Ik ben deze week nog eens een weekje theaters gaan doen in Londen met o.a. Les Miserables op de planning.
In het verleden zag ik de oude productie al een tiental keer en ik was (zeker na het lezen van gemengde reviews) heel benieuwd, maar ook een beetje bezorgd, om de nieuwe versie te zien.
Allereerst: De productie ruikt nieuw… Letterlijk. Ik zat op de eerste rij, pal in het midden en vanaf het moment dat het doek open ging, ruik je letterlijk dat de productie nog kakelvers is.
Ik had de geweldige eer om Luke McCall als Valjean te zien. Hij had me vorig jaar nog omver geblazen als Phantom, deze keer deed hij dat vlekkeloos over in Les Mis. Sterk geacteerd, vlekkeloos gezongen. Ook Bradley Jadens Javert kon ik zeker smaken. Niet het type stem dat ik in deze rol gewend ben, maar hij wist verdomme héél goed wat hij aan het zingen was. In zijn laatste scene zat zoveel emotie dat die scene alleen al bijna de inkomprijs waard was.
Ook een bijzondere vermelding naar Ciaran Bowling als Grantaire -> Top!
Ohja en ook naar de Nederlandse Sake Wijers, wat een schatje is dat toch. 😄
Harry Apps als Marius was niet mijn cup of (English) tea. Hij speelde zijn rol zo hyperactief dat het bijna komisch werd. In de tweede acte wist hij me wel te overtuigen tijdens “Empty chairs”. Misschien een bewuste interpretatie om Marius in het eerste deel wat jongensachtig/hyperactief neer te zetten om de evolutie van het personage duidelijk te maken?
En dan de nieuwe productie… Ik heb de oude productie geen moment gemist. Het was wennen, maar ik begrijp elke keuze die ze gemaakt hebben. De productie is een stuk “realistischer” geworden. Dat heeft als nadeel dat je als toeschouwer minder ruimte hebt voor interpretatie, maar het zuigt je echt compleet mee in het verhaal! Ook licht en geluid vond ik super!
De oude productie heeft voor altijd een plekje in m’n herinneringen, maar ik heb echt het gevoel dat Les Mis echt klaar is voor de volgende 35 jaar.