30 of 30 | ‹ First  < 28 29 30
Jeroen’s theaterbezoeken in Londen: de verslagen
  [ # 436 ] 26 July 2019 05:51 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Do 04-07 14.30 Fiddler on the Roof (Playhouse Theatre) *****

Het begint zo langzamerhand traditie te worden. De lijst met vervangende castleden is opnieuw flink. In dit geval zijn het vooral de mannen, waaronder ook de rol van Tevye. Aan/bb] de andere kant betekent dat dat de voor mij echt bekende namen vanmiddag wel spelen. Maria Friedman als Golde, en Anita Dobson als Yente. Friedman is een musicalicoon, en Dobson ken ik als de zangeres die als actrice in de serie in de jaren 80 het Eastenders thema de Engelse hitparade in zong (een soort Kylie dus 😊 ). Ik mag aannemen dat iedereen die dit leest wel weet waar Fiddler over gaat, dus daar zal ik niet verder over uitwijden. Dus direct door naar de beleving.
In het begin is het schrikken: Tevye reageert op een tekst die Golde nog niet heeft uitgesproken. Zou hier dan de b-keus ervaring gaan spelen. Maar gelukkig blijft het hierbij. Hij speelt prachtig, het stuk ondersteunend zonder geschmier. De conversaties met God, zijn kennis van ‘the Good Book’, ze zitten vol met geestigheden, dus blijft genoeg te lachen. Tegelijkertijd voel je ook de pijn van de breuk met de tradities door zijn dochters, de dreiging van de tsaar, de onzekere tijden. De dochters spelen en zingen de sterren van de hemel, hun beoogde partners spelen sterk. Het decor ziet er ook nog eens schitterend uit, en de plek die ik deze ochtend om 10 uur voor een koopje via de app heb gekocht is fantastisch. Ondanks dat het Playhouse een standaard-theater is, is er toch een doorgang naaar het toneel schuin midden door de zaal gemaakt. De acteurs gaan dus regelmatig langs me op en af, en ik zit er midden in, iets wat helpt bij de geweldige beleving die deze voorstelling is. Bij de Bottle dance vind ik het wel een beetje eng worden. De indrukwekkende dans wordt vlakbij de rand van het podium uitgevoerd, en als het mis gaat valt die fles misschien wel op het hoofd van een van de bezoekers voor mij. Natuurlijk, maar ook gelukkig, gaat het goed.

Er zijn klassiekers, waarvan je begrijpt waarom het zo succesvol is, maar waardoor je tegelijkertijd zelf nooit echt bent betovert. Het is dan, zelfs na het al eerder zien van diverse versies, fijn om te merken dat dat ineens toch kan gebeuren. Een aantal jaar geleden door The Sound of Music in Regents Park, en deze middag door Fiddler on the Roof, en natuurlijk komt dat niet alleen omdat de laatste Nederlandse versie niet echt een hoogtepunt was. Deze middag gingen bij mij de sluizen regelmatig open. Door de emotie, door de schoonheid. Want wat een schitterende uitvoering was dit.https://www.youtube.com/watch?v=eUbfuwGf1y4

  [ # 437 ] 26 July 2019 06:00 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Do 04-07 19.30 9 To 5 (Savoy Theatre)***


Een nieuwe grote musical, nieuwe kansen. Kom maar op met die a-cast. Maar al is het lijstje korter dan gewoonlijk, ook deze voorstelling is de hoofdbezetting niet volledig. Ditmaal ontbreekt één van de drie leading ladies. Eerlijk gezegd heb ik me nooit erg verdiept in deze voorstelling. Dolly Parton songs, dat kan best leuk zijn, en ooit aangekondigd als de nieuwe V&V zal het wel feelgood zijn: onderhoudend dus en niet te diepgravend.
Dat blijkt vanuit mijn optiek te kloppen, al zijn er ook vrouwen in de zaal die het als feministisch pamflet lijken op te vatten. Als een man het moet ontgelden, gaan ze helemaal los. Ik zie vooral een klucht, met een behoorlijke portie platheid. Als Judy op haar nieuwe baan luid zegt dat ze Dick mist (Dick is natuurlijk haar ex), denk ik, ojé, wordt het zo’n avond. En inderdaad, het is niet de enige toespeling, en er staan me nog veel explicietere dingen te wachten. 9 to 5 gaat over drie vrouwen op een kantoor, ergens in de jaren 80. Violet werkt er al langer en aast op promotie, Doralee is de secretaresse van de directeur (niet de hoogste binnen het bedrijf overigens), en Judy werkt er net, voor het eerst van haar leven. Die baas is natuurlijk een seksistische hork. Doralee moet allerlei klusjes opknappen, zodat hij haar goed kan bekijken. Het is verder een typisch kantoor, waar mensen werken voor het geld. Sommige hielenlikken, en een ander troost zoekt in de fles. Als er iets mis gaat met de koffie voor de baas, krijgt het verhaal een bizarre twist.

