29 of 30 | ‹ First  < 27 28 29 30 > 
Jeroen’s theaterbezoeken in Londen: de verslagen
  [ # 421 ] 23 February 2019 07:29 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

zondag 9 december 18.30 West End Christmas At Cadogan Hall (Cadogan Hall) ***

Er zijn meerdere kerstconcerten in Cadogan Hall met een musical-sausje. Degene met Nederlandse inbreng, Willemijn Verkaik, vond plaats voor mijn trip. Maar ook deze kent een aantal namen om naar uit te kijken. Voor mij zijn dat onder andere Michael Xavier (beetje een crush sinds Soho Cinders) en Jenna Russell (ook Soho Cinders, maar award winnend voor haar rol in Sunday in the Park with George, het stuk dat ik zou buitengewoon boeiend vond 😉). En natuurlijk Jonathan Bailey, na zijn eerdere indrukwekende optreden in Company. Maar de lijst van namen bevat onder andere Amerikanen als Trevor Dion Nicholas, de geest uit Aladdin en Reeve Carney (nu Hadestown, maar o.a. ook de originele Spiderman). Op het repertoire staan vooral Kerstklassiekers, en ze worden doorgaans vlekkeloos uitgevoerd, zowel solo als in duetvorm, begeleid door een live-orkest van zo’n 20 personen. Er is een koor, dat ook een paar nummers mag doen, en dit levert een paar mindere momenten op. Niet bij de opening, als ze achter orkest en dirigent staan en Holidays are coming, zingen. Dit Coca Cola lied is kennelijk ook wel populair; ook bij Ryan Molloy kwam het, in een vrij chaotische setting voorbij. Wel als ze het voor de dirigent moeten doen; dan zitten enkelen er toch wel naast qua inzet of hoogte. In positieve zin valt me Daniëlle Steers op: ze mag 3 nummers (alleen en in duetvorm doen), en klinkt fantastisch. (Nu nog te zien in Bat out of Hell als Zahara; precies tijdens de voorstelling die ik zag werd zij in de loop van de voorstelling vervangen; zonde dus). Waar de liedkeuze vooral serieus is (Baby it’s cold outside is een van de uitzonderingen), zijn het verhaaltje en het gedicht, dat in de tweede akte worden voorgedragen dat zeker niet. Maar het wordt losser tegen het einde van het concert. “Hark the Herald Angels Sing"moet al worden meegezongen (maar is wel serieus). Bij “the 12 days of Christmas” wordt de zaal in twaalven verdeeld, en krijgt ieder zijn dag, onder begeleiding van een van de zangers. Het wordt een vrolijke chaos, en een laatste stap voor het belegen “All I want for Christmas is You”, waarmee we met z’n allen het concert afsluiten.

  [ # 422 ] 23 February 2019 07:33 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

maandag 10 december 19.30 Caroline Or Change (Playhouse Theatre) ***

Net als Company is dit een show die ik vooral wilde zien vanwege de enthousiaste reacties, en minder omdat de show zelf me nu echt iets voor mij leek. In dit geval bleek dat gevoel ook wel juist. Ik hou nu eenmaal van verhalen waarin meer gebeurt. Toch weten de acteurs het wel boeiend te houden.
Caroline Or Change speelt zich af in de roerige jaren 60 in Louisiana, Amerika, waar de zwarte Caroline als huishoudster in dienst is van een Joodse familie. Ze heeft het allesbehalve breed als alleenstaande moeder van 4 kinderen, waarvan er 3 nog in huis zijn. De achtjarige Noah heeft een hekel aan zijn nieuwe stiefmoeder Rose(zonder dat zij daar in gedrag aanleiding voor geeft), maar is wel gesteld op Caroline, van wie hij dagelijks een sigaret mag aansteken. Noah is nogal slordig, en laat regelmatig geld in zijn zakken liggen. Om hem te leren daar zorgvuldiger mee om te gaan, moet Caroline van Rose het geld houden. Ook in de wereld is het onrustig: president Kennedy wordt vermoord, een beeld van de Zuidelijken wordt neergehaald. Tijdens een Chanoeka-feest, waarbij de Rose’s ouders op bezoek zijn, raakt Emmie, de dochter van Caroline, in discussie over de veranderingen met de vader. Hij pleit voor gewelddadige actie, terwijl Emmie de weg van Martin Luther King volgt. Caroline is woest: zo praat je niet tegen blanken.
Een stuk dus dat heel erg een beschrijving is van karakters, tegen de achtergrond van een snel veranderende wereld. De muziek is zeer gevarieerd: het klassieke van de klarinet, Klezmer bij het Joodse feest en vooral veel soul, met name de Motown sound. De sixties vormgeving is passend, zeker ook voor de ‘dingen’.
De keuze om dingen door acteurs een rol in het verhaal te laten spelen spreekt mij niet erg aan. Een verhalende Griekse koortje (ala tekenfilm Hercules, Little Shop of Horrors etc) is ditmaal aanwezig als radio,waar ik nog wel mee kan leven. Maar ook de wasmachine en -droger, de bus en de maan krijgen een stem. Uiteraard met een voor Caroline belangrijke functie, maar ik kan er niet zo veel mee.
Dat het toch geen vervelende avond wordt komt door de spelers. De zang is over het geheel genomen dik in orde, maar vooral het spel van de belangrijkste spelers is fenomenaal. Sharon D Clarke is super als Caroline, en weet je wel mee te voeren in haar leven en lijden. Ook Noah, deze avond gespeeld door Jack Meredith is een acteerwondertje. Tenslotte is ook Lauren Ward (ooit een ijzersterke Miss Honey in Matilda) als Noah’s stiefmoeder erg goed.
Al met al dus een sterke uitvoering van een stuk dat duidelijk niet mijn ding is.
https://www.youtube.com/watch?v=SBlZ0PgneaQ

