Lieve mensen, allereerst even een kleine disclaimer: Ik ben een gigantische Phantomfan en heb de voorstelling deze week voor de 20e keer gezien. Zitje op de eerste rij, bijna IN de orkestbak. Een avondje genieten, of niet?
Ik moet zeggen dat de voorstelling me voor het eerst in 17 jaar teleurgesteld heeft. Allereerst waren er een aantal technische problemen. Op het einde van de eerste acte kwam de “engel” niet naar beneden en was te Phantom uitgeweken naar de lege box aan de linkerkant van het theater (echt een box van het theater, niet van de set) om zijn stuk te zingen. Hij zat in het donker en het was pas na een minuut naar een leeg podium staren dat sommige mensen doorkregen wat er aan het gebeuren was.
In het tweede deel was het vuur (uit het podium) na “Wishing you were somehow here again” afwezig.
Nu, technische problemen kunnen er altijd zijn, dus daar reken ik de productie zeker niet op af.
Wat me wel echt stoorde was het feit dat het gros van de cast (naar mijn gevoel) totaal emotieloos aan het spelen was.
Raoul (us/Alistair So) gooide zijn tekst zonder gevoel, met een eeuwige glimlach in Christine haar gezicht. Christine (alt/Bridget Costello) was qua acteren iets beter, maar mistte een deel van de noten. The Phantom (Josh Piterman) kon me qua zang ook niet bekoren; een (naar mijn gevoel storende) Hans-Peter-Janssens-achtige vibrato van seconde 1 tot het einde en een “choreo” die zeer ingestudeerd overkwam.
De combinatie Carlotta (Britt Lenting) en Piangi (Paul E. Tabone) was voor mij het absolute hoogtepunt van de avond. Britt haar timing en acteerwerk was fenomenaal. Ook qua zang heeft ze me compleet omver geblazen… Letterlijk: Britt heeft geen microfoon nodig om de kroonluchter van het plafond te zingen! De chemie tussen haar en Paul E. Tabone was ook echt top!
Ik hoop dat het puur mijn perceptie is en ik wil absoluut niet de grote theatercriticus spelen, daarvoor hou ik te veel van The Phantom. Maar ik had het gevoel dat het gros van de cast emotieloos zijn/haar tekst aan het zingen was. Ik mistte het vuur (letterlijk en figuurlijk) in deze voorstelling. Het voelde alsof er die avond “iets” was waardoor de machine niet geolied draaide. Zelfs het publiek reageerde die avond heel magertjes na de grote nummers die normaal gezien echte showstoppers zijn.
Is de productie stilaan “op” aan het geraken? Had de cast een mindere avond? Was mijn perceptie fout? Moeten we eens een “Les Mis”-je doen en de touringversie naar Londen halen? Heb ik een overdosis Phantom gehad de voorbije jaren en moet ik gewoon eens een keer naar Mamma Mia gaan?
Nogmaals: Ik wil de productie niet afkraken, integendeel. Ik ben een gigantische Phantomfan, maar het was zo een atypische avond dat ik gewoon dit bericht even kwijt moest. :-)