21 of 30 | ‹ First  < 19 20 21 22 23 >  Last ›
Jeroen’s theaterbezoeken in Londen: de verslagen
  [ # 301 ] 27 December 2016 06:37 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Dinsdag 13-12 19.30 Aladdin (Prince Edward Theatre)****

Mijn eerste gedachte bij aankomst in het theater zal ik maar niet uitschrijven. Ik zag Aladdin al eerder, maar dat was toen de eerste voorstelling van de understudy voor de titelrol, en, om het aardig te zeggen, er was nog heel wat groei mogelijk. Ondanks dat ik niet bepaald wild was van de show wilde ik wel graag Dean John-Wilson zien, die me zeer had bekoord in Miss Atomic Bomb. Maar het was me dus weer niet gegund. Wel een andere naam ditmaal, Antony Hewitt, die als hoogtepunt op zijn CV Carlos in Legally Blonde heeft staan. Een heerlijk rolletje, maar niet eentje de erg lijkt op die van Aladdin.
Toch moet ik hem het voordeel van de twijfel geven, zeker als hij stralend op het podium staat, en zowaar ook lekker zingt. Ok, de eerste Proud of your boy heeft niet helemaal de emotie die er volgens mij bij hoort (maar wel zuiver en verstaanbaar), maar de rest van de voorstelling geeft hij geen moment de indruk dat hier een invaller staat te spelen. Als het enige wat een beetje stoort je tandpasta-smile is, heb je het gewoon goed gedaan. En wat knapt de voorstelling er enorm van op. Het blijft ala Lion King vooral een visueel spektakel, met nog wat meer humor en knipogen, maar met een juiste cast is dat niet eens zo erg. Natuurlijk steelt de geest de show zodra hij op het podium staat. Trevor Dion Nicholas is een fenomeen in deze rol en zal ongetwijfeld er een aantal West End prijzen voor mogen ophalen.
Of ik het nog een keer ga proberen weet ik nog niet, maar de slechte Aladdin-herinneringen zijn in ieder geval wel vervaagd. Al blijft het vervelend te merken dat Dean John-Wilson de dagen erna gewoon weer speelde.

https://www.youtube.com/watch?v=B2jmDT64nJ0

En een volledig optreden, ook al is het niet op het podium, is ook leuk:
https://www.youtube.com/watch?v=NtG-s-an7Og

[ Gewijzigd: 27 December 2016 06:45 AM by Jeroen ]
  [ # 302 ] 29 December 2016 08:10 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Woensdag 14-12 14.30 School of Rock (New London Theatre) ****

School of Rock en The Bodyguard hebben voor mij een grote overeenkomst. De films leken me al vreselijk, maar toch zag iemand er brood in er een grote musical van te maken. En dan ga ik daar toch wel naar kijken. Er is echter ook een groot verschil. Waar het totaal ongeloofwaardige script bij The Bodyguard er voor zorgt dat ik ook de musical niks vind, is dat bij School of rock niet zo. Daar stap je er makkelijk overheen, juist omdat het niet pretendeert geloofwaardig te zijn.

Dewey Flinn verblijft bij zijn jeugdvriend, en haar vriendin. Maar waar deze vriend inmiddels een normaal leven leidt als docent, is Dewey nog steeds een rocker. Hij wil met zijn groep de Battle of the Bands winnen. Als hij huur moet gaan betalen, uit de band wordt gegooid, en toevallig een telefoontje opneemt waar er op een chique school om een leraar wordt gevraagd, neemt hij een sprong in het duister. Hij doet zich voor als zijn gekwalificeerde vriend en gaat aan de slag als leraar. Totaal gedemotiveerd, totdat hij merkt dat zijn kinderen muzikaal zijn, als hij ze Beethoven hoort spelen. En zo ziet hij een mogelijkheid toch deel te nemen aan die battle, met zijn leerlingen. Leerlingen die natuurlijk ook hun karakters en problemen hebben.
Clichés worden niet bepaald ontweken. Het gay-ouderstel met het adoptiekind, de werkende vader met te weinig aandacht, de betweter met haar dominante moeder, het nichtje in de dop dat styling wil doen en van Barbra Streisand houdt. De eighties rocker met de tatoeages en het lange haar (het zou de helft van de Nelson-tweeling kunnen zijn). Ik moet zeggen dat de gay-clichés me soms wel een beetje storen.

