Terwijl de rest ergens aan het eind van de ochtend hun bed uitstrompelde waren de Noorderlingen al vroeg op weg. In Zwolle Bianca opgehaald en in Nijmegen Jantine, om vervolgens voor de Efteling nog een half uur in de file te staan. En dan denk je vroeg te zijn vertrokken.
Ach, het mocht de pret niet drukken, want de Efteling radio stond op actief en zodra we iemand in het geel zagen stond de auto op z’n kop, zeker toen bleek dat het onbekenden waren die ook op het idee waren gekomen gele kleren aan te trekken. Ze zullen nog lang over ons hebben nagepraat, denk ik zo.
Bij de gebakkraam stond slechts één geel persoon en dat was Marloes. Gezelligheid alom en al snel *kuch* kwam de rest aangelopen, ik noem een: Tim, Lisette, Klaske, Luuk en Marly in het ‘mosterd’, Monique en Linda. De groep was compleet en meteen bij de poortjes van de ingang werden we al als een gele groep omschreven, je kon er immers ook moeilijk omheen.
Met een toeristische route zijn we in het Sprookjesbos belandt, omdat Klaske een uitstapje wilde maken naar Niels in de Sprookjesboom. Daar sloot ik me al snel bij aan en gezien de ellenlange rij bij de Fata Morgana zijn we met z’n allen direct richting bos gelopen. De grote boze Wolf wachtte ons al op met smacht En voila! gele opmerking, numero 2.
Ik had de voorstelling al eens gezien, van de Wolf, de Draak, Roodkapje en Marijke - Assepoester - Helwegen, maar ook dat mocht de pret niet drukken. Ditmaal hadden we een andere actrice, een buitenlands meisje wat een vreemd effect opleverd als ze met (blond) Roodkapje en Assepoester (blond) loopt te zeulen en ik vond dat Niels het erg goed deed. De vorige keer leek hij wat voorzichtiger, nu ging-ie er helemaal in op! Briljante poppenspeler (foto volgt. Monique?). Noem mij fan!
Zo nu en dan splitste de groep zich op, maar omdat we “maar” met z’n elven waren, was het prima te doen om op elkaar te wachten. Als de één zich in het sprookje van Assepoester liet meeslepen, nam de ander een koffie, een thee of een traktaartje en dan was de groep weer compleet en gingen we onder leiding van Tim, de reisleider op weg naar het volgend avontuur. In dit geval het Circus Anton Pieck. Een nieuwe attractie of nog nooit onder de aandacht gebracht, het was in ieder geval nieuw voor mij en het circus heeft me blij verrast. Ik ben niet zo’n fan van het circus. Het kan leuk zijn, maar je moet er van houden. Dàt was echt heel erg leuk. Niet alleen omdat we opvielen als gele groep, de zonnetjes in het circus, maar er werd ook goed ingespeeld op het publiek, de personages waren sterk en verrassend en de choreografieën waren om te gieren. Mooie combinaties van acts en er zat zelfs een kleine verhaallijn in. Zogezegd, blij verrast.
Nog steeds hadden we geen attractie gezien en ook Tika en haar papa, Kwark met ontploft haar, en de Grobbebollen met een stemvervormer namen onze tijd in beslag. Wat niet erg was, want nu hebben we tenminste gezocht naar Tika terwijl ze voor ons stond en gezwaaid met een onzichtbare paraplu naar Tante Truus. Je moet het meegemaakt hebben! De rijen voor het Carnaval Festival en de Vogelrok waren te lang, omdat we de kaartjes voor de Sprookjesboommusical nog moesten ophalen, dus besloot de helft de kiezen voor een attractie met een korte wachtrij. De Villa Volta. En omdat je daarin zit opgesloten en niet weg kan wanneer je wil, heb ik bedankt en zijn we met een groepje van vijf een hapje gaan eten in het restaurant naast de Droomvlucht.
