gefaald, om hen vervolgens de boerderij te ontnemen. Dus het erebezoek van de Foxfinder is niet echt waar dit echtpaar Covey op zit te wachten. Foxfinder William Bloor blijkt een jongvolwassene, getraind vanaf zijn vijfde jaar, en een man die die regeltjes tot op de letter weet en uitvoert. Onkreukbaar, systematisch, als een computer. Buurvrouw Sarah gelooft niet zo in het vossen-zijn-verantwoordelijk-voor-alle-kwaad retoriek, en ook de Cosey’s lijken niet echt overtuigd. Maar het onderzoek van Bloor, waar onder ander het verdrinken van het zoontje van de Bloor’s een belangrijke rol heeft, zorgt dat die inzichten deels gaan schuiven. Met, uiteraard, dramatische gevolgen.
Het is fijn om Rheon weer op het toneel te zien, en ook zijn tegenspelers zijn prima. Toch is het nog goed zichtbaar dat we met een try-out te maken hebben. Sommige subtiele veranderingen komen toch wat schoksgewijs binnen. Hier en daar zijn er tekstuele foutjes, die wel goed worden hersteld, maar desondanks opvallen. Hier en daar is ook de techniek te laat, met als meest lullige moment een keukentafel-lamp die te laat en tergend langzaam aan het zakken is, terwijl er een scene bezig is. En eeen moment dat midden in de zin de dageraad invalt.
Het stuk dateert van voor de Brexit, maar met alle dramatische voorspellingen over schaarste is het onmogelijk er geen verband mee te maken. Ook het dom houden van het volk, in dit geval via een denkbeeldige vijand, voelt ook actueler dan ooit, in een tijd waarin mensen in eigen bubbels gaan leven. Foxfinder is een boeiend verhaal, dat als iedereen beter is ingespeeld, ongetwijfeld nog veel boeiender zal worden.

https://www.youtube.com/watch?v=TahjuyBKg-A

  [ # 408 ] 30 September 2018 07:58 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

zaterdag 8 september 15.00 The Rise and Fall of Little Voice (Park Theatre) ***


De grootste wandeling van de trip blijkt precies op de dag te vallen met de slechtste weersvoorspelling. Toch hou ik het zo goed als droog: de paar druppeltjes blijken steeds van korte duur. Bestemming is een toneelstuk (met muziek), dat ik eerder in Nederland zag. Een voorstelling waar ik destijds niet echt door werd gepakt, ondanks dat ik wel vond dat er toen goed werd gespeeld. Maar meer blijkt er niet in mijn permanente geheugen te zijn blijven hangen. Veel komt wel terug bij het nalezen van de synopsis.
Little voice gaat over een gemankeerd gezin. Moeder is een egoïstisch, egocentrische vrouw, weduwe, op zoek naar mannen. Een goede vriendin, die niet zo heel spraakzaam is, wordt met enige regelmaat afgezeken. Haar dochter, Elvie (=LV=Little Voice) is evenmin erg spraakzaam. Zij trekt zich regelmatig terug met de platencollectie van haar vader. Als moeder als scharrel een derderangs artiestenmanager mee naar huis heeft genomen, hoort deze Elvie zingen, waarbij ze de originele stemmen zeer goed benadert. Hij regelt voor haar een optreden in een lokale club, iets waar de verlegen Elvie niet op zit te wachten. Een hulpje van de telefoonmonteur (evenmin erg spraakzaam tijdens zijn werk), raakt geïnteresseerd in Elvie. Ook hij heeft zo zijn liefhebberij, waarin hij kan wegdromen: spelen met licht. Hij houdt niet op om te proberen contact te leggen met haar. Te verlegen om haar moeder en haar ‘vriend’ tegen te spreken, doet Elvie het optreden. En een tweede, wat na het eerste fiasco eenmalig zou zijn. Maar uiteraard willen de volwassenen meer.
De karakters in het stuk zijn toch vooral niet sympathiek. Ma doet denken aan moeder Vrijmoeth in Ciske, en haalt al vanaf het begin het bloed onder mijn nagels vandaan. Neveneffect is dat ik alles van haar ook negatief interpreteer: afgezaagde woordgrappen, afzeikopmerkingen richting haar dikke vriendin. Ik kan er niet om lachen. De plotseling opduikende manager is al net zo’n egoïst. Natuurlijk wordt al snel duidelijk dat zijn enige doel is om geld te verdienen aan Elvie, terwijl haar moeder denkt de liefde van haar leven te hebben gevonden. Nou ja, eindelijk iemand die bijna net zo veel om haar geeft als zijzelf. De nachtclubeigenaar weet met zijn komische introducties slechts zelden een lach op mijn gezicht te toveren. Wel heb ik vrijwel meteen compassie met het meisje. Het oer verlegen karakter is herkenbaar, de daaruit voortvloeiende onmacht een weerwoord te voeren ook (al is dat wel weg nu). Het jezelf terugtrekken op je kamer, luisterend naar muziek, wegdromen van alle dingen die niet goed gaan in het leven. Ook de jonge knul krijgt mijn sympathie, deels om dezelfde redenen.
Dit zou de eerste keer zijn dat deze voorstelling wordt gespeeld door een echte moeder-dochter. Het bizarre daarvan spookt regelmatig door mijn hoofd. Met deze rolverdeling moet dat toch niet makkelijk zijn. Ondanks dat ik ook wel weet dat het ‘maar theater’ is.
Deze Little Voice is duidelijk een goed gemaakte voorstelling met een uitstekende cast. Toch blijft het gevoel dat ik eerder in Nederland ook had. Ik heb te weinig gevoel bij de karakters om de jongeren heen. Moeder is te egoïstisch en naar om te kunnen lachen om flauwe woordgrappen of beledigingen, wat anderen overigens wel lukt. Het blijkt dus gewoon niet mijn stuk. Een stuk ook waarvan de titel voor mij niet de lading dekt.

