Ik heb gisteravond een heerlijke All Stars gezien in Alkmaar. ik schrijf eigenlijk nooit zulke lange recensies maar voel de behoefte om iets meer te zeggen dan als maar dat ik genoten heb.
Als jong volwassenen aan het begin van ons leven samen hebben mijn man en ik altijd erg gelachen om de films en de serie. De platte humor, het kameraadschap maar ook de herkenbare situaties op en rond een voetbalveld waren vooral bij de serie elke week heerlijk om te zien.
We hebben ons samen dan ook verheugd op deze voorstelling, hoewel de recensies niet heel positief waren.
Al na het eerste nummer (Groen als gras) voelde ik het nostalgische gevoel opkomen en voelde het even als een trip down Memory Lane; bij bijna elke scene kwamen zoveel herinneringen boven, aan een tijd waarin de wereld nog aan onze voeten lag. Inmiddels weten we dat het leven niet altijd maakbaar is en dingen je soms overkomen. Maar dat vrije gevoel van toen, het gevoel dat als mogelijk was, dat kwam weer even terug.
Toen ik me afvroeg wat maakte dat ik er zo nostalgisch van werd, zag ik in de pauze diverse voetbalteams aan de bar staan. Teams waarop de blauwdruk Swiftboys altijd van toepassing lijkt; elk team heeft wel een Willem die onder de plak zit, een aso met een klein hartje als Johnny en een versierder als Mark. Zelfs een Bram, die niet werkelijk kan zijn wie hij is, zit in bijna elk team, durf ik te zeggen. Je wordt als F-jes bij elkaar gezet en dan ben je een team, ben je vrienden. Ook mijn man kent dat gevoel en heeft die vrienden nog steeds. Kameraadschap en alles wat bij het leven hoort, wat tijdens die vriendschap voorbij komt. Ik denk dat die combinatie is wat ik voelde denk ik.
Maar goed, dan de voorstelling zelf even analyseren.
Het decor was simpel maar effectief, de steeds terugkerende bierkratjes zijn leuk gevonden.
De choreografie was echt briljant, hoe de wedstrijd in beeld is gebracht is echt heel verrassend gedaan.
De muziek van Thomas Acda paste bijzonder goed, ik hoorde zijn handtekening er meermaals in en ook in de teksten hoorde ik Acda en de Munnik achtige zinnen die me raakten. En ja, ook AedM maakten deel uit van die tijd en dit versterkte voor mij dat nostalgische gevoel nog meer.
De cast was echt goed, al sprongen er een paar echt bovenuit.
Alex Hendrickx als Bram vond ik zeer overtuigend. Naturel, zingt lekker en ik vond zijn worsteling door alles heen te voelen (maar misschien ook omdat ik het verhaal al kende).
Jim Bakkum als Hero was eindelijk op zijn plek voor mijn gevoel. Zong heerlijk, was lekker dromerig en heeft me met zijn humor echt verrast.
Mike Weerts als Willem was gewoon goed, ik had ook niet anders verwacht. Ik vind Mike al jaren een goed acteur en dat heeft hij ook nu weer laten zien.
Cees Boot speelde diverse rollen maar was ontroerend als coach Meeuwse. Zijn ‘Buitenspel’ was prachtig en kreeg de zaal helemaal stil.
Maar wat mij betreft de ontdekking was Lucas Hamming. Wat heerlijk naturel is hij, leek volkomen op zijn gemak in de rol.
Als ik er nu op terugkijk, was het zichtbare plezier dat de hele groep met elkaar had wat mij het meest pakte; als een voorstelling met zoveel passie en plezier gemakt en gebracht wordt, dan kun je bijna niet anders dan ervan genieten. Exact wat ik mis bij de uitgeklede, zielloze troep die de laatste jaren door SE wordt gemaakt. Misschien moeten ze eens goed kijken naar All Stars om weer helder te krijgen hoe je de ziel van een voorstelling naar boven haalt. Iets met passie…
Voor een ieder die twijfelt, zeker als je de films/serie gezien hebt: gaan. Je zult met een glimlach naar buiten komen.