  [ # 423 ] 23 February 2019 07:42 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

dinsdag 11 december 14.30 Snow White (London Palladium) ****

Het wordt gepresenteerd als de pantomime der pantomimes: deze voorstelling in het London Palladium. Sinds 3 jaar staat er namelijk weer een panto op West End, en dat betekent ook in dit geval ook West End prijzen, dus 150 pond voor de beste plaatsen, die ik dus ook net kies. Je zal maar met je gezin goed willen zitten.
Snow White biedt dan ook wel een grote collectie namen, en een enorm spektakel. Een ensemble van meer dan 20 personen, een enorme draak, een vliegende arreslee en prachtige kostuums en decors, inclusief een flink aantal extreme voor de spiegel. Daarnaast is ook flink gegraaid in de bekende namen, al waren een flink aantal ervan er vorig jaar ook al bij. Dat heeft wel ook een nadeel: door het in een andere vorm herhalen van succesnummers voelt het soms ook als echt als een herhaling.
Julian Clary is voor de derde keer van de partij, en zijn rol lijkt groter dan ooit. Nog steeds is zo’n beetje elke zin die hij uitspreekt dubbelzinnig, en anders bevat zijn tekst als spiegel wel een steek onderwater. Hij is meteen ook de reden dat je met een jong gezin beter een goedkoper alternatief kunt kiezen in pantoland, al is het voor volwassenen natuurlijk wel erg leuk. Ook Paul Zerdin is aan zijn derde panto toe en zijn poppenact raakt voor mij wel wat sleets. Natuurlijk zijn de grappen wel goed, en is schmieren tussen man en pop best grappig, en ben ik vooral blij dat het poppenspelen met volwassenen uit het publiek ditmaal achterwege blijft. Dat was eerder genant dan grappig. Gary Wilmot staat ook dit jaar weer in een jurk, en na het op muziek opratelen van alle metrostations van Londen is het nu de beurt aan een lijst van artiesten die ooit in het Palladium hebben gestaan. Een leuk lijstje uit heden en verleden, maar mede door het gebrek aan volledigheid (we zouden er anders nu nog zitten waarschijnlijk) ook een beetje een slap aftreksel van de eerste keer. Tenslotte keert ook Nigel Havers terug, in een bekende rol van de man die graag wat wil doen, maar dat niet mag. Hij is hoegenaamd de understudy van Clary, en mag de tuinman spelen. Die rol blijkt het aanleveren van de appel, al krijgt hij natuurlijk wel een eigen shownummer “Here comes Nigel” (we herkennen Chicago). De bekendste naam dit jaar is Dawn French als queen Dragonella. Ze heeft wat moeite met de duivelse lach en is toch vooral Dawn French. Gastoptredens zijn er van het danspaar Vincent & Flavia, wat voor mij niet had gehoeven, een sterk acrobatiek-viertal. Tenslotte zijn de hoofdrollen van Sneeuwwitje en de prins voor Danielle Hope (winnaar talentenjacht Doroty )en Charlie Stemp. En die 7 dwergen? Ja, die zijn er ook nog. Klinkt het allemaal wat vol? Dat is het ook: de voorstelling duurt zo’n 3 uur, maar het overgrote deel is gewoon erg grappig dan wel overdonderend. Er gaat het één en ander hoegenaamd fout, al kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat het allemaal gescript is. Het acteerwerk is echter wel dusdanig dat ik het zou kunnen geloven.

  [ # 424 ] 08 July 2019 10:44 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

11 december 19.00 Buttons: A Cinderella Story (King’s Head) ***1/2


Het contrast met deze middag kan nauwelijks groter zijn. Van het gigantische London Palladium naar King’s Head, waar zo’n 100 mensen in kunnen. Wederom een panto, maar niet alleen de schaal is een groot contrast. Waar deze middag een bekend verhaal als kapstok wordt gebruikt, is er ditmaal werk gemaakt van een eigen verhaal, uiteraard met de bekende panto-elementen. Het is adult only, maar de grappen gaan nauwelijks verder dan bij de ‘familie’voorstelling van deze middag. Het enige is de wedstrijd eclair met 2 profiterolles maken tussen twee mensen uit het publiek (ik heb inmiddels geleerd niet alleen de eerste rij, maar ook de zijkanten van de rij te mijden, al betekent dat hier weer behoorlijk klem zitten). Cinderella woont op een zuivelboerderij met haar moeder (de drag rol) en droomt van een prins. Haar enige maatje is de teddybeer Buttons. De beer is verliefd op Cinderella, en krijgt van zijn Fairy Godfather (ja, deze pop ziet er nogal maffioos uit) de gelegenheid een echte jongen te worden en haar hart te winnen, echter zonder te zeggen wie hij is. Ondertussen is er echter een prins ten tonele gekomen, met assistent Dandini.Hij is naarstig op zoek naar een vrouw. Hij is betoverd om mooi te zijn, en om dat te houden moet hij trouwen. De politieagent van het dorp, wiens liefde voor Cinderella’s moeder wederzijds maar niet uitgesproken is, hoort ondertussen van moorden op sprookjesfiguren. En wij weten natuurlijk wel wie daarvoor verantwoordelijk is.
De voorstelling is niet alleen bijzonder door het eigen, en behoorlijk goed gestructureerde verhaal. Van de spelers spelen namelijk alleen Cinderella en Buttons hun eigen geslacht. Dat betekent ook dat er veel hoge noten zitten in de muziek: Bohemian Rhapsody en opera bijvoorbeeld, waarin duidelijk te horen is dat ze dit genre vaker beoefenen. Een aangenaam begin van de avond, want er staat nog een tweede voorstelling op het programma. https://www.youtube.com/watch?v=bG4xF-YvtiQ