https://www.youtube.com/watch?v=1RJ-ckgWeP4

[ Gewijzigd: 30 September 2018 08:00 AM by Jeroen ]
  [ # 409 ] 30 September 2018 08:06 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

zaterdag 8 september 20.30 Hamilton Lewis (Kings Head Theatre) ***


De laatste voorstelling van dit tripje is een parodie op Hamilton. Wat ik eerder bij Spamilton en Hamilton heb geschreven, geldt nog steeds. Ik ben geen fan van het origineel met name door de doorgaans vreselijke muziek. Deze parodie heeft een andere Hamilton als hoofdrolspeler: de autocoureur Lewis Hamilton. En meteen al aan het begin een geruststelling: het blijkt dat het schrijven van een rapmusical heel veel tijd kost: dus niet alle muziek is rap. Een ander positief punt: het script is te koop voor een prijs minder dan een gemiddeld programmaboekje, dus wat je niet hebt verstaan, is makkelijk na te lezen.
De voorstelling wordt gespeeld door een viertal acteurs: 2 heren, 2 dames. De rol van Hamilton wordt gespeeld door één van de vrouwen. Uiteraard gaat het over de opkomst van de coureur (was ik van op de hoogte), zijn relatie met Nicole Scherzinger (ik had geen idee), tot het heden. Als evil tegenstander fungeert Alonso, in vuurrood, met groot de sponsornaam: Satan der. Kostuums die dan vaak ook toch weer lijken op de burgeroorlogkostuums uit Hamilton. De kroon is uiteindelijk voor de teambaas van McLaren. Natuurlijk wordt er ruim ingegaan op alle spanningen, uiteraard met de nodige knipogen. Scherzinger komt er niet best vanaf (compleet volgens het beeld dat ik van haar heb). De links naar Hamilton zijn legio, met name in de beweging, en in de sound van de meeste muziek. Toch komt het allemaal wel erg studentikoos over. Chaos kan leuk zijn, maar het moet weer niet oprecht chaotisch lijken. En dat gevoel bekruipt me hier wel meer dan eens. Liefhebbers van het origineel zijn dan ook zeker beter af bij Spamilton, een duidelijk professioneler gemaakte parodie. Wel een groot voordeel van deze Hamilton Lewis voor iemand die niet zo van de muziek houdt: deze voorstelling duurt maar een uur. Een onderhoudend uurtje, dat helaas ook weinig indruk maakt.

https://www.youtube.com/watch?v=PEO_LOH_z8w

[ Gewijzigd: 22 October 2018 06:26 PM by Jeroen ]
  [ # 410 ] 20 December 2018 11:49 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

De kerst komt er weer aan, en dat is traditioneel de tijd om weer eens Londen te bezoeken.
In Nederland hebben we geen kerststemming op dit moment, dus om er een beetje in te komen, en een ruime marge te hebben in de reistijd vanaf Nederland kies ik deze eerste avond voor de tweede voorstelling van:

ma 03-12-2018 21.15 Ryan Molloy: Frankie and the dreamers - Live at Zedel ***

Ryan Molloy is vooral bekend als de originele Frankie Valli in Jersey Boys in Londen, dus dat verklaart de Frankie uit de groepsnaam. Wie de anderen zijn: geen idee. De namen vliegen wel een keer voorbij, maar er worden vooral bijnamen gebruikt.
Het repertoire is vooral dat van Frankie Valli& the Four Seasons, afgewisseld met kerstliedjes uit de heel oude doos (Chestnuts roasting on an open fire) en wat recenter werk (wat de echt jongeren ongetwijfeld ook oud vinden): Last Christmas, All I want for Christmas is You, A fairytale of New York en The Power of Love. Die laatste is vooral interessant omdat Molloy tijdens een reunieconcert deel uitmaakte van Frankie Goes to Hollywood (niet omgedoopt tot Frankie goes toe Mollywood, maar dit terzijde). Het is alsof Holly Johnson er zelf staat.
Deze avond in Live at Zedel heeft een hoog tussen de schuifdeuren gehalte. Publiek aan tafeltjes, Molloy op de praatstoel. Waar de pianist verkleed als (een heel goedkope) Santa een aantal christmas crackers heeft uitgedeeld, worden mensen met zo’n geval op het podium gehaald, en die mogen dan een lootje trekken. Van zakje nootjes tot stukje kolen, maar ook het zitten op de schoot van Santa. Zeker dit komt bij mij wat ongemakkelijk over, waar bij de nummers soms ook in het contact wel tamelijk ver wordt gegaan. Zou de Jack Daniëls erbij hebben geholpen?
De liedjes zijn tof. Zeker de medley van Valli/Four Seasons songs, of de mash-ups (Little drummer boy in Rag doll bijvoorbeeld) later, met toch wel erg verrassende wendingen. De kerstliedjes zijn vooral leuk als ze net een andere twist hebben gekregen, zoals All I want for Christmas, en minder als er gebruik wordt gemaakt van de originele muziek, zoals Last Christmas. Hoewel dat voor Fairtytale of New York weer niet geldt.
De show is dus rommelig, maar niet onaardig. De man is kennelijk nogal hot voor sommige vrouwen uit het publiek. Waar hier continu wordt gefilmd, blijken sommigen hun oog niet van Molloy af te kunnen houden. Die zitten, terwijl een ander de sterren van de hemel zingt, een met belletjes ondersteunende Molloy te filmen.