De uitvoering is wederom prima. Uitstekende cast, gelikt uiterlijk, energieke dans. Toch kan me de uitvoering maar matig bekoren. Het tweede liedje na de opening 9 to 5 lijkt wel een deel 2 van hetzelfde nummer, en ook verdere composities missen enige vorm van originaliteit. Het is allemaal best aan te horen, maar nergens echt boeiend. De karakters zijn allemaal stereotypes, die, op de drie dames na, ook nog eens van bordkarton zijn. De hoofdrollen hebben iets meer diepgang, maar zijn ook wandelende clichées. Het is zeker onderhoudend en vermakelijk, maar meer ook niet. Nederland hoeft zeker niet te treuren dat ze deze voorstelling nooit te zien hebben gekregen.


https://www.youtube.com/watch?v=V7Z3efbE6IA

https://www.youtube.com/watch?v=23P7S9TKjDE

  [ # 438 ] 04 September 2019 10:33 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

vr 06-07 19.00 Peter Gynt (NT Olivier Theatre)****

Peer Gynt, de naam is vereeuwigd dankzij het muziekwerk van Edvard Grieg. “In the hall of the mountain King” hoort bij de meest herkenbare muziekstukken ter wereld. De muziek is geschreven voor een toneelstuk van Henrik Ibsen. En dit toneelstuk is het doel van heden avond. Nou ja, het origineel is ruim 150 jaar oud, en aangezien onder andere google wordt genoemd is het duidelijk geen authentieke versie. Sterker, het is een hedendaagse bewerking geschreven door David Hare. De rode draad blijkt gelijk, maar er is een uitstekende poging gedaan het naar deze tijd te halen.

https://www.youtube.com/watch?v=C6b1lTjXoBM

Peter Gynt is een Schotse jongeman. Hij fantaseert zijn hele leven bij elkaar, onder andere als hij zijn heldendaden in het leger aan zijn moeder vertelt. Zij kent haar zoon, en de film die hij beschrijft, dus gelooft ze er niks van. Het hele dorp moet ook niets hebben van deze fantast. Zijn beoogde echtgenote staat op het punt van trouwen met een ander. Hij is niet uitgenodigd op de bruiloft, maar gaat er toch heen. Onderweg ontmoet hij een groep vluchtelingen, waarvan de oudste dochter Anitra hem weet te bekoren. Zij belooft hem een dan. Op het bruiloftsfeest behandelt hij haar grof en hardhandig. Het wordt ruzie, al ziet zij ook iets moois in deze lompe boer. Bruiloftsfeest is trouwens niet helemaal het goede woord: de aanstaande bruid heeft zich opgesloten, en het ja-woord dus nog niet uitgesproken. Als een dienst naar de sullige bruidegom, die als enige daadwerkelijk gelooft wat Peter allemaal zegt, belooft hij haar van haar kamer te halen. Hij gaat er echter met haar vandoor, maakt die avond gebruik van haar, en dumpt haar de volgende ochtend. Je zou voor minder een bloeddorstige menigte achter je aan krijgen. Wat volgt is zijn zoektocht/weg naar zichzelf te zijn. Een droomwereld met trollen, de hereniging met Anitra en haar weer in de steek laten.
De voorstelling duurt 3,5 uur en is gesplitst in drie delen. In het tweede deel is hij een zakenman, die in wapens handeld. Zijn gepoch is nog steeds een prominent onderdeel van zijn karakter. Het derde deel bevat dan het retrospectief op zijn leven.

