Al lange tijd loop ik met het idee om eens een stukje te schrijven over hoe ik de musical tegenwoordig beleef. Ik ben benieuwd hoe jullie tegen sommige zaken aankijken.

Vooropgesteld: ik geniet nog steeds van musical & theater, maar de beleving is anders, minder….

Sinds 1995 (The Phantom of the Opera) bezoek ik met enige regelmaat musicals in ons land. Ik vind “fan” en vreselijk woord en ben dan ook zeker niet te vinden bij artiesten in- en uitgangen, maar ben zeker wel een liefhebber. Naast het bezoeken van de musical, verzamel ik ook de boeken en cd’s.

Ik vond dat we in Nederland een bloeiende, levendige musicalcultuur hadden. Oké, de coronapandemie heeft niet veel goed gedaan, maar er zijn nog andere dingen die in mijn beleving meespelen.

De producenten
Voor producenten is het produceren best een risicovol iets, dat snap ik. Maar tegenwoordig mogen we al blij zijn dat er nog geproduceerd wordt.
Wie zijn de producenten? Vroeger had je Joop van den Ende & Erwin van Lambaart, Albert Verlinde en Roel Vente, Hans Cornelissen & Ruud de Graaf en nog wat kleine producenten. De genoemde mensen waren zo zichtbaar en stonden voor hun producten. Wie is tegenwoordig het gezicht van de musical? Iris van den Ende doet mooie pogingen (maar is snap nog steeds niet waarom Hello Dolly niet doorging na de pandemie; decor, vertaling…alles hadden ze). Albert komt weer zelfstandig terug en vooral Hans Cornelissen is zeer zichtbaar. Maar wie is het gezicht van het eens zo grote Stage Entertainment???

De artiesten
Iedereen moet kansen krijgen. Maar om nou een show te draaien op stagiairs…dat gaat me te ver. Uitgedunde ensembles en al blij mogen zijn wanneer je een aantal eerste -cast bezettingen hebt…. Het is tegenwoordig anders dan vroeger.
Sommige artiesten zie je gelukkig nog vaak, maar vele grote namen zie je zelden meer.

De merchandise
Ik luister nog zo vaak naar de muziek van de shows die ik gezien heb. Wat enorm zonde dat dat tegenwoordig bijna niet meer kan. De enige uitzondering momenteel is Diana en Zonen waarvan een paar nummers online terug te luisteren zijn.
Ik mis het uitbrengen van de cd’s.
Maar ook het uitbrengen van programmaboeken is tegenwoordig een unicum. Aladdin en Tina hebben nog mooie boeken. The Sound of Music en Hij Gelooft in Mij moeten het doen met een online iets…. De show van De Graaf & Cornelissen hebben nog een dun blaadje en Diana en Zonen heeft een gratis promotieboekje. Maar allemaal geen mooie naslagboeken meer voor de liefhebbers.

De theaters
Ik kan het niet uitstaan dat er tijdens de voorstelling volop gegeten en gedronken wordt. Belachelijk! Je kunt voor en na de show en in de pauze toch eten drinken?! Als toeschouwer, maar ik denk ook voor de spelers, is dat gekraak en gerinkel toch vreselijk irritant?!~En ik vind het ook respectloos!

De shows
Voor de tachtigste keer The Sound of Music, voor de tweede keer Hij gelooft in Mij (en de eerste keer was toch geen eeuwen geleden), .....
Het aanbod is beduidend minder dan voorheen. Hoewel ik wel uitkijk naar Aida, een van mijn lievelingsshows. Al zal deze nooit meer worden zoals het toen was. Dat was met Miss Saigon en Evita ook zo.
De Graaf & Cornelissen, Albert Verlinde en MediaLane steken heus hun nek wel uit. Maar de klasse, de bijzonderheid en het WOW-effect blijven vaak uit.

De kleinere casts, het wegbezuinigde orkest (je mag al blij zijn als er een band met een man of 6 zit)....het helpt niet mee aan de beleving.