plaatje
nog een plaatje

https://www.youtube.com/watch?v=GauleHpa0IM

  [ # 411 ] 20 December 2018 11:51 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Dinsdag 4 dec 13.00 Pinocchio (The Albany) ***


De trip begint rustig, met een kleine kindervoorstelling. De locatie is wel de andere kant van Londen, bijna in Greenwich, en de starttijd zorgt ervoor dat ik toch met het OV ernaartoe moet. Het is stil in de zaal: wel is een groot blok gereserveerd voor een school, die echter lang op zich laat wachten. De macht van de meerderheid zullen we maar zeggen, want de voorstelling begint pas als deze groep, ruim een kwartier te laat, plaats heeft genomen.

De voorstelling wordt gespeeld door vier acteurs, en wordt ingeleid door een pop van Jiminy Cricket, die de theatergedragingen bepaalt. Vervolgens wordt met een behoorlijk tempo en met enorme omissies het verhaal van Pinocchio verteld. Geen fee, dus alles gebeurt min of meer vanzelf. Vos en Kat zijn wel van de partij. Zij weten Pinokkio te verleiden met het geld van zijn schoolboeken naar een poppentheatervoorstelling te gaan. Daar ziet hij als een soort Verkade-effect zijn eigen leven, alleen met een wat negatievere draai. Als Pinokkio ook zijn laatste geld heeft laten aftroggelen met de geldboom-truc, gaat hij werken in een circus. Als ezel verkleed, want er staat een ezel op de poster. Hier verdient hij wat geld, om vervolgens erachter te komen dat Gepetto dankzij de dieren hem op zee aan het zoeken is. Om vervolgens wel weer in het oorspronkelijke verhaal terug te keren.
Erg spannend wordt deze voorstelling dus nooit: de 3+ ers in de zaal kunnen dus rustig kijken. De vorm van dit stuk is belangrijker dan de inhoud. Naast het verhaal, en wat matige liedjes zit er behoorlijk veel acrobatiek in de voorstelling. Meer in het genre familiecircus dan Wereldcircus, maar evengoed is het onderhoudend. De verhaalkeuzes zijn dus deels te begrijpen. Vanaf de eerste stappen van Pinokkio, die als hij (nou ja, zij eigenlijk) valt steeds op het laatste moment wordt opgevangen, tot salto’s. En in het circus de jongleeract. Het ziet er allemaal best aardig uit. Zodat het eindoordeel blijft: best aardig.


nog een plaatje

  [ # 412 ] 21 December 2018 01:37 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

dinsdag 4 december 20.00 The Musical of Musical - the Musical (Above the Stag) ****


Dat een stuk met deze titel geen serieus drama is zal niemand verbazen, dat het evenmin een specifieke homomusical is misschien wel, gezien de locatie. Above the Stag, ooit begonnen boven de homokroeg The Stag schuin achter Billy Elliot, moest verhuizen toen de kroeg werd gesloopt voor het enorme stadsvernieuwingsproject dat nog steeds gaande is. Ze verhuisden naar een vrij armoedige locatie in Vauxhall, maar zijn inmiddels weer verhuisd. Een prachtige lichte accomodatie (de ontvangst/horeca ruimte toch), dat wederom onder een spoor ligt met de bijbehorend geluidseffecten, en zelfs een tweede zaal.
The musical of musicals is min of meer wat de titel zegt dat het is. De musical, vijftien jaar geleden off-Broadway begonnen, bestaat uit musicals. Vijf maal wordt een simpel verhaal verteld van een meisje dat de huur niet kan betalen, en dat is steeds in de stijl van een bepaalde componist. Vijfmaal is dat ook met min of meer dezelfde karakters, wiens namen dan wel weer deels worden aangepast. June, die de huur niet kan betalen. Daarnaast Jitter, de huisbaas en schurk, Abby, de raadgever en Billy, de knappe held. De muziek is pastiche, de karakters vaak duidelijk herkenbaar, maar altijd met een twist, en regelmatig vliegen er verwijzingen naar titels of wendingen van originele shows voorbij.
‘Corn’ speelt zich af in Kansas, en is op z’n Rodgers & Hammerstein’s. De huisbaas dreigt June te trouwen als ze haar huur niet betaalt. Bille en June ontkennen hun liefde voor elkaar. Er is een droomscene, en uiteraard verwijzingen genoeg naar Oklahoma, Carousel, Sound of Music en The King and I, onder anderen.
A Little Complex is één van de hoogtepunten. Een appartementencomplex dat The Woods heet, neurotische onsympathieke karakters: het zal de liefhebber weinig moeite kosten de link met Sondheim te leggen, al had de muziek dat ook al gedaan. De huisbaas is ditmaal een gefrustreerde schilder, die moordneigingen krijgt. De achterstallige huur is ditmaal verschuldigd door een vrouw met een fascinatie voor vogels. Titelverklaringen zijn naar verwachting niet nodig.
De derde is juist de minste. ‘Dear Abby’ is een show om de show. Het zal schelen dat Jerry Herman ook voor mij de minst bekende van het stel is; Hello Dolly en La Cage zijn de enige shows die ik zag.
Na de pauze gaat het verder met ‘Aspects of Juanita’. Het andere hoogtepunt is de Andrew Lloyd Webber-show. Het zijn natuurlijk de voorstellingen die ik het beste ken. Bijvootbeeld Evita, The Phantom of the Opera en Sunset Boulevard: herkenbare karakters met een twist. Mede dankzij het gruwelijke einde, een mooie mengeling van de laatste twee shows.
‘Speakeasy’ is een nachtclub waar allerlei talen worden gesproken. Uiteraard, Cabaret, dus Kander en Ebb. De cellblock tango krijgt een twist, Kiss of the Spiderwoman komt voorbij. Achteraf blijkt de veelvuldige Minelli-verwijzing naar Liza with a Z te verwijzen, en niet wel erg veel eer voor de film-Sally te zijn. Die hele show was me ontschoten.
Met een Chorus-line afsluiting zit er weer een heerlijk avondje op. Een avondje genieten van de grappen, maar ook soms een beetje puzzelen om zo veel mogelijk te herkennen. Een heerlijke cast, een fijne show.