Shows waarin kinderen spelen geeft me altijd een beetje een dubbel gevoel. Natuurlijk zie ik het beeld voor me wat in sommige parodieshows wordt gebruikt: die van kinderarbeid onder dwang. Tegelijkertijd staan er zo veel “kinder”musicals bij mijn favorieten: “Oliver”, “Billy Elliot”, “Matilda” en “Whistle down the wind” en ik heb in al die musicals kinderen zien schitteren en stralen. Ook in School of Rock staan een aantal supertalenten, als gebiedt de eerlijkheid me wel te zeggen dat dat niet vanaf het begin was. Ik had al die superlatieven over hen gelezen, en in het begin was het nogal doorsnee. Maar dat verandert naar het einde toe, als er meer geacteerd moet worden, en vooral aan het eind, als we een paar van hen zien transformeren in echte rockers. Andrew Lloyd-Webber zegt het op voorhand: de kinderen spelen echt zelf, en we zien tijden hun optreden de band ook staan klappen, om te bewijzen dat zij niet spelen. (Natuurlijk ken ik ook het fenomeen opname, maar het idee is wel ok).
Muzikaal ligt de show
in het verlengde van Whistle down the wind,  (een favoriet had ik al eerder gemeld), al is deze score wel iets minder sterk, wat nog eens versterkt wordt als ook in deze voorstelling een ‘the man’ voorkomt. Bij het terughalen van melodieën aan het eind van de show hoor ik ook nog een stukje Beautiful Game, dus Andrew Lloyd Webber heeft zichzelf hier en daar wel geïnspireerd.
Een van de grappen is voor de musicalkenner fenomenaal. Als één van de leerlingen toont dat ze gaat zingen en Memory inzet, zegt Dewey dat hij dat nummer in dit gebouw nooit meer wil horen.

https://www.youtube.com/watch?v=CqFr9sLhin0

  [ # 303 ] 29 December 2016 08:13 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Woensdag 14-12 19.30 Half a sixpence (Noël Coward Theatre) ****


Ik had eerlijk gezegd nog nooit van deze musical gehoord, en ik heb een tijdje gedacht dat dit een nieuwe Stiles & Drewe was, maar niets is dus minder waar. Het is een opgefriste musical die ooit voornamelijk om hoofdrolspeler Tommy Steele draaide en nu een volwaardige musical is waar meer dan één karakter wordt uitgediept. De opvallende banjo op de poster geeft al wel een goed idee, want er zit veel honkytonk muziek in deze show.
Het verhaal draait om een arme jongen, Arthur Kipps, die als hij en zijn jeugdvriendin worden gescheiden, haar (we zijn aan het eind van de 19e eeuw) de ene helft geeft van een sixpence. (In de categorie titelverklaringen is dit een makkelijke vraag). Hij belandt in een stoffenwinkel als bediende (en loonslaaf natuurlijk in die tijd). Daar ontmoet hij de dochter van een adellijke dame, waarvan hij zeer gecharmeerd is. Maar erg veel illusies maakt hij zich niet, totdat hij toevallig een acteur/schrijver tegenkomt (hij wordt door hem aangereden), die zijn naam gebruikt had in een toneelstuk dat hij aan het schrijven was. Hij blijkt de naam uit een advertentie te hebben gehaald. Die gooit zijn leven om: Arthur erft een fortuin. Zo maakt hij toch kans bij zijn liefde, zeker als blijkt dat haar moeder verarmd is en zo kans ziet op een nieuw luxe leventje. Haar broer wil wel helpen met het investeren van het geld, en de schrijver wil wel dat hij in zijn nieuwe toneelstuk investeert. Zo wil iedereen wat van hem, maar hoe lastig is het voor een lower class zich aan een hogere klasse aan te passen.
Het verhaal is niet het sterkste van de voorstelling. Sterker nog, als de situatie eenmaal is geschetst blijk ik alle verwikkelingen ver van te voren te kunnen voorspellen, en dan had ik nog niet eens mijn Murder She Wrote-stand aangezet (waar de aanwijzingen doorgaans ook vrij duidelijk in beeld komen). Wel heeft de voorstelling een buitengewoon charmante en sympathieke hoofdpersoon, met wie je volledig meeleeft. Verder is de muziek wel erg lekker, en zitten er spectaculaire scenes in. Niet allemaal even geloofwaardig (met name als de adel losgaat op het banjonummer van Arthur), maar te leuk om je daaraan te storen. Ook een aantal bij karakters zoals de collega’s uit de winkel, en de toneelschrijver zijn erg leuk, terwijl de antipathie vooral bij de aanstaande schoonmoeder ligt.
Een ingenieus decor zorgt voor de vaart, die de voorstelling zelf soms wel wat mist. Maar wat een feest wat een heerlijke soundtrack, en wat een fijne cast.

https://www.youtube.com/watch?v=kNyJFSULcU4

https://www.youtube.com/watch?v=JEXQCRBEhe4

  [ # 304 ] 29 December 2016 08:16 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Donderdag 15 december 12.30 Mr. Popper’s Penguins (Criterion) ***

