Na een wat teleurstellende vorige show revancheert Brigitte Kaandorp zich uitstekend. Ze weet waar haar kracht ligt, en buit deze ten volle uit. Geen nieuwe concepten. “Het wordt een ouderwets avondje cabaret. Een praatje en dan weer een liedje en dan weer een praatje.. en dan weer…â€
Deze structuur hadden haar beste programma’s, dus tot zover niets nieuws onder de zon, maar Brigitte heeft nog iets overgenomen uit het traditionele cabaret. Ze maakt verwijzingen naar de actualiteit en zelfs enige politieke statements, overigens zonder dat een beetje geëngageerd dus .
Bij het betreden van het theater begint het meteen al goed. Elke bezoeker krijgt een kazoo uitgereikt. Velen zie je in de hal al hun uiterste best doen om geluid te krijgen uit dit apparaat, en veelal zonder succes. Bij het betreden van de zaal wordt duidelijk waar de kazoos voor nodig zijn. Op het tussenscherm staat een verzoek om bij het doven van het zaallicht de melodie te spelen die op twee notenbalken staat. Een luide kakofonie is het gevolg en de gedroomde opening loopt zo in het honderd. Deze zaal heeft instructies nodig. Als iedereen het eindelijk lijkt te snappen wordt onder leiding van Anja, het slachtoffer van de avond op de eerste rij opnieuw ingezet. Zo kan Brigitte alsnog haar opening doen.
In Zo wil Brigitte Kaandorp haar verantwoordelijkheid als bekende Nederlander nemen en het volk helpen in het aanbrengen van structuur. Want het is toch zo veel rommeliger dan vroeger. Zo leidt ze ons langs de verloren zekerheden van vroeger, de rampspoed die vandaag de dag op je afkomt, wie daar het meest onder lijden en wie daarvoor verantwoordelijk is. De flap-over heeft een metamorfose ondergaan, wat haar weer een aantal mooie momenten van klunzigheid en onzekerheid geeft. De liedjes zijn soms geestig en soms mooi, wat tevens ook inhoudt dat de baromzet vast niet zo hoog is geweest. “Hoe vrolijker de pauzefinale, hoe hoger de baromzet†was het statement tenslotte in Miss Kaandorp — Brigitte de Musical, maar juist deze pauzefinale was klein en breekbaar.
Zo is dus ouderwetse klasse die de fans heel vertrouwd in de oren zal klinken. Mislukte opening, redeneren met de flap-over, anekdotes, fecaliën en andere viezigheid, doordraven, het rare stuntelige typetje, zaalparticipatie en die ene heel foute grap die ze niet kon laten.
Bij de toegift krijgt het publiek de keuze uit 3 Kaandorp-klassiekers: “Andries Knevel†Het enige mindere aan deze voorstelling is dat geen van de songs zo sterk is als dit nummer. Maar het is dan ook niet voor niets één van haar toppers.
