Tis alweer een maand geleden dat ik Hamilton zag. maar als nieuw lid leek het toch me wel leuk om een ervaring te geven van deze geprezen musical.
Het jaar waar in Hamilton een hit werd op Broadway kon ik me nog maar al te goed herinneren. Steeds meer verhalen begonnen op te duiken op dit forum over deze musical. Ik zelf was nog niet erg bekend met In the Heights laat staan met Lin Manuel Miranda. En toen ik een beetje het idee las had ik echt zoiets van: hoe kan dat nou in hemelsnaam een goede musical zijn? Destijds vond ik het echt het meest krankzinnige idee dat ik ooit gehoord had.
Maar toen dat geweldige optreden bij de Grammy Awards. Het openingsnummer Alexander Hamilton, maakte me in een klap ontzettend nieuwsgierig en diezelfde dag heb ik het hele cast album dat toen nog volledig op YouTube stond geluisterd. Een nieuwe verslaving brak aan die ruim 2 en een half jaar heeft geduurd tot dat ik afgelopen juli de Londense versie van Hamitlon mocht aanschouwen.
Even alvast een waarschuwing: een hoop mensen gaan het niet eens zijn met mij. De recensie is dan ook geheel subjectief. Niet volledig negatief overigens. Laat ik vooropstellen dat het verhaal, de score, de choreografie, enscenering, het zelfde zijn als in Broadway dus qua dat zijn al mijn verwachtingen waar gemaakt.
Allereerst Jamael Westman, wauw! De rol waarvoor ik het meest bang was zonder Lin’s aanwezigheid, heeft me echt net zo geraakt als het cast album aan deed. Ik heb bij de laatste speech van Hamilton werkelijk nog nooit zo erg gehuild in theater als toen. Hij is heel anders dan Lin, maar hij beviel me compleet. Zijn articulatie, spel en bakken charisma doen niet onder voor Lin Manuel Miranda’s kwaliteiten en persoonlijk vond ik zijn zangstem beter dan die van Lin Manuel Miranda. Kortom geweldig!
Maar dan de andere zoveel geprezen acteur: Giles Terea. Die de rol van Aaron Burr vertolkt. Met de beste wil van de wereld: wtf? De hele avond heb ik me kapot geërgerd . Vooral zijn stem vind ik op sommige momenten veels te opgewekt klinken. Hij klinkt als iemand uit georgdie shore een cowboy uit Texas probeert na te doen. Ik snap dan ook echt helemaal niets van die Olivier award. Maar ai ai ai. Laat me in een ding duidelijk zijn: zijn zang was zuiver. Maar zijn rare texas cowboy achtige overdreven amerikaans accent deed me echt de tenenkromen.
dat zijn in ieder geval mijn meningen over wellicht de twee belangrijkste rollen. De andere zwakke schakel vond ik Michael Jibson met zijn overdreven komische gedoe. Ook weer zoiets, Jonathan Groff gaf jaagde me de stuipen op het lijf met de behoorlijke sadistische teksten. Ik moest er absoluut niet omlachen, en iedere keer als ik You’ll be back hoorde had ik echt zoiets van: wtf is wrong with dude?! Op het laatste nummer van King George III snap ik dan ook niet altijd goed, waarom King George III als komedianten rol word neergezet. Gelukkig op die twee zwakke schakels na heb ik het naar mijn zin gehad in dat prachtige theater. Gelukkig heeft de performance van de rest van de cast en het ijzersterke ensemble mijn toren hoge kosten voor een kaartje wel waard gemaakt. Kortom of er nu een rol of twee naar verwachting worden gespeeld of niet, Hamilton stelde mij gelukkig niet teleur. Rachel John en Rachelle Ann Go verdienen wel nog twee speciale vermeldingen. Satisfied was echt op een hele eigen manier een emotioneel hoogtepunt van de eerste acte. En naast Jamael is Rachelle toch wel dame geweest die mij volledig aan het huilen kregen. Vooral bij dat stukje The Orphanage, in het laatste nummer. Ik weet niet precies hoe of wat of waarom maar toen het ensemble en zij daarna de rest van het nummer deed, dat zo mooi was barste ik in nogal hevig gehuil los. Het laatste hoogtepunt dat ik een benoeming waard vind is toch wel echt de pauze finale. Ik maak het zelden tot nooit mee, maar nadat Jamael: I AM NOT THROWING MY SHOT door de zaal bulderde en nadat die knal volgde vloog bij mij het hele publiek omhoog in een staande ovatie. Wauw Wauw wauw. Ik heb expres nooit de opnamen van de broadway versie gekeken, en dat was toch wel het spektakel moment dat mij het meest overdonderde. Ik voelde gewoon dat ondanks de bezwaren van Eliza en Angelica hoe zeer de hele zaal euforisch explodeerde om de keuze die Alexander Hamilton op dat moment maakt. En zo waren er nog wel 20 momenten. Maar dat vond ik wel heel speciaal. Heb het namelijk een keer meegemaakt [Billy Elliot in Londen] dat het publiek op zo’n moment een ovatie gaf.
Ik weet niet of ik nog een tweede keer ga. Ik heb werkelijk nog nooit zoveel geld uitgegeven aan een ticket. Maar als er misschien ooit een internationale tour naar Carré komt met Broadway aan de amstel zou ik het wel nog gaan zien. Een nederlandse versie is iets waar ik vurig NIET op hoop.