Donderdag 6 september 14.30 Eugenius (The Other Palace) *****
En de tweede keer is weer net zo genieten als de eerste keer. Wat een feest
Donderdag 6 september 19.30 Wasted (Southwark Playhouse)*
De maker bedankt het licht en geluid vooraf, omdat zij altijd de eersten zijn die kritiek krijgen. Met vraag om begrip als er deze allereerste voorstelling bij hen niet helemaal goed gaat. Ze waren deze middag om 5 uur pas klaar met de voorbereiding. Met de melding dat dit echt een wereldpremiere is gaat, en een applaus, gaat de man naar zijn plaats. En dan, niets…. De band blijft stil, het podium, een vierkant in het midden van de drie tribunes blijft leeg. Minuten lang, tot eindelijk Charlotte verschijnt.
Wasted gaat namelijk over de familie Brontë. En voor wie niet verder komt dan Charlotte en Emily, er is ook nog een derde zus, Anne, en broer Branwell. Het concept doet heel erg denken aan Six. Het podium is echt een podium, ze zijn gezenderd, maar hebben ook bij de nummers microfoons in de hand, en er zijn erg weinig echte spelscenes. De muziek is wel een stuk steviger. Geen pop, maar stevige rock. Dat zou best een goede voorstelling kunnen opleveren. Six vond ik enorm geslaagd (en is juist in deze periode hernomen), en ik ben niet vies van stevige muziek. Maar helaas, het wordt een fiasco.
Laten we beginnen met die opmerking aan het begin, over licht en geluid. Dat ik, op de hoek, regelmatig een schijnwerper recht in mijn gezicht krijg, is al niet fijn, maar dat ik maximaal 20 procent van de teksten heb verstaan, is echt een wanprestatie. Dat komt deels ook door het concept: je kijkt veel tegen ruggen aan, en met microfoons tegen de lippen is de tekst ook niet meer van de lippen af te lezen. Vooral bij Emily vraag ik me af of ik bij haar wel een volledige zin heb kunnen ontcijferen. Als ze tegen de pauze een Shakira-achtig geluid uitstoot, bedenk ik me dat het niet had uitgemaakt als ze de voorstelling in het Spaans had gezongen. De muziek zelf blijkt ook niet bijster boeiend: het is vooral een muur van geluid, waarbij er soms een bekend riedeltje voorbij komt, van ‘Rent’ tot Linkin’ Park. Wat er te volgen is van het verhaal maakt het ook niet bijster boeiend. Ik zit vooral gefascineerd te kijken naar de microfoonsnoeren, die allen in het midden van het podium zijn vastgemaakt, en zo meer en meer in de knoop raken. Dat alle schrijfsels die in de voorstelling worden gebruikt delen van de bladmuziek zijn, zal ongetwijfeld een goed idee hebben geleken, maar is in mijn beleving weer een schepje extra artistiekerig gedoe. In gedachte ga ik terug naar Too Close To The Sun, ook een voorstelling op basis van een schrijver, waarvan ik een preview zag. Nou ja, half, want ik verliet met de helft van de zaal het theater. De voorstelling speelde na de premiere nog iets van een week. En aan Sky, de terecht verguisde voorstelling, die ik als ramptoerist bezocht voordat deze voortijdig sloot. Het gevoel ligt toch vooral dichtbij de tweede. Een klein beetje hoop op meer kunnen verstaan, een heel klein beetje hoop op betere songs, toen er vlak voor de pauze toch nog een best aardig nummer had geklonken. En hopend dat het misschien nog zou kunnen gaan boeien. In alle gevallen, tevergeefs. De puinhoop op het podium staat symbool voor deze voorstelling. Een vroegere sluiting zal er met de beperkte run niet in zitten, vermoed ik. En ik hoop dat er mensen zijn die hier wel van kunnen genieten. Natuurlijk zijn die er: een deel van de zaal gaf het een staande ovatie. Nou ja, een deel van het publiek dat na de pauze was teruggekeerd. Ik hoop voor de makers dat er ook iemand tussen stond, die niets met de makers te maken had. Al kan ik me dat natuurlijk niet voorstellen.
Was er dan niets leuk aan deze avond? Toch wel. Het delen van de ervaringen met Dennis, die deze teleurstelling ook mag meemaken, levert een hilarisch kwartiertje op. Onder andere over hoe we over 10 jaar, als dit een wereldwijd succes is, wij als “kenners” dit niet hebben herkend.
Met een titel als dit en een voorstelling als dit zal het een open deur zijn, maar niets is een betere beschrijving van de drie uur in dit theater (officiële speelduur 2.40) dan de titel van de voorstelling. Twee weken later hebben ook de recensenten er hun plasje over gedaan, en de meeste gaven deze voorstelling vier sterren. Zo komt de voorspelling misschien nog uit ook. Gelukkig is er ook nog The TImes, die de voorstelling exact dezelfde waardering geeft als ik. 1 ster, en vooral niet meer doen.