[ Gewijzigd: 08 July 2019 11:49 AM by Jeroen ]
  [ # 425 ] 08 July 2019 10:45 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

di 11 december 21.15 The Boy Under The Christmas Tree (King’s Head Theatre) ****
Een allereerste voorstelling bijwonen. De vorige trip is het niet zo goed bevallen bij Wasted in het Southwark Playhouse, maar dat is geen reden het daarom te laten. Het gaat hier om een gay-kerstverhaal. Lawrence, die in scheiding ligt met zijn vriend en weinig succesvol bijklust als stand-up comedian wordt wakker na een nogal alcoholvolle avond, en vindt een (nagenoeg) naakte jongen onder de kerstboom. Hij lijkt levenloos, belt de alarmlijn, die denkt een hoaxer aan de lijn te hebben. Dan belt de dokter, die naast hem aan, om te checken hoe het met hem gaat. Hij had Lawrence namelijk de avond ervoor de trap op geholpen, en ja, hij was toen alleen. Een bizarre conversatie volgt, waarbij de dokter op een gegeven moment suggereert hem wakker te kussen. Het blijkt te werken. De jongen heeft echter geen idee van iets, en denkt een kerstgeschenk te zijn. Lawrence mag hem een naam geven, en historie, en bij de derde kus zal hij voor altijd van hem zijn. Maar voor het zover komt wordt er weer aan de deur gebeld. Een creepy politieagent, die na dat vage telefoontje poolshoogte komt nemen. Mede ook omdat er een naakte inbreker blijkt te zijn, die een penisafdruk heeft achtergelaten. Bij een vergelijking verschillen de heren van mening of deze nu wel of niet overeenkomen, maar Lawrence weet de agent de deur uit te werken. Maar uiteraard volgen er nog meer bezoekers, waarbij de laatste zorgt voor een bij de kerst passend einde.
De bizarre situatie, in combinatie met de totaal verschillende karakters, maakt het stuk zeker de moeite van het zien waar. De kwetsbaarheden van Lawrence, de naïviteit van de goed uitziende jongen en de bizarre karakters van de gasten die over de vloer komen (de actuer blijkt ook een comedy-achtergrond te hebben) houdt je bij de les. Er valt veel te lachen, al zijn er zeker ook momenten van ontroering. Ik mag wel zeggen: na Company is dit toch wel de grootste verrassing van de trip tot nog toe.

[ Gewijzigd: 08 July 2019 11:51 AM by Jeroen ]
  [ # 426 ] 08 July 2019 10:46 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

woensdag 12 december 15.00 The Band (Royal Haymarket)****


Met een Wikipedia-synopsis als “The musical tells the story of five women who were best friends as children and all big fans of The Band. 25 years later after losing contact they all reunite to fulfill their dream of seeing the band perform” vraag je je af waarom er weer een musical met Take That songs moest komen. Never forget was toch best leuk. Maar natuurlijk nieuwsgierig naar wat dit moest gaan worden, stond The Band uiteraard op het programma. Het begint zoals verwacht. Vijf tienermeisjes, ieder met een ander karakter, zijn gek op de groep, en als een van hen kaartjes wint, gaan ze (vooral stiekem) naar het concert in Manchester. De winnares had de rest een meet en greet beloofd, maar wachtend bij de uitgang blijkt de band al lang weg en zijn ze te laat voor de trein terug. Ze weten zich zonder geld toch in een bus te praten, waar ze vervolgens wegens te enthousiast gedrag worden uitgegooid. De slimste van het stel weet dan wel met navigatie op de sterren de weg terug.

Dat de synopsis zo misleidend zou zijn dat ik niet veel later, onder de klanken van ‘A Million Lovesongs’ zakdoekjes nodig zou hebben, had ik natuurlijk niet verwacht. Dat er een kwart eeuw later weer door één van hen een prijs wordt gewonnen, ditmaal kaarten voor het reünieconcert in Praag, ligt dan weer in de verwachting. En dat er in de tussentijd een hoop gebeurd is sinds ze hun toekomstdromen bespraken natuurlijk ook. De voorstelling mag dan misschien niet hoogstaande literatuur zijn, ik ervaar alles wat musical zo leuk maakt. Een lach en een traan, een geweldige cast, een superdecor (helemaal als je bedenkt dat dit een reizende voorstelling is) en lekkere songs. Want ondanks dat Take That van na mijn pubertijd is, het zijn leuke liedjes. Zeker ook de songs die in Nederland nauwelijks wat deden, als Shine en The Flood. Vlak voor de avondvoorstelling lees ik dan weer een zure recensie in de gratis avondkrant. Hoe anders kan iemand een voorstelling beleven.
https://www.youtube.com/watch?v=jyDISHWapnk

