[quote author=“marly”][quote author=“Iris”]Ja ik ook reden tot feest. ik doe mee aan write now! schrijfwedstrijd 2005, en mn inzending doet mee, en ik krijg uitnodiging voor de prijsuitreiking!! :D :D
duurt nog wel tijdje, maar ik doe in ieder geval mee, dat vind ik al heel wat :D
cool!!! Wat heb je geschreven??? kan iedereen mee doen??
de opdracht stond in de spits :lol: je mag een gedicht/lied/column/verhaal/toneelstuk van max 2000 woorden opsturen en mag overal over gaan! je kan ‘t opsturen naar .(JavaScript must be enabled to view this email address) en hieronder staat mn stukje:
Verschil.
Het begon al te schemeren. Gelijkmatig kleurde de hemel lichtrood. Zou het een voorteken zijn? De hemel gaf geen antwoord. Wie zwijgt stemt toe. Het licht, dat eerder die dag op het gelaat van het hummeltje viel, was aan het verdwijnen.
De glimlach van het jongetje verdween net zo snel als dat het daglicht vervaagde. Hij was naamloos. Naamloos voor de Anderen. Onbevreesd en alleen was het joch. Hij wérd ook gevreesd. Door de Anderen.Hij is ziek. Ongeneeslijk. Lang zal hij niet leven. Zijn eerdere glimlach maakte plaats voor een verdrietige ernst. Zo ziek als hij is, zo besmettelijk zou hij eventueel ook kunnen zijn. Op hulp van de Anderen zal hij niet kunnen rekenen. Hij is
‘gevaarlijk’. Wat men vergeet is dat de kleuter ook een kind is. Zo wordt hij niet behandeld.
Echter, moederziel alleen is hij niet. Er is iemand die er voor hem is. Een vriendinnetje. Een luisterend oor dat het knulletje niet veroordeelt op zijn ziekte, maar hem behandelt naar zijn doen en laten. Deze avond bezocht hij zijn steun. In de stadstuin wachtte ze op hem, altijd. Ook zij is naamloos, van grootse schoonheid. Ze is een witte roos.
De witte dame en het niemandskind vertonen veel gelijkenis. Beiden vinden ze hun oorsprong in een zaadje dat is gegroeid door de liefde van een mens. Innerlijke schoonheid siert hen beiden. Beiden worden ze gevaarlijk genoemd. De roos in witte onschuld vanwege haar doorns. Het mannetje vanwege zijn ziekte. Beiden zijn ze ermee geboren en kunnen ze er niks aan doen. Er is echter één verschil tussen hen. De witte schoonheid wordt, ook al heeft
ze doorns, wél verzorgd door mensen. Gevaarlijk of niet. De bloem zal op die manier nog lang voortleven, haar vriend niet.
De Anderen zouden het kindje ook moeten verzorgen, ook al is het ongeneeslijk ziek. De Anderen zijn alle mensen in de wereld die met lede ogen toezien hoe kinderen slecht behandeld worden zonder actie te ondernemen.
Een kleine jongen en een roos in de bloei van haar leven, ze hebben veel overeenkomsten en één verschil. Een verschil dat er niet zou moeten zijn..
De lucht was nu donker. Zo ook de toekomst van het kind. Het lichtrode voorteken van eerder die avond werd waarheid. Laat dit aids-patiëntje niet voor niets gestorven zijn. Laat dit een startsein zijn om alle kinderen gelijk te behandelen.
Lieve Jongen: het spijt me!