Hoewel deze versie af en toe nog wat meer vaart kan gebruiken, is het absoluut een boeiende voorstelling. Hoofdrolspeler James McArdel slaagt erin toch meer de schavuit te zijn dan de oplichter. Wat een portret, denk ik toch, waar ik vaak heel anders oordeel over dit type mens. De eigen tijd zit volop in de voorstelling, zowel in de eigenaardigheden van nu als in karakters en locaties. Een golfbaan in Florida bijvoorbeeld als locatie in het tweede deel, of een conventie van steenrijke ‘filantropen’. Het maakt het voor mij zeker een geslaagde bewerking van het stuk, waarbij het leuk is deze versie nog eens tegen het origineel te houden. Leve google.
Het ziet er allemaal ook prachtig uit. Een scheepsboeg in het laatste deel is het grootste decorstuk, maar voor die tijd zien we al mooie effecten als een uit het niets verschijnende trap. Met een Schot in de hoofdrol is het niet altijd even makkelijk te verstaan, maar doorgaans lukt dat toch best aardig.

Bij het verlaten hoor ik toch wat kritischer geluiden (het had een uur korter gekund bijvoorbeeld, in het Nederlands of welke bewerkingen wel en niet geslaagd zijn (wel in het Engels). Onbekend met het origineel heb ik er vooral van genoten.https://www.youtube.com/watch?v=BcAwTTlV_1o

  [ # 439 ] 04 September 2019 10:37 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

za 06-07 14.30 The Secret Diary Of Adrian Mole Aged 13 3/4 (Ambassadors Theatre) ****


Oorspronkelijk zou dit weekend volledig in Pride-thema staan. Deze middag stond ‘Love is only love’ in The Other Palace op het programma, maar de matinee werd gecanceld. Met de komst van Everybody’s Talking About Jamie naar Nederland leek ook dat me niet de ideale vervanger, en dus laat ik het deze middag maar even los. De keuze valt op Adrian Mole, een voorstelling die ik 2 jaar geleden in de Menier Chocolate Factory zag. Hoewel ik het toen wel leuk vond, voldeed de voorstelling niet helemaal aan mijn hooggespannen verwachtingen. Nu die wat zijn bijgesteld ben ik benieuwd hoe ik het nu ervaar. De cast is grotendeels anders: uiteraard geldt dat voor de kinderen, maar ook voor alle hoofdrollen. Alleen de minnaars van Adrian’s ouders, en dus ook het onderwijzend personeel zijn dezelfde gezichten.
Als ik in Engeland was geboren, had ik ongetwijfeld de boekenreeks over Adrian Mole gelezen. De vertaling kwam net te laat uit, maar ik heb wel enorm genoten van de televisie-serie (en ben Ian Dury door deze serie gaan waarderen). Dat maakt dit toch een stukje historisch sentiment, en bij binnenkomst wordt dat aangewakkerd door het draaien van meesterwerkjes van onder andere the Nolan Sisters en Ottawan, maar ook ‘mijn’ Madness.
https://www.youtube.com/watch?v=X84RNxSsnzQ
Wat me van de vorige voorstelling vooral is bijgebleven is het geweldige decor. Een ruimte die de slaapkamer van Adrian voorstelt, maar die door ingenieuze openingen in no-time de kamer is, of de schoolklas. Uiteraard draait de voorstelling vooral om de puberproblemen van Adrian Mole, die zichzelf ook wel wat overschat, vooral in intellectueel opzicht. Het nieuwe meisje in de klas, Pandora, ziet hij wel zitten, maar dan moet hij het wel opnemen tegen zijn vriend Nigel. En Nigel kan dansen. Tegelijkertijd gaat het alsmaar slechter tussen zijn ouders, en komt de buurman wel heel vaak bij Adrian thuis. Ondanks dat er ook nogal wat langs hem heen gaat, krijgt hij het toch wel voor zijn kiezen.