[ Gewijzigd: 08 July 2019 11:54 AM by Jeroen ]
  [ # 427 ] 08 July 2019 10:47 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

woensdag 12 dec 19.30 Hadestown (National Theatre) ***


Na Mythic is dit de tweede mythologische musical, en je zou kunnen zeggen dat deze verder gaat waar de andere stopte. Hadestown gaat namelijk voornamelijk over Orpheus en Euridyce, met belangrijke rollen voor Hades en Persephone. Maar bij binnenkomst in het theater lijkt het wel of ik in Once terecht ben gekomen. Een soort kroeg-setting, met orkest. En ondanks dat de stoelen en tafels verdwijnen, van een oud-Griekse sfeer is nooit sprake. Bewust, want Hadestown, de onderwereld is bereikbaar met de trein, en is een soort-industrie-omgeving. Maar de kale vlakte, met de drie draaischijven en een midden dat een beetje omhoog, en diep omlaag kan blijkt toch een vrij beperkt effect. Op een gegeven moment wordt je ook tamelijk moe van al dat gedraai. Juist dan is het echt effectief. Er zijn wel mooie plaatjes, maar deze voorstelling moet het toch vooral van de rest hebben. De soundtrack bevat mooie songs, al duurt het wel lang voor er songs komen die mij echt aanspreken. Tot twee songs voor de pauze is het wel ok, met Wait for me en Why we build the wall als sterke uitsmijters. Dat laatste nummer valt onmogelijk los te koppelen van Trump natuurlijk, hoewel het van voor zijn presidentschap dateert.
De meeste spelers kunnen me wel bekoren. Persephone en Hades zijn geweldig, Euridyce en Orpheus wel in orde, de lotsgodinnen klinken super, en Hermes, tja, is duidelijk niet mijn favoriet. Waar ik deze middag nog een paar tranen liet, bleven die hier uit. En dat terwijl het verhaal van het ontmoeten van de liefde van je leven, die zich vervolgens laat verleiden door een ander, waarvoor je hemel en aarde beweegt haar terug te krijgen, om vervolgens zelf op het laatste moment de mist in te gaan wel iets van emoties verdient. Al met al heeft de voorstelling een aantal mooie momenten, een aantal sterke spelers, en een aantal sterke songs, maar over het geheel genomen kan het me niet helemaal bekoren.


https://www.youtube.com/watch?v=KwoQxMP_G3c

[ Gewijzigd: 08 July 2019 11:40 AM by Jeroen ]
  [ # 428 ] 08 July 2019 10:49 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

donderdag 13 dec 10.30 Awful Auntie (Bloomsbury Theatre) ****

Eigenlijk is dit geen tijd om al in het theater te zitten, maar de mogelijkheid kan ik onmogelijk laten schieten. Na het enige Gangsta Granny en het beluisteren van 2 andere verhalen van David Walliams als audioboek in de auto was ik heel benieuwd naar dit verhaal van zijn hand. Walliams boeken worden geillustreerd door Quentin Blake, en hem kennen we natuurlijk van de Roald Dahl boeken. In zekere zin voelt Walliams ook wel als zijn opvolger, zeker in dit verhaal. Er is namelijk weinig ontzag voor de tere kinderziel.
Dat het vroeg is blijkt wel in de zaal bij de voorstelling die natuurlijk vooral voor schoolkinderen is ingepland; de vakantie is tenslotte niet begonnen. Wonderlijk is dat twee groepen te laat aankomen, terwijl de voorstelling dus al is begonnen, en een derde helemaal niet komt opdagen. Zij hebben ongelijk: de voorstelling is erg tof.
Het is in het begin wat verhalend, maar er moet ook veel worden verteld. Een meisje ligt in bed, ze kan zich niet bewegen. Haar tante, bijzonder gekleed en duidelijk vals aardig, vertelt dat ze in een coma heeft gelegen, en alle botten gebroken heeft. Haar ouders zijn bij een verkeersongeluk overleden. Ze blijkt van adel, en als blijkt dat ze helemaal is inwikkeld, maar weldegelijk kan bewegen, snapt ze dat er iets niet pluis is. Ze probeert het huis uit te komen, faalt daarin en wordt opgesloten in de kolenkelder. Daar ontmoet ze de geest van een jongen, die daar als schoorsteenvegertje is omgekomen. Hij helpt haar uit te zoeken wat er loos is.
Er is dus weinig zoetigheid aan dit verhaal: het is ontzettend spannend, en kent de nodige verrassingen. Grappig is dat zelfs het programmaboek je op het verkeerde been zet, maar met Walliams (Little Britain) als auteur is er natuurlijk genoeg te lachen. Slapstick met een toch wel heel erg warrige oude butler, die ook zo wordt ingezet om sets snel te veranderen. Uiteraard vallen er de nodige scheten, en is er meer humor. Een ingenieus decor zorgt ervoor dat je geen moment bewust bent van de techische beperkingen van dit theater. De acteurs spelen hun rollen overtuigend, zeker ook de kinderrollen. De geest blijkt de jongen uit Gansta Granny te zijn, dus enige ervaring heeft hij al wel in het spelen van een dergelijke rol.
In de pauze valt er ook nog eens te zien hoe groot de onderwijsverschillen zijn. Terwijl de ene groep het moet doen met een rauwe (wel geschraapte) wortel, krijgt de ander een foodiebag met chips, snoep, frisdrank en ijs.https://www.youtube.com/watch?v=-FQEEOy3jZo