[ Gewijzigd: 21 December 2018 01:42 PM by Jeroen ]
  [ # 413 ] 21 December 2018 01:44 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

wo 5 december 14.30 Mythic (Charing Cross Theatre) ****


Hoewel het boek van Stephen Fry nog niet uit heb, ben ik altijd wel erg gecharmeerd geweest van verhalen uit de Griekse mythologie. Nu staat een nieuwe musical vaak wel op de verlanglijst, maar dit is dus een dubbele ja.
Mythic vertelt het verhaal van Persephone. De karakters zijn in gedrag behoorlijk eigentijds, en, mede dankzij wat stereotype trekken, erg herkenbaar. Persephone is de opstandige tiener, dochter van de wat suffe Demeter, die zorgt voor het groen op aarde. Ze leeft buiten de wereld van de goden, en dan met name die van Zeus. Zeus is een gladde jongen, die vooral met zichzelf bezig is. Ondanks dat hij doet alsof hij het goed met een ieder voor heeft, houdt hij de andere goden klein, zoals dochter Aphrodite, godin van de liefde, een hippe meid. Als Persephone naar een feestje op de Olympus gaat, koppelt ze haar aan Hades, god van de onderwereld en een stoere bikerboy vol tatoeages. Dat Persephone geen idee heeft wie hij is is wel wat merkwaardig: hij heeft zijn naam in zijn nek staan. Als Persephone niet thuis komt, gaat Demeter op zoek. Maar Persephone uit de onderwereld halen blijkt nog niet zo makkelijk.
En dat allemaal om de seizoenen te verklaren: het wordt aan het einde van de voorstelling gezongen: mythologie heeft soms ook gewoon een functie. Uiteraard zijn het nu gewoon sappige verhalen, en in dit geval lekker op rock en popmuziek gezet. Het ligt voor de hand; Hades heeft de stevigste muziek. Echt memorabel zijn de songs niet, maar het klinkt allemaal wel lekker. Ook is het niet bijster origineel, maar dat stoort niet echt, omdat het geen slappe aftreksels zijn.
De spelers zijn uitstekend, en dat geldt wat mij betreft vooral voor de debuterende Hades, net afgestudeerd van Mountview.

https://www.youtube.com/watch?v=wk4g1KuGfBE

  [ # 414 ] 30 December 2018 08:26 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

wo 5 december Hot Gay Time Machine (Trafalgar Studio’s) ***1/2

Van de makers van de musical Six, toch wel een van de verrassingen van de afgelopen tijd. Eigenlijk klopt het niet. Van het tweetal heeft alleen Toby aan Six gewerkt. Samen met zijn vriend Zak schreef hij dit schijnbaar autobiografische stuk. De tijdmachine doorloopt hun leven. Comedy en gay: kan dat zonder camp. Misschien, maar deze voorstelling is dat in ieder geval niet. De eenakter is een aaneenschakeling van woordspelingen, en zelfs als het even gevoelig dreigt te worden, is er weer een twist om dat te omzeilen. Toby flirt er lustig op los, terwijl hij ook nog de toetsen moet bedienen. Hij is de gay die vroeg out was, terwijl Zac degene is die er meer mee worstelde. En zo komen de ontdekkingsverhalen (mannen in latex versus het ‘m niet omhoog kunnen krijgen bij een vriendin), de kleedkamer bij het sporten, het voor het eerst hebben van (fag hag) vriendinnen en de gay vriend voorbij. Bij die laatste gaat het dus om eentje zonder benefits, omdat dat niet zou kunnen. Een lied over het tegendeel loopt uiteraard uit op een bevestiging.
Er wordt gebruik gemaakt van enkele mensen uit het publiek, maar gelukkig zit ik velig. De heren hebben er zichtbaar lol in, en lijken af en toe echt te improviseren. Vooraf wordt aangekondigd dat Zac last heeft van zijn rug en dus niet alles kan dansen, en het soms wat onhandig gedoe met een barkruk lijkt dit te bevestigen. Maar de rug komt ook terug in diverse snedige opmerkingen. En de glinstering in de ogen van de acteurs doet vermoeden dat ze de juist uitgesproken zinnen echt voor het eerst hebben gebruikt.
Een avondje lol dus, onder vooral gelijkgestemden en een aantal dames. Soms heel herkenbaar, en soms ook totaal niet. Al is dat misschien ook een generatiedingetje. Beyonce?

