Leuk om al die overwegingen te lezen op basis waarvan keuzes worden gemaakt.
Ikzelf laat me de laatste jaren graag verrassen en boek heel vaak blind. Daarbij laat ik Nederland meer en meer links liggen en kies ik voor nieuwe producties of producties die ik niet ken, zelfs niet bij naam, of andere versies van de klassieke producties.
Daarbij hou ik goed in de gaten wat er in sommige theaters gebeurt, waar ik goede ervaringen mee heb, zoals Menier Chocolate Factory, The Union Theatre en Southwark Playhouse in Londen, The Birmingham Rep, de Leicester Curve, Malmö Opera in Zweden en Det Ny Theater in Kopenhagen. En in het algemeen hou ik natuurlijk bij wat er in Londen gebeurt, zowel op West End als off-West End.
Omdat ik blind boek, vaak zelfs zonder dat de cast bekend is, heb ik altijd wel een goede zitplaats. En in sommige gevallen boek ik ook wel een voorstelling vanwege een naam, zoals Water Babies met Louise Dearman en Lauren Samuels.
Vaak ga ik dus onbevooroordeeld het theater in, omdat ik noch de titel ken, noch de cast. En zie ik voorstellingen die vaak heel verrassend zijn, waarbij ik een heerlijke avond heb en vaak bijzondere dingen zie.
Zo zag ik in Leicester de oer-versie van Finding Neverland (die uiteindelijk in een hele andere versie, met compleet andere nummers, zijn première beleefde op Broadway), zag ik in Birmingham de eerste stint van Nativity en One Love (Met Mitchell Brunings), en in Kopenhagen een prachtig decor (en voorstelling, met uitzondering van een vreselijke finale qua kostuum) bij de Deense versie van Billy Elliot. Maar ook een volledig andere staging van Les Mis in Oslo, zat ik op een meter afstand van Louise Dearman (weer zij) in Side Show, zag ik een prachtige choreografie (op rolschaatsen) in The Rink, liep Lin-Manuel Miranda vlak langs me heen na de laatste voorstelling van Bring it On (weer Southwark Playhouse) en ga zo maar door.
Natuurlijk gaat het ook wel eens mis: Wasted in de Southwark Playhouse zag ik samen met Jeroen in première gaan, An Officer and a Gentleman in Leicester viel toch heel erg tegen, maar vooral in de kleine theaters in Londen kun je je er geen buil aan vallen omdat de kaarten niet al te duur zijn.
En als je een slechte voorstelling ziet geeft dat een mogelijkheid om na te gaan wat er dan zo slecht aan was en dat levert goede inzichten op ten aanzien van wat je wel en niet goed of mooi vindt in een productie. En helpt je (even helemaal terug naar het topic) om een mening te vormen over de voorstelling die je ziet. Net zoals het zien van verschillende versies van dezelfde productie: wat werkt, wat werkt niet? Komende week ga ik in Zweden een compleet andere versie van Matilda zien, zelfde script, zelfde muziek, maar andere taal en andere choreografie en staging. Ik kijk daar vreselijk naar uit, ook om te zien welke keuzes de Zweden maken in deze productie. De (briljante) schommels in “When I Grow Up” of iets heel anders?
Voorstellingen in een taal die je niet beheerst (Spaans, Italiaans, Zweeds, Deens, Noors) betekent, zeker als het om een productie gaat die je niet kent, natuurlijk ook dat je niet alles kunt verstaan. Maar dat is ook het mooie aan een musical: het is de combinatie van zang, dans, acteerwerk en sfeer waardoor je ook het verhaal in wordt getrokken, zonder dat je elk woord dat wordt gezegd begrijpt.
Op deze manier kiezen betekent ook dat ik daardoor voorstellingen aan me voorbij moet laten gaan, omdat de tijd of de middelen ontbreken. Voorstellingen die ik ook graag zou zien. Maar dit werkt voor mij, geeft me een bepaalde spanning en opwinding omdat ik iets ga zien dat ik niet ken, en brengt me ook op plekken waar ik anders niet zo snel zou komen.