De aanvangstijd doet al vermoeden dat dit geen X-rated voorstelling is, maar een kindervoorstelling, en dat klopt inderdaad. Een voor mij totaal onbekend kinderboek dat ook is verfilmd is bewerkt tot een vier-persoons-musical. De zaal is om half een nog angstvallig leeg, als een school ervoor zorgt dat de eerste rijen alsnog vol zitten, en het toch nog een beetje sfeervol is.
De Mr Popper uit de titel is een schilder, die bij elke kleur die hij gebruikt fantaseert van verre oorden. Vooral bij wit, waarbij hij denkt aan Antarctica en de pinguïns daar. Hij leest er alles over, en schrijft zelfs met de expeditieleider daar. Die stuurt hem als verrassing een pinguïn, wat bij mrs. Popper niet meteen in de smaak valt. Al snel gaat het niet zo goed met het beest, en op zijn noodkreet komt uiteindelijk een oplossing voor het probleem, de eenzaamheid, namelijk een tweede pinguïn.  En met twee volwassen beesten blijft verdere uitbreiding niet uit, en de visrekeningen lopen de spuigaten uit. Dus besluiten ze een act met de beesten te gaan doen..
De voorstelling doet een beetje denken aan Theater Terra: klein gezelschap, poppen en creatief decorgebruik. Met name de babydiertjes zijn schattig, en de manier waarop ze het echtpaar Popper overvallen en bezighouden is uitermate schattig. Als ze wat groter zijn zijn de kunstjes natuurlijk leuk om te zien, vooral ook omdat dit met zo’n klein gezelschap wordt uitgebeeld.
Probleem zit ‘m wel een beetje in de tijdgeest nu. Het laten uitvoeren van kunstjes door dieren is natuurlijk steeds meer not-done, ook al worden er in deze voorstelling geen dieren gemarteld, en heeft het einde een hoog Free Willy gehalte. Een voorstelling in de categorie: leuk om gezien te hebben.


https://www.youtube.com/watch?v=m8JUsu3Z5y0

  [ # 305 ] 29 December 2016 08:20 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Donderdag 15 december 14.30 Rent (St. James) **

Ik ben geen fan van de voorstelling Rent. Ik kan maar geen binding krijgen met de karakters, die gewoon te ver van me af staan, en bij één van de scenes gaan alle haren altijd recht overeind staan. Het tergende Over the moon, waar je als publiek geacht wordt mee te loeien. Verschrikkelijk. Het had waarschijnlijk ook niet op mijn programma gestaan als deze avond niet het concert van Anthony Rapp op het programma stond, en deze natuurlijk zijn bekendheid kreeg dankzij de rol van Mark in Rent. Verder zitten er weldegelijk prachtige songs in Rent, en als het goed is geënsceneerd ook wel wat fraaie scenes.
Helaas weet ook de presentatie me niet te pakken. Veel overbodige dingen (lichtkruis bij kerk, hartbewakingsmachine, televisie, sneeuwmachine) in een totaaldecor, met diverse etages dat ik ook niet mooi vind. Als dan ook nog eens acteurs gaan balanceren, vraag ik me af of de eerste cast Mimi, die er door omstandigheden niet is, toch niet naar beneden is gelazerd.
De cast in zijn geheel kan me ook niet overtuigen. Te veel solozang is matig, waar de groepspartijen meestal wel prachtig klinken. Maar hoe Benjamin Coffin III door het conservatorium is gekozen, vraag ik me af.  Roger’s stem is niet onzuiver, maar werkt op mijn zenuwen. Wel fijn zijn Maureen en Joanne. Eigenlijk is er maar een speler die echt fantastisch is, en gek genoeg is er dan ook meteen weer een Billy Elliot-connectie. Angel wordt geweldig gespeeld door Layton Williams, een jongen die eerder de rol van Billy vertolkte (en ook bij Matthew Bourne’s gezelschap het een en ander heeft gedaan). Een prachtacteur, al snap ik wel dat juist bij hem ik voor het eerst de Aids-vlekken gegrimeerd zie. Zo’n atletisch lichaam past niet echt bij een Aids-slachtoffer.
Maar hij kan in zijn eentje de voorstelling niet redden. Een voorstelling die een dubbel zo lange pauze had, omdat Collins halverwege werd vervangen. Een voorstelling die mijn oordeel over Rent wel weer grotendeels bevestigd. En een voorstelling waar het merendeel van het publiek gezien de staande ovatie wel van heeft genoten.


https://www.youtube.com/watch?v=SsoC9BRq8FA

  [ # 306 ] 29 December 2016 08:23 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

15 december 20.00 Anthony Rapp (St. James Theatre)****

Ik heb prachtige herinneringen aan de solovoorstelling van Anthony Rapp, waarin hij vertelt over Rent en zijn overladen moeder. Een voorstelling die me meer raakte dan Rent ook heeft gedaan. Ondanks dat dit slechts een concert is van Rapp, wil ik het toch graag zien. Ik ben niet de enige, maar daar is ook alles mee gezegd. Kennelijk loopt Londen er niet warm voor; de kleine zaal is half leeg.