https://www.youtube.com/watch?v=eVwrwmgUVWk

  [ # 415 ] 30 December 2018 08:30 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

donderdag 6 dec 14.30 Company (Gielgud theatre)****1/2

Dat ik niet zo’n fan ben van Sondheim is misschien wel bekend,. Company mag muzikaal dan wel redelijk toegankelijk zijn, maar het stuk heeft me tot nog toe niet kunnen boeien. Tot vandaag dan. De Company die nu in Londen te zien is, is namelijk geweldig.
Het stuk, oorspronkelijk uit 1970 is wel bewerkt. Belangrijkste verandering: de hoofdrolspeler is van geslacht veranderd, en vreemd genoeg voelt de voorstelling ineens eigentijds aan. Bobbie wordt 35, er is een verrassingsfeestje georganiseerd door haar vrienden, die allemaal een stelletje zijn. Bobbie is nog alleen. Wat volgt zijn een aantal scenes van die stelletjes, elk met hun problemen, en van Bobbie met haar scharrels. Het levert buitengewoon amusante scenes op. Het absolute hoogtepunt ligt bij een andere gender-verandering. Jamie staat op het punt te gaan trouwen met Paul, en hij krijgt koudwatervrees. Jonathan Bailey is werkelijk fenomenaal, in mimiek en spel, en natuurlijk omdat hij Getting Married Today uit zijn strot krijgt, waarschijnlijk het nummer met de minste mogelijkheden tot ademhaling ter wereld. Maar er zit nauwelijks een zwakke schakel in de cast. Toch nog 3 namen specifiek noemen: Richard Fleeshman is enig als de nogal domme stewart Andy, een vriendje van Bobbie, met bonuspunten voor het plaatje van de man in alleen een onderbroek: indrukwekkend. Rosalie Craig is prachtig als Bobbie, met als uitsmijter een fraaie versie van de klassieker uit de musical: Being Alive. En tenslotte natuurlijk Patti LuPone: een Broadway-legende die ik dus nu ook een keer live heb zien optreden. Goed, al zit het hoogtepunt wat mij betreft al bij de waarschuwing betreffende mobiele telefoons, voor de voorstelling. Hoe een oud incident nog steeds voor een lach kan zorgen. Een eervolle vermelding verdient ook het decor. Werkelijk schitterend: met de nodige verrassingen.
Ondanks enthousiaste reacties van menigeen die me voorging, was ik toch wat huiverig (want Sondheim). Dat was dus duidelijk onterecht.
https://www.youtube.com/watch?v=kPFBGA6EBtk

  [ # 416 ] 31 December 2018 03:31 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

donderdag 6 dec 19.30 Striking 12 (Union Theatre)***

Een cast die ook musiceert; in Nederland is dat zeker niet heel bijzonder. In Engeland was Once, waar dat ook het geval is, een sensatie. Ook in Striking 12 wordt er door de cast op instrumenten gespeeld. Misschien is de spoeling dun, maar de hoofdrol in deze nieuwe musical is voor Declan Bennett, en hij speelde de hoofdrol in Once. Eigenlijk ken ik m al van de boy band Point Break. Maar hij is niet de enige in de cast, die een al een hoofdrol in een grote musical speelde. Ook Bronté Barbé deed dat al, als Carole King in Beautiful. Ik ben dat niet gewend in dit kleine theater.
Misschien een beetje onnozel, maar ik verbaasde me over het weer nieuwe kaartjessysteem. Je moet in groepen naar binnen, en ik dacht de vorige keer mooie geplastificeerde nummers in mijn hand gehad te hebben. Ditmaal was het een luciferdoosje: merkwaardig, maar het zal wel. Het blijkt echter speciaal voor deze show, gebaseerd op Het Meisje met de Zwavelstokjes. Brendan leeft in het drukke New York. Het is oudejaarsavond en hij heeft geen zin in feestjes met collega’s, mede door de gedachten aan zijn ex. Dan wordt er aan de deur gebeld: een verkoopster van gloeilampen tegen de depressieve gevoel. Hij laat haar binnen, laat zelfs met het oefenen van haar pitch, maar zonder echt interesse te hebben. Als hij vervolgens Andersen’s Meisje met de Zwavelstokjes gaat lezen, blijkt hij geschokt door het einde. Tijd om zelf actie te ondernemen.
Striking 12 is een merkwaardige voorstelling. Een vertelster die wel dan wel niet een rol in het verhaal heeft. Een soundtrack die alle kanten op vliegt: van Jason Robert Brown ballad tot rap, van blues tot pop, zonder hoorbare rode draad. Sommige zijn matig, andere klinken dan weer best goed. Het verhaal heeft iets van A Christmas Carol, maar zonder een echte Scrooge-figuur. Er is wel een hoop comedy in de vorm van subtiele grapjes, maar ook oerflauwe, die de avond toch wel leuk maken. En ook op visueel gebied zitten een paar mooie vondsten. Niet onaardig, maar geen hoogvlieger.

