Wie?
M’n moeder en ik
Waar?
Londen
Wanneer?
29 januari 2009 — 1 februari 2009
Wat?
Musials zien, winkelen, eten & drinken, slapen, lopen en met de metro reizen
Waarom?
Ik had m’n moeder twee vliegtickets naar Londen voor haar verjaardag gegeven, dus —tja— we
moesten maar een keertje gaan hè?!
Onze drie nachten in Londen vlogen voorbij. Snel. Alles ging snel. Alleen het vliegen al. “Flight time is approximately 35 minutesâ€. En je denkt ‘even te gaan winkelen’… Nou, je loopt één rondje door Harrods, Selfridges & Co. of Primark en er zijn alweer een paar uur voorbij! HELP!
We gingen elke avond naar het theater en dat verkort je dag eigenlijk aanzienlijk. De voorstellingen begonnen allemaal om 19:30, dus aan het eind van de middag moesten we alweer ‘stoppen met het shoppen’ om vervolgens met de metro richting het theater te gaan.
We hebben uiteindelijk dus maar heel weinig gedaan, gewoon vanwege tijdgebrek! Gelukkig was ik al eens in Londen geweest (en m’n moeder al achterlijk vaak) dus we vonden het niet erg dat we bijna alle toeristische attracties overgeslagen hebben. We kwamen in principe voor Spring Awakening, Billy Elliot en Wicked en dat waren alledrie geweldige shows! Spring Awakening is splinternieuw in Londen, dus daarover een lekker uitgebreid verslag. Over Wicked en Billy Elliot is al het een en ander geschreven, dus daarover een iets kortere mening.
WAARSCHUWING!
Onderstaande verslagen bevatten spoilers.
Donderdag
Lyric Theatre, Hammersmith
Spring Awakening
We zijn eerst nog een beetje in de buurt gaan kijken van het theater. Best een leuk wijkje, dat Hammersmith. En het was wel grappig dat we een aantal acteurs uit Spring Awakening in het eetcafé om de hoek van het theater zagen eten! Het theater ziet er van buiten een beetje saai en vrij strak uit, maar achter de faà§ade schuilt een prachtige, klassieke en kleine zaal.
Geen toneelgordijn, band op het podium, publiek ook aan de zijkanten à³p het podium, ensembleleden daartussen… De gehele setting is gelijk al apart. En zodra de eerste tonen gezongen worden, trekt de voorstelling in zijn geheel je aandacht. De muziek alleen al is zo geniaal! Stevige rocksongs, ontroerende ballads, prachtige harmonieën…
‘The Bitch Of Living’ is lekker hard en wordt enthousiast gebracht en ontvangen. In ‘My Junk’ hebben de acteurs de lachers op de hand. Deze scène, met Hanschen in het midden en Georg en Fraulein Grossebustenhalter (ja, zo heet ze echt!) bij de piano, is hilarisch!
‘The Dark I Know Well’ is het meest ontroerend. Martha speelt en zingt fantastisch; haar echte tranen zijn echt heel zielig! ‘Totally Fucked’ is een echte showstopper. Wat een gejoel tijdens het applaus! ‘The Song Of Purple’ is gewoon een geweldige afsluiter zo met z’n allen. De poëtische teksten, de opbouw van de muziek, de samenzang: perfect!
De rollen in Spring Awakening zijn erg interessant. De verlangens en gedachten van de personages worden door middel van de hand-microfoons waarmee ze zingen duidelijk gemaakt aan het publiek. Iedereen is jong en vertelt een eigen verhaal. Dat maakt de personages herkenbaar. Door waanzinnige choreografiën en het lichtgebruik (‘Totally Fucked’ bijvoorbeeld) worden de nummers op een originele, vernieuwende en interessante manier gebracht. Alle volwassenen rollen worden gespeeld door dezelfde acteur en actrice. Zij spelen fantastisch en je merkt dat het echte vakmensen zijn.
Een nadeel is dat je als publiek heel wat voor je kiezen krijgt. Het stuk is namelijk ontroerend, grappig en serieus tegelijk. Zo wordt er tijdens de ‘beating-scène’ toch stiekem wat gelachen in het publiek. Men weet, door de wat luchtigere scènes ervoor, niet zo goed hoe hierop gereageerd moet worden. Als Wendla eenmaal in tranen uitbarst wordt het gelukkig toch wat stiller.
Na ‘Totally Fucked’ gaat het verhaal wel erg snel. Het wordt een beetje rommelig. Melchior gaat naar het opvoedingsgesticht, de brief wordt doorgegeven, Wendla’s moeder maakt een afspraak bij de dokter, discussie tussen moeder en dochter enz.
‘Whispering’ is een prachtig nummer, maar door de vele onderbrekingen tussendoor mist het een beetje de kracht. Er gebeuren ineens heel veel dingen tegelijk. En dan komt Melchior op het kerkhof en ziet ineens dat Wendla daartussen ligt. Het is zo plotseling. Het had van mij nog iets dramatischer gemogen. Laat de moeder van Wendla misschien nog iets doen, zingen of zeggen.