Nogmaals: ik geniet nog wel van de musical, maar lang niet meer zo als vroeger. Ik weet dat het financieel lastiger is voor producenten, maar een aantal aanpassingen zouden de beleving toch echt weer kunnen vergoten.
Ik merk ook op een site als deze dat er minder gereageerd en geschreven wordt. Ook hier is de beleving minder. Zijn we musical-moe? Of is er minder te beleven?

Deze zaken hoeven niet zo moeilijk te zijn:
> Geen eten en drinken tijdens de show!
> Programmaboeken en muziek uitbrengen
> Producenten die zichtbaar zijn! (Vooral Stage Entertainment moet hier wat mee doen)

Hoe ervaren jullie de musical tegenwoordig?

Ik herken me in veel dingen die je zegt, Jemar.

Mooi punt maak je over Stage Entertainment. Ze hebben na het vertrek van Erwin, Joop en Albert geen gezicht meer. Maar wat ik daar het belangrijkste issue vindt: met overnames door winstgedreven bedrijven mist ik steeds meer de liefde voor musical in de nieuwe projecten.

Qua artiesten: door de jaarlijkse vloedgolf aan stagiairs worden alle “ensemblejongens en -meisjes” verdrongen. Als je geen naam bent, kan je beter ander werk zoeken, zelfs al ben je nog zo goed. Voor jou meerdere stagiairs. Die stagiairs zie je meestal in één of twee producties, daarna is ook voor hen de koek wel op qua grote producties. Het grote publiek heeft behoefte aan “een naam”. En dat zijn nog steeds veelal dezelde namen als tien, vijftien jaar geleden. Als een Pia Douwes of Simone Kleinsma of René van Kooten niet meedoet, lijkt het alsof het grote publiek geen behoefte heeft aan Musical X.
(Dus vind ik het niet gek dat er zoveel “musicalmensen” voorbij komen bij takentenjachten als The Voice. Dit kan een ensemble-jongen of -meisje helpen een naam te worden.)
Zelfde qua musicalaanbod: Disney-titels lijken altijd wel goed te scoren, jukebox-musicals idem dito. Omdat het grote publiek dit herkenbaar vindt. Producenten met lef brengen nieuwe, “spannende” titels op de Nederlandse markt, maar publiek blijft weg. En na corona en de nu stijgende inflatie lijkt dat alleen maar erger.
Maar ja, dan zijn we sowieso al een krenterig volk, dus als we geen korting krijgen is het eigenlijk sowieso al minder interessant… Tuurlijk zie ik ook wel hoe de prijzen van een ticket gestegen zijn - een paar jaar terug was een ticket voor een voorstelling van een tour rond de 40, 45 euro, tegenwoordig is het vaak €60 of meer. Tuurlijk zoek ook ik naar mogelijkheden minder te betalen voor hetzelfde.
Producenten weten dit ook allemaal, dus het lijkt alsof ze proberen het produceren zo goedkoop mogelijk te houden (stagiairs, weinig orkest) zodat bij meevallende kaartverkoop de winst zo groot mogelijk is en bij tegenvallende kaartverkoop het verlies beperkt wordt. In de hoop dat ze de nieuwe Soldaat van Oranje te pakken hebben waar ze jaren mee kunnen verlengen.

Aan programmaboeken of brochures heb ik in de regel geen behoefte, ik bekijk ze één keer en daarna verdwijnen ze in een doos. Zonde van het geld, wat mij betreft. Als één van mijn favorieten meespeelt, zal ik eerder wel een brochure kopen. De programmaboekjes van Medialane vind ik een toffe, klantvriendelijke touch.
Castalbums mogen van mij ook wel wat meer. Liefst opgenomen in de studio, maar liever een live-opname dan niks.

jemar - 02 April 2022 04:01 PM

Ik kan het niet uitstaan dat er tijdens de voorstelling volop gegeten en gedronken wordt. Belachelijk! Je kunt voor en na de show en in de pauze toch eten drinken?! Als toeschouwer, maar ik denk ook voor de spelers, is dat gekraak en gerinkel toch vreselijk irritant?! En ik vind het ook respectloos!

