Er zijn best wel veel musicals die veel indruk op mij gemaakt hebben, dus ik vind het moeilijk om een lijstje te maken, maar ik begin bij Little Women die ik in twee verschillende amateurproducties in België heb gezien, allebei gebaseerd op de Broadwayversie van 2005 van Howland, Dickstein en Knee. Ik ben bekend geraakt met deze musical doordat Marjolein Teepen het nummer ‘Astonishing’ uit deze musical zong in OZNE. De deels autobiografische plot gaat vooral over een jonge vrouw die in het conservatieve Amerika van ruim 150 jaar geleden haar eigen keuzes maakt en hoe haar omgeving daarop reageert. De musical bevat feelgood en romantiek, maar ook tragiek als de jongste zus overlijdt hetgeen hartverscheurend bezongen wordt in ‘Some Things are meant to be’ in mijn ogen één van de mooiste musicalsongs ooit.

Hartverscheurend is ook de manier waarop Collins het sterven van Angel bezingt in de reprise van ‘Ik waak over jou’ en dan hebben we het natuurlijk over Rent. Deze musical zag ik voor het eerst ook in België (Leuven) en vanaf dat moment ben ik een echte Renthead. Hele knappe productie ook in M-Lab voor het zijn deuren sloot, deze laatste versie zag ik totaal vijf keer, na M-lab ook twee keer in de tour.

Ook grote musicals als Evita en Les Miserables mogen niet onvermeld blijven. Evita heb ik het vaakst gezien in drie verschillende uitvoeringen. Prachtig werk van Andrew Lloyd-Webber en Tim Rice en blij dat voor de filmversie er een nummer is toegevoegd ‘You must love me’, dat sindsdien ook aan de stage versies is toegevoegd. Dat nummer en ‘Klaagzang’ zijn mijn hoogtepunten uit deze musical.

Les Mis zag ik voor het eerst één dag voor de premiere in 2008 en ik was sprakeloos. Sublieme cast, met toch vooral René van Kooten als JVJ en de ontdekking van Freek Bartels als Enjolras. Wat maakte die laatste een indruk, daar gaan we nog veel van horen dacht ik toen. OZNJ moest nog beginnen.

De meeste musicals die ik in M-Lab zag vond ik goed, echter M-lab had een eigen bewerking van het Little-Womenboek gemaakt, dat ik geen succes vond. Van een musical als Daddy Cool had ik weinig verwacht, maar ik heb toch een leuke avond gehad. Sunset Boulevard viel mij erg tegen, maar waar ik echt op mijn horloge heb zitten kijken, verlangend naar de uitgang was Crazy Shopping. Niets ten nadele van de cast, maar het verhaal, de manier waarop het werd geënsceneerd was erg mager waardoor ik mijn goedkope kaartje voor de tweede keer heb laten verlopen.

Beste: Little Shop of Horrors, menier chocolate factory versie met een beginnende Sherridan Smith. Heel vaak gezien. Spring Awakening was ook erg goed. Alleen had ik niet de neiging daar vaker naar toe te gaan. Geweldige cast, muziek, alles eigenlijk.

Leuk maar zeker niet goed: WWRY, ben fan van Queen dus heb me uitermate vermaakt. Ook zonder het ontbreken van een goed verhaal.

Slecht: Passion, nlse versie. Wat een draak. Het duurde eeuwig en de goede cast kon het helaas niet redden voor ons.

Soldaat van Oranje. Noem het geen musical als je cast niet kan zingen. Maak er een mooi toneelstuk van. Zag er prachtig uit hoor maar djiezus. Ze kunnen toch wel iemand vinden die 1 noot kan halen? Wij hadden echt de slechtste volgens mij als ik zo de reviews mag geloven.

Beste: Titanic (UK tour) beste guilty pleasure: Frozen.
Titanic kan ik altijd overal zien en nog steeds elke keer ‘de oogballen uit mijn kop janken’ en Frozen: het was ZO goed, maar echt speciaal? De lichteffecten waren leuk, de jurk-transformatie FANTASTISCH, maar het is niet zo dat het (zeker plotwise) de beste musical is die ik ooit heb gezien. Hoewel er eigenlijk maar bar weinig kan tippen aan Caissie Levy die op een paar meter afstand van je let it go en Monster eruit knalt.