Adrian Mole gewoon een vooral erg geestige voorstelling. Toch zitten er rond de scheiding van zijn ouders ook een aantal serieuze songs, die het iets meer dan een alleen op de lach mikkende comedy. Met name de scene tussen moeder en schoonmoeder mag er in dat opzicht zijn. De score is over het geheel genomen geen meesterwerk, maar kent wel een paar geweldige songs. Misunderstood bijvoorbeeld, of het hilarische The Nativity.


De cast is nog steeds sterk. De Pandora van dienst klinkt als een klok, Nigel speelt sterk, Adrian was goed genoeg (met wel hier en daar een aarzeling) en Barry, die als pestkop niet een heel groot aandeel is, werkt opvallend goed met de pop van de hond. Bij de volwassenen springen de oudjes eruit: Rosemary Ashe als grandma, en Ian Talbot als Bert, een oude revolutionair die Adrian als projectopdracht heeft gekregen.
Adrian Mole is hiermee toch wel de leukste comedy van deze trip. Helaas is de zaalbezetting vrij dramatisch (en ik moet toegeven, ik zit er ook nog eens voor een habbekrats). De cast en productie verdient zeker beter.

https://www.youtube.com/watch?v=GrNZz8fx9rQ

  [ # 440 ] 04 September 2019 10:41 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

za 06-07 20.00 Roles we’ll never play (Union Theatre) ***

We beginnen 20 minuten later, want de acteurs moeten deels van buiten de stad komen. Dat is vervelend, want bij dit theater wordt gewerkt met het ‘wie het eerst komt’-principe vanaf een uur voor de voorstelling. Dus voor een goede plek moet je vroeg aankomen. Maar goed, het is een lekkere dag, dus dan maar een extra rondje. (Na de voorstelling miezert het: wat heeft de pride geluk gehad met het weer overdag).
Het idee voor de voorstelling is simpel. Musicalartiesten zingen liedjes die ze in hun werksituatie niet kunnen zingen. Het is een Pride-voorstelling, dus het komt er vaak op neer dat een lied uit de hetero-context wordt gehaald, maar er zijn ook uitzonderingen. Een nummer uit The Color Purple wordt bijvoorbeeld gezongen door vrouw die op zou kunnen gaan voor De Kleine Zeemeermin (in de tekenfilmversie 😊). Sommige nummers zijn overbekend: It’s all coming back to me now van Celine Dion. De bewondering voor Stephanie J Block levert een versie van Believe uit de Cher-show, maar door de zanger zo vertolkt dat je zou zweren dat het Cher zelf is die je hoort. Let it go krijgt een uitstekende mannelijke vertolking. En anderen kiezen voor onbekendere songs, bijvoorbeeld uit Nine, the Addams Family of Bonnie & Clyde. Veel ballads, maar soms ook uptempo, zoals One Night Only uit Dreamgirls.
De voorstelling had een heerlijke avond kunnen zijn, als het niet zo knullig was geregeld. Belangrijkste euvel zit in het geluid: dit is nogal beroerd afgesteld, waardoor het een holle oefenruimte lijkt en bijna niets te verstaan is. Het is een ons-kent-ons feestje, dus als er een naam valt is het een voornaam. Ik kan je niet vertellen wie ik heb gezien. En over de opbouw van de avond lijkt ook nauwelijks nagedacht. Na de pauze is er een gay-kwis, met de prijsuitreiking aan het eind van de avond (zonder de goede antwoorden overigens), een fles gin voor de beste rij. Met als gevolg dat er geen afsluitend applaus is met alle zangers en zangeressen op het podium. Zo dooft het feestje dus als een nachtkaars.

https://www.youtube.com/watch?v=VW5Ffda0T-o

[ Gewijzigd: 04 September 2019 10:46 PM by Jeroen ]
  [ # 441 ] 04 September 2019 10:49 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

zo 07-07 13.00 Bare A Pop Opera (The Vaults) ****


Deze laatste dag staan er twee musicals op het programma met nogal wat overeenkomsten in thematiek. De eerste is Bare. Bare speelt zich af op een katholieke kostschool ergens in Amerika, en gaat uiteraard over sexualiteit, onzekerheden en drugs. The Vaults is één van de vele theaterruimtes onder het spoor, en bevindt zich in een tunnel achter Waterloo Station. Een tunnel vol met grafitte, en deze zondag was het kennelijk tijd ze allemaal te vernieuwen. Bij aankomst is het theater nog niet open, en mag er dus in deze tunnel worden gewacht. De dampen van wiet en met name de vele spuitbussen brengen je dus al meteen in een bepaalde stemming.

