Maar natuurlijk.
Dit vond ik ervan in Londen:
Niet echt een hit. Gewoon een zes. Best leuk en vermakelijk, maar er springt niet echt iets uit. Verhaal is niet heel spannend en de personages zijn heel oppervlakkig.
Geluid was matig en veel stukken waren heel slecht te verstaan. Meestal versta ik Amerikaans Engels juist beter, maar hier kon ik er (vooral bij de liedjes) af en toe niets van volgen.
Vrouwelijke bijrollen vond ik echt niks. Veel te karikaturaal en op een verkeerde manier overdreven. Dawn was met haar snerpende stem zelfs irritant. Becky sprak elke zin uit alsof ze in Dreamgirls stond te belten. Die kan wel een doseer-cursusje gebruiken.
De dokter speelde en zong erg goed. Wel een slis. Leuk lied ook voor de pauze.
De date van Dawn, Ogie, had terecht de lachers op de hand. Hij pakte echt uit. Heel geestig.
Ik moest aan het begin wennen aan hoofdrolspeelster Jenna. Ze heeft hier en daar en fillertje gehad, dus veel expressie heeft ze niet, maar het was prettig dat zij wat subtieler en geloofwaardiger speelde. Haar stem heeft veel lucht en een snik (beetje country-achtig), maar dat heeft wel iets moois. Gelukkig kan ze verderop in de voorstelling uitpakken bij She Used To Be Mine en dan laat ze ook haar kwetsbare kant zien. Waanzinnig lied.
Dit gaat voornamelijk over de uitvoering, maar ik vond ook het verhaal en veel nummers wat saai. De musical heeft niks waarvan je zegt: wow, dit mà³et je zien! Over het algemeen heel middelmatig. Daarom vraag ik me af of dit slaagt.