https://www.youtube.com/watch?v=oY1uxZGtAGQ
https://www.youtube.com/watch?v=qUNqQXgZ9Sw

  [ # 417 ] 31 December 2018 03:36 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Vrijdag 7 december 14.00 Robinson Crusoe (Greenwich Theatre) ****


De eerste pantomime va de trip is die in Greenwich. Een eindje weg, maar in het verleden hoorde de pantomime hier, die al meer dan 10 jaar wordt gemaakt door Andrew Pollard, tot de betere. Pantomime is een fijne Britse kersttraditie: een mengeling van comedy,musical, cabaret, drag, en meedoen, dat veel wordt bezocht door familie in scholen. Het is nog geen vakantie, dus het mag duidelijk zijn dat deze matinee bomvol kinderen zat. Voordeel:het roepen en zingen kun je aan de anderen overlaten. Nadeel: als er mensen uit het publiek geplukt worden, is de spoeling volwassenen dun. Robinson Crusoe is overigens niet één van de standaardtitels, die doorgaans worden gebruikt, en dient vooral als kapstok voor allerlei kolder en onzin. Vaak blijft niet meer dan het idee van het verhaal, en een aantal karakters over. Dat is hier geen uitzondering.
Robinson Crusoe woont alleen met zijn moeder in een kustplaatsje. Zijn vader, avonturier is verdwenen, maar droomt van reizen op zee. Als hij op een dag een leuk meisje tegenkomt, blijkt dit het nichtje van kapitein Windblower van het schip Saucy Molly. De familie van de kapitein heeft de neiging nogal overboord te vallen en te verdwijnen, dus ze mag niet mee aan boord. As Robinson dan ook nog eens een schatkaart vind tussen de krabben (vertaal, en je kunt je voorstellen dat er een hoop ondeugende grappen worden gemaakt), gaat natuurlijk iedereen mee op het schip. Inclusief een groep piraten onder leiding van Gingerbeard, die qua uiterlijk een tweelingbroer van Jack Sparrow kan zijn. In een storm wordt het schip opgelicht, en belanden ze in Amerika. Daar ontmoeten ze Manatopa, die (vanwege de onuitspreekbaarheid en de betekenis kortweg) wordt aangesproken als Friday.
Het verhaal is dus eigenlijk bijzaak: het gaat om de grappen. Je wordt ermee gebombardeerd: een hoop ervan vallen dood (in dit geval zijn dat vooral degene die meer voor volwassenen zijn bedoeld), anderen zijn zeer succesvol. Het reageren op de spelers met voorgeschreven begroetingen, de kijk uit achter je, en de welles-niets spelletjes zijn traditioneel onderdeel, en het geluid uit de zaal is overdonderend. Ik zie verder onder meer een mini fish slapping scene, een slapstickscene met een verdovingsspuit, een saloonscene met het op commando aangooien van milkshakes en een filmstukje met een mijntrein-(achtbaan)karretje. Ook de politiek wordt niet ontzien: als Robinson fantaseert wat voor idealistische dingen hij met veel goud kan doen, wordt hem verweten te veel naar Corbyn te hebben geluisterd. In Amerika is er een Trump-monster (het wordt gescalpeerd) en uiteraard vliegen de nodige Brexit-verwijzingen langs. Muzikaal wordt uit alle tijden gegrepen. Voor mij vaag bekende songs van nu worden meegezongen, maar ook Sympathy for the devil wordt gebruikt, met een andere tekst. Islands in the stream wordt gemengd met Saddle up en Shotgun.
Pantomimes eindigen traditioneel met een bruiloft, wat synoniem is voor het slotapplaus. De omkleedtijd wordt dan gevuld met publieksdingen als het verwelkomen van groepen, en verjaardagen. Ook is er een competitief meedoe-moment, waarbij links en rechts van de zaal zo hard mogelijk moeten zingen. Meestal met een eigen tekstje, ditmaal met een liedje waar ik dus nog nooit van had gehoord, maar dat duidelijk geen tekstbord nodig had: Baby shark. Met bijbehorende bewegingen wordt de tent figuurlijk afgebroken. Een wonderlijke ervaring en een mooie afsluiting van een zeer amusante middag.