Het is mijn eerste bezoek aan deze theaterruimte, en ik ben niet zo enthousiast. De stoelen blijken gewone klapstoelen te zijn, en zitten dus voor geen meter. Met het podium in een soort T-vorm zit je er ook niet lekker voor, waardoor je nekspieren behoorlijk worden getraind. Maar natuurlijk gaat het uiteindelijk om het stuk zelf.
Ik zag al een aantal keren Nederlandstalige amateurversies van dit stuk, en hoewel wisselend in kwaliteit was ik altijd erg onder de indruk. Bij deze versies werd het ook elke keer weer duidelijk dat de twee hoofdrollen in het stuk pittige zangpartijen hebben. Ik ben dus heel benieuwd of professionals dit gevoel niet geven, en uiteraard, of ik net als de vorige keren weer door deze musical word geraakt.
In Bare staat de liefde tussen Peter en Jason centraal. In een katholieke kostschool omgeving is dat natuurlijk niet iets om van de daken te schreeuwen. Bovendien, wat zouden de ouders ervan denken. Als Peter het op een gegeven moment met zijn moeder wil delen wordt Jason panisch. Het zou het einde zijn van de relatie, en misschien wel van zijn leven. Op dezelfde school zit Nadia, de zus van Jason. Zij is ongelukkig met haar gezette figuur, doet aan zelfmutilatie en is strontjaloers op haar kamergenote, de aantrekkelijke Ivy. Matt, een klasgenoot, heeft een oogje op haar, maar Ivy blijkt alleen oog te hebben voor Jason.
Om antwoord te geven op de eerste vraag: Ook professionals blijken het moeilijk te hebben met de songs. Met name Peter moet af en toe behoorlijk knijpen. Hij speelt zijn rol wel met volle overtuiging, en dat geldt ook voor de jongen die Jason speelt. Bij de volwassenen in het stuk is de glansrol die van zuster Chantelle. Zij mag lekker los gaan, en is de enige die hoop biedt in het verhaal. De voor mij onbekende Amerikaanse zangeres Stacy Francis heeft een dijk van een stem, en pakt hier ook volop de schijnwerpers. De rol van Nadia heb ik nog nooit zo sterk zien vertolken, terwijl Matt toch wat moeite heeft om overtuigend verliefd te zijn op Ivy. De rol van Ivy krijgt naarmate het stuk vordert meer diepgang, en wordt met de minuut sterker vertolkt.
Over deze Bare praten gaat lastig zonder de plot te beschrijven, dus mocht je die niet willen weten, is dit het moment om nu meteen op like te drukken, en naar mijn volgende verslag te gaan. Jason maakt er namelijk een potje van. Na een conflict met Peter gaat hij in op de avances van Ivy, en weet haar te bezwangeren. Peter wil juist verder met zijn leven, op dat moment onwetend over wat Jason heeft uitgehaald, en heeft het met hem uitgemaakt. De afscheidsspeech, zijn rol als Romeo tegenover Ivy als Juliet, zijn relatie met Peter die nu in de openheid ligt, de kerk die die relatie nooit zal accepteren: Jason zoekt ontsnapping in drugs, en neemt een overdosis. Natuurlijk is er de schuldvraag, en als Peter met de priester praat, vergeeft Peter hem. In een prachtige setting lijkt het me schieronmogelijk niet geraakt te zijn., maar mocht dat op dit moment niet zijn gebeurd, dan moet het vervolg je wel raken. Nadat de foto van Jason in de boom is gehangen, worden er door de castleden andere foto’s aan toegevoegd. Foto’s van jongens en meisjes die vanwege hun sexualiteit zelfmoord pleegden. Kinderen, onwaarschijnlijk jong soms. die niet werden geaccepteerd om wie ze waren. Juist na de dag van gisteren, waar iedereen op straat zichzelf kon laten zien op een manier waarop deze het zelf wilden, sommigen ook nog enorm jong, is dit iets wat gewoonweg niet te verteren is.
https://www.youtube.com/watch?v=OCe12OeL-po