[ Gewijzigd: 08 July 2019 11:35 AM by Jeroen ]
  [ # 429 ] 08 July 2019 10:50 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

donderdag 13 december 15.00 Murder for Two (The Other Palace) ****1/2

Er is veel fraais terug in de theaters van Londen. Twee prachtige Christmas Carols bijvoorbeeld, Curious Incident of the Dog in the Night-time, Matthew Bourne’s Swan Lake en nog een aantal voorstellingen die net (nog) niet speelden, zoals War Horse en Nativity!. Ik zou nog wel een week kunnen vullen, met o.a. Madness en Tim Minchkin live, maar de trip zit er bijna op. De enige voorstelling die ik voor de tweede keer ga zien is Murder For Two. Twee acteurs spelen een moordmysterie ala Agatha Christie, en uiteraard is dit geen serieus stuk. De ene speelt alle verdachten (9 als ik het goed herinner), en de andere de politieman, met een enkele uitzondering. Ook de muziek verzorgen ze, en regelmatig wisselen ze achter de piano, tijdens een nummer, of spelen ze samen. UIteraard is het iets minder leuk als je de ontknoping nog weet, al geeft het ook wel de kans om wat meer achterover te zitten, en te genieten. De zaal is wat tammer dan de vorige keer, wat ervoor zorgt dat er net wat minder sfeer is. Ik ben zelf ook geen uitbundige genieter, en kennelijk zaten daat meer van in de zaal. Dat doet niets af aan dit heerlijke stuk, vol absurditeiten, vreemde karakters, en lekkere nummers. Blij deze weer gezien te hebben.https://www.youtube.com/watch?v=sxpsBDibFyE

[ Gewijzigd: 08 July 2019 11:32 AM by Jeroen ]
  [ # 430 ] 08 July 2019 10:51 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

donderdag 13 dec 19.00 Rumpelstiltskin (Royal Festival Hall) ***

Oorspronkelijk stond Horrible Christmas op het programma, een ongetwijfeld degelijke voorstelling in de Horrible-serie die me altijd veel lol laat beleven. Maar de aankondigingen van de eerste voorstelling van Rumpelstiltskin doen deze plannen veranderen. Een familievoorstelling die rockt: dat klinkt interessant. Dat de voorstelling uit Australie is komen overwaaien moet toch ook betekenen dat het kwalitatief wel in orde is. En ook de locatie is wat gunstiger dan die van het oorspronkelijke plan.
Voor een rockende voorstelling viel deze Repelsteeltje toch wat tegen. Pas tegen de pauze wordt de muziek stevig, met als nadeel dat in deze galmende zaal het wel lastig te verstaan wordt. Ook het verhaal lijkt wel heel erg aangepast, aangezien de naam Rumpelstiltskin in het begin al valt: wat valt er nog te raden, maar de bewerking blijkt toch de originele lijn niet uit het oog te hebben verloren. De introductie vertelt over een kind dat zo lelijk was dat het geen liefde kende. Hij bleek echter wel een goed modeontwerper. Om buiten de aandacht te blijven laat hij iemand anders het gezicht zijn, van Rumpelstiltskin. Als een ambitieus meisje het niet weet te maken, en als zwerver ronddwaalt, vervult hij haar wensen, steeds tegen iets voor haar waardevols in ruil. Als ze nog een wens heeft, vraagt ze een krediet, en tekent een contract. Wat natuurlijk leidt tot het sprookje.
De vormgeving is mooi: een decor dat uit een aantal bogen bestaat (moest denken aan That’s all Folks), en waarop wordt geprojecteerd. Af en toe worden decorstukken gebruikt. Naast de genoemde karakters zijn er nog een kraai en een muis, die de beste vrienden zijn van Repelsteeltje. In haar omgeving is nog een zilverkleurige assistente. Allen worden gespeeld door volwassenen, en dat geldt ook voor de baby: een forse acteur die de babybewegingen goed onder de knie heeft, en mede daardoor voor een kolderiek effect zorgt. Meest opvallend is een achtervolgingsscene, die op zijn tekenfilms verloopt. Net als bij Scooby Doo of zo, belanden karakters bij elke tunnel weer in een ander voertuig.


Ik zit vrij ver van de actie af, en die afstand kan niet echt worden overbrugd, behalve op de meer spektaculaire momenten. Ook het geluid voelt nog niet helemaal goed: met name de galm stoort me soms. Waar de verhaalbewerking me wel bevalt, vallen de liedjes me wel wat tegen. Ik kan me nu, een dag later en net weer thuis, er niets meer van herinneren.https://www.youtube.com/watch?v=krfpdeuCWNo

[ Gewijzigd: 08 July 2019 11:30 AM by Jeroen ]
  [ # 431 ] 08 July 2019 10:54 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Eindelijk weer Londen, en dan zie ik ineens dat ik de vorige verslagen niet allemaal had geplaatst. Dus na deze inhaalslag gaan we naar deze week:

Het vorige bezoek aan Londen is alweer ruim een half jaar geleden, dus er is weer genoeg te zien. Zo veel zelfs, dat het weer lastig kiezen wordt tussen nieuwe, mogelijk langlopende voorstellingen, en shows met een vaste, korte looptijd. De eerste voorstelling wordt er eentje is er eentje in de laatste categorie, maar ook een met een Nederlandse in een belangrijke bijrol.