Een gedeelte van de songs is een overlap met de show die ik zag. Zijn Rent-auditienummer Losing my religion van REM bijvoorbeeld, of het nummer dat hij over zijn overleden moeder schreef: Visits to you, en het nummer dat hij bij haar uitvaart zong: het uit Rent afkomstige Without you.
Met korte verbindende teksten brengt hij een aantal bekende pop/rocksongs van onder andere Crowded House, Green Day en the Four Seasons (al zijn die laatste twee ook musicalsongs natuurlijk), afgewisseld met eigen werk. Maar het merendeel is toch afkomstig uit musicals. Musicals die hij zelf speelde als Rent (uiteraard), Hedwig & the angry inch, You’re a good man Charlie Brown en If/Then, maar ook een paar die hij nooit zal kunnen vertolken. Als je geen gitaar kan spelen zit Once (Falling Slowly) er nu eenmaal niet in, en voor Spring Awakening (Left behind) is hij te oud. Een mooie collectie liedjes, al had Wait for it uit Hamilton voor mij niet gehoeven. Maar zeker een fijn concert.

  [ # 307 ] 02 January 2017 12:23 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Vrijdag 16 december 14.30 Cinderella (London Palladium)***1/2

Zoals eerder geschreven, sommige pantomimes barsten van bekende mensen, of mensen die ooit bekend waren. Extreem daarin is de voorstelling in het London Palladium. De terugkeer van deze theatervorm wordt gevierd met een sterrencast, en dito prijzen. Voor een kaartje voor de toprang kun je met je hele familie in Greenwich genieten van een kleinschaliger, maar zeker niet mindere ervaring.
Want alles moet hier wel groots. Een enorm ensemble van 18 personen, vliegkunsten, enorme decors en voor Engelsen dus veel bekende mensen; mensen die bij ons overigens niet zo bekend zijn. Laten we beginnen met presentatrice Amanda Holden (uiteraard met een Simon Cowell-grap als verwijzing naar haar Britain’s Got Talent-optredens). Diezelfde Holden speelde ook al in musicals, zoals Shrek, waarin ik haar, als ik me niet vergis, erg zwak vond. Als Fairy Godmother mag ze al vliegend de pantomime openen. Van Paul Zerdin had ik nog nooit gehoord, maar deze buikspreker heeft America’s Got Talent gewonnen, en is inderdaad ook erg goed. Hij speelt Buttons. Shakespeare-acteur Nigel Havers speelt Lord Chamberlain maar moet als ‘zichzelf’vooral om podiumtijd smeken.
Drie bijrollen worden vertolkt door spelers die als een soort karakter hun faam verwierven. Komiek Count Arthur Strong als de vader van Assepoester, Lily Savage als de stiefmoeder en Julian Clary als Dandini, de flamboyante hulp van de prins. En dan is er natuurlijk die ene naam die ik wel echt ken: Lee Mead als de prins.

De voorstelling is buitengewoon geestig, maar meer als een revue dan als een echte pantomime. Met Savage en met name Clary wordt het ook wel heel vaak zo dubbelzinnig, dat ik bijna denk bij een volwassen panto te zitten. Het probleem is dat ze te veel willen. Dat het theater weer aan panto doet, inclusief nummer. Alle sterren hun ding laten doen, wat leidt tot acts die met de haren bij het verhaal zijn gesleept (op zich niet gek bij een panto overigens). En hun investeringen flink uitmelken met een flink aantal productienummers, en speciale effecten.
Zo wordt het vliegen drie keer gebruikt. Eerst nog tamelijk kleinschalig, als de fee vliegt, maar vervolgens moet hetzelfde kunstje worden overtroffen met een hele koets, om tenslotte met Dandini op een motor ook nog eens een complete salto zijwaarts uit te voeren. Dat zie je niet in Aladdin. Ook Zerdin krijgt flink wat tijd voor de buikspreekacts. Eentje met mensen uit het publiek wordt wel weer heel gàªnant, terwijl op een ander moment de techniek voor niets staat als de pop zonder hand erin tot leven komt. Natuurlijk krijgen Savage en Clary nog een hoop conferencetijd, al blijven die wat meer bij hun rol in de panto. Niet alleen Holden verwijst naar eigen werk, uiteraard wordt Mead met Anything will do geconfronteerd, om vervolgens in dat nummer uit te barsten.
Flamboyant, geestig, maar met een speelduur van drie uur veel te lang voor een goede pantomime. Ook al zijn je hoogtepunten buiten je verhaal leuker dan die in je verhaal, zoals het ‘if I weren’t in pantomime’, een heerlijk fout stukje fysieke comedy waarin een van de acteurs steeds de pineut is, toch moet dat misschien maar bewaren voor een volgende keer. Want die zal er vast komen, met deze volle bak in dit enorme theater, met dito kaartprijzen. Ik word wel een beetje bang voor Wind in the WIllows. Dat is toch een bescheiden verhaal; hoe gaat deze nieuwe Stiles & Drewe in dit theater werken.

https://www.youtube.com/watch?v=9aQCgeiW3ns

  [ # 308 ] 03 January 2017 06:46 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Vrijdag 16 december 20.00 She Loves Me (Menier Chocolate Factory) ****