  [ # 442 ] 04 September 2019 11:02 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

zo 07-07 18.00 Closer to heaven (Above the Stag) *(**)


Laten we eerlijk zijn. Closer to Heaven mag dan wel dé Pet Shop Boys-musical zijn, met een script van een beroemde schrijver (Jonathan Harvey), eigenlijk is ie niet zo heel erg goed. Een ongelofelijk voorspelbaar script, met alleen aan het eind iets wat ik zelf niet geschreven zou kunnen hebben, maar daar vind ik mijn eigen versie beter. En toch heb ik iets met deze musical. . Dus toen ik las dat de voorstelling weer te zien was, heb ik de eerder geplande week Londen twee weken uitgesteld, zodat ik deze voorstelling kon zien. Maar of dat wel zo wijs was…

In het programmaboekje staan naast de acteurs altijd een hoop namen van andere betrokkenen bij een productie. Soms is het duidelijk wat ze doen, kun je ook best wel beoordelen of die het goed hebben gedaan, maar er zijn ook rollen, waarvan je denkt, hoe moeilijk kan het zijn. Dan denk ik bijvoorbeeld aan geluidsontwerp. Natuurlijk is het een kunst om een buitenproductie van goed geluid te voorzien, maar een klein theater. Bij Closer to heaven blijkt dat je met geluid de boel enorm kunt verzieken. Je hoeft alleen maar de muziek-knop vet open te zetten, en vervolgens de microfoons van de zangers (bijna?) dicht te zetten. Zeker 80 procent van de zangpartijen was bij deze voorstelling niet te verstaan. En dan blijkt wat we stiekem natuurlijk best wel weten, dat de Pet Shop Boys niet de meest gevarieerde componisten zijn. Geef de plot dan ook nog eens een setting waarbij je je afvraagt, ‘waarom’, en je verdient van de recensent in mij niet meer dan 1 ster.
En toch…. Waar het oor het zwaar te verduren heeft, is er ook nog het oog. En die ziet een fijne cast, met een aantal bijzonder aangenaam ogende knullen en waar dit in mijn ogen minder het geval is, toch nog steeds sterk acterende cast. De staging is over het algemeen euh, sensueel, opwindend, best geil? En het moment van echte liefde tussen de jongens, waarvan eentje dat nog nooit echt heeft gevoeld, is wederom hartverwarmend. En dus ben ik naast verontwaardigd over het mishandelen van de songs en zo ook de musical, ook wel weer blij met wat ik heb gezien. Moet ik er dan toch, het gaat tenslotte in dit geval niet om een zo objectief mogelijke maar om een persoonlijk gevoel, maar twee sterretjes bij doen???

Zal ik tot slot dan toch nog even het verhaaltje doen, uiteraard zonder plot…. Dave is barman in een gay club (met verlopen diva) wil graag danser worden en krijgt de kans om dat te doen. Er zijn nogal wat twijfels over zijn straight zijn, maar hij laat zijn oog toch vallen op Shell, de dochter van de baas van de club. Zij is net weer met haar vader in contact gekomen, iets met zijn gay zijn of zo. Shell regelt voor Dave de kans te zingen in een boy-band van een louche op seks beluste homoseksuele manager (inclusief hielenlikkertje) Maar als de lokale drugsdealer langskomt blijkt Dave niet zo zeer geinteresseerd in zijn koopwaar, maar wel….

Hiermee zit het er dus weer op. Geen idee wanneer Londen weer wordt bezocht. Er komt immers genoeg interessants aan, en er zijn nog steeds een aantal langlopende opvullers die ik moet gaan zien (Only fools and horses, witness for the prosection, en Tina bijvoorbeeld)
https://www.youtube.com/watch?v=cPqCQRP9iwE

‹ First  < 28 29 30
30 of 30