Slechtste: cats. Ik kan het niet meer uitzitten; zo traag, zo saai. WWRY vind ik ook niets, hetzelfde geldt voor BOOH en Motown, hoewel daar nog wel wat momenten inzitten dat ik me kan vermaken.

In mijn rijtje met beste musicals (die ik heb gezien) staan zeker Wicked (Londen versie met Alice fearn) wat kan die vrouw zingen en het kwam bij mij echt binnen. Evita(2018/2019) komt ook erbij. Ondanks dat ik onwijs moest wennen aan dat er alleen in werd gezongen vond ik het onwijs mooi en Brigitte Heitzer zet de rol geweldig neer!

Ik praat liever niet meteen over slechte musicals omdat, zoals eerder al gezegt, iedere show met passie en liefde wordt gemaakt maar ik vond de nederlandse versie van The Lion King die momenteel speelt een beetje tegenvallen. Ik had enorm veel understudies en het gevoel alsof de show heel gehaast liep. Erg jammer.

Ik doe ook nog een rondje mee.
Categorie beste:
Daens, Dracula (Vlaamse versie), Miss Saigon, Little Shop of Horrors, Anatevka, Hamelen schieten me als eerste te binnen.
Slechtste:
Eiland, Crazy Shopping, Yab Yum waren van de categorie ‘mag ik naar huis’ / ‘wie heeft dit verzonnen’. Verder stukken die mijn ding niet zijn, 1 keer gezien en dat was genoeg: Crazy for You, Guys & Dolls, Dirty Dancing.

Gaby* - 22 March 2019 09:20 AM

Slechtste: elke productie is met liefde gemaakt neem ik aan, daarom spreek ik me liever niet uit over producties die ik gezien heb maar tegen zijn gevallen.

Uiteraard prima dat je er zo in staat. Ik dacht alleen meteen toe ik je begin van de zin las” Ow dat is nou precies wat ik vaak niet heb en voor mij de grootste reden om een voorstelling “slecht"te vinden: dat het voor mijn gevoel nu juist nà­et met liefde/passie/toewijding is gemaakt” . Dus ik was oprecht verrast van je aanname dat elke productie met liefde is gemaakt, daar wilde ik even op reageren, omdat ik dat dus nu juist heel anders ervaar 😊 .

Klaske - 28 March 2019 10:28 AM

Ik doe ook nog een rondje mee.
Categorie beste:
Daens, Dracula (Vlaamse versie), Miss Saigon, Little Shop of Horrors, Anatevka, Hamelen schieten me als eerste te binnen.
Slechtste:
Eiland, Crazy Shopping, Yab Yum waren van de categorie ‘mag ik naar huis’ / ‘wie heeft dit verzonnen’. Verder stukken die mijn ding niet zijn, 1 keer gezien en dat was genoeg: Crazy for You, Guys & Dolls, Dirty Dancing.

Och och och, Yab Yum, die was ik volledig vergeten. Huilen, zo slecht.

Beste: ik heb veel goede dingen gezien maar dat beetje extra maakt toch dat je het nooit vergeet. ‘Live changing’ waren voor mij de 1e Nederlandse versie van Les Mis, De 1e keer Rent (West end) en Hamilton.  Vergeet ze alledrie nooit meer. De laatste Rent in M-lab was er ook 1 om nooit te vergeten.
Ook fantastisch:
Billy Elliott (Westend) de 2e keer dat ik hem zag en de 3e Wicked, ook Westend. Wicked vond ik vermakelijk, maar die avond steeg de cast boven zichzelf uit. Rachel Tucker was echt subliem als Elphaba.
In the Heights, Spring Awakening en Next To Normal staan ook bovenin in mijn lijstje.