Bij het boeken in dit theatre probeer ik (net als in het St. James) altijd een hoekplaats aan een gangpad te krijgen. De zitplaatsen zijn namelijk eigenlijk veel te krap. Daar komt nog eens bij dat ik de banken niet lekker vind zitten, zodat ik na een uur niet fatsoenlijk meer kan zitten. Dat deze voorstelling twee uur en drie kwartier duurt is dus behoorlijk afzien, vooral het laatste half uur voor de pauze. Als ik dus zeker zou weten dat er een transfer aan zit te komen zou ik dit theater dan ook mijden.
En dat zou bij deze voorstelling nog best eens kunnen, want hij is wel erg goed. Het is een musical van ruim 50 jaar oud, en speelt af in de jaren 30 van de vorige eeuw in Hongarije. Plaats van handeling is een parfumerie van eigenaar Maraczek. In de winkel werken Ilona Ritter en Steven Kodaly, die een ‘geheime’ verhouding hebben. Daarnaast de onzekere familieman Ladislav Sipos en assistent manager Georg Nowack, en de jonge bezorger Arpad. Als Amalia Balash solliciteert probeert Geoge haar af te schepen. Maar als ze vervolgens een muzikale sigarettendoos weet te verkopen en er zo voor zorgt dat Maraczek een weddenschap van George wint, is Maraczek zo onder de indruk dat hij haar aanneemt. De werkverhouding tussen George en Amalia is eentje met onderlinge spanning. George correspondeert met een onbekende vrouw, en is van haar nogal van onder de indruk.  En inderdaad ligt voor de hand wie deze vrouw is….
Het gevit tussen de twee is leuk om naar te kijken, vooral ook omdat wij als publiek natuurlijk al lang weten hoe de vork in de steel zit. De ontwapenende Arpad zorgt met zijn naïviteit en ambities voor vertedering, en dat geldt eigenlijk ook voor Ladislav. Steven is te veel het mannetje om sympathiek te zijn, terwijl Ilona in haar wat ordinaire gedrag vooral voor de komische momenten zorgt. Hoewel het geheel heel lichtvoetig gebracht wordt, gebeuren er rond het liefdesdansje van George en Amalia toch behoorlijk ernstige dingen, maar de manier waarop het wordt gebracht zorgt dat het geen moment zwaar aanvoelt.
Een ingenieuze decorconstructie met draaiende muren zorgt ervoor dat winkel scènes en buiten scènes elkaar gemakkelijk kunnen afwisselen. Een fijne cast zorgt voor de rest van de beleving. Toch zou ik graag willen dat Menier-producties tot 2 uur beperkt blijven.

  [ # 309 ] 03 January 2017 06:52 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Zaterdag 17 december
Het oorspronkelijke plan was om deze dag in de rij te gaan staan voor return tickets bij Harry Potter. Toen ik echter las dat Curious incident in juni ging stoppen, en er geen ander moment overbleef om deze voorstelling alsnog te zien besloot in mijn plannen om te gooien.  Harry Potter staat nog wel even in Londen tenslotte. De vraag was wel even wat ik daarnaast nog wilde zien, en die vraag werd beantwoord door de songs die de hele trip door mijn hoofd spookten. Want Soho Cinders mag dan niet de beste voorstelling zijn geweest die ik zag, het was wel degene die ik het liefst nog een keer wilde zien. En zo werd de laatste volledige dag een heftig theaterdagje. Soho Cinders raakte me meer op de emo-momenten, en Curious Incident is natuurlijk een briljante voorstelling, maar ook eentje die me persoonlijk raakt.

19.30 The Curious Incident Of The Dog In The Night-Time (Gielgud Theatre) *****

Eerste rij van de dress circle: als er één voorstelling is waar het balkon de beste plaatsen geeft is het wel deze. Laat staan eerste rij in het midden, en van daar zie ik deze briljante voorstelling voor de tweede keer. Een andere hoofdrolspeler, maar net zo goed als de eerste keer dat ik m zag. Een voorstelling over een jongen met Asperger. De hond van de buren is vermoord, hij is er als eerste bij, wordt verdacht en besluit zelf op onderzoek uit te gaan. Maar het is vooral een voorstelling over de moeizame communicatie met deze jongen, de bijzondere gedragingen van deze jongen en vooral, de bijzondere gedachtegang die hij er op na houdt. Dat laatste maakt het licht, zorgt voor een hoop humor, waar de pijn die hij en zijn omgeving elkaar onbewust aandoen je tot tranen toe beroert. Visueel is het prachtig uitgevoerd, en ik vraag me af hoe dit in vredesnaam moet gaan touren, want het is wel een wondertje van techniek. West End raakt na Billy Elliot en War Horse weer een parel kwijt.

https://www.youtube.com/watch?v=O704ld5WQnk
https://www.youtube.com/watch?v=zV8dVojX384

  [ # 310 ] 03 January 2017 06:55 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Zondag 18 december 11.00 The Little Matchstick Girl (Lilian Baylis Studio) ***

