Afgelopen vrijdag en zaterdag de laatste voorstellingen van de tour in het Hippodrome van Bristol gezien. En luisterend naar de reacties van de Bristolians realiseerde ik me dat er nog veel mensen zijn die Billy Elliot nog nooit hebben gezien.
De tourversie is met name qua decor een beetje een simpeler versie dan de show in Londen, omdat men natuurlijk rekening moet houden met de theaters waarin men speelt. Dat betekent dat er niets uit de grond komt, en zaken als keukentafel en piano door de spelers moeten worden meegenomen en ook weer weggehaald.
Verder lijkt de show meer op de versie die we in Nederland zagen, dus een “Angry Dance” met meer mensen op het toneel, geen cassettebandje meer tijdens de auditiescène en “He Could Be A Star” (met ingekorte tekst) en wat daar voorafgaat op de ons bekende manier.
Nog meer accentverschillen ten opzichte van de Londense versie: geen loterij meer aan het begin van de tweede akte, maar een korter praatje zonder bedankjes ook. Geen deftige vader bij de auditiescène maar drie deftige moeders. Ook wat kleine tekstwijzigingen en verder geen flimpje meer in het begin maar tall boy die naar de radio luistert. En zo nog een paar kleine accentverschillen gedurende de voorstelling.
Allemaal kleine veranderingen die even wennen zijn maar niets afdoen aan het niveau van de show. Qua grootte van de cast is het belangrijkste verschil de invulling van tall en small boy. Tall boy wordt gespeeld door de jongens die ook Michael spelen, op die dagen dat ze dus niet hun eigenlijke rol spelen. Afgelopen vrijdag was het zelfs een Billy die de rol van tall boy op zich nam.
De rol van small boy wordt gespeeld door het kleinste balletmeisje dat daarmee een dubbelrol speelt. In Bristol was dat Nicola Turner die dat werkelijk subliem deed. Ondanks haar jonge leeftijd speelde ze menig volwassen castlid van het toneel.
Afgelopen vrijdag werden Bristol en ik verrast met het debuut van een nieuwe Billy: Emile Gooding. Een sterk debuut (met Billy Haydn May als tall boy dus) van Emile, die qua voorkomen doet denken aan Layton Williams. Op de zaterdag was het de beurt aan Lewis Goodman en Haydn May.
Waar “Electricity” in Londen per Billy nog behoorlijk verschilde qua choreografie lijkt er nu sprake te zijn van één standaard uitvoering, al kan dat ook gelegen hebben aan het feit dat deze drie Billys allen ballet-Billys waren.
Al met al een uitstekende versie van Billy Elliot, deze tourversie, die de moeite waard is om de komende maanden nog te bezoeken.