Slecht: Grace, Aspects of Love (ik snapte er he-le-maal niks van, wat had ALW gebruikt toen hij dat maakte???)
De laatste SE productie die ik zag was Beauty & the Beast, ik heb me kapot zitten ergeren aan de liefdeloosheid die door alles heen te zien en te voelen was, ondanks dat de cast z’n stinkende best deed. Sindsdien sla ik alle bagger die SE maakt over. Scheelt geld en ergernis 😊

Ik heb genoten van de tour productie van Cyrano, Sweeney Todd met Simone Kleinsma, Lucky Stiff en Aspects of Love in het Werkteater, de originele Sunset Boulevard in Londen, Gypsy met Patti LuPone in New York, Anatevka en Titanic in de Nationale Tours…pff zoveel mooie avonden!

Ik was minder gecharmeerd van Boyband, Legally Blonde in New York, Yab Yum en Chitty Chitty Bang Bang in Londen.

Met zo veel musicalgemis het laatste jaar is het wel eens aardig op deze (al wat oudere) vraag eens antwoord te geven. Ik doe het uit mijn hoofd, en heb moeite met kiezen, dus het kan nog best eens een lang verhaal worden. Met ook het risico dat ik heel slechte voorstellingen simpelweg heb verdrongen, en dus niet meer noem.

Beste musicals:
Er is inmiddels een flink aantal voorstellingen waar ik mee weg loop. Voorstellingen die ik veelal meerdere keren heb gezien, voor zo ver daar gelegenheid toe was. De nummering is overigens niet echt een top zoveel lijstje:
1. Billy Elliot
De Londense versie is briljant, en in de tijd dat de voorstelling daar te zien was heb ik elk bezoek de deze dan ook minstens 1 x bezocht. Zelfs de Nederlandse versie, met dat achterlijk verzonnen dialect, was het zien meermaals waard.
2. Come from Away
Vanaf de eerste minuut word je in het verhaal gezogen, en het houdt je vast tot de laatste seconde. Wat een fenomenale show qua vormgeving, songs, spel. Ook deze voorstelling heb ik elk Londenbezoek (sinds het gestart is) bezocht.
3. Whistle down the wind
De originele West End productie heeft een onuitwisbare indruk gemaakt. De 2 podia-pauzefinale staat op mijn netvlies gegrift. Onbegrijpelijk dat deze voorstelling op een plank ligt te versloffen, terwijl er allerhande mindere voorstellingen weer terug komen.
4. Our House.
De originele West End versie moest ik missen, de daaropvolgende tourversie zag ik in Wimbledon. Halve zaal leeg, het dat vloog er even goed af. Theater verlaten, en terug naar de kassa voor een tweede bezoek. Volle zaal, en natuurlijk weer het dak eraf. Madness muziek (mijn favoriete band), tof verhaal en een waanzinnige cast.
5. Matilda
Niet elk bezoek op het programma, maar inmiddels toch wel minimaal 5 keer gezien. Topvoorstelling.
6. Oliver!
De film heb ik verslonden, dus toen de musical in Nederland te zien was met Arjan Ederveen heb ik voor het eerst een musical meer dan 1 x gezien. Vanwege budgetredenen bleef het wel bij 2. Later ook enorm genoten van de Londen-versie met Rowan Atkinson en Burn Gorman.
7. Spamalot.
Geweldige musical, waar een aantal voorkeuren samenkomen. De typische Monty Python-humor van een filmfavoriet en lekkere songs.
8. Ganesha / Een Perfecte God.
Kippenvel toen ik dit voor het eerst hoorde als audio-opname, en sindsdien in diverse versies gezien. De mooiste kleine voorstelling die ik zag.
9. Lelies.
Judas’meesterwerk (en 8 is deels ook hun verdienste). Een voorstelling waar alles klopt.
10. Rebecca
Het thema zorgt al voor kippenvel, een spannend verhaal. Jammer dat deze voorstelling zo kostbaar is.
11. Ich war noch niemals in New York.
Voor iemand die zo ageert tegen jukebox-musicals is het raar dat hij er hier 2 noemt. Deze voorstelling is mijn guiltiest pleasure.
12. Eugenius!
De andere guilty pleasure. Wat een feestje.

