We kwamen op 18/12 aan in London, na een quarantaine van enkele uren, konden we ‘vrij’ onze gang gaan. 17 shows stonden op het programma, we zouden pas op 24/12 terugkeren. Ondanks dat we voor een test, met resultaat binnen 5u hadden gekozen, bleek mijn test verloren te zijn, dus pas daags nadien resultaat gekregen. Met een andere test, voor hun rekening, kon ik echter vroeger buiten. Op een halfuur naar het centrum gerend en daar een willekeurige show uitgepikt. Het begon veelbelovend met ‘the drifters girl’. In het publiek inderdaad slechts 2/3 die een mondmasker droeg en de controles zijn ‘gemakkelijk’ te ontkomen. Het deed echter geen afbreuk aan de kwaliteit on stage. Onze reis leek opnieuw een voltreffer te worden. Dat ‘Prince of Egypt’ toen al enkele voorstelling had gestaakt, was voor ons nog geen reden tot zorgen (die zouden na het weekend, want we hadden tickets voor maandag 20/12, gewoon weer doorgaan). De vrijdag, nadat we hadden genoten van ‘&Juliet;’ (waar drie superfans, zonder mondmasker, voortdurend aan het juichen en roepen waren bij elk populair nummer) en ‘The phantom of the opera’ (waar een persoon naast ons voortdurend zat te hoesten) werd de situatie pijnlijk duidelijk. ‘Dear Evan Hansen’, die we de laatste dag zouden zien, annuleerde de voorstellingen tot en met 23/12 (inmiddels al 27/12), dus, daar ging onze mooie afsluiter (zucht). Nog geen 10 minuten later kregen we bericht van alle NIMAX-producties die we hadden geboekt: ‘Six’ en The play that goes wrong’ zouden ook deze week niet meer spelen. Ons plan om op Zondag drie shows te doen, viel in duigen. Een eerste keer rees bij ons het idee om de reis vervroegd te stoppen. Daags nadien werd ons de situatie des te duidelijker: we hadden ons voorgenomen zo weinig mogelijk de metro te nemen. Doordat we naar victoria moesten (voor Heathers, ‘s avonds naar Finsbury Park voor LIttle women), moest een trip met metro wel. Een nachtmerrie, als sardienen op de roltrappen (en dan staakte de blauwe lijn ook nog eens) én het merendeel van de mensen liep te hoesten én droeg geen mondmasker. We gingen steeds vroeg genoeg naar de theaters van ‘Heathers’ en ‘Little women’ om te checken of de show zeker doorging (dat geluk hadden we dan weer wel). We zagen supershows. Ik werd zelfs even uit het publiek gehaald bij Heathers, fijne ervaring. Little women was puur (maar, in wat voor een verschrikkelijke buurt ligt dat theater zeg). Bij terugkomen op hotel zagen we opnieuw annulaties van shows die we de komende dagen hadden gepland. Diezelfde avond besloten om vervroegd terug te keren, zo zitten we te wachten op de eurostar. De situatie werd ons te warm onder de voeten. We kiezen voor veiligheid, we willen toch zeker kerst thuis vieren. De laatste dag (gisteren) hadden we eerst tickets voor ‘Back to the future’ om 1u. Na het wegvallen van ‘Six’ en ‘The play that goes wrong’ planden we naar ‘Les Miserables’ te gaan (want die stond pas Dinsdag op de planning en we moesten toch ‘Les mis’ zien, sinds 2009 zagen we elk jaar ‘les miserables’, nu dus niet, dat steekt). Dus, aan de boxoffice van BTTF de situatie uitgelegd en zonder problemen werden onze tickets omgeboekt naar 6u. Les Miserables om 14u30. Het was dan ook een “drama” toen een halfuur voordien de show werd geanuleerd. Blijkbaar speelden ze al enkele dagen met minimale bezetting en was het nu niet meer mogelijk om alle posities in te vullen. We kozen ervoor om naar ‘Mary Poppins’ te gaan, die ging wel door. We zagen een klasseproductie die staat als een huis. Wat een fantastische kids daar onstage en hoe ongelofelijk ‘mooi’! Het was voor een laatste keer rushen, want we hadden een klein halfuurtje om in het Adelphi op onze theaterstoel neer te ploffen.
Het is natuurlijk een zware dobber, emotioneel en financiëel (hadden we dit op voorhand geweten, besloten we anders, maar we hoorden toch heel wat ‘veilige geluiden’ de week voordien, ondanks de stijging van de omikron-variant. En anderzijds, heel wat kenissen gingen al eerder naar Londen voor een musicalmarathon… dus ja, waarom niet. Dachten we. Verkeerd gedacht.
Soit, we nemen heel wat mooie herinneringen mee. En toch is er ook verdriet om de 10 shows die we niet zullen zien (en enkelen daarvan zullen we ook niet meer zien in London). We hopen dat iedereen daar in West-End, London (en de rest van de wereld) een veilige kerst tegemoet gaat. Op naar betere tijden!
Oh ja, de meeste box-office geven geen refund als je zelf annuleert. De tip is om ‘te wachten’ op de annulatie, dan is er wel een refund. Zo kregen wij steeds ons geld terug voor shows die gecancelled waren. Enkel Soutwark Playhouse (Gatsby) lijkt het geld niet te zullen teruggeven. Voor Wicked hebben we nog frontrow tickets maar we ‘wachten’ nog even op annulatie en anders sturen we de 24u voorheen om zo nog een voucher te krijgen. We zien wel. Veiligheid boven alles.
Tot slot, onze afsluiter was back to the future. Wat een KNALLER van een show. In de eerste plaats: wat een vormging en vervolgens een zalig script, muziek en acteerprestaties. Heb me geen seconde verveeld. Hopelijk blijft deze show héél lang draaien op west-end. Een ideale musical om kennis te maken met het genre. We zaten op rij E in het midden (dichter het niet gehoeven, gezien de hoogte van het podium) en zaten volledig in de actie.
We hopen volgend jaar toch terug in London te geraken om ons aantal London-shows op te krikken. Want, wat een verschil met de kwaliteit bij ons (dat moet gezegd).
We mogen bijna boarden. Op naar ons vertrouwde veilige plaatsje in België.