Ma 1 juli 2019 The Light In The Piazza (Royal Festiva Hall) ***


De CD van de Broadway-voorstelling ging na 1 x luisteren de la in, en daar is is de laatste (ca.) 15 jaar ook niet meer uitgekomen. Ik was er destijds dus niet enthousiast over. Nu blijkt sommige muziek die een gelijke weg bewandelde wel te zijn gaan leven bij het zien van de voorstelling, dus het is geen reden om niet te gaan. Dat Celinde Schoenmaker erin meespeelt (is dit de reden dat we het zonder haar in Best of Broadway moesten doen) is natuurlijk wel heel leuk, en dan is er nog een naam die me doet opvrolijken. Rob Houchen speelde de titelrol in Eugenius, de leukste voorstelling van het vorige jaar en dat was mede door zijn geweldige vertolking van deze nerd die een held wordt. Maar de liefde voor de soundtrack komt niet nu ik het zie en hoor. Integendeel, de songs varieren van niet onaardig naar bloedirritant, met name wanneer het richting moderne opera schiet. Jammer, want zowel cast als de vertelling zijn verder voortreffelijk. Een enorm orkest, dat grotendeels in zicht is, zorgt voor een heerlijk vol geluid.
Ergens in de vijftiger jaren bezoeken moeder Margaret en dochter Clara de stad Florence. Zij was er eerder met haar man, zij is er voor het eerst. De mooie stad heeft voor Clara echter nog meer te bieden: de ontwapenend schattige Fabrizio (gaan we raden wie de rol speelde?) . Clara is echter geen gewoon meisje, ze is wat naïef en impulsief, en lijkt nogal kwetsbaar. Margaret is dus nogal beschermend, en houdt haar zo veel mogelijk uit zijn buurt. Zonder veel succes. De gebeurtenissen zorgen ervoor dat zij kennis maakt met de familie van Fabrizio: zijn vader en moeder, zijn broer Giuseppe en zijn vrouw Franka. Zeker zijn broer is meer van het cliché-beeld. Een druktemaker die het niet zo nauw lijkt te nemen, wat bij Franka wat onaangenaam gedrag naar boven haalt.
De twee jonge geliefden zijn zo aaibaar, dat je ze alle geluk gunt. Clara (Dove Cameron) is zo kwetsbaar, dat je echt hoopt dat Fabrizio (Rob Houchen inderdaad) niet gaat uitpakken als een wolf in schaapskleren, en moeder Margaret (Renée Fleming) wordt zo overtuigend neergezet, dat je haar volledig begrijpt, naar haar dochter toe, maar ook naar en rond haar man.
Bijzonder is dat de Italianen in het stuk ook behoorlijk veel Italiaans spreken en zingen. Fabrizio bijvoorbeeld is de Engelse taal nauwelijks machtig. Nu is het natuurlijk een prachtige taal om in te zingen, en hoewel je het natuurlijk niet letterlijk kunt volgen, voel je weldegelijk de boodschap. En dat door spelers die het Italiaans waarschijnlijk niet eens machtig zijn: naast Celinde als Franka speelt Alex Jennings de vader, en moeder Marie McLauglin klinkt ook niet heel erg Italiaans. Voor deze Nederlander voelde het volkomen natuurlijk.
Als je van de muziek houdt is deze The Light in The Piazza werkelijk prachtig in alle opzichten. Dat ik soms de vingers in mijn oren wilde steken zorgt ervoor dat mijn persoonlijke beoordeling 2 sterretjes minder oplevert.https://www.youtube.com/watch?v=4Emm4JgBMDU

[ Gewijzigd: 08 July 2019 11:26 AM by Jeroen ]
  [ # 432 ] 08 July 2019 10:56 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Dinsdag 2-7 15.30 Pictures of Dorian Gray (Jermyn Street Theatre)***


Is Dorian Gray een galerie begonnen is misschien een vraag die opkomt bij deze titel. Maar nee, het draait nog steeds om één schilderij. De meervoudsvorm komt omdat de voorstelling door dezelfde vier acteurs (twee mannen en twee vrouwen) in verschillende rolbezettingen wordt gespeeld. Iedere acteur heeft dus twee tracks. De verdeling deze middag is behoorlijk traditioneel. Dorian wordt gespeeld door een man, en de track met vooral vrouwenrollen door een vrouw. Waar het geslacht van de rol en de speler niet overeenkomen, wordt de traditionele naam gebruikt, maar de hij of zij is dan weer behorend bij het geslacht van de speler. Genderfluide? Misschien, maar voor mij voelt het gewoon als een man die een vrouwenrol speelt en andersom.
Natuurlijk. The Picture of Dorian Gray van Oscar Wilde is een boeiend verhaal over, jawel, Dorian Gray: een knappe man die een mooi schilderij van zich laat maken, en vervolgens wenst dat niet het schilderij, maar juist hij niet meer de verschijnselen van ouderdom zal krijgen. Een wens die uitkomt, maar er ook voor zorgt dat hij zich steeds lelijker gaat gedragen naar zijn omgeving. Naar zijn geliefde Sybil Vane bijvoorbeeld, die hij zo overstuur weet te krijgen dat zij zelfmoord krijgt. Ondertussen heeft hij het schilderij verborgen, zodat hij, maar zeker ook anderen het niet meer kunnen zien.
De eenakter is boeiend, maar blijft op een gegeven moment wel erg lang hangen in overtheatraal gedoe. Het herhaald declameren van bepaalde woorden bijvoorbeeld wordt op den duur een beetje vervelend. Ook het gedoe met boeken, wat ik niet kan volgen, valt in deze categorie. Het schilderij krijgen we als publiek overigens niet te zien. Het wordt afgesloten in een kist, met hierin een bak met water. Het zal toch niet dat ik, er pal naast zittend op de eerste rij…. Euh, jawel, al valt de hoeveelheid water die me aan het eind van de voorstelling bereikt ook wel weer mee.
Al met al dus een mooi verhaal, in een wat mindere uitvoering.