Voor theaters is dit natuurlijk waar ze iets op verdienen, dus ergens snap ik wel dat het ook steeds meer in de zaal komt. Maar ik zal er niet rouwig om zijn als je alleen een flesje water en een keelsnoepje mag consumeren in een theaterzaal.
Sowieso vind ik publiek maar lastig. Gisteren bij Titanic nog: lekker doorpraten tijdens de ouverture en entr’acte (joehoe, de muziek hoort er ook bij!), lekker appen tussendoor, en dan inderdaad het móeten eten of drinken. *zucht*

Er lijkt geen respect meer voor musical als kunstvorm. Misschien omdat er zoveel aanbod is en de drempel niet zo hoog meer is om überhauot een theater in te stappen.

Bedankt voor het starten van deze topic, want ik herken me in veel van de punten die hier worden aangestipt. Nou is niet alles een Nederlands probleem. Het uitdunnen van orkesten, het eten in de zaal, kaartjes die steeds duurder worden zie je in het buitenland ook. Wat dat betreft mogen we blij zijn dat we hier nog niet geen Broadway-prijzen betalen waar het echt absurd is momenteel met iets van 500 dollar voor The Music Man.

Maar het klopt dat er ook iets veranderd is in de beleving. Dat is ergens ook wel te verklaren. Naar mate je meer ziet ontwikkel je smaak en raak je nou eenmaal minder snel onder de indruk. Maar ook in de manier van produceren is zeker wat veranderd. Waar producenten vroeger echt hun best deden om het publiek enthousiast te maken voor een nieuwe titel (Stage Entertainment stuurde zelfs wel eens gratis promo-cd’s op) zie je dat tegenwoordig nooit meer. Nou is dat ook allemaal best wel te verklaren omdat tegenwoordig dingen per post versturen nogal ouderwets is, maar omdat je iets tastbaars in handen kreeg werkte dit voor mij wel beter dan een aankondiging op social media met een linkje erbij naar een filmpje op Youtube. En dat geldt misschien ook wel voor het reageren op een forum. Ook ik heb je laatste maanden niks meer gepost. Het leven lijkt er een beetje uit te zijn op deze site. En om eerlijk te zijn ben ik ook nog steeds wel teleurgesteld om het totale gebrek aan aandacht voor het overlijden van Stephen Sondheim.

Ik hou nog steeds enorm veel van het genre en hou ook nog wel bij wat er in het buitenland gebeurt, maar dit resulteert er steeds minder in dat ik ook daadwerkelijk voorstellingen ga bezoeken. En is genoeg te zien, maar weinig dat me echt trekt. Eigenlijk vind ik dat alleen OpusOne momenteel voorziet in een behoefte die ik heb om wat meer inhoudelijke musicals te zien.

Dus hoe nu verder? Geen idee. Ik luister nu veel naar podcasts die de diepgang een beetje opzoeken. Bijvoorbeeld door elke aflevering een nieuw stuk te bespreken. Dat vind ik heel leuk en zo ontdek ik ook veel nieuwe musicals. Maar die zullen we in Nederland waarschijnlijk nooit te zien krijgen.

Over het nieuwe gezicht van Stage, die heeft een kort interview gegeven voor de Theaterkrant: https://www.theaterkrant.nl/nieuws/zorg-en-hoop-na-corona-stage-directeur-walter-drenth/

Dit geeft me nu niet direct het gevoel dat er een theaterman in hart en nieren aan de leiding is. Veel verder dan wat algemeenheden over bedrijfsvoering komt deze man niet.

Muziek uitbrengen is belangrijk, de grootste gemiste kans is dat Hij gelooft in mij geen castalbum heeft.
Come from Away idem. Het is tegenwoordig alsof je naar de film gaat met een musical.

We zijn inmiddels weer een paar jaar verder. Hoe is het nu met “de musical” in Nederland? Is er er iets verandert ten opzichte van de eerder geschreven berichten? Benieuwd naar jullie kijk hierop.

Ik heb het idee dat het nu na de pandemie weer een beetje begint aan te trekken qua originele titels en langverwachte revivals, dus dat is fijn. Maar kan niet goed inschatten of het publiek ook al helemaal terug is; er spelen best wat dingen die op veel veel mensen hun portemonnee invloed kunnen hebben.