Alvorens het vliegtuig terug te nemen is er nog tijd voor één voorstelling. Het wordt een dansvoorstelling, in de kleine zaal bij Sadler’s Wells. Hoewel het sprookje zeker niet tot mijn favorieten behoort (als atheïst is het toch vooral cru), ben ik erg benieuwd hoe het wordt gevisualiseerd, en het blijkt een wonderlijke beleving.
Een toch wel griezelige muzikant zorgt voor de muzikale begeleiding, soms aangevuld met muziekbanden; het sprookje wordt door vier spelers gespeeld. Een van hen speelt natuurlijk het meisje, terwijl de andere rollen door twee grote mannen, en een wat kleinere vrouw worden gespeeld, zoals de lantaarnopsteker, de concurrerende zwavelstokjesverkopers, het elitaire gezinnetje en de grootmoeder. Wat wonderlijk is is dat er gesproken en gezongen tekst is. Eerst lijkt deze onverstaanbaar, vervolgens blijkt deze voor mij nagenoeg onverstaanbaar; het is namelijk Italiaans. Qua vormgeving is het sober. Voornaamste is de grote maan op de achtergrond, de besneeuwde vloer en een lantaarnpaal. Af en toe aangevuld met andere props.
De vertelling is grotendeels duidelijk. Een meisje op straat, niemand die een zwavelstokje wil kopen. Nou ja, eentje: een lantaarnaansteker met wie ze even plezier heeft (het is een kindervoorstelling he, dus gewoon pret). Maar twee andere zwavelstokverkopers overvallen haar, en beroven haar van haar schoenen, en dat ene muntstuk. Ze ogen als een soort Freddie Krueger, met klauwen van zwavelstokken. Ze wordt genegeerd door een rijk stel, en belandt vervolgens bij het graf van oma. Tot nog toe weinig verrassingen, en het ziet er prachtig uit.

https://www.youtube.com/watch?v=ypOMazU1hUY

  [ # 311 ] 04 January 2017 08:37 AM
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  4893
Geregistreerd  2004-05-12

Dank voor je verslagen Jeroen!
Je bent weer in een aantal theatertjes geweest waar ik nog nooit van gehoord had. Dus die ga ik zeker even onthouden voor als ik mijn volgende Londen trip plan.

  [ # 312 ] 04 January 2017 08:49 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Ja, die ontdekkingstocht tijdens het plannen is al leuk. En als je veel wandelt zoals ik kom je her en der ook weer kleine theatertjes tegen, waar ze dan, zeker in de kerstperiode nog leuke titels programmeren (en waar je dan ook weer geen tijd voor hebt). 

Dit is trouwens de lijst van kleine theatertjes die ik in boek(folder)vorm tegenkwam. Voor als je voor de kleine-theater-bingo-Londen wil gaan.
http://www.sitgb.org/sit-members/sit-members-london/

  [ # 313 ] 30 March 2017 05:33 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

15 maart 14.30 Dreamgirls Savoy Theatre


De trip begint in mineur.  De British Airways-vlucht naar London City Airport blijkt bij aankomst op het vliegveld gecanceld (mist) en het beste alternatief lijkt het nemen van de volgende vlucht. Het wordt dan wel krap qua tijd om de eerste voorstelling te halen, maar als ik daar de koffer kan achterlaten moet het nog kunnen. Als de tijd vordert en er weldegelijk weer vanaf het vliegveld wordt gevlogen, heb ik daar nog wel vertrouwen in (de vorige vlucht -de mijne- is vervallen, dus kan ook geen vertraging veroorzaken, totdat gemeld wordt dat ook deze volgende vlucht een uur, en later zelfs anderhalf uur vertraging heeft. Ik verlaat London City Airport rond de tijd dat de voorstelling begint.

