Ben afgelopen maandag naar de 33e verjaardag van Les Mis geweest. Het feestje zelf was bescheiden - na een korte speech van Dean ‘Valjean’ Chisnall zongen cast en publiek samen Happy Birthday maar daar bleef het ook bij - maar de voorstelling was uitstekend. Je voelde dat de cast extra gas gaf. enkele castleden lieten na afloop weten het erg bijzonder te vinden de verjaardag te mogen meemaken. en dat dat iets deed met de energie op het toneel.
Geen Adam Bayjou op deze avond (doet Valjean normaal op maandag) maar zoals gezegd Chisnall en verder de eerste cast.
Wil niet zeggen dat Chisnall de beste Valjean van de laatste jaren is (ik zag Bayjou, Donnelly, Lockyer en Karimloo de laatste jaren en die waren allemaal op hun eigen manier buitengewoon indrukwekkend) maar steengoed is hij wel. Vooral in zijn ‘krachtige’ jaren. Goede uitstraling, krachtig spel, prachtige stem. Alleen de wijze waarop hij ‘Bring’ in Bring him home iedere keer zong begreep ik niet echt. Hij zong eerder “Brink’ dan Bring en deed dat stelselmatig. Wellicht mis ik hier iets ondanks dat ik de show kan dromen, maar in al die tientallen keren dat ik de voorstelling zag heb ik het nimmer zo gehoord.
Grote rollen verder prima bezet met als uitschieters Bradley Jaden als Javert. Prima spel, fenomenale stem maar wellicht nog wat jong om deze rol helemaal perfect in te vullen
Toby Miles zet een erg mooie Marius neer; Miles is net afgestudeerd maar speelt alsof hij al jaren op het toneel staat. Met een mooie chemie met Cosette, gespeeld door Amara Okereke. Eindelijk weer eens een Cosette die goed verstaanbaar is en van nature puur en onschuldig schattig is, en dat niet lijkt te hoeven acteren.
Elena Skye is Eponine en heeft op het eerste gezicht onvoldoende uitstraling. Maar opmerkelijk genoeg is de tweede indruk erg goed en blijkt haar verschijning uitstekend te passen bij het onzekere, rebelse karakter van Eponine, die zo treurig alleen achterblijft als blijkt dat Marius zijn oog niet op haar heeft laten vallen.
Tenslotte Samuel Edwards als een sterk leidende Enjolras, van wie we ongetwijfeld meer gaan horen.
Met een verhaal dat er na 33 jaar nog steeds toe doet en een productie die staat als een huis alsmede een als altijd sterke cast is ook deze jaargang van Les Mis weer een genot om naar te kijken.