En dan is er nog veel meer: Spijt, Legally Blonde, Ragtime en The Sound of Music beiden in Regents Park, de laatste Londense versie van Fiddler on the Roof, Book of Mormon, Murder for Two, Der Glöckner von Notre Dame, Wintersprookje,  The Secret Garden, 14-18 en 40-45 en zo kan ik als ik verder nadenk vast nog wel even doorgaan.
Musicals die niet totaal briljant zijn, maar wel mijn hart hebben gestolen: Soho Cinders, Closer to Heaven, Silence!, Wat zien ik?,Ich will Spass (nog beter dan basismateriaal Doe Maar), de Duitse tourversie van Grease, Fiver, om er maar een aantal te noemen.
Dan zijn er ook nog een aantal “mag ik alsjeblieft weg” ervaringen, of juist blijven zitten als ramptoerist.
1. Too close to the sun.
De halve zaal ging in de pauze weg, en ik zag ook geen reden om te blijven zitten. Kan dus wel zeggen dat ik een van de weinigen ben die de helft van deze voorstelling heb gezien. Na slechte recensies was ie heel snel weg.
2. A Chorus Line in Londen.
Helaas geen pauze voor deze continue ergernis. Voelde hier helemaal niets bij.
3. Sky
Een gevalletje ramptoerisme. Zo slecht dat je benieuwd wordt hoe het verder gaat.
4. Cats in Londen.
De laatst aangepaste versie was tenenkrommend, niet in de laatste plaats dankzij Nicole Scherzinger.
5. Lazarus (Londen)
Artistiek geneuzel, zonde van de tijd. (en daarom ook de Nederlandse versie overgeslagen).
6. Je Anne
Afgrijselijke muziek, onsympathieke karakters. What were they thinking. In Antwerpen kwam er dan nog eens een idioot grasmatdecor bij.
7. Meiskes & Jongens.
Leuke nummers, maar door een afgrijselijk verhaal en lolbroekerij-regie werd de ervaring alleen nog maar erger.
8. Torsten the beautiful Libertine
Wat zag ik er naar uit om deze voorstelling met Erasure-zanger Andy Bell te zien, en wat een ontgoocheling bleek het. Afgrijselijke voorstelling.
9. Hartvrienden.
Als het bronmateriaal goed is is de mishandeling ervan des te erger.
10. Dirty Dancing.
Als het al een musical is, is het gewoon een heel slechte.

En dan nog wat try-out voorstellingen die ik te slecht voor woorden vond: Wasted in Londen en De Deadline in M-lab. Toen opvallend omdat de rest vaak zo goed was, maar in latere jaren zaten er wel vaker heel magere producties tussen die ik inmiddels vergeten ben. Nog één M-lab vermelding: de manier waarop Spring Awakening (prachtig in Londen) met artistiekerig decor, zetting en kostuums vakkundig om zeep werd geholpen.

Heel vaak ik de vraag heb gekregen: wat vind jij nou de beste musical? En daar geef ik eigenlijk nooit antwoord op, omdat ik echt niet kan kiezen…. maar wil wel een rijtje opnoemen zonder daar nummers aan te verbinden ;)

Musicals waar ik vanaf de eerste minuut van onder de indruk was (in willekeurige volgorde;):
Come From Away, Les Miserables, Dear Evan Hanson, Hamilton, Miss Saigon, Billy Elliot, BloodBrothers, Lelies, Soldaat van Oranje, We Will Rock You (mijn guilty pleasure), Mary Poppins (mijn jeugdliefde), Jesus Christ Superstar, Elisabeth,  Last 5 Years, De Marathon, Rent, Spring Awakening en niet te vergeten Next to Normal!

Bij al deze voorstelling heb ik ongegeneerd zitten snotteren en dan vergeet ik er vast nog veel….

