Eindelijk weer Londen, en dan zie ik ineens dat ik de vorige verslagen niet allemaal had geplaatst. Dus na deze inhaalslag gaan we naar deze week:
Het vorige bezoek aan Londen is alweer ruim een half jaar geleden, dus er is weer genoeg te zien. Zo veel zelfs, dat het weer lastig kiezen wordt tussen nieuwe, mogelijk langlopende voorstellingen, en shows met een vaste, korte looptijd. De eerste voorstelling wordt er eentje is er eentje in de laatste categorie, maar ook een met een Nederlandse in een belangrijke bijrol.
Ma 1 juli 2019 The Light In The Piazza (Royal Festiva Hall) ***
De CD van de Broadway-voorstelling ging na 1 x luisteren de la in, en daar is is de laatste (ca.) 15 jaar ook niet meer uitgekomen. Ik was er destijds dus niet enthousiast over. Nu blijkt sommige muziek die een gelijke weg bewandelde wel te zijn gaan leven bij het zien van de voorstelling, dus het is geen reden om niet te gaan. Dat Celinde Schoenmaker erin meespeelt (is dit de reden dat we het zonder haar in Best of Broadway moesten doen) is natuurlijk wel heel leuk, en dan is er nog een naam die me doet opvrolijken. Rob Houchen speelde de titelrol in Eugenius, de leukste voorstelling van het vorige jaar en dat was mede door zijn geweldige vertolking van deze nerd die een held wordt. Maar de liefde voor de soundtrack komt niet nu ik het zie en hoor. Integendeel, de songs varieren van niet onaardig naar bloedirritant, met name wanneer het richting moderne opera schiet. Jammer, want zowel cast als de vertelling zijn verder voortreffelijk. Een enorm orkest, dat grotendeels in zicht is, zorgt voor een heerlijk vol geluid.
Ergens in de vijftiger jaren bezoeken moeder Margaret en dochter Clara de stad Florence. Zij was er eerder met haar man, zij is er voor het eerst. De mooie stad heeft voor Clara echter nog meer te bieden: de ontwapenend schattige Fabrizio (gaan we raden wie de rol speelde?) . Clara is echter geen gewoon meisje, ze is wat naïef en impulsief, en lijkt nogal kwetsbaar. Margaret is dus nogal beschermend, en houdt haar zo veel mogelijk uit zijn buurt. Zonder veel succes. De gebeurtenissen zorgen ervoor dat zij kennis maakt met de familie van Fabrizio: zijn vader en moeder, zijn broer Giuseppe en zijn vrouw Franka. Zeker zijn broer is meer van het cliché-beeld. Een druktemaker die het niet zo nauw lijkt te nemen, wat bij Franka wat onaangenaam gedrag naar boven haalt.
De twee jonge geliefden zijn zo aaibaar, dat je ze alle geluk gunt. Clara (Dove Cameron) is zo kwetsbaar, dat je echt hoopt dat Fabrizio (Rob Houchen inderdaad) niet gaat uitpakken als een wolf in schaapskleren, en moeder Margaret (Renée Fleming) wordt zo overtuigend neergezet, dat je haar volledig begrijpt, naar haar dochter toe, maar ook naar en rond haar man.
Bijzonder is dat de Italianen in het stuk ook behoorlijk veel Italiaans spreken en zingen. Fabrizio bijvoorbeeld is de Engelse taal nauwelijks machtig. Nu is het natuurlijk een prachtige taal om in te zingen, en hoewel je het natuurlijk niet letterlijk kunt volgen, voel je weldegelijk de boodschap. En dat door spelers die het Italiaans waarschijnlijk niet eens machtig zijn: naast Celinde als Franka speelt Alex Jennings de vader, en moeder Marie McLauglin klinkt ook niet heel erg Italiaans. Voor deze Nederlander voelde het volkomen natuurlijk.
Als je van de muziek houdt is deze The Light in The Piazza werkelijk prachtig in alle opzichten. Dat ik soms de vingers in mijn oren wilde steken zorgt ervoor dat mijn persoonlijke beoordeling 2 sterretjes minder oplevert.https://www.youtube.com/watch?v=4Emm4JgBMDU