  [ # 418 ] 16 February 2019 03:12 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Ik zie dat ik er nog een hoop niet heb geplaatst.

vrijdag 7 december 19.30 A Christmas Story - the Musical (Waterloo East) ***1/2
Je zal het maar willen als kerstcadeau: een “Red Ryder Carbine Action Range Model Air Rifle with a compass in the stock and a thing that tells time” en dan steeds te horen krijgen"You’ll shoot your eyes out”. Het is bijna kerst 1940 ergens in Indiana, en het overkomt de 9/12 jarige Ralphie. Alle mogelijke opties om het geweer te krijgen zijn uitgeprobeerd, behalve de kerstman. Het verhaal wordt verteld door de man van de radio, als kerstherinnering (waarbij hij in het midden laat of hij de ik-figuur zelf is). Maar dan moet hij natuurlijk wel braaf zijn en op school succes boeken. Dat wordt wel lastig, als hij na een hoop getreiter de pestkop van school aanvalt, per ongeluk het F***-woord gebruikt en op school een C+ scoort. Daarnaast is er nog een bizar incident met een klasgenoot en een bevroren stalen vlaggenmast. Thuis heeft hij een strenge vader, waarvoor hij bang is. Thuis rommelt het als vader voor het eerst een prijs wint met puzzelen: een lamp met een vrouwenbeen als voet, dat hij trots voor het raam plaatst. Dit tot ongenoegen van zijn vrouw. Als het kerstavond is, ligt er dan toch een langwerpig pakket. Zou het dan toch…
De voorstelling heeft belangrijke rollen voor kinderen. Ralphie heeft een jonger broertje, en uiteraard zijn er de klasgenootjes, en de pestkoppen. Ze zingen en spelen overtuigend; de dans blijkt af en toe toch nog lastig. Niet voor de tapdansende meisjes overigens, die samen met de juf een indrukwekkend stukje tapwerk laten zien.
De muziek van Pasek & Paul, inmiddels vooral bekend dankzij Dear Evan Hansen, de musical waar iedereen mee wegloopt, is erg aangenaam, en blijft ook met dit miniorkestje overeind. Hoewel het met een groot orkest ongetwijfeld meer indruk zal maken, zeker als het richting ballroom neigt.
Waar het verhaal eigenlijk weinig om het lijf heeft, zijn er toch een hoop leuke momenten en scenes. De gedemotiveerde Kerstman die een lading kinderen op schoot krijgt bijvoorbeeld, of het strak ingepakte broertje dat zijn armen niet meer naar beneden krijgt. En zeker ook het vlaggenmast incident.
Misschien had dit stuk wel een grootstere Europese premiere verdiend dan in dit kleine off-West End theater. Maar als een gelegenheid als dit de enige is die het programmeert, so be it. Het was, ondanks de wel erg gethematiseerde temperatuur in het theater, leuk om te zien.

  [ # 419 ] 16 February 2019 03:15 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

zaterdag 8 december
Weekenden in december zijn doorgaans erg druk in het centrum van Londen. Ik probeer dus voorstellingen op andere locaties te boeken, en dat lukt met twee voorstellingen in The Other Palace, vlakbij Victoria Station. De eerste van de twee is wel een amateurvoorstelling met een hoofdletter A, maar aangezien ook dat best leuk kan zijn, besluit ik toch te gaan. Het is in de studio’s, dus geen gedoe met krappe plaatsen.
De voorstelling is er eentje van de Creative Theatre Academy en zoals de naam misschien al suggereert, gaat uit van de kracht van de personen in de groep. Die groep bestaat uit kinderen tussen 8 en 14. The Girl in the Yellow Balloon is dus ook volledig door hen geschreven, en uiteraard opgevoerd. Deze is nog volop in ontwikkeling: dit is een eerste toonmoment, en in die zin passend in de The Other Palace filosofie om nieuwe musicals te stimuleren. Alles doen ze met minimale middelen, en het ziet er nog best aardig uit. Het verhaal over kinderfantasie kan ik niet helemaal volgen, mede omdat ik niet alles versta. De songs klinken niet Het duurt een uurtje, om na een kwartiertje verder te gaan met een Q&A met de cast, en tussen cast en componiste van o.a. Adrian Mole, die in de zaal zit. Over het proces, en heerlijk eerlijk. Niet een musical om in een volgend stadium weer te bekijken, maar desondanks best een aardige middag.

zaterdag 8 december 19.30 The Messiah (The Other Palace) ***1/2


Ditmaal wel in de afschuwelijke grote zaal, waar ik ondanks een stoel aan de zijkant, weer nauwelijks mijn benen kwijt kan. Maar de titel was dan weer zodanig dat deze ellende getrotseerd moet worden. The Messiah is natuurlijk een prachtige titel voor de kerstperiode, zeker als dit van de maker van The 39 Steps blijkt te zijn, een buitengewoon amusante comedy met spelers die continu van rol wisselen.
Toch blijkt dit niet helemaal te vergelijken met the 39 steps. We zien hier twee acteurs die het geboorteverhaal van Jesus gaan vertellen, met hulp van een sopraan. De ene acteur( gespeeld door Hugh Dennis) is nogal pompeus, de ander (John Marquez) wat aan de volkse kant, en geen van beiden zijn erg goed in hun vak. Dat zien ze vooral van een ander Ze worden bijgestaan door een sopraan (gespeeld door Lesley Garrett).
De comedy in het stuk is op alle vlakken. Versprekingen (of beter gezegd, verkeerd ingestudeerde tekst, want de fout wordt moeiteloos herhaald) die de tekst een andere lading geven. Misverstanden, als de ene acteur een hendel moet overhalen, denkt de zangeres dat ze Hà¤ndel moet inzetten. De eigen fantasie die op hol slaat: als Jozef Maria in de steek laat om de nodige decorwissels te doen, wordt ze woest daarover. Of als wordt gevraagd of ze alleen is, zegt ze ja, nou ja, samen met de kat. Als de tegenspeler vervolgens geïrriteerd over deze toevoeging zegt dat de kat eruit moet, krijgen we uitgebreid te zien hoe Maria de kat het huis uit probeert te krijgen. Irritatie is er ook bij de Romeinse volksteller, als de publieksparticipatie uit de hand loopt. En uiteraard wordt het op een gegeven moment ook persoonlijk tussen de acteurs. Natuurlijk loopt het allemaal af vol liefde, al is daarvoor ook het publiek weer nodig.
Naast het genieten van sterke comedy-acteurs, was het ook erg leuk om een klassieke zangeres in een komische rol te zien, zoals eerder bijvoorbeeld Bianca Castafiore in de musical Kuifje. Lesley Garrett is natuurlijk een grote naam, en het was leuk haar in deze rol te zien. The Messiah mag dan geen 39 Steps zijn, leuk was het wel.
https://www.youtube.com/watch?v=WdvmUpH3wdg