Ik reis zo snel mogelijk richting het theater, omdat daar mogelijk ook mijn avondtickets liggen (tegelijkertijd besteld) en in de hoop in ieder geval de tweede akte (en ‘One night only’, het fijnste nummer uit de voorstelling) dan nog mee te pakken. Verrassenderwijs liggen de tickets er helemaal niet, maar deze worden wel ter plekke uitgeprint, inclusief de avond tickets. Dat gaat later nog bij binnenkomst van dat theater wat verwarring opleveren, omdat op het the Girls ticket het Dreamgirls logo staat. Een usher begeleidt me naar de cloakroom, waar ik mijn koffer kan afgeven (en me 1,50 wordt bespaard, zo blijkt als ik terugkom en er een tariefkaartje hangt), en na het nummer ‘Dreamgirls’ mag ik zelfs meteen de zaal in. Mazzel omdat ik redelijk aan de zijkant zat misschien.
Midden in de voorstelling vallen is niet ideaal, ondanks dat ik Dreamgirls in Nederland heb gezien. Nu was ik daar niet erg van onder de indruk, en ben ik er het meeste ook wel van vergeten. De eerste zangnoten van Curtis gaan fout, en het komt de hele avond niet meer goed tussen hem en mij. Van Effie ben ik wel vanaf noot één onder de indruk, en, waarschijnlijk meer dan bedoeld, ben ik op haar hand.
Dreamgirls in namelijk het verhaal van (Diana Ross &) the Supremes, nou ja, the Dreamettes. Deze groep bestaat uit Effie White, leadzangeres maatje fors, met haar vriendinnen Deena Jones en Lorell Robinson. Manager is een zekere Curtis, die een relatie krijgt met Effie, en verder is er nog songwriter CC, Effie’s broer, en zanger Jimmy, die eerst frontman was met als koor de Dreamettes. Maar ik val er dus in als Curtis Deena benoemt als ster van de show. Effie voelt zich al verraden, vermoed dat Curtis en Deena wat met elkaar hebben en is vervolgens steeds minder gemotiveerd en steeds vaker ‘ziek’, tot ze plots is vervangen door ene Michelle. In de tweede akte probeert Effie terug te komen, wil Deena acteren, en probeert Jimmy uit het keurslijf te breken waarin hij is beland.
Het komt misschien omdat ik er halverwege ben ingevallen, en de opbouw van de karakters niet goed mee heb gekregen, maar van de casting van deze show ben ik niet onder de indruk. Curtis is bedoeld als gladde jongen, maar op een conflict met Jimmy na, geloof ik hem geen moment. Deena blijkt een understudy, en is wel erg kleurloos, en de stem is mij wat fel. Lorell is qua klank mooi, maar bijna de helft van haar tekst is niet of nauwelijks te verstaan. Wel prettig en sympathiek is CC, Jimmy is een fijn ongeleid projectiel en verder worden de andere kleinere rollen goed gedaan. Maar ster van de show is Effie White, deze middag gespeeld door alternate Marisha Wallace in plaats van door Glee-ster Amber Riley. Zij speelt en zingt iedereen naar huis, en is de reden dat deze Dreamgirls toch nog indruk maakt. Want ook zij verhult uiteindelijk niet dat Dreamgirls gewoon niet mijn ding is. Deels komt dat door de muziek: de tenen krommen bijvoorbeeld als zo’n tergend cliché soul-duet wordt gezongen. Al zijn er ook genoeg leuke nummers te horen

https://www.youtube.com/watch?v=ME13Ed3o4FU

[ Gewijzigd: 30 March 2017 05:45 PM by Jeroen ]
  [ # 314 ] 30 March 2017 05:35 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

15 maart 19.30 Phoenix Theatre The Girls ****

Het geplande schema is behoorlijk ontregeld, omdat ik nu tussendoor naar mijn hotel moet, maar nog steeds ben ik ruim op tijd bij het Phoenix-theater. Dat is wel fijn, want om de plek te krijgen die ik wilde moest ik een extra pakket erbij nemen, wat neerkomt op een drankje vooraf in een aparte vip-bar, en knabbels voor de voorstelling en in de pauze. De voorstelling is The Girls, dat vooral publiciteit genereert omdat de muziek van Gary Barlow is.
The Girls is de musicalversie van het populaire toneelstuk (en film) Calender Girls, maar geen van beiden heb ik gezien. Ik weet natuurlijk wel waar het globaal over gaat: het waargebeurde verhaal van een groep vrouwen die een naaktkalender maken als eerbetoon aan een man die aan kanker is overleden, en daarmee onverwacht veel succes boeken.
Het eerste wonderlijke in de voorstelling is toch wel het decor. Het Yorkshire heuvellandschap is uitgebeeld met een enorme lading kastjes, dat tegelijkertijd dienst doet als huisachtergrond als dat nodig is. Een enkele scene wordt flink uitgepakt, zoals bij het dorpsfeest (zo’n Midsomer Murders geval met allerlei competities in tuinieren en taarten bakken), of als er een antieke auto het podium oprijdt.
De opening begint met het voorstellen van de karakters, en dat zijn er nogal wat. Ik heb zelf wat langer nodig om te bepalen wie ook alweer wie was. In de eerste akte wisselen vooral komische gebeurtenissen en de aftakeling van John elkaar af. Naast deze seniore beslommeringen krijgen we een inkijkje in het leven van de vrouwen (en mannen), en zien ook nog de jonge wat nerderige Danny (die head-boy van de school wil worden) vallen voor de rebelse Jenny, terwijl zijn stoere maatje Tommo meer de praatjes heeft, maar evenmin een love machine is.
De eerste akte is aangenaam, een beetje ontroerend, maar vooral komisch. Het vuurwerk zit echter in de tweede, als (net voor de pauze) het besluit is genomen de kalender te gaan maken. Het lijdt tot zowel begrijpelijke spanningen, tot uitermate hilarische scenes, en aan het einde houd ik het niet droog.
Ik heb dus enorm genoten van deze voorstelling, en tegelijkertijd voelt het ook een beetje gekunsteld aan, alsof er een soort ‘How to create a musical’ is gevolgd. Veel van de muziek heeft iets vertrouwds (dus zeker geen Gary Barlow jukebox-musical), zonder dat er meteen een bijbehorend origineel aan te wijzen is waarop het dan lijkt te zijn gebaseerd. Dat alle vrouwen een eigen lied krijgen om hun visie kracht bij te zetten, alsmede de opbouw van het verhaal, en dan vooral de tweede akte, het lijkt allemaal helemaal volgens een boekje. De eerste akte is echter wel erg fragmentarisch en hak-op-de-tak-kerig.
Het onderwerp maakt al dat je The Girls alle goeds gunt, en de theaterbeleving als geheel is ook gewoon goed. Toch mist net dat beetje dat een goede voorstelling een briljante maakt. Matilda en Billly Elliot blijven wat dat betreft op eenzame hoogte staan. En de award voor beste nieuwe musical moet gewoon naar Groundhog Day gaan.