Ik denk dat er wel nog het een en ander te verbeteren valt. De voorstelling speelt pas één week, dus dat is niet heel onlogisch. (Een paar stoelen naast ons zat trouwens de regisseur die aantekeningen maakte, af en toe echt mee zat te swingen en soms ook keihard moest lachen en achter ons een assistent-choreograaf, die al de bewegingen met haar armen zat te volgen!).
Een aantal nummers miste nog wat power (‘Touch Me’ bijvoorbeeld) en ik vond dat sommige acteurs nog niet diep genoeg in hun rol zaten. Zo gaf Moritz bijvoorbeeld steeds nét te veel gas en daardoor miste hij dat ernstige en tragische van zijn personage. De rol van Ilse kwam ook niet echt heel duidelijk naar voren. De choreografieën kwamen vaak ook nog iets te geforceerd over.
Spring Awakening is zeker een aanrader en ik hoop dat de voorstelling nog wel even draait in Londen en hopelijk gauw naar Nederland komt!
Vrijdag
Victoria Palace Theatre
Billy Elliot
Het mooie van Billy Elliot is gewoon dat de voorstelling helemaal klopt. De muziek is sterk, het verhaal is mooi, er wordt goed geacteerd, goed gedanst, goed gezongen en de show heeft genoeg humor en genoeg ontroerende momenten. De show spreekt op deze manier heel veel mensen aan. De hartverwarmende sfeer van de film herken je echt terug in de voorstelling.
Billy werd deze avond gespeeld door Tanner Pflueger. ‘Onze Billy’ deed het heel goed! Wat gaaf om zulke jonge mensen zo goed te zien spelen, dansen en zingen. Michael (gespeeld door Lewis Cope) was ook goed op dreef en tijdens het nummer ‘Expressing Yourself’ zat iedereen met een big smile te genieten! Verrassend leuk gedaan! ‘Electricity’ blijft een gaaf nummer; jammer dat Billy even struikelde in de hoek, maar ach, z’n achttien pirouetten maakten het goed!
De Zwanenmeer scène was ontzettend mooi. Die muziek! M’n moeder vond het toch jammer dat de jonge en oude Billy af en toe net ongelijk dansten. “Anders was het echt perfect geweestâ€!
Mrs. Wilkinson vond ik wel heel goed, maar toch eigenlijk heel anders dan in de film. In de film is ze iets ouder, iets steviger en wordt ze echt een beetje een moederlijk type. Deze Mrs. Wilkinson is jonger, feller en een echte hippie danseres. De vader is ook wat jong (hij heeft zelfs de rol van Tony, de broer, gespeeld!), maar was voornamelijk in de tweede akte erg sterk! De scène met de rokende balletdanser voor het gordijn was echt hilarisch!
We waren er een klein beetje bang voor: het taalgebruik. Het grootste gedeelte van de voorstelling was goed te volgen, maar af en toe zeiden ze iets zo snel of onduidelijk (“Loah’s hat mate eye’ol craowdpliesenâ€, zoiets zeg maar!) dat de grap echt langs ons heen ging. Het publiek lag trouwens ook dubbel om de allerflauwste grapjes (“Now I understand why they call it the Nutcracker!â€). Spottende grapjes over Tony Blair en andere Engelse personen zijn voor ons gewoon sowieso iets minder grappig.
De finale was wel echt nodig. Aan het eind moet gewoon gedanst worden! De mannen in de tutu’s waren te verwachten, maar het geheel was erg geestig! Echt een lekkere afsluiter met die swingende muziek. Iedereen was helemaal blij.
Zaterdag
Apollo Victoria Theatre
Wicked
Wicked is luchtiger. Veel meer spektakel en show. Dat vind ik dan ook de sterkste punten van de voorstelling. De bombastische muziek is heel gaaf, de decors zijn overweldigend, het licht is verbluffend.
En het allerbeste zijn toch wel Dianne Pilkington en Kerry Ellis. Wát een stemmen! ‘Popular’ is echt heel leuk, ‘Defying Gravity’ ontzettend sterk en jammer genoeg veel te snel voorbij, ‘As Long As You’re Mine’ heel mooi gezongen en ‘No Good Deed’ gewoon eng goed. Tijdens ‘For Good’ merk je hoe deze actrices van het podium afspetteren.
Ik vond het alleen jammer dat er nogal geklooid werd met de volume- en echo-knop. Bij elke hoge noot klonk gegalm. Zo werd ‘Defying Gravity’ één mengelmoes van tonen. Alsof je constant je voet op het rechterpedaal van de piano houdt.
Het verhaal sprak ons iets minder aan. We vinden The Wizard Of Oz allebei vreselijk en er komen, vooral in de tweede akte, best nog wel wat verwijzingen in voor. Het was dus wel even goed opletten en nadenken over hoe het allemaal dan precies zit. Het gaat natuurlijk wel om het verhaal và³à³r The Wizard Of Oz, dus je moet dat verhaal wel een beetje kennen.
Het applaus was trouwens kort! Elphaba en Glinda nemen op het laatst samen het applaus in ontvangst en buigen dan nog één keer met de hele groep. En dan gaat het doek dicht. Geen toegift meer, geen extra buigingen.
We hebben het ontzettend leuk gehad en gaan gauw weer terug! Vliegen met EasyJet bevalt prima, de koers van de pond is nog steeds gunstig en het hotel was prachtig (en —euh— duur!).