  [ # 420 ] 16 February 2019 03:34 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

zondag 9 december 13.00 Aladdin (New Wimbledon Theatre)****


De tweede pantomime van de trip is Aladdin in Wimbledon. Wat vrij gebruikelijk is in panto en Greenwich nooit heeft, en Wimbledon altijd, is één of meerdere bekende namen. Pantomimes zijn een enorme ook een vorm van broodwinning voor de vergane glorie in allerlei disciplines, al doen soms ook wel A-sterren mee. Nadeel als Nederlander is natuurlijk dat je soms geen idee hebt. In dit geval staan er 3 grote namen op de poster. Paul Merton, comedian, mag ditmaal de exrtravagante maar weinig flatterende dameskleren aan als Widow Twankey, moeder van Aladdin. Pete Firman, comedian en goochelaar, speelt Aladdin’s broer Wishee Washee. Duidelijk voorbeeld van de vergane glorie is Lee Ryan als Aladdin zelf. Bij wie geen belletje gaat rinkelen (zoals ook bij mij niet): Lee was ooit onderdeel van Blue. Hij deed ook mee aan Strictly Come Dancing. Enige zelfspot moet zo’n ster niet vreemd zijn. Zo krijgt Aladdin onder andere te horen van zijn broer dat hij beter danst, en wordt hij door de slechterik afgeleid met : “Kijk, een succesvolle solocarriere.”, om vervolgens knock-out geslagen te worden. Die slechterik wordt overigens gespeeld door Adam Pearce, de man die recent Max in Sunset Boulevard speelde in Carré.

Net als eerder in Greenwich is Aladdin vooral een kapstok voor grappen, wat al blijkt uit deze bijfiguren (Er is ook nog Sheherezade, de geest van de ring). Aladdin woont in China, en Abanazar (de slechterik) in Egypte. China is perfect voor een verwarrend gesprek over wie nu waar woont, terwijl het toch simpel is. Hu in huis 1, Wot in huis 2, en Aai Do No in huis 3. Flauwe grappen horen bij pantomime, en zeker als ze je om de oren vliegen nog best grappig. Zoals de algemene ontwikkeling test die Wishee en Twankey moeten ondergaan en de keizerin vragen stelt als “What is the capital of Poland?” en antwoorden niet verwacht, maar wel goed zijn, zoals in dit geval"P”. Er is volop spektakel in de vorm van een illusie met twee draaiende kettingzagen, en een tweetal 4d-film scenes, waarvan de eerste, de grot met de lamp met de verschijning van de geest, wel duidelijk maatwerk is, en de tweede grotendeels een stuk uit een simulatorfilm lijkt te zijn, wat de keuze voor Egypte verklaart. Absolute hoogtepunten zijn de volledige samenvatting van het stuk door Twankee, en de comedy en kampvuur klassieker : “If I were not a…, Something else I’d rather be”. Hier horen bewegingen bij, die vervolgens rakelings langs andere spelers gaan, en natuurlijk gaat dat op een gegeven moment fout, en wordt de chaos groter en groter. Ook de verzuchting buiten adem achteraf: “Twice a day, six days a week” lijkt erbij te horen.
De pantomimes in Wimbledon zijn altijd een plaatje om te zien, en ook deze keer ziet het er allemaal prachtig uit. Decors, kostuums: ze zijn om door een ringetje te halen. Ditmaal worden er weer mensen uit het publiek betrokken, maar gelukkig alleen als assistentie voor een kaarttruc, in plaats van ze voor gek te zetten. Deze basic-kaarttruc is vooral grappig omdat hij zich laat boeien met de handen achter de rug, maar continu blijk geeft dat hij helemaal niet vast zit (om vervolgens weer razendsnel te laten zien dat hij wel geboeid is). Ook hier vliegt de Brexit weer voorbij, al zijn de actuele grappen wat meer lokaal. En kennelijk is Baby Shark wel echt een dingetje (ondanks dat het in de UK Charts niet hoger kwam dan 32), want ook hier komt een verwijzing voorbij.

‹ First  < 26 27 28 29 30 > 
28 of 30