https://www.youtube.com/watch?v=Wvv-Wqc2zAM

[ Gewijzigd: 08 July 2019 11:07 AM by Jeroen ]
  [ # 433 ] 20 July 2019 10:20 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Di 2-7 19.30 Come From Away (Phoenix Theatre)*****

En dan weet ik het bijna 100 % zeker. Vanavond heb ik de beste voorstelling van deze trip al wel gezien. Want deze Come From Away is ronduit briljant. Vier invallers in de cast van 12 (die allemaal 5 rollen zouden kunnen spelen), maar nergens voel je dat een speler niet de A-cast is. De energie spat ervan af, de personages zijn overtuigend, de verhalen boeiend.

Come from away gaat over de gemeenschap van Gander en omgeving in het Canadese Newfoundland. Een stadje met een vliegveld, dat in de geschiedenis de laatste stop was voor de vlucht over de oceaan (of de eerste na natuurlijk), maar in deze tijd maar een paar vluchten per dag heeft. Een stad, die tijdens 9/11 ineens 38 vliegtuigen te verwerken krijgt, en de passagiers ervan moet herbergen. Het luchtruim blijft namelijk nog wel even gesloten. En zo heeft een gemeenschap van 9000 ineens 7000 gasten. De musical gaat over deze gemeenschap, en de passagiers uit de vliegtuigen, en is gebaseerd op waargebeurde verhalen (en met zo veel mensen zitten daar natuurlijk heel boeiende tussen). Het homostel Kevin en Kevin bijvoorbeeld, dat bang is in deze gemeenschap te worden verketterd (integendeel dus), maar die hun relatie ook op de proef gesteld ziet worden. Twee vreemden, tussen wie het klikt. De moslim, die met de nek wordt aangekeken. Passagiers die na 28 uur in een vliegtuig te hebben gezeten nog steeds niet weten wat er is gebeurd. Die contact met vrienden en familie willen hebben. De moslim die met de nek wordt aangekeken. De communicatieproblemen, de dieren aan boord, de vrouw wiens zoon brandmeerman was, de gezagvoerder die een van de getroffen piloten kenden, en natuurlijk de mensen uit de gemeenschap die er alles aan doen deze mensen te helpen.

De emotie die de aanslagen nog steeds oproept, de prachtige karakters, de humor en het drama. De prachtige opening zorgt al voor de eerste tranen, en de 100 minuten die volgen houdt het eigenlijk niet meer op. Dan weer van ontroering, dan weer van het lachen. De soundtrack is geweldig, met stampende solidariteitsliederen, heerlijke Ierse folk en prachtige ballads.
De musical was al een succes op Broadway, en ik mag hopen dat ook Europa hiervoor warm kan lopen. Deze show wil ik in ieder geval nog een keer zien. Briljant

https://www.youtube.com/watch?v=ZQfLH5v4ljc
https://www.youtube.com/watch?v=cZkjAblHvXY

  [ # 434 ] 20 July 2019 10:27 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

wo 03-07 14.30 Waitress (Adelphi Theatre) ***1/2



Het is aan een andere Broadway-show om in de buurt te komen van de grandioze ervaring van gisteren bij Come From Away. Eén ding doen ze in ieder geval hetzelfde: de rollen van Becky,  Dawn en Ogie worden niet gespeeld door de a-cast. Helaas kan ik dus geen opmerking maken over de podiumkwaliteit van déze Pussicat Doll, na het belabberde acteerwerk van haar collega in Cats. Helaas dus ook niet het zangkanon uit Dreamgirls.
Waitress is een musical, gebaseerd op de gelijknamige film uit 2007, en gaat over de serveerster Jenna, ongelukkig getrouwd en zwanger. Ze is een meester in het bakken van pies, en op het werk kan ze goed opschieten met collega’s Becky en Dawn. Als Jenna naar de gynacoloog gaat, blijkt de verwachte arts met pensioen; ze wordt vervangen door een knappe, ontwapenende dokter, dr. Pomatter. De chemie spat ervan af, en er ontstaat al snel een verhouding. Met man Earl, een egocentrische dommerik, lukt het allemaal een stuk minder. Hij wordt ontslagen. Jenna droomt van een ander leven, van weg bij Earl, en om mee te kunnen doen aan een bakwedstrijd drukt ze geld achterover. Van het prijzengeld wil ze een nieuw leven beginnen. In de diner blijkt ook Dawn de liefde te hebben gevonden, bij de exentrieke nerd Ogie.

