Ook ik stond vroeger regelmatig bij een au voor een foto, handtekening of babbeltje.
Nooit dat er ooit in mn hoofd op kwam om hele gekke dingen te gaan doen zoals je hier in dit topic leest, maar toch heb ik regelmatig nog wel zoiets van OMG wat heb ik vroeger allemaal gedaan bij zo’n AU?
Ja dan schaam ik me soms toch wel een beetje, ik hoop niet dat mijn dochter later van die gekke dingen gaat doen, haha.
Ach, wie doet er nooit eens wat raar als ze jong zijn 😉

Nou, vorig seizoen mijn schoonmoeder meegenomen naar een voorstelling waarvan we de producent kennen en hij was er zelf ook dus na afloop naar ‘m toe gegaan.
Nu verteld ze het aan iedereen die het maar horen wil dat ze haar zoon en schoonzoon ‘m zo goed kennen en zij dus ook.
Mens, doe niet zo hysterisch krijg ik er nog net niet uit.

Wat een heerlijk interessant onderwerp over de gedachte hoe je vroeger zelf was bij de AU! Ik doe het zelf eigenlijk nooit, ook omdat ik wel mensen ken die voornamelijk bij de oosterburen gewerkt hebben en daar de hysterie vele malen groter is bij de artiestenuitgang dan hier in Nederland.

Zelf zeiden zij ook altijd: zodra ik het theater uit loop ben ik klaar met werken. Fans kunnen natuurlijk altijd vragen om een foto of een handtekening maar er zijn genoeg mensen die snel doorlopen omdat zij simpelweg klaar zijn met hun werk. Fans is een bijkomstigheid en niet deel van de baan. Dit is altijd in m’n hoofd blijven hangen omdat ik het een ontzettend goeie uitspraak vind.

Hoihoii, ik weet dat dit topic ondertussen al (bijna) en jaar stil is, maar na wat berichten te hebben gelezen ben ik stiekem toch best benieuwd of mensen een andere/nieuwe mening hebben over dit onderwerp of nieuwe verhalen hebben over hysterische fans, want stiekem geniet ik hier toch wel een beetje van. Dan besef ik me zelf weer hoe ‘normaal’ ik eigenlijk ben:)

Ik zou mezelf ook best wel een musicalfan noemen hoor en ik sta zelf toch wel 1 (soms 2) keer per maand bij de AU van een bepaalde show (is dat veel, ik heb geen idee eigenlijk?) maar tot nu toe lijkt de cast het nog leuk en gezellig te vinden, daar let ik heel goed op;)

En waar ligt voor jullie eigenlijk de grens tussen fan en vriendschap? Ik denk zelf dat er ook nog een soort midden tussen de twee is, maar wat denken jullie?

IrisElphie - 11 February 2020 11:33 PM

Hoihoii, ik weet dat dit topic ondertussen al (bijna) en jaar stil is, maar na wat berichten te hebben gelezen ben ik stiekem toch best benieuwd of mensen een andere/nieuwe mening hebben over dit onderwerp of nieuwe verhalen hebben over hysterische fans, want stiekem geniet ik hier toch wel een beetje van. Dan besef ik me zelf weer hoe ‘normaal’ ik eigenlijk ben:)

Ik zou mezelf ook best wel een musicalfan noemen hoor en ik sta zelf toch wel 1 (soms 2) keer per maand bij de AU van een bepaalde show (is dat veel, ik heb geen idee eigenlijk?) maar tot nu toe lijkt de cast het nog leuk en gezellig te vinden, daar let ik heel goed op;)

En waar ligt voor jullie eigenlijk de grens tussen fan en vriendschap? Ik denk zelf dat er ook nog een soort midden tussen de twee is, maar wat denken jullie?

Hee ik ga dit topic ook weer ff tot leven wekken: Ik ga ook wel eens naar de AU maar ik denk dat ik daarbij ook vaak heb gemerkt welke acteurs er wel zin hebben in een praatje en welke niet. Deze laat ik ook dan met rust. En ik ben het met je eens dat er een midden is tussen fan en vriendschap.

Waar ik mij wel voor schaam is dat er nog steeds mensen zijn die bij de au van een bepaalde show(ik ga deze niet noemen) aan het vloggen zijn + iedere keer als ze die show zien iets voor de acteurs hebben. Ik denk dat je daar als acteur niet op staat te wachten. Of wel?

Ik denk niet dat als je een acteur nu vraagt wat ze het meeste missen, de artiestenuitgang fans als eerste iof tweede) zullen worden genoemd. De een zal het misschien (nog) leuk vinden, de ander zal het voornamelijk gebruiken als gespreksonderwerp in de bus. Meer dan eens met dezelfde mensen bij dezelfde show in een tijdsbestek van paar maanden vind ik veel, tenzij er iets is afgesproken. Misschien heb ik makkelijk praten, omdat ik door het schrijven voor Musicalworld betrokkenen in de gelegenheid kan stellen naar mij toe te komen, in plaats van dat ik mezelf (voor min gevoel) moet opdringen. En daarnaast zijn er natuurlijk de sociale media.