https://www.youtube.com/watch?v=fOdmY3U-2JM
Een van die nummers die lekker klinken, maar ook wel heel bekend.

https://www.youtube.com/watch?v=n68hXNDW7k0

[ Gewijzigd: 30 March 2017 05:46 PM by Jeroen ]
  [ # 315 ] 03 April 2017 01:53 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

16 maart: Vandaag een dagje ‘the Other Palace’, het experimenteertheater (zeg maar M-LAB) van Andrew Lloyd Webber. Vanmiddag de minder gangbare versie van the wild party (lachiusa) en vanavond het doel van deze trip nu, murder for two.

16 maart 14.30 The Wild Party — The Other Palace **1/2

The Wild Party heb ik de afgelopen jaren met enige regelmaat gezien. De M-lab versie, maar ook studenten en amateurs hebben zich aan dit stuk gewaagd. Maar het is altijd de versie die gecomponeerd werd door Andrew Lippa, en niet die van Michael John LaChiusa, die bij ons word gespeeld. En laat nu het nieuwe Londense ‘The Other Place’, een soort Londens M-lab, die nu wel spelen. Als titel ligt The Wild Party een beetje wonderlijk bij me; het voelt niet echt als een topmusical, maar elke keer als ik ‘m heb gezien ben ik toch wel weer onder de indruk. “Best een goed stuk, eigenlijk.”

The Wild Party is gebaseerd op een gedicht uit 1928, en het mag wonderlijk heten dat beide genoemde musicals ongeveer tegelijkertijd in New York te zien waren. Die van LaChuisa op Broadway, Lippa off-Broadway, een beetje wat we straks in Vlaanderen gaan zien dus, met twee Kleine Zeemeerminnen tegelijkertijd. Het verhaal draait om het uitgebluste echtpaar Queenie en Burrs, zij burlesk-artieste, hij clown, die met een feestje proberen weer een beetje schwung in hun leven te geven. Een wonderlijke collectie gasten komt voorbij. Drank en drugs maken het nogal een wild feestje (ja, de titel), maar het loopt helemaal gierend uit de hand als Kate een ex van Burrs en rivale van Queenie, met de mysterieuze Black verschijnt, een mooiboy die leeft op andermans zakken en er een vonk overslaat tussen Queenie en hem. Tot zover een samenvatting die op beide versies kunnen slaan. Maar LaChuisa introduceert meer personages en maakt andere bijfiguren die ook bij Lippa voorkomen belangrijker. Hij snijdt ook meerdere thema’s aan, zoals rassendiscrimatie, antisemitisme en seksisme. Het maakt het verhaal er niet sneller op, en omdat de personages niet echt beklijven, leidt het nogal af van wat echt interessant is. De muziek is in dit geval behoorlijk trouw aan de tijd. Dat betekent veel jazzy muziek, met behoorlijk hysterische uithalen. Muziek die mij behoorlijk op de zenuwen werkt, en het is dan ook een verademing als er af en toe wat anders klinkt.

Beweging en dans zijn erg belangrijk, en dat is ook het enige wat me echt boeit aan deze voorstelling. In die zin is het wel grappig dat de mensen van In the Heights ook deze voorstelling hebben gemaakt. Ook bij die voorstelling deden verhaal en muziek me erg weinig.

Er staan wel twee grootheden op het podium. Zowel Frances Rufelle als John Owen Jones zullen betere zaalbezettingen in grotere gelegenheden gewend zijn. Op basis van wat ik ervan vond misschien logisch (na twee staande ovaties gisteren ging nu 1 persoon staan, en gezien het gebaar een bekende van een van de castleden). Toch is het jammer dat dit soort experimenten niet wat beter worden bezocht; wat is er leuker dan een nieuw pareltje ontdekken, ook is daar (gezien deze voorstelling) niet altijd een garantie op.

The Other Palace is natuurlijk het oude St. James Theatre, en ik had me voorgenomen bij elk verslag over een grote zaal voorstelling hier te mopperen over het gebrek aan beenruimte in deze zaal. Nu zat ik aan het uiteinde van rij G, en daar zijn de enige 2 plaatsen waar je je benen wel kwijt kunt (zonder ze op de trap te leggen), dus van mopperen geen sprake dit keer. Dat laat ik over aan degene die na de pauze op mijn plek wilde gaan zitten, juist om eerder genoemde reden.

https://www.youtube.com/watch?v=njIYduRpas8

https://www.youtube.com/watch?v=ei8FehXToe8

[ Gewijzigd: 03 April 2017 02:01 PM by Jeroen ]
‹ First  < 19 20 21 22 23 >  Last ›
21 of 30