Waitress moet het vooral van de comedy hebben. Sommige scenes zijn hilarisch, en ook op de wat serieuzere momenten vallen genoeg grappen. Hierdoor blijft het drama wat onderbelicht. Een echt conflict wordt zodoende vermeden, zeker op het moment dat het er echt om gaat. Hoe anders was dat gisteren.
Sara Bareilles heeft een aantal lekkere uptempo nummers geschreven. Op het vlak van de ballads valt het wat tegen. Een aantal ervan roepen weinig op, anders dan ‘mooi uitgevoerd’. De cast straalt, en wederom vallen de vervangers niet op. Het setje Ogie en Dawn is heerlijk om naar te kijken, en ook deze Becky is een dijk van een zangeres, en speelt haar rol voortreffelijk. Het oogt allemaal razend gelikt, en zelfs een showstop wegens een technisch mankement kan het gevoel van vaart niet wegnemen.

Toch is het onmogelijk niet te vergelijken met gisteren, misschien wel juist vanwege deze geliktheid, en dan gaat Waitress toch echt behoorlijk kopje onder. Als comedy zeker een geslaagde voorstelling, maar qua drama schiet het toch wat tekort.

  [ # 435 ] 20 July 2019 10:37 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

wo 03-07 20.00 Fiver (Southwark Playhouse) ****
De laatste keer dat ik in het gebouw was, was dat bij een allereerste voorstelling voor publiek. De titel was toen precies wat ik over de tijd die het kostte dacht: Wasted. Toch weerhoudt het me niet opnieuw een allereerste voorstelling voor publiek te gaan bekijken. Ditmaal in de kleine zaal (the Little), waar ik voor het eerst ben. Op de site stonden filmpjes van twee nummers, en die klonken erg lekker. Dat ik wat bedenkingen heb bij het verhaal neem ik voor lief. De hoofdrol van de voorstelling is namelijk voor een briefje van vijf pond. Dit betaalmiddel gaat natuurlijk van hand tot hand, en zo maken we kennis van een aantal verschillende karakters. Het idee doet wat denken aan de film De Jurk van Alex van Warmerdam. Nadeel van deze constructie is natuurlijk dat je nauwelijks diep kunt ingaan op de karakters, met het risico dat de show, als het net interessant dreigt te worden, er weer naar een volgende persoon moet worden gegaan. Al kan het natuurlijk ook fijn zijn, als een personage niet boeiend is.

Het verhaal is een soort troubadour-vertelling. Het start met een straatzanger (busker), die vraagt om een fiver uit het publiek en er ook één krijgt. Alex James Ellison is hiermee de enige van het vijftal spelers die de hele voorstelling dezelfde persoon blijft. Hij geeft het briefje aan een dakloze die hem complimenteert, waarna we een gesprek zien tussen een gestresste werkneemster en deze man. Waar het geld van eigenaar wisselt, wisselen ook de personages. En zo komt eigenlijk het hele leven voorbij. Waar het even duurt, of wat ingewikkelder wordt, keert onze troubadour terug om het toe te lichten. Het zijn schetsen uit het leven, en het is allemaal reuze charmant. Zelfs als het muzikaal even de Hamilton-kant uit dreigt te gaan, maar waar er wordt gerapt denk in voornamelijk aan de gelijkenis met “Stan”, het enige rapnummer wat me daadwerkelijk heeft gedaan. Bij een verhaallijn wordt er afgeweken van de ‘we volgen het briefje’-concept. In de eerste akte zijn een aantal fragmenten van een docente die anonieme brieven krijgt van een leerling. Van bewondering verandert de toon al snel, en wordt het behoorlijk creepy. De eerste akte heeft een GTST-waardige cliffhanger, als het briefje als bewijsstuk van drugsgebruik door de wc wordt gespoeld.
Soms denk je dat het een eindvoorstelling van een groep studenten is, voornamelijk als er rekwisieten worden gebruikt die in een paar muniten geknutseld lijken te zijn. Vormen met een naam erop geschreven, maar het is, naast de soms wat ongelukkige geluidsbalans, het enige wat er echt op is aan te merken.De voorstelling sluit je snel in je hart. De jonge met gezien de cv’s ook al behoorlijk ervaren spelers, die veelal razendsnel van karakter wisselen, ook. “Is Michael langsgekomen? Ik mis hem ook elke keer.” Een lach verzekerd natuurlijk als beide rollen door dezelfde acteur worden gespeeld.

Ellison schreef het stuk samen met Tom Lees, die voor de regie en voor de muzikale begeleiding op de toetsen zorgde. Met soms weer de gitaar van Ellison erbij. Een choreograag wordt niet vermeld, en dat lijkt, gezien de wel erg ‘gewone’ danspasjes aan het begin ook duidelijk te zien. Daar er verder niet wordt gedanst, is ook dit niet storend.
Fiver is een kleinschalige voorstelling; ook het bijbehorende program is ook het kleinste van mijn inmiddels behoorlijke collectie. Dat er een milde sauna bij het kaartje zat had niet gehoeven. Toch weet de voorstelling ervoor te zorgen dat ik ook dat vergeet. Lovely.
https://www.youtube.com/watch?v=pLU8kjcXCe4

https://www.youtube.com/watch?v=psqCNY788g0

https://www.youtube.com/watch?v=UOgQQqNb0bM

https://www.youtube.com/watch?v=apZr8XnzzA0

‹ First  < 27 28 29 30 > 
29 of 30