En dan heb ik het nog niet over de voorstellingen waar ik hard heb moeten lachen en/of gewoon van genoten heb ;)

MoNieky - 30 March 2021 10:21 PM

Heel vaak ik de vraag heb gekregen: wat vind jij nou de beste musical? En daar geef ik eigenlijk nooit antwoord op, omdat ik echt niet kan kiezen…. maar wil wel een rijtje opnoemen zonder daar nummers aan te verbinden ;)

Ik heb 25 jaar lang gedacht dat “de beste musical” niet bestond…

Ik vond de muziek van Martin Guerre mooi, maar de rest minder. Ik vond het gedachtengoed van Les Misérables mooi (let wel: ik heb het over de producties van de jaren ‘90, dat wat de laatste 20 jaar is opgevoerd is een slap afreksel geworden), maar het verhaal en de muziek weer niet zo. Rent vond ik belangrijk vanwege de (getrouwe) weergave van een periode in de moderne geschiedenis, maar ook hier waren verhaal en muziek dan weer niet mijn ding.

...tot ik Groundhog Day op Broadway zag. Ik heb een stonthekel aan de film, maar als musical productie was alles zó goed in elkaar geïntegreerd: set, choreo, verhaal, muziek, effecten, cast. Alles klopte.

Slechte musicals…. zijn er ook een aantal de revue gepasseerd. Maar ik heb niet de moeite genomen om die te onthouden. Alhoewel ik in dit topic door iemand aan Ich War Noch Niemals in New York werd herinnerd. Ik ken alleen de tourproductie (met grote set schijnt het nog wel okay geweest te zijn), maar ik heb mij plaatsvervangend schuldig gevoeld voor iedere persoon die ooit voor zijn of haar ticket betaald heeft.

Ik houdt het bij 3 per soort.

Beste:
Come From Away, 100 minuten aan puur theater!
Hadestown, talent, top muziek en een waanzinnig strakke productie.
Beetlejuice, Hilariteit, spektakel en een briljante cast!
(Dichter bij huis vindt ik Tina een van de betere producties die we de afgelopen jaren hebben gezien!)

Slechtste:
Aladdin, Friend Like Me en het vliegende tapijt waren het enige bijzondere aan die hele lange zit…
9to5, super cast maar seksistische grapjes zijn wel heel goedkoop, kom op!
Fiddler on the roof, gewoon niet mijn ding.
(Je zou bijna vergeten dat we in Nederland ook musicals hebben, maar goed, ik houd niet zo van opvliegers achtige voorstellingen en heb een schijthekel aan de sprookjesmusicals van Van Hoorne Entertainment, want waarom zou je de meest interessante karakters in sprookjes vervangen door… Titus en Fien… gun die kids ook gewoon kwalitatieve voorstelling)

En om dat toch op een positieve noot te eindigen: Moulin Rouge! heeft toch wel bij verre het meest indrukwekkende decor dat ik ooit heb gezien! alles is 100% af, zelfs alles wat op de achtergrond staat.
(ook nog kudo’s naar de vloer van Matilda, wat een hoeveelheid aan techniek zit daar in verstopt!)

Beste:
Hairspray op Broadway. Echt niet normaal de energie die eraf spatte.
Half a Sixpence West End, was een super verrassing! En wat een talent die Charlie Stemp!

(Ook natuurlijk Wicked, Kinky Boots, The Lion King, Book of Mormon staan hoog op de lijst).

Slechtste:
I Can’t Sing, my goodness wat was dat slecht!!! Talent genoeg, maar script was om te janken. Gelukkig hadden we gratis kaartjes.
Viva Forever! Ookal was de muziek leuk, Spice Girls, de show zelf was erg slecht.

Ben eigenlijk nieuw op dit forum, maar dit leek me wel een leuk topic om mee af te trappen. Ik zal een top 5 maken van de beste meest belangrijke shows in mijn leven. Daarna vertellen wat ik persoonlijk echt helemaal niks vind.  Bereid jullie wel maar voor op een paar onpopulair opinions (gniffel)

1. Hamilton.
Zonder enige twijfel Hamilton. Nog nooit heeft een show me zo verbaasd als Hamilton. Ik had bij het horen van het concept zoiets van: ach dat zal wel de book of mormon 2.0 worden ofzo. (aangezien men in amerika er een handje aan heeft om deze twee veel te vergelijken met elkaar). Met Amerika heb niet zo veel mee op moet ik zeggen. Voor mij blijft het een gestolen land en ik was dan ook niet zeker of dit verhaal me kon bekoren: Boy what was I wrong, toen ik besloot dat fantastische cast album te beluisteren, en na het zien van het grammy award optreden wist ik het eigenlijk wel zeker: deze kwam hoog op mijn verlanglijstje. De broadway versie was -niet vanwege geld kwesties- onmogelijk om te gaan zien. Dus dan maar hopen dat ie naar Londen kwam. Voor alle corona ellende was dit de laatste musical die ik live heb mogen zien, en een speciale vermelding verdient Karl Queensborough die mij Lin Manuel Miranda heeft doen vergeten.

2. The Phantom of the opera
En eigenlijk nu meer dan ooit, om dat na de corona ellende de originele versie niet meer zal terug keren op west end en broadway de enige plaats is waar je hem dan nog kunt zien zoals oorspronkelijk bedoeld is in plaats van al die miserabele tournee versies. Waarom deze musical zo hoog scoort op dit lijstje hoef ik jullie niet uit te leggen. Maar net zoals vele andere hier heb ik prachtige herinneringen aan de productie op west end zoals het ooit bedoeld was. Spijtig dat Meneer Mackintosh geld redenen belangrijker vind dan het artistieke gehalte van een show. En dat terwijl ik en vele andere heus niet moeilijk hadden gedaan als er hogere kaartprijzen zouden worden gevraagd om The Phantom in stand te houden.

3. Lazarus,
Als ik musical 2.0 denk, denk ik Lazarus. Niet een pretentieuze cast in een ronddraaiend giga decor -kuch SVO kuch- mijn ervaring als niet pursang Bowie fan gaat niet verder dan slechts een enkele keer de nederlandse versie en tientallen keren de live registratie te hebben gezien. En ja die registratie is gedownload. Mag niet maar gezien dit toch wel een van de meest betreurenswaardige slachtoffers is van de corona pandemie -en mogelijk ook de nieuwe directie van stage entertainment vermoed ik- heb ik mijn kans schoon genomen om de voorstelling in combinatie met de film the man who felt to earth, te doorgronden. Ik was al heel groot fan Ivo van Hove en diens team, maar dit is misschien wel het allerbeste dat hij ooit gemaakt heeft. Persoonlijk ben ik een van de personen die voorstelling doorgrond lijkt te hebben. En het lijkt me ergens wel leuk om eens een topic over het plot te openen ala “de diepte in met Lis Miserabeles zoals hier eerder geweest is. Ik verheug me in ieder geval nu al op zijn West side story -al is het alleen maar om de hoogst uit een lopende reacties bezoekers op broadway. In plaats van het redelijke saaie en nuchter acteerwerk in Soldaat van Oranje, is Ivo van Hove niet bang om extreme dialoog scenes te plaatsen in de voorstelling. Vooral enkele scenes tussen Elly en Valentine waar in het veroordelen van iemand, veroordeeld word gaven me de rillingen en zijn om te smullen. Werkelijke fantastisch hoe Pieter Embrechts deze rol vertolkte en ook -gek genoeg drie acteurs uit soldaat van oranje- de rest van de NL cast was echt fantastisch en hebben naar mijn inziens de beste acteerprestaties in een musical geleverd sinds hele lange tijd.

4. Gyspey, West End.

En dan doel ik toch wel op de west end productie met Imelda Staunton in de hoofdrol. Voor mij de beste prestatie die ik ooit gezien heb in een musical. Ik ben zelden zo volgeschoten geweest door een show. Maar Imelda is hier boven zichzelf uitgestegen en heeft zichzelf helaas -ondanks een fijne vertolking in Follies- ook nog niet met een andere rol overtroffen. Voor

5.  Billy Elliot (West end).

Weer een titel waarbij ik eigenlijk geen uitleg hoef te geven. Maar een show die film als bronmateriaal ruimschoots overtreft. Redenen dat deze in de top vijf beland zijn mede door een paar meesterlijke in elkaar gezette dans en ensemblenummers die iedereen zich wel zal herinneren en die daardoor op iemands geheugen gebrand zijn om daar nooit meer weg te gaan. Maar dat komt natuurlijke ook door de fantastische liverregistratie. Het laatste wat ik zou willen zeggen over deze prodcutie -en dan gaat weer meneer Mackintosh aan- is dat ik het werkelijk onbegrijpelijk vind dat deze show is gestopt op West end.