De musical begon om 4 uur in het Eftelingtheater dus het was wel slim om een half uur voor aanvang de kaarten op te halen. Uiteindelijk waren we 10 voor 4 “pas” in het theater, maar konden we na een plaspauze wel meteen door naar de zaal, die er toch weer heel anders uitzag mét stoelen. We zaten lichtelijk verspreid over de zaal, maar iedereen lag binnen het zwaai-gebied en tijdens de voorstelling wordt je toch vriendelijk verzocht je mond te houden, dus zo erg was het niet. Linda en Monique kwamen nog wat dichterbij en de voorstelling begon.
En dat was wennen zal ik je bekennen, het geluid was niet zo goed en de afstand leek te groot, maar dat veranderde later, het geluid leek beter te worden en het gangpad voor de negende rij werd ook gebruikt, waardoor de poppen dichterbij kwamen. In de voorstelling zit ook een manfiguur, een houthakker “Weet je waar ik van houd? - HAKKEN!” die ervan overtuigd is dat Sprookjes niet bestaan, totdat hij de Sprookjesfiguren leert kennen die hem op andere gedachtes brengen. Positief of negatief.
Ik heb ervan genoten, het is een voorstelling gemaakt voor kinderen, maar sommige scènes zitten zo goed in elkaar en de poppen zijn echt prachtig. Het decor vond ik mooier dan in de tour-productie, dit was echter, in het theater was het meer een getekend bos en hier waren het “echte” takken en bomen. Ze moeten wel uitkijken met de heksenketel, want die wil nog wel eens omkiepen en dan is het voor de acteurs toch een beetje nat onder de voeten. En toch blijf ik erbij dat deze voorstelling beter werkt in het sprookjesbos, omdat het in een musical toch flink wordt uitgerekt, ook al is het één verhaal, ze moeten materiaal vinden om een uur mee te vullen en daarbij is de interactie in het bos veel groter, daar zit je er nog dichterop.
Na een korte megamix en een Meet, Greet & Photo met de Ezel zijn we Marly, Marloes en Debby gaan zoeken. Debby had zich inmiddels bij de groep gevormd en had net zoals Marly en Marloes geen kaartje voor de musical. Wat ze precies in die tijd hebben gedaan is me nog steeds onduidelijk, maar ‘t was hilarisch, zo te horen.
Na 2 rondjes en een kurkentrekker in de Python een hapje gaan eten en geroddeld over het wel en wee op clubs. Heerlijk!
Om vervolgens een sprint te maken naar het artiestenpodium voor “Welkom bij het Sprookjespopconcert. U verdiend een warm onthaa-ahaaal” met o.a. de boze Stiefmoeder, Kabouter Knuffel en de Kikkerprins en natuurlijk Tika en Kwark met hun sexy danspasjes.
Toen Aan-elkaar-praatster-Bianca verscheen zijn we weg gegaan, want om nou met onze Efteling Radio-vlaggetjes “You never walk alone” te zingen, met Lee Towers voor je neus. Dat zag ik niet zo zitten. Toen zijn we op zoek gegaan naar Karen, maar alleen Assepoester en de Stiefmoeder waren aanwezig en later kwamen daar de tovenaars uit de wereld hierboven bij. Toen was het: “Strik Geeltje!” Dat was lastig, maar uiteindelijk is het toch gelukt met onze gele vriend op de foto te gaan!
Omdat de helft van het park nu bij het podium stond waren de wachtrijen bij de attracties iets minder lang dan gemiddeld en konden we de Vogelrok, de Fata Morgana, de Piranja en de Bob in. Het ritje in de Bob schijnt gefilmd te zijn, dus zal binnenkort op Youtube verschijnen, verwacht ik zo.
Inmiddels staat mijn halve camera vol met gele foto’s en het eindpunt kwam in zicht. Het eindpunt had zich gevestigd bij de Droomvlucht en na een korte evaluatie zijn we via de korte route van het Sprookjesbos de uitgang gaan zoeken. Halverwege hadden we Tim al gedag gezegd en bij de ingang en op de parkeerplekken de rest uitgezwaaid om vervolgens om iets voor de klok van half 4 thuis aan te komen. Ik was kapot, maar de dag was zeer geslaagd en we hebben de foto’s nog!