En dan nog wat eervolle vermeldingen: The Lion king, Priscilla Queen of the dessert. Kinky Boots. Was getekend Annie MG Schmidt, Anastasia, de Tweeling, de kleine blonde dood Sunset Boulevard in Londen en ook uk tour die in Carre stond.

Dan op naar de 3 slechtste producties die ik ooit gezien heb. Ook onder aan komen nog een paar vermeldingen waarbij ik niet uitgebreid wil stil staan.

1. The book of Mormon
Wat heeft me bezield om hier honderd euro voor neer te leggen in Carre. En wat heeft Carre bezield om deze belachelijke, grove en pretentieuze kul show te brengen. Wat de hype hiervan is snap ik echt niet. Eigenlijk had ik mezelf veel gezucht in een theaterstoeltje kunnen besparen, -tot ergernis van degene die naast mij zat en die het de beste show ooit leek te vinden-, nadat ik dat wanstaltelijke nummer al gezien had bij de Tony’s. En ja ik weet het wel: het is bedoeld als parodie op musical. Maar toch. Wat een wangedrocht en bovenal onsmakelijke humor.

2. (nu word het leuk) Elisabeth.
Nog zo’n enorm overhypte show. Ik vind het oprecht een gedurfde zet om in plaats van die mierzoete sissi films het echte leven van de laatste keizerin op toneel te brengen. Echter wat de componisten van deze show heeft bezield heeft is me een raadsel: toegegeven er zitten mooie momenten in de show, maar vooral de rol van de dood vond ik overkomen als een rare en mislukte poging om een rol als the phantom te immiteren. Vooral het mooie moment vlak voor de de pauze word ruw verstoord als een tenenkrommend inmenging van dat gek personage. Ik vind een personificatie van de dood of de duivel dan in Lazarus veel geraffineerder en beter overkomen dan dit rare gedoe. Andere redenen zijn in mijn ogen een paar compleet geschifte scenes en nummers als bijvoorbeeld dat rare schaakspel, als evengoed bijna ieder nummer van de dood dat compleet detoneert met de rest van de soundtrack die toch al matig geschreven was met als enige echte goede nummer Mijn leven is van mij. -hoewel ik de NL versie om te kotsen vind- Ik heb alleen ervaring met de belgische en enkele duitse producties. Steeds weer geprobeerd om het opnieuw een kans te geven maar wat was telkens weer een tenenkrommende bedoeling.  Ondanks het feit dat er telkens een meer dan goede cast op was.

3. Marry Poppins.
Ongeveer het zelfde verhaal als bij dnumero 1. Ik wist ergens al dat de matige verfilming van een reeks fantastische boeken me eigenlijk al moest overhalen om vooral niet te gaan. Maar lieve hemel zeg het kan dus nog een tandje slechter. Waar in de boeken het personage Marry Poppins zonder al dat tover gedoe een heerlijke personage is, is het in zowel de film als musical een truttig tover personage geworden. Vooral de muziek is tenenkrommend en over the top truttig. Jammer eigenlijk want wat ik wel moet toegeven was dat de decors in Londen echt subliem waren. Maar dat was dan ook wel echt het enige goed.

Andere nare en on-plezante herinneringen heb ik aan
De nederlandse Billy Elliot en de nederlandse versie van Next to normal. Your the top. Showponies, en de NL versies van On Your feet, Mamma Mia, en We will rock you en de nederlandse versies van Sunset Boulevard en Evita, en de vertolkingen van Romy Monteiro en April Darby als Rachel Marron in the bodyguard. (en